ورماخت

ورماخت (به آلمانی: Wehrmacht)تلفظ آلمانی: [ˈve:ɐ̯maxt] ( شنیدن) به معنای لغوی نیروی دفاعی، به مجموعه نیروهای مسلح آلمان از سال ۱۹۳۵ تا ۱۹۴۵ میلادی گفته می‌شد.

نیروی مسلح آلمان
وِرماخت

کنش
کشور  آلمان نازی[1]
رسته هیر (نیروی زمینی)
کریگسمارینه (نیروی دریایی)
لوفت‌وافه (نیروی هوایی)
شعار یک ملت، یک رایش، یک پیشوا
نبردها جنگ داخلی اسپانیا
جنگ جهانی دوم
فرماندهان
فرمانده کل آدولف هیتلر
فرماندهان برجسته ورنر فون بلومبرگ
ویلهلم کایتل

تاریخچه

پس از جنگ جهانی اول و امضای پیمان آتش‌بس ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸ و سپس امضای پیمان ورسای، ارتش آلمان موظف به محدود نگاه داشتن شمار نیروهای زمینی به صد هزار نفر و نیروی دریایی پانزده هزار نفر شد. ناوگان جدید مجاز برای آلمان متشکل از حداکثر شش ناو جنگی، شش رزم‌ناو و دوازده ناوشکن می‌شد. در اختیار داشتن توپخانه سنگین برای ارتش آلمان ممنوع شده و نیروی هوایی و خدمت وظیفه عمومی نیز منحل شدند. آلمان با محدودیت شمار نیروهایش مجبور شد ارتشی با فرماندهی هانس فون زکت و بهترین و خبره‌ترین نیروهایش تشکیل دهد.[2] آلمان طبق پیمان ورسای از داشتن نیروی هوایی منع شده بود، اما فون زکت که از مزایای نبرد هوایی کاملاً آگاه بود در ابتدای سال ۱۹۲۰ یک کادر مخفی از افسران نیروی هوایی تشکیل داد.[3]

در سال ۱۹۲۲ آلمان به‌طور مخفیانه دور زدن این شرایط و محدودیت را آغاز کرد و همکاری محرمانه با اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی پس از پیمان راپالو آغاز شد. آلمان به اتحاد جماهیر شوروی در صنعتی شدن کمک کرده و افسران شوروی در آلمان آموزش داده می‌شدند. متخصصین تانک و نیروی هوایی آلمانی می‌توانستند در اتحاد جماهیر شوروی تمرین و پژوهش انجام دهند. در حدود سیصد خلبان آلمانی در لیپتسک آغاز آموزش نموده و آموزش کاربردی تانک در نزدیکی قازان و پروژه گازهای سمی در ساراتوف برای ارتش آلمان انجام می‌گرفت.

استخدام سرباز
وِرنِر گُلدبِرگ سربازی در ارتش آلمان که پدرش یهودی بود اما بخاطر موی بلوند و چشمان آبی برروی تمام اعلان‌های استخدامی ارتش بعنوان سرباز ایده‌آل ورماخت، قرار گرفت.[4][5]

استخدام در ورماخت از طریق نام‌نویسی داوطلبانه (۱۹۴۵–۱۹۳۳) و خدمت سربازی (۱۹۳۵–۱۹۴۵) انجام گرفت. مردان برای خدمت توسط نامه‌های شخصی فراخوانی می‌شدند. پیش‌از جنگ، ثبت‌نام شدگان مسن‌تر فقط لازم بود برای حضور در تمرین‌های گاه‌به‌گاه و دوره محدود شرکت کنند.[6]

دست‌آوردها

هواپیما

آلمانها در اواخر دهه ۳۰ بمب افکن‌های هاینکل را ساختند. این بمب افکن دارای سرعتی برابر با۵۰۰ کیلومتر در ساعت بود و بعدها مشخص شد اگر آلمان‌ها پروژه جت‌های شکاری را دنبال می‌کردند به چنان برتری قابل توجهی در هوا دست می‌یافتند که نه تنها می‌توانستند در هر تهاجم هوایی موفق شوند بلکه مانع حملات مخوف هواپیمای سنگین متفقین به شهرها و صنایع آلمان می‌شدند. هنگامی که در ۱۹۴۴ هیتلر دوباره مجدداً دستور ادامه پروژه را صادر کرد، «زمان» از دست رفته بود.

بمب‌های صوتی

دانشمندان آلمانی در آزمایشگاه‌های خود موفق به اختراع بلندگوهای غول پیکری شده بودند که قادر بود با امواج مادون صوت به تخریب سازه‌های شهری بپردازد. این سلاح در صورت تکمیل قادر بود خرابی‌هایی به بار آورد.

موشک‌های پرنده

در ژوئن ۱۹۴۴ هنگامی که مردم لندن با انفجارهایی از خواب پریدند گمان بردند که نیروی هوایی آلمان مجدداً توان حمله را پیدا کرده‌است حال آنکه این انفجارها در اثر اصابت موشک وی-۲ (اصطلاح آلمانی 2 Vergeltungswaffe به معنی «سلاح انتقامی ۲») آلمان بود. این موشک‌ها توانایی هدایت رادیویی داشتند و با استفاده از بالک‌های که روی آن نصب شده بود می‌توانستند با دقت بالا به هدف اصابت کنند

جستارهای وابسته
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ورماخت موجود است.

منابع
  1. Council Law No. 34, Resolution of the Wehrmacht of 20 August 1946" (in German). Official Gazette of the Control Council for Germany, 1 May 2004 – 7 June 2004, p. 172.
  2. Millet, Alan & Murray, Williamson A War To Be Won, Belknap Press: Cambridge, MA, 2000 page 22.
  3. Millet, Alan، 'A War To Be Won'، 33.
  4. "Hitler's Jewish Soldiers (57 minute video)". بایگانی اینترنتی. Retrieved 24 June 2013.
  5. Moskowitz, Ira (Apr 21, 2006). "Caught in the middle, part-Jewish Germans served in Nazi army". Haaretz. Retrieved 24 June 2013.
  6. Handbook on German Military Forces, U.S. War Department Technical Manual TM-E-431, 15 March 1945, Chapter 1: The German Military System.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.