واحد ۷۳۱

زندانیان، از جمله یک اسیر جنگی آمریکایی[23] را بدون انجام بیهوشی، زنده‌شکافی می‌کردند.[24] ابتدا آن‌ها را با میکروب‌های گوناگون آلوده می‌کردند و سپس بدن‌شان را می‌شکافتند و اعضاء داخلی بدن را خارج می‌کردند تا اثر بیماری‌ها را بر روی آن‌ها بررسی کنند. این کار را بر روی افراد زنده انجام می‌دادند؛ چراکه تصور می‌شد پس از مرگ، فرایند تجزیه جسد، نتیجه تحقیقات را دگرگون خواهد کرد.[25] این زندانیان شامل مردان، زنان، کودکان، شیرخواران و زنان بارداری می‌شد که توسط جراحان ژاپنی، وادار به حاملگی اجباری شده بودند.[26]

دست‌وپای زندانیان را قطع می‌کردند تا اثرات ازدست‌رفتن خون را بررسی کنند. اندام‌های بریده‌شده را گاهی به سمت مخالف بدن، پیوند می‌زدند. اندام برخی زندانیان را منجمد کرده و سپس قطع می‌کردند. گاهی هم، اندام را منجمد کرده و سپس آن را گرم کرده و یخش را آب می‌کردند تا اثرات قانقاریای (سیاه‌مردگیِ) درمان‌نشده را بررسی کنند. در برخی زندانیان، معده را بریدند و مری را مستقیماً به رودهٔ کوچک وصل کردند. در برخی دیگر، بخش‌هایی از مغز، ریه‌ها، کبد (جگر) و غیره را بریده و جدا کردند.[24]

«کن یوآسا» (جراح ارتش ژاپن در جنگ جهانی دوم) اظهار داشت که زنده‌شکافی انسان‌ها (که بیشتر کمونیست‌های چین بودند)، حتی بیرون از «واحد ۷۳۱» هم رواج داشت[6] و دست‌کم ۱۰۰۰ نفر در چین، تحت چنین اعمالی قرار گرفتند.[27]

زندانیان را تحتِ عنوانِ دروغینِ واکسیناسیون، با میکروب‌های بیماری‌های مختلف تلقیح و مایه‌کوبی می‌کردند تا اثرات را بررسی کنند. برای تحقیق دربارهٔ بیماری‌های آمیزشی، زندانیان مرد و زن را تعمداً به میکروب سیفلیس و سوزاک آلوده می‌کردند و آن‌ها را تحتِ نظر می‌گرفتند. همچنین زندانیان، مکرراً توسط زندان‌بانان مورد تجاوز واقع می‌شدند.[28] کَک‌های ناقلِ طاعون، لباس‌های آلوده و آذوقهٔ آلوده را در بمب‌های ویژه‌ای قرار داده و بر روی اهداف خاصی می‌انداختند. در اثرِ طاعون، وبا و سیاه‌زخم حاصله، در حدود ۴۰۰٬۰۰۰ شهروند چینی جان باختند.[29] بیماری تولارمی هم از جمله بیماری‌هایی بود که بر روی شهروندان عادی چینی آزموده شد.[30]

واحد ۷۳۱ و واحدهای تابعهٔ آن (واحد ۱۶۴۴، واحد ۱۰۰ و غیره) در تحقیق، توسعه و گسترشِ تجربی جنگ‌افزارهای ایجادکنندهٔ بیماری‌های همه‌گیر، در میان شهروندان نظامی و غیرنظامی چینی دخالت داشتند. کَک‌های ناقلِ طاعون را با استفاده از هواپیماهایی که در ارتفاع کم پرواز می‌کردند، بر روی شهرهای چینی نانگبو (در سال ۱۹۴۰)، چانگدی در استان هونان (در سال ۱۹۴۱) پخش کردند و هزاران نفر در اثر همه‌گیریِ طاعون خیارکی جان باختند.[31]

احتمال دارد که روش‌ها و اهداف واحد ۷۳۱ در اندونزی هم بکار گرفته شده باشد؛ جایی که یک آزمایش تجربی ناموفق جهت تأیید نوعی واکسن کزاز اجرا شد.[32]

