جنگ اقیانوس آرام

جنگ اقیانوس آرام (به انگلیسی: Pacific War) نام کلی برای جبههٔ اقیانوس آرام جنگ جهانی دوم است که بین نیروهای محور مانند امپراتوری ژاپن و نیروهای متفقین به‌خصوص ایالات متحده آمریکا، انگلستان و هلند در اقیانوس آرام، جزایر آن و در شرق آسیا که در آن زمان خاور دور خوانده می‌شد، به وقوع پیوست. این لفظ جبهه اقیانوس آرام جنگ جهانی دوم، جبههٔ جنوب غربی اقیانوس آرام جنگ جهانی دوم، جبههٔ جنوب شرقی اقیانوس آرام جنگ جهانی دوم و جنگ دوم چین و ژاپن و همچنین جنگ روسیه-ژاپن را در بر می‌گیرد.

جنگ اقیانوس آرام
Pacific War
بخشی از جنگ جهانی دوم

نقشهٔ مناطق اصلی درگیری و ورود نیروهای متفقین در اقیانوس آرام، ۱۹۴۵–۱۹۴۲.
تاریخ۷ دسامبر ۱۹۴۱ – ۲ سپتامبر ۱۹۴۵
مکانشرق آسیا، جنوب آسیا، اقیانوس آرام، در جزایر و کشورهای واقع در اقیانوس آرام و به مدت کوتاهی در اقیانوس هند.
نتیجه

روز پیروزی بر ژاپن نیروهای متفقین
پایان جنگ جهانی دوم.

تغییرات
قلمرو

اشغال ژاپن

طرفین درگیر

نیروهای متفقین[1]  ایالات متحده آمریکا

  • فیلیپین

جمهوری خلق چین
 بریتانیا

 استرالیا
 کانادا
 هلند

 نیوزیلند
 اتحاد جماهیر شوروی (۱۹۴۵)

و دیگران

نیروهای محور
 امپراتوری ژاپن

 تایلند
و دیگران


حامیان:
رایش آلمان

 پادشاهی ایتالیا (۱۸۶۱–۱۹۴۶)
فرماندهان و رهبران

داگلاس مک‌آرتور
چستر دبلیو نیمیتز
جورج مارشال
ارنست جی کینگ
هنری اچ آرنولد
الکساندر واندرگریفت
چیانگ کای‌شک
چن چنگ
هی ینگ کی
سان لیرن
آرچیبالد ویول
لوئیس مونتباتن
ویلیام اسلیم
توماس بلیمی
هین تر پورتن[2]
کارل دورمن

الکساندر واسیلوسکی

هیروهیتو
کان‌این کوتوهیتو
هاجیم سوگیاما
توجو هیدکی
یاماموتو ایسوروکو
اومزو یوشیجیرو
اوسامی ناگانو
شیگتارو شیمادو
کوشیرو اویکاوا
پلک پی‌بونسونگرام
ژانگ جین‌ژو
سوبهاس چاندار بوسه

اوونگ سان

به‌طور کلی شروع جنگ اقیانوس آرام از ۷ (یا ۸ به وقت ژاپن) دسامبر ۱۹۴۱ آغاز شد، هم‌زمان با تهاجم نظامی ژاپن به تایلند و حمله به مستعمرات انگلیس، حمله به مالایای بریتانیا، نبرد سنگاپور و نبرد هنگ کنگ و همچنین حمله به پایگاه‌های نظامی و دریایی ایالات متحده آمریکا، حمله به پرل هاربر، نبرد جزیره ویک، نبرد گوام و نبرد فیلیپین (۴۲–۱۹۴۱) توسط امپراتوری ژاپن در نظر گرفته می‌شود.[3][4][5][6] برخی از نویسندگان نیز آغاز آن را ۷ ژوئیه سال ۱۹۳۷، با شروع دومین جنگ چین و ژاپن بین امپراتوری ژاپن و جمهوری خلق چین (۱۹۴۹–۱۹۱۲)، یا ۱۹ سپتامبر سال ۱۹۳۱، با شروع با تهاجم ژاپن به منچوری در نظر می‌گیرند.[7] با این حال، آنچه که به‌طور گسترده‌ای پذیرفته شده‌است اینست که خود جنگ اقیانوس آرام در اوایل دسامبر ۱۹۴۱، با جنگ چین و ژاپن آغاز شده و سپس به بخشی از صحنهٔ بزرگ جنگ جهانی دوم تبدیل شد.[8]

در جنگ اقیانوس آرام، نیروهای متفقین علیه امپراتوری ژاپن جنگیدند. ژاپن به‌طور خلاصه توسط تایلند و به میزان کمتری توسط متحدانش، آلمان و ایتالیا پشتیبانی شد. جنگ با وقوع هم‌زمان بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی، و دیگر بمباران هوایی بزرگ توسط نیروی هوایی ارتش ایالات متحده، حمله شوروی به منچوری در ۸ اوت ۱۹۴۵ به اوج خود رسید و در نتیجه تسلیم ژاپن و پایان جنگ جهانی دوم در تاریخ ۱۵ اوت ۱۹۴۵ را به دنبال آورد و سرانجام تسلیم رسمی ژاپن بر روی عرشهٔ کشتی جنگی یواس‌اس میزوری در خلیج توکیو در تاریخ ۲ سپتامبر ۱۹۴۵ اعلام شد.

