مازیار (خواننده)

در نیمهٔ دوم دهه ۱۳۴۰ مازیار یک دانش آموز دبستانی بود که به دوستانش گفته بود: «شک نکنید من یک روز خواننده معروفی خواهم شد.» و بعدها وی در یکی از مسابقات هنری دانش‌آموزان که به داوری محمد نوری برگزار شده بود، توانسته بود رتبهٔ اول را در بین دانش‌آموزان سراسر ایران کسب کند.[4]

نخستین آهنگ مازیار با نام «آرزوهای فردا» در سال ۱۳۵۲ منتشر شد. آخرین آهنگ او پیش از انقلاب «ایران ایران» بود که در سال ۱۳۵۷ منتشر شد.[2]

وی برای ادامهٔ فعالیت در سن شانزده سالگی[3] به تهران رفت تا بتواند کار در فضاهای حرفه‌ای را تجربه کند. جهانبخش پازوکی که تصادفاً در یکی از اجراهای او حضور داشت و با شنیدن صدای مازیار به وی پیشنهاد همکاری داد. اسم هنری مازیار را نیز همین آهنگساز برای او انتخاب کرده‌است. حاصل این همکاری ترانه‌هایی مثل «ماهیگیر» و «کبوتر» بود که این ترانه‌ها از محبوبیت برخوردار بودند. بدین ترتیب برای وی زمینهٔ همکاری با استادان آهنگساز آن دوران همچون بابک بیات، محمد شمس، عماد رام، ناصر چشم‌آذر، تورج شعبانخانی، آرش سزاوار، عباس تجویدی و سایرین فراهم گردید.[4]

وی تا سال ۱۳۵۷ به‌عنوان یک خوانندهٔ مطرح فعالیت داشت؛ و در سال ۱۳۵۸ از فعالیت وی کاسته شد. از سال ۱۳۵۹ بدون دلیل مشخصی کاملاً به حاشیه رفت؛ و حتی ترانه‌ای به نام شهید که پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران با آهنگسازی بابک بیات برای شهیدان ایران خوانده بود نیز برگ برندهٔ وی نشد.[3] وی با وجود فراهم بودن شرایط برای اقامت در خارج از ایران، مایل به مهاجرت نبود. وی معتقد بود که تمام ترانه‌هایی را که قبل از انقلاب ۱۳۵۷ ایران اجرا کرده ارزشمند و قابل دفاع هستند، لذا لزومی بر ترک کشور نمی‌دید.[4]

پس از انقلاب ۱۳۵۷ و در دههٔ ۱۳۷۰ و حدود سال‌های ۱۳۷۳ آلبوم «گل گندم» وی انتشار یافت و در همان سال توقیف شد.[3] گفته می‌شود پخش این آلبوم اتفاق ناگواری برای مازیار بود و مازیار نفع مادی از انتشار این آلبوم نبرده است.[4]