برخی ژاپنی‌ها توجیه می‌کنند که آزمایش‌های آنان که منجر به «کشفِ شیوه‌های درمانی جدیدی در یخ‌زدگی» شد، در اصل توسط تجربیاتِ بدست‌آمده از آزمایش‌های انسانی «واحد ۷۳۱» امکان‌پذیر گردید. در آن دوران، ژاپن خود را برای جنگ قریب‌الوقوع با اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی آماده می‌کرد و «این بدان معنا بود که ارتش ژاپن باید خود را برای وقوع یخ‌زدگی در تعداد بی‌شماری از سربازانش آماده می‌ساخت». فیزیولوژیستِ ژاپنی «یوشیمورا هیساتو»، آزمایش‌های گوناگونی را در این زمینه انجام داد. او اسرا را به محیط سردِ بیرون برده، اعضاء مختلف بدن را درون آب فروکرده و صبر می‌کرد تا یخ بزنند. وقتی انجماد صورت می‌پذیرفت، و این انجماد - آنگونه که بعدها یک افسر ژاپنی اعتراف کرد، از طریق زدن یک تکه چوب کوچک بر روی عضوِ منجمد شده و شنیدن صدایی شبیه به کوبیدن چوب بر روی یک تخته‌چوب شناسایی و تأیید می‌شد[33] - یخِ روی آن را می‌تراشید و رویش آب می‌ریخت. تأثیر آب ریخته‌شده با حرارت‌های گوناگون را با کتک زدن بیمار با استفاده از چماق بررسی می‌کردند تا ببیند هنوز جایی از بیمار یخ‌زده باقی‌مانده یا خیر. شیوه‌های دهشتناکی از این آزمایش‌های را به طرق مختلف روی اسرا پیاده می‌کردند. به‌هرحال، بهترین روش درمانِ یخ‌زدگی که امروزه هم بکار می‌رود، فروکردن اندام یخ‌زده در آب ۵۰–۳۸ درجه بود. این روش جدید، با روش قدیمی و منسوخِ «مالش نواحی مبتلا» تفاوتِ اساسی داشت. هدف و مقصود از انجامِ این تحقیقات، ناشی از تجربیاتِ تلخِ سایر قدرت‌های استعماری در حمله به روسیه بود.[34]

در میان تمامیِ بیماری‌های آمیزشی، هیچ‌یک به اندازهٔ سیفلیس اهمیت نداشت. پیدا کردن روشی برای درمان و توانبخشی سربازانِ مبتلا که «شیوع سیفلیس در آنان به واسطه تجاوز سیستماتیک به زنان و استفاده گسترده از بردگان جنسی بسیار زیاد بود»،[35] حیاتی و ضروری بود. با این حال، با آنکه سرمِ آلوده‌کننده به بیماری‌های سل، آبله مرغان و سایر عوامل بیماری‌زای مُسری به‌آسانی تولید می‌شد، سیفلیس را نمی‌توانستند به راحتی و از طریق تزریق ایجاد کنند. از این رو، پزشکان با ترتیب دادنِ سکس‌های اجباری، زندانیان مبتلا به سیفلیس را وامی‌داشتند تا به زندانیان غیرمبتلا تجاوز کنند. به اعتراف یک زندان‌بان دربارهٔ تدابیر بکار رفته در انتقال سیفلیس در میان بیماران توجه کنید:

«محققان، روش ایجادِ آلودگی به بیماری‌های آمیزشی توسط تزریق را رها کرده و زندانیان را وادار به نزدیکی جنسی با یکدیگر می‌نمودند. چهار یا پنج پرسنل، لباس‌های سفیدی به تن می‌کردند که همهٔ بدن را می‌پوشاند و تنها چشم‌ها و دهان پیدا بود و اینها بودند که مسئولِ انجامِ آزمایش‌ها بودند. اینها یک زندانی مرد و یک زندانی زن را می‌آورند که یکی از آن‌ها مبتلا به سیفلیس بود و سپس، آن دو را وادار به نزدیکی جنسی می‌کردند و همه می‌دانستند که هرکدام‌شان مقاومت کند، با گلوله کشته خواهد شد.»[36]