شعله‌ور شدن جنگ در اقیانوس آرام (۱۹۴۱)
جنگنده‌های میتسوبیشی زیرو متعلق به نیروی دریایی امپراتوری ژاپن بر روی ناو هواپیمابر شوکاکو، پیش از تهاجم به پرل هاربر

در سال ۱۹۳۹ ایالات متحده معاهدات تجاری خود با ژاپن را ملغی نمود و از ژوئیه ۱۹۴۰ فروش سوخت هواپیما به ژاپن را ممنوع کرد که این محدودیت‌ها فشار شدیدی را بر اقتصاد ژاپن وارد می‌نمود.[9] در همین زمان ژاپنی‌ها اولین حمله خود به شهر مهم چانگشا را آغاز نمود که در اواخر سپتامبر توسط چینی‌ها پس زده شد.[10] در سال ۱۹۴۰ علی‌رغم نبردهای پراکنده میان دو طرف جنگ میان ژاپن و چین به بن‌بست رسیده بود. به همین دلیل، برای قطع کردن خطوط ارتباطی چین با خارج جهت تضعیف این کشور و داشتن موقعیت بهتر جهت حمله به مستعمرات اروپاییان در شرق آسیا ژاپنی‌ها شمال هندوچین را اشغال نمودند.[11] در نتیجه این رفتار ایالات متحده به سرعت فروش آهن، فولاد و قطعات مکانیکی را به ژاپن تحریم نمود.[12]

ناو یواس‌اس آریزونا متعلق به ناوگان اقیانوس آرام ایالات متحده که در طی حمله به پرل هاربر کاملاً از بین رفت، ۷ دسامبر ۱۹۴۱

در اوایل سال ۱۹۴۰ نیروهای چین ملی ضدحمله وسیعی را آغاز نمودند. در اوت نیز کمونیست‌های چینی در چین مرکزی حملات خود را شروع کردند که در پاسخ به آن نیروهای ژاپنی سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای را اجرا کردند تا از رسیدن ملزومات به کمونیست‌ها جلوگیری نمایند.[13] اما اختلاف میان کمونیست‌ها و ملی‌گرایان در ژانویه سال ۱۹۴۱ به اوج رسید و منجر به درگیری مسلحانه میان ایشان گشت و همکاری مشترک آنان برای اخراج نیروهای اشغالگر ژاپنی پایان یافت.[14] در ماه مارس سپاه ۱۱ ژاپن حمله به سرفرماندهی سپاه ۱۹ چین آغاز نمود که در نبرد شانگو پس زده شد.[15] در سپتامبر ژاپنی‌ها یکبار دیگر سعی کردند تا طی نبرد دوم چانگشا این شهر را اشغال کنند و نیروهای چین ملی را شکست بدهند.[16]

موفقیت‌های آلمان در اروپا باعث تشویق ژاپن به فشار بیشتر بر قدرت‌های اروپایی نسبت به جنوب شرقی آسیا گشت. دولت هلند موافقت نمود تا از هند شرقی هلند مقداری نفت به ژاپنی‌ها بفروشد اما مذاکرات دربارهٔ دیگر منابع در ژوئن ۱۹۴۱ بدون موفقیت پایان گرفت.[17] در ژوئیه ۱۹۴۱ ژاپن نیروهای خود را به سمت جنوب هندوچین گسیل داشت تا موقعیت نیروهای بریتانیایی و هلندی در شرق دور را تهدید کند. در پاسخ به این تهدید ایالات متحده، بریتانیا و دیگر دولت‌های اروپایی تمام سرمایه‌ها ژاپن را توقیف نموده و تحریم همه‌جانبه نفتی را علیه ژاپن آغاز کردند.[18][19] در همان زمان برنامه تهاجمی ژاپن علیه شرق دور شوروی که برای بهره‌برداری از وضعیت جنگی در غرب برنامه‌ریزی گشته بود به واسطه همین تحریم‌ها کنار گذاشته شد.[20]

