داوود مقامی

مقامی در نوجوانی

مقامی به‌همراه خوانندگانی هم‌چون سوسن، نعمت‌الله آغاسی از هنرمندان شاخص سبک کوچه بازاری به‌شمار می‌آمدند. او خوانندگی را از جنوب تهران آغاز کرد و نزد شاپور نیاکان آموزش موسیقی دید.[1]

مقامی در سکوی قهرمانی پرورش اندام

داوود مقامی در جوانی و در ۲۲ اسفند ۱۳۵۰ خورشیدی در سی و چهار سالگی به دلیل سرطان مغز درگذشت. آرامگاه او در نمازخانهٔ شهر ری واقع در عبدالعظیم حسنی قرار دارد. بخشی از گورستان در بازسازی‌های سال ۱۳۷۰ خورشیدی به مصلی تبدیل شد. از وی سه فرزند به جای ماند که پسر بزرگ او بهمن در یک سانحهٔ رانندگی در سال ۱۳۵۴ خورشیدی درگذشت. وی مدتی در کشتارگاه تهران به کار مشغول بود.

در مراسم تشییع جنازه وی عده پرشماری از اهالی تهران شرکت جستند.

مجموع ترانه‌هایی که داوود مقامی خوانده ۳۹ ترانه می‌باشد.

• مرغ سرگردان (مرغ عاشق)
• بهشت و جهنم
• بر باد رفته (عبرت)
• باتو هستم
• یتیم (مادر)
• قلب محزون
• آواره میخانه
• منصوره
• طلاق (دو صدایی به همراه نیلوفر)
• تو هم باید بمیری
• باران
• افسانه (جای تو خالی)
• افسوس
• آخدا
• آرزوی دیدار (اشک)
• عروس مادرم (عزیزجون)
• درد هجران (غنچه خندان)
• دوران طلایی (مهری)
• عشق من (پیک افسونگر)
• فریبا
• فریده
• فریاد
• فراق تو
• گرداب غم (بی آشنا منم)
• گریه چه حاصل
• گریزان
• خزان
• مست ره گم کرده (دلم ترامیخاد)
• نوشین جان
• پاییز
• غزل رفیق نیمه راه
• وای از تو
• وای عمرم سر اومد (دل من)
• یارم قهر کرده
• زیبا (مهر و وفا)
• تب مجنون (غم تنهایی)
• صحرای غم
• شب غم (مرغ شب)
• قاصد عشق

سعید مهناویان و داود مقامی

• بهشت وجهنم

• منصوره

• نوشین جان