در اعتراف یادشده، یک نکته مهم وجود دارد. افرادی که این سکس اجباری را ترتیب می‌دادند خودشان از ملزومات جانبیِ این آزمایش‌ها بودند. ملبس به لباس‌های سفیدی که تنها چشمان و دهان‌شان مشخص است، در این اعتراف، بر حضور و سلطهٔ شخصی آن‌ها در این عمل، تأکید نشده؛ بلکه آن‌ها نظارت داشتند که عمل نزدیکی، حتی بالاجبار، انجام پذیرد و در صورت عدم تمکین، عواقب خطرناکی در انتظار زندانیان بود. این حضور ضمنی آنان در صحنه، بسیار متفاوت از خشونت‌های مستقیمی بود که در برخی اعترافات قربانیان ذکر شده‌است و کمی بعد به آن‌ها اشاره خواهد شد. این وقایع، بخشی از یک آزمایش پزشکی بود، اما خود اینان، در سوء استفادهٔ مستقیم جنسی از محکومان نقشی نداشتند.

پس از آنکه قربانیان آلوده می‌شدند، آن‌ها را در مراحل گوناگون عفونت، زنده‌شکافی می‌کردند تا پیشرفت بیماری و اثرات آن را بر احشاء داخلی و اندام بیرونی بدن مشاهده کنند. آنچه بیشتر باعث سردرگمی می‌شود این است که در برخی اعترافاتِ زندان‌بانان، زنان را به روشنی، میزبانِ عفونت میکروبی سیفلیس قلمداد کرده‌اند، حتی با آنکه می‌دانستند، خودِ این زنان، با زور و اجبار مبتلا به سیفلیس شده بودند. نگهبانان زندان، اعضاء تناسلی زنان مبتلا به سیفلیس را «نونِ مربادار» می‌نامیدند.[37]

به غیر از اثرات سیفلیس در بالغین، پزشکان واحد ۷۳۱ می‌خواستند بدانند که عوامل بیماری‌زا چه تأثیری بر خردسالان دارند. یک پرسنل «سپاه جوانان» که در واحد ۷۳۱ آموزش می‌دید، به خاطر می‌آورد که یک گروه از افرادی را که قرار بود تحت آزمایش‌های سیفلیسی قرار بگیرند، دیده‌است. «یک زن چینی با شیرخوارش و یک زن سفیدپوست روسی با یک دخترک چهار یا پنج ساله».[37] این کودکان، به همان روشی که والدین‌شان آزمایش می‌شدند، تحت آزمایش قرار می‌گرفتند، که البته تأکید؛ بیشتر بر آن بود که طولانی‌بودنِ زمان درگیری با عفونت، چه تأثیری بر اثربخشی درمان‌ها دارد. کوتاه آنکه، تعدادی از کودکانی که در درون حصارهای این مرکز نظامی بزرگ شدند، به سیفیلیس مبتلا شدند.

زنان زندانی در این مرکز را وادار می‌کردند که برای مقاصد تحقیقاتی باردار شوند. به ویژه برایشان مهم بود که احتمالِ انتقال مستقیم از مادر به جنین، در دوران بارداری بررسی شود؛ مخصوصاً دربارهٔ بیماری سیفلیس که تصور می‌شد بر باروری تأثیر داشته باشد. برای محققان واحد ۷۳۱ بسیار جالب بود که بدانند سیفلیس بر اعضای جنسی زنان چه تأثیری دارد و آیا جنین زنده می‌ماند یا خیر. با آنکه تعداد زیادی از نوزادان در اسارت به دنیا آمدند، هیچ مدرکی دالِ بر زنده بیرون آمدن زندانیان این مرکز، حتی کودکان، وجود ندارد. گمان می‌رود که زنان و کودکانِ زندانی را کشتند و حاملگی‌ها را [با سقط] پایان دادند.[37]

مردان زندانی را بیشتر در آزمایش‌های منفرد بکار می‌برند تا سایر متغیرها، بر روی نتایج آزمایش اثر منفی نگذارد. اما زنانِ زندانی را در آزمایش‌های میکروبی، جسمی و جنسی بکار می‌برند و از آن‌ها به عنوان بردگان جنسی استفاده می‌کردند. اعترافات زیر که مربوط به یکی از پرسنل نگهبانی واحد ۷۳۱ است، حقیقت ماجرا را به تصویر می‌کشد:

«یکی از پرسنل پیشین مرکز به من گفت که قرار بود طبق برنامه، یک آزمایش انسانی انجام دهند، اما هنوز تا شروع آن، کمی زمان باقی بود. برای گذراندن وقت، با یکی از همکارانش، کلید را برداشته و به محل حبس زندانیان رفتند. در یکی از سلول‌ها، یک زن چینی بود. یکی از آنها، به زن مذکور تجاوز کرد. سپس درب سلول دیگری را گشودند. در آنجا، زن چینی دیگری بود که قبلاً برای آزمایش یخ‌زدگی استفاده شده بود و در این راه، تعدادی از انگشتانش را از دست داده بود و به دلیل قانقاریا، استخوان اندامش سیاه شده بود. وی تصمیم داشته که به آن زن هم تجاوز کند، اما متوجه می‌شود که از اندام تناسلیِ زن، چرک بیرون می‌زند. در نتیجه از تصمیمش منصرف شده، درب را قفل کرده و برمی گردند تا به کارشان برسند.»[37]

از اسرا برای آزمایش انفجار نارنجک در فواصل مختلف آن‌ها استفاده می‌شد. شعله‌افکن‌ها را روی انسان‌های زنده آزمایش می‌کردند. زندانیان را به تیرک‌هایی می‌بستند و از آن‌ها به عنوان اهدافی برای بمب‌های میکروبی، شیمیایی و انفجاری استفاده می‌کردند.[38][39]

برخی زندانیان را از آب و غذا محروم می‌کردند تا ببیند چقدر زنده می‌مانند. برخی دیگر را در اتاقک‌های پُرفشار قرار می‌دادند تا بمیرند و بعد بررسی کنند که ارتباط دما، سوختگی‌ها و زنده‌ماندن انسان چگونه است. اسرا را در داخل دستگاه‌های سانتریفوژ و تا دمِ مرگ می‌چرخاندند. تزریق خون حیوانات به انسان، تشعشع مقادیر مرگبار اشعه ایکس، در معرضِ مواد شیمیایی قراردادن در داخل اتاقک‌های گاز، تزریق آب دریا به افراد (برای آنکه ببیند آب دریا می‌تواند جایگزینی برای سرم نرمال سالین باشد یا خیر)، زنده‌زنده سوزاندن و زنده‌به‌گور کردن، از دیگر آزمایش‌های این واحد پزشکیِ نظامی بود.[40]

یک مرکز تحقیقات و یک دانشکدهٔ پزشکی متعلق به واحد ۷۳۱، در منطقهٔ شینجوکو در توکیو واقع شده بود. در سال ۲۰۰۶ میلادی، «تویو ایشی» - پرستاری که در دوران جنگ در این دانشکدهٔ پزشکی کار می‌کرد - فاش ساخت که کمی پس از «تسلیم ژاپن در جنگ جهانی دوم»، در دفن اجساد قربانیان یا دفن قطعات بدن آن‌ها در زمین این دانشکده، همکاری داشته‌است. در پاسخ به این ادعا، «وزارت بهداشت ژاپن» در فوریه ۲۰۱۱ میلادی، اقدام به حفاری و جستجوی زمین آن مکان نمود.[57] چین درخواست کرد که در صورت یافتن هرگونه بقایای انسانی، از آن نمونه‌برداری دی‌ان‌ای شود؛ اما دولت ژاپن که هرگز به‌طور رسمی، انجامِ هرگونه خشونت و عمل غیرانسانی توسط واحد ۷۳۱ را نپذیرفته‌است؛ این درخواست را رد کرد.[58]

مقر اصلی واحد ۸۶۰۴ که اینک، کتابخانهٔ پردیس شمالی دانشگاه پزشکی «سون یات-سن» است.

«واحد ۸۶۰۴» که از واحدهای تابعهٔ «واحد ۷۳۱» بود و توسط «ارتش ژاپن در جنوب چین» اداره می‌شد؛ در گوانگ‌ژو قرار داشت. آزمایش‌های انسانی این مرکز مشتمل بر محرومیت اسرا از آب و غذا و بررسی تیفوس منتقله با آب بود. بر اساس اعتراف‌های صورت‌گرفته پس از جنگ، این مرکز، مکانِ اصلیِ پرورشِ موش صحرایی برای واحدهای پزشکی بود که از آن برای آزمایش‌های تجربی در انتقال «طاعون خیارکی» استفاده می‌شد.[59]

واحد ۷۳۱، بخشی از «دایرهٔ پیشگیری بیماری‌های اپیدمیک و تصفیهٔ آب» بود که به‌طور معمول، با تأمین آب و بیماری‌های مسری سر و کار داشت.

با ورودِ ارتش سرخ اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی در سال ۱۹۴۵ میلادی، واحد نظامی ۷۳۱ با عجله، مکان را ترک و پرسنل و خانواده‌هایشان به ژاپن فرار کردند. ایشی به تمامی افراد و کارکنان دستور داد «راز را با خود به گور ببرند» و تهدید کرد که اگر چیزی بگویند، به سراغشان خواهند آمد و آن‌ها را از پرداختن به هرگونه شغل یا امور عام‌المنفعه در ژاپن منع کرد. تعدادی ویال پتاسیوم سیانید نیز در اختیار کارکنان قرار داده بودند تا در صورت اسارت، از آن [برای خودکشی] استفاده کنند.

تعداد اندکی از کارکنان باقی‌مانده در محل، در روزهای آخر جنگ، ساختمان‌ها را منفجر کردند تا شواهد فعالیت‌هایشان در آن مرکز از بین برود؛ اما بیشترِ این مجتمع‌های ساختمانی آنچنان محکم و خوب ساخته شود که تقریباً به‌طور کامل، سالم باقی ماند.

در میان اشخاصی که پس از تسلیم ژاپن در سال ۱۹۴۵ میلادی در آن کشور بودند، سرهنگ‌دوم «مورِی سندرز» بود که با ناو آمریکایی «اِستِرجـِس» به آنجا آمده بود و میکروب‌شناسی مشهور و عضو «مرکز تسلیحات میکروبی ارتش آمریکا» بود. مأموریت او، تحقیق دربارهٔ فعالیت‌های تسلیحاتی بیولوژیک ژاپن بود. وقتی او به ژاپن آمد هیچگونه اطلاعی از واحد ۷۳۱ نداشت.[37] سندرز ژاپنی‌ها را تهدید کرد که در صورتِ عدم همکاری و افشایِ اطلاعات مربوط به تسلیحات بیولوژیک‌شان، پای روس‌ها را به ماجرا باز خواهد کرد. ژاپنی‌ها از این موضوع واهمه داشتند و نمی‌خواستند سیستم قضایی روسیه درگیر ماجرا شود. فردای آن روز، سندرز جزوه‌ای را دریافت کرد که در آن به فعالیت‌های بیولوژیک ژاپن اشاره شده بود.[60] سندرز این اطلاعات را نزدِ ارتشبد داگلاس مک‌آرتور برد که فرمانده نیروهای ائتلافی و مسئول بازسازی ژاپن در دوران اشغال آن توسط متفقین بود. او در خفا با جاسوسان ژاپنی بر سر معامله‌ای به توافق رسید:[61] در ازای افشایِ جزئیات تحقیقات و آزمایش‌های انجام شده روی انسان به آمریکا (و نه دیگر نیروهای متفقین)، به فرمانده واحد ۷۳۱ و پزشکان و محققان آن، توسط آمریکا مصونیت قضایی داده می‌شد.[10] مسئولان آمریکایی به دقت فعالیت‌های پرسنل «واحد ۷۳۱» را زیر نظر داشتند و حتی نامه‌های آنان را می‌خوانند و سانسور می‌کردند.[62] آمریکایی‌ها معتقد بودند که این اطلاعات ارزشمند است و به‌هیچ وجه مایل نبودند به دست سایر کشورها، به‌ویژه اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی، بیفتد.[63]

بدین ترتیب در «دادگاه جنایات جنگی توکیو»، تنها یک مورد از آزمایش‌های ژاپنی‌ها، آن هم تزریق «سرم سمی» به یک شهروند چینی مطرح شد، که تازه این مورد هم، بنا به تحریک و تلاش‌های «دیوید ساتون»، دستیار دادستان چین انجام پذیرفت. وکلای مدافع ژاپنی‌ها گفتند این ادعا، مبهم و تائیدنشده‌است و بدین ترتیب به دستور رئیس دادگاه نظامی، «ویلیام وِب»، به‌دلیل فقدان مدرک کافی، از دستورِ کارِ دادگاه خارج شد. این موضوع دیگر توسط دیوید ساتون که احتمالاً از فعالیت‌های واحد ۷۳۱ بی‌خبر بوده، پیگیری نشد. عقیده بر آن است که اشارهٔ او به این واحد نظامی در جریان دادگاه نیز، تصادفی بوده‌است.

با آنکه اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی در محافل عمومی دربارهٔ «دادگاه جنایات جنگی توکیو» سکوت کرده بود، اما ۱۲ فرمانده ارشد و دانشمند ژاپنی را که خودشان در «واحد ۱۶۴۴» در نانجینگ و «واحد ۱۰۰» در چانگچون دستگیر کرده بودند؛ در «دادگاه جنایات جنگی خاباروفسک» محاکمه کردند. از افرادی که در اینجا به دلیل جنایات جنگی و از جمله سلاح‌های میکروبی محاکمه شدند می‌توان به ارتشبد «اُتوزو یامادا»، فرماندهٔ ارتش یک میلیونی نفری ارتش کوانتونگ در منچوری اشاره کرد. این محاکمه در شهر خاباروفسک و در دسامبر ۱۹۴۹ انجام گرفت و یک متنِ ناکامل اما طولانی از مکالمات دادگاه، توسط نشریات خارجی‌زبان مسکو در سال آینده و به زبان‌های گوناگون، ازجمله انگلیسی منتشر شد.[64] دادستان اول شوروی در این دادگاه «لو اِسمیرنُف» بود که در عین‌حال یکی از دادستان‌های ارشد دادگاه نورنبرگ هم بود. این دادگاه، فرمانده «واحد ۷۳۱» و پزشکان آن را هم بین ۲ تا ۲۵ سال به کار اجباری در اردوگاه‌های کار و اصلاح در سیبری محکوم کرد. ایالات متحده آمریکا این دادگاه را به رسمیت نشناخت و آن را «پروپاگاندای کمونیست‌ها» نامید.[65]

پس از جنگ جهانی دوم، اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی با استفاده از مدارک بدست‌آمده از «واحد ۷۳۱» در منچوری، یک مرکز تسلیحات بیولوژیک در شهر «سوردلوفسک» (یکاترینبورگ فعلی) تأسیس کرد.[66]

مجادلات مربوط به «واحد ۷۳۱» در ژاپن در دههٔ ۱۹۵۰ میلادی و پس از پایان حضورِ آمریکا در خاک آن کشور آغاز شد. در سال ۱۹۵۲، آزمایش‌های انسانی انجام‌یافته در «بیمارستان کودکان شهرناگویا» را که منجر به یک مورد مرگ شد، به‌طور آشکار به اعضاء پیشین «واحد ۷۳۱» نسبت دادند.[68] در سال‌های بعدی، روزنامه‌نگاران بدگمان شدند که قتل‌هایی را که دولتِ ژاپن به گردنِ «سادامیچی هیراساوا» انداخت، در واقع توسطِ پرسنل «واحد ۷۳۱» انجام شده بود. در سال ۱۹۵۸، نویسنده ژاپنی «شوساکو اِندو» کتابی با نام «دریا و شرنگ» دربارهٔ آزمایش‌های پزشکی بر روی انسان منتشر کرد که گمان می‌رود بر پایه رویدادهای واقعی نوشته شده باشد.

نویسندهٔ دیگری به نام «سه‌ایچی موریمورا» کتاب‌های «شکم‌بارگی ابلیس» (۱۹۸۱) و «دنبالهٔ شکم‌بارگی ابلیس» (۱۹۸۳) را منتشر کرد که مقصود اصلی آن‌ها، افشای عملیات «واحد ۷۳۱» بود؛ اما به خطا، این واحد را با «واحد ۱۰۰» اشتباه گرفت و عکس‌های غیرمرتبطی هم با واحد ۷۳۱ در آن‌ها چاپ کرد که سبب شد، صحت و دقتِ مفاد کتابش زیر سؤال برود.[69][70] همچنین در سال ۱۹۸۱ میلادی، نخستین اعتراف مستقیم دربارهٔ زنده‌شکافی انسان در چین، توسط جراح ارتش ژاپن «کِن یوآسا» انجام گرفت. پس از آن، اعترافات مبسوط فراوانی در میان ژاپنی‌ها پدیدار گشته است. فیلم مستند «عفریته‌های ژاپنی» در سال ۲۰۰۱ میلادی، به مصاحبه با ۱۴ پرسنل واحد ۷۳۱ می‌پردازد که توسط نیروهای چینی دستگیر شده و بعدها آزاد شدند.[71]

در پایان حضور متفقین در ژاپن، دولت این کشور، بارها بخاطر خطِ مشیِ پیش‌ازجنگِ خود، عذرخواهی کرده‌است؛ اما عذرخواهی‌های اَخص و پرداختِ غرامت، باید بر پایهٔ تعیین و پذیرش وقوع جرم توسط هر دو طرفِ درگیر بوده و مدارک مستدل کافی نیز در دست باشد. دربارهٔ اعمال «واحد ۷۳۱»، یک مشکل عمده وجود داشت و آن هم این بود که بر خلاف «آزمایش‌های انسانی رژیم نازی» که توسط ایالات متحده آمریکا محکوم شد، افکار عمومی، با فعالیت‌های این واحد تنها بواسطهٔ اعترافات پراکنده و داوطلبانهٔ برخی کارمندان پیشین واحد ۷۳۱ آشنا شده‌اند و این‌گونه اعترافات از لحاظ حقوقی، بدرد تعیین غرامت نمی‌خورد. مدارک قوی و مستند فعالیت‌های این واحد نظامی، به‌طور پنهانی به‌دست آمریکایی افتاد و طبیعتاً نه آمریکا و نه ژاپن حاضر نیستند که این موضوع را بپذیرند.

کتاب‌های درسی تاریخ در ژاپن، معمولاً اشاراتی به «واحد ۷۳۱» دارند؛ اما به همان دلایل یادشده، به شرح ادعاهای مطرح دربارهٔ اعمال آن نمی‌پردازند.[72][73] مورخ ژاپنی «سابورو ئیه‌ناگا»، در کتاب «تاریخ نوین ژاپن»، بر پایه اعترافات افسران ژاپنی، شرح دقیقی از کارهای آن‌ها داده است. «وزارت آموزش و پرورش» با این استدلال که اعترافات انجام‌شده مکفی نیست، تلاش داشت تا بخش‌های مذکور را پیش از تدریس در مدارس، از کتاب حذف کند. «دادگاه عالی ژاپن» حکم داد که اعترافات صورت‌پذیرفته مکفی است و اقدام به حذف آن، ناقضِ آزادی بیان است.[74]

در سال ۱۹۹۷ میلادی، وکیل بین‌المللی، «کونن تسوچیا» یک دادخواستِ «دادخواهی سنخی» علیه دولت ژاپن تنظیم نمود و با استناد به مدارکی که توسط پروفسور «ماکوتو یوئدا» از «دانشگاه ریکیو» ارائه شده بود، بابت اعمالِ «واحد ۷۳۱»، درخواستِ غرامت نمود. تمامی دادگاه‌های ژاپن این دادخواست را بی‌پایه‌واساس قلمداد کردند. هیچ یافتهٔ روشنی مبنی بر حقیقت داشتن آزمایش‌های انسانی یافت نشد، ولی دادگاه اعلام نمود تعیینِ غرامت، باید توسط معاهده‌های بین‌المللی انجام شود و وظیفهٔ دادگاه‌های کشوری نیست.

در ماه اکتبر ۲۰۰۳، یک عضو «مجلس سفلا» از دولت ژاپن در این باره، استفسار نمود. نخست وزیرِ وقتِ ژاپن جونیچیرو کویزومی پاسخ داد که دولت فعلی، هیچ مدرکی از فعالیت‌های «واحد ۷۳۱» در دست ندارد، اما دولتش به اهمیت این موضوع واقف است و در صورت یافتن هرگونه مدرکی در آینده، آن را منتشر خواهد کرد.[75]

• «دریای جنگل» (به لهستانی: Leśne morze) نام رمانی است که نویسنده لهستانی «ایگور نیورلی» در سال ۱۹۶۰ منتشر نمود. این کتاب، نخستین کتابی است که در خارج از قارهٔ آسیا در این باره منتشر شده و در آن، به اعمال ددمنشانهٔ واحد ۷۳۱ اشاره شده‌است.

چندین فیلم در مورد اعمال وحشیانهٔ واحد ۷۳۱ تاکنون ساخته شده‌است.

• ۱۹۸۶ - «دریا و شرنگ»؛ ژاپن؛ کارگردان کی کومای
• ۱۹۸۸ - «مردان پشت خورشید» (نام اصلی: «خورشید سیاه: ۷۳۱»)؛ چین؛ کارگردان: مو تون-فِی
• ۱۹۹۲ - «واحد ۷۳۱: آزمایشگاه شیطان»؛ چین؛ کارگردان: گادفری هو
• ۲۰۰۷ - «دو تفسیر از جهنم»؛ چین؛ تهیه‌کننده: جیمز تی. هونگ؛ مستندی دربارهٔ واحد ۷۳۱ که توسط راویان ژاپنی و چینی بیان می‌شود.[76]
• ۲۰۰۸ - «حکمت دشنه»؛ روسیه؛ کارگردان: آندری ایسکانف

• ۱۹۹۴ - «کاخ تعلیم‌وتربیت»؛ بروس دیکینسن؛ بخشی از تک‌آهنگِ «اشک اژدها» که به شرح اعمال وحشیانهٔ واحد ۷۳۱ و مصونیت قضایی اعطا شده از سوی آمریکا به آنان می‌پردازد.
• ۲۰۰۹ - «واحد ۷۳۱»؛ گروه ترش متال آمریکایی «اسلیر»؛ ترانه‌ای از آلبوم دنیای به رنگ خون که به توصیفِ قساوت و بی‌رحمی‌های واحد ۷۳۱ می‌پردازد.
• ۲۰۱۲ - «۷۳۱»، گروه دوم متال نیوزیلندی «مث درینکر»؛ ترانه‌ای که حس ترس و وحشتِ انگیخته‌شده در واحد ۷۳۱ را القا می‌کند.
• ۲۰۱۶ - «و تو برای دانستن اسرار ما التماس خواهی کرد»؛ ترانه‌ای از انال نثرخ در آلبوم «تمامیِ قانون» که اشاره به مصونیت‌دهی آمریکا به فعالیت‌های واحد ۷۳۱ در ازای تبادل اطلاعات و تجربیات بدست‌آمده از آزمایش‌های انسانی می‌کند.

• ۱۹۸۵ - «واحد ۷۳۱ - آیا امپراتور در جریان بود؟» یک مستند از شبکهٔ تلویزیونی «بریتیش ساوث» که در تاریخ ۱۳ اوت ۱۹۸۵ پخش شد.[77]
• ۱۹۹۵ - اپیزود «۷۳۱» از مجموعهٔ تلویزیونی «پرونده‌های ایکس»؛ پرسنل پیشین واحد ۷۳۱ به‌طور پنهانی و زیر نظرِ یک نهاد دولتی آمریکا، به آزمایش‌های انسانی خود ادامه می‌دهند.
• ۲۰۰۷ - اپیزود «بگذار اینطور باشد» از مجموعهٔ تلویزیونی کانادایی «پیدایش دوباره»؛ پیگیری و ردیابی یک همه‌گیری سیاه‌زخم و مشمشه، به کشور ژاپن در جنگ جهانی دوم ختم می‌شود.
• ۲۰۱۱ - اپیزود «طبقهٔ چهلم» از مجموعهٔ تلویزیونی «انبار ۱۳»؛ با اتصال مدال «ژنرال شورو ایشی» از واحد ۷۳۱، حالت غرق‌شدگی شبیه‌سازی می‌شود.
• ۲۰۱۵ - در انیمهٔ «کانکریت رِوولوشیو» آزمایش بر روی اَبرانسان‌ها توسط ژاپنی‌ها و آمریکایی‌ها، با واحد ۷۳۱ موازنه می‌کند.
• ۲۰۱۷ - «حقیقتِ واحد ۷۳۱: دانشجویان پزشکی زبده و آزمایش‌های انسانی» یک فیلم مستند از شبکهٔ ان‌اچ‌کی است که مشتمل بر مدارک خطی، نوارهای ضبط‌شده و گفتگو با اعضای پیشین و پزشکانی است که در واحد ۷۳۱ آزمایش‌های انسانی انجام دادند.