از اوایل ۱۹۴۱ ژاپن و ایالات متحده درگیر مذاکراتی جهت بهبود فضای سیاسی پرتنش میان خود و پایان جنگ در چین بودند. در طول این مذاکرات علی‌رغم تلاش ژاپن برای ابراز پیشنهادهای جدید ایالات متحده که این پیشنهادهای را کافی نمی‌دید از پذیرش آن سر باز می‌زد.[21] در همین زمان و به صورت مخفیانه مذاکراتی میان ایالات متحده، بریتانیا و هلند جهت طرح دفاع مشترک در صورت تهاجم ژاپن به متصرفات از یکی از کشورها در جریان بود.[22] رئیس‌جمهور روزولت نیروهای آمریکایی را در فیلیپین را تقویت نمود و به ژاپنی‌ها اخطار کرد ایالات متحده در برابر تهاجم به کشورهای همسایه واکنش نشان خواهد داد.[22]

ژاپن که در تنگنای تحریم‌های بریتانیا، ایالات متحده و هلند قرار گرفته بود و در مذاکرات نیز راهی برای پیشرفت متصور نبود آماده تهاجم می‌گشت. در ۲۰ نوامبر دولت جدید ژاپن که تحت نخست‌وزیری توجو هیدکی قرار داشت آخرین پیشنهاد خود را به طرف آمریکایی عرضه کرد. به موجب این پیشنهاد ژاپن ضمانت می‌نمود در برابر قطع کمک‌های ایالات متحده به چین و اتمام تحریم‌های نفتی و دیگر تحریم‌ها نیروهای خود را جنوب هندوچین بیرون کشیده و به جنوب شرق آسیا حمله نکند.[21] پاسخ طرف آمریکایی در ۲۶ نوامبر مبنی بر این بود که ژاپن باید بدون هیچ شرطی چین را تخلیه نموده و با دولت‌های غربی پیمان عدم تخاصم امضا نماید.[23] این برای ژاپن بدان معنی بود که یا باید از تمام اهداف و برنامه‌هایش برای چین چشم بپوشد یا آنکه منابع مورد نیاز خود در مستعمرات هلند را با زور تصاحب نماید.[24][25] نظامیان ژاپنی به هیچ وجه نمی‌توانستند گزینه اول را بپذیرند و تحریم‌های نفتی را به مثابه اعلان جنگ می‌دیدند.[26]

ژاپنی‌ها برنامه‌ریزی نموده بودند تا با تصرف سریع مستعمرات اروپایی در جنوب شرق آسیا یک خط دفاعی که تا میانه اقیانوس آرام ادامه میافت را ایجاد کنند چراکه پس از آن ژاپنی‌ها می‌توانستند منابع مورد نیاز خود را از جنوب شرقی آسیا استخراج نمایند و در عین حال به راحتی در برابر نیروهای متفقین که در سرتاسر اقیانوس آرام پراکنده شده بودند دفاع کنند.[27][28] مدتی بعد و برای جلوگیری از دخالت آمریکا در این طرح، ژاپنی‌ها برنامه داشتند تا ناوگان اقیانوس آرام ایالات متحده را نابود نموده و آن‌ها را از فیلیپین بیرون برانند.[29] در ۷ دسامبر ۱۹۴۱ (۸ دسامبر به وقت آسیا) جنگ اقیانوس آرام با تهاجم نیروهای ژاپنی به موقعیت نیروهای بریتانیایی و آمریکایی آغاز شد.[30] این لشکرکشی شامل حمله به پرل هاربر، فیلیپین، مالایا و تایلند[30] و نبرد هنگ کنگ بود.[31]

این تهاجم باعث شد تا ایالات متحده، بریتانیا، چین، استرالیا و چند کشور دیگر به صورت رسمی به ژاپن اعلان جنگ نمایند. اتحاد جماهیر شوروی که به شدت مشغول نبردی عظیم با نیروهای محور در غرب بود به مفاد پیمان عدم تخاصم خود با ژاپن پایبند ماند.[32] آلمان نازی و باقی کشورهای محور نیز برای اعلام همبستگی با ژاپن و به دلیل آنچه که حمله به کشتی‌های آلمانی توسط ایالات متحده به فرمان رئیس‌جمهور روزولت خوانده می‌شد[33] به ایالات متحده آمریکا اعلان جنگ نمودند .[34]

جستارهای وابسته

پانویس
  1. A Decade of American Foreign Policy 1941–1949 Interim Meeting of Foreign Ministers, Moscow. Retrieved 30 September 2009.
  2. L، Klemen (۱۹۹۹–۲۰۰۰). «Lieutenant-General Hein Ter Poorten». Forgotten Campaign: The Dutch East Indies Campaign 1941–1942. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۷ ژوئیه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۲۴ فوریه ۲۰۱۳.
  3. John Costello, The Pacific War: 1941–1945, Harper Perennial, 1982
  4. B. H. Liddell Hart, History of the Second World War, Putnum, New York, 1971
  5. Japan Economic Foundation, Journal of Japanese Trade & Industