محاصره لنینگراد

تصرف لنینگراد یکی از اهداف سه‌گانه استراتژیک آلمانی‌ها در عملیات بارباروسا و هدف اصلی گروه ارتش شمال بود. انگیزه تعیین چنین هدفی موقعیت سیاسی لنینگراد به عنوان پایتخت سابق روسیه، پایتخت نمادین انقلاب روسیه، اهمیت نظامی آن به عنوان پایگاه اصلی ناوگان بالتیک شوروی و ظرفیت صنعتی آن بود که کارخانه‌های اسلحه سازی بسیاری را در خود جای داده‌است. در سال ۱۹۳۹ میلادی، این شهر مسئول ۱۱٪ از کل تولیدات صنعتی شوروی بود.

نظریه‌های مختلفی در مورد برنامه‌های آلمان در مورد لنینگراد مطرح شده‌است. از این جمله می‌توان به تغییر نام شهر به آدولفسبورگ (به ادعای لو بوزیمنسکی، روزنامه‌نگار روس) و قرار دادن آن به عنوان مرکز سرزمین‌های شرقی اشاره کرد. آلمان احتمالاً قصد داشت مناطقی در شمال رودخانه نوا را به فنلاند بسپارد.

گروه ارتش شمال تحت فرمان فیلد مارشال ویلهلم ریتر فون لیب، به سمت لنینگراد، هدف اصلی خود پیش رفت. طرح فون لیب شامل تصرف این شهر در جریان پیشروی بود اما با دستور آدولف هیتلر مبنی بر جدا شدن ارتش چهارم زرهی برای انتقال به جنوب جهت مشارکت در نبرد مسکو، فون لیب با رساندن نیروهای خود به ساحل دریاچه لادوگا، لنینگراد را تا مدت نامعلومی به محاصره دربیاورد. سپس با تلاش به منظور تکمیل محاصره، در شرق لنینگراد به فنلاندی‌ها تحت فرماندهی مارشال کارل گوستاف امیل مانهرهایم که در رودخانه سویرمنتظر آن‌ها بودند، ملحق شود. فنلاندی‌ها در شمال لنینگراد قرار داشتند، در حالی که نیروهای آلمانی سرزمین‌های جنوبی را اشغال کردند. هر دو کشور هدف محاصره لنینگراد و قطع مسیر تدارکاتی مدافعان آن را دنبال می‌کردند.

شهر در طول نبرد ژانویه ۱۹۴۴

به هر حال مشارکت فنلاند در محاصره لنینگراد، عمدتاً محدود به بازپس‌گیری اراضی از دست رفته خود در جنگ زمستان بود؛ بنابراین، گفته می‌شود بیشتر اقدامات فنلاندی‌ها صرفاً دفاعی بوده‌است. آلمانی‌ها شرایط کمبود غذا را به عنوان سلاح اصلی خود علیه مدافعان در نظر گرفته بودند. آن‌ها محاسبه کرده بودند که این شهر تنها پس از چند هفته به مرز قحطی می‌رسد.

لشکر آبی اسپانیا فوریه ۱۹۴۳ مورد تهاجم شدید ارتش پنجاه و پنجم قوای شوروی برای شکستن محاصره لنینگراد از بخش محل استقرار آن نزدیکی جاده اصلی مسکو-لنینگراد قرار گرفت. با وجود تلفات بسیار سنگین، اسپانیایی‌ها توانستند مواضع خود را در برابر حمله نیروهای هفت برابری دشمن که از پشتیبانی تانک‌ها نیز بهره می‌بردند، حفظ کنند تا محاصره لنینگراد برای یک سال دیگر ادامه پیدا کند.

شهر لنینگراد

شهر در سال 1942

۲۷ ژوئن سال ۱۹۴۱، شورای شهر لنینگراد اولین گروه‌های پاسخ غیرنظامیان را سازمان داد. روزهای بعدی، جمعیت غیرنظامی لنینگراد از خطر مطلع شده و بیش از یک میلیون شهروند برای ساخت استحکامات بسیج شدند. چندین خط دفاعی دور شهر ساخته شد تا نیروهای متخاصمی را که از شمال و جنوب حمله می‌کنند، دفع کند. در جنوب، استحکامات از دهانه رود ولگا به سمت چودوو، گاتچینا، اریتسک، پولکوو و سپس در طول رودخانه نوا امتداد داشت. خط دفاعی دیگری از پترهوف به گاتچینا، پولکوو، کلپینو و کلتوشی رسید. در شمال خط دفاعی در برابر فنلاندی‌ها، منطقه استحکام دار کارلیان، از دهه ۱۹۳۰ در حومه شمالی لنینگراد حفظ شده بود و اکنون به کار خود بازگردانده شد. در مجموع ۳۰۶ کیلومتر از موانع ساخت چوب، ۶۳۵ کیلومتر (۳۹۵ مایل) از پیچ‌های سیم، ۷۰۰ کیلومتر (۴۳۰ مایل) از خندق‌های ضد تانک، ۵۰۰۰ محل استقرار زمین و الوار و محل اسلحه‌های بتن مسلح و ۲۵۰۰۰ کیلومتر (۱۶۰۰۰ مایل) ترانشه باز توسط غیرنظامیان ساخته یا حفاری شده‌است. حتی اسلحه‌های رزمناو شفق قطبی از کشتی برداشته شد تا برای دفاع از لنینگراد استفاده شود.

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Siege of Leningrad». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱ مهر ۱۳۹۲.
• https://en.wikipedia.org/wiki/Siege_of_Leningradمحاصره لنینگراد در ویکی‌پدیای انگلیسی