ابوغالب زراری
ابوغالب احمد بن محمد بن محمد بن سلیمان شیبانی مشهور به ابوغالب زراری (۲۸۵ کوفه - ۳۶۸ ق)[1]) از فقهای بزرگ شیعه در قرن چهارم هجری و از روات حدیث و استاد فقیه بزرگ شیعه شیخ مفید می‌باشد. وی از خاندان «آل أعیَن» است. شیخ طوسی، علامه مجلسی و سید بحرالعلوم او را بزرگ و شیخ شیعه در زمان خود می‌دانند. اساتید وی، پدر بزرگش محمد بن سلیمان، عبدالله بن جعفر حمیری، محمد بن حسن بن علی بن مهزیار اهوازی، محمد بن همام اسکافی و محمد بن یعقوب کلینی بوده و شیخ مفید، هارون بن موسی تلعکبری، حسین بن عبید الله غضائری و ابو العباس احمد بن علی بن عباس سیرافی از شاگردان اویند. رسالة أبی غالب الزراری و کتاب الأدعیة از جمله آثار اوست. بهترین کتاب تحقیقی دربارهٔ خاندان زراره با نام تاریخ آل زراره توسط آیه الله سید محمدعلی موحدابطحی نوشته شده‌است[2]
منابع
- مرجعیت، سید هدایت‌الله طالقانی، نشر: ارغنون-سبز رویش، چاپ اول ۱۳۷۴، ص ۳۳۷.
- «ابو غالب زراری». کتابخانه دیجیتالی پروان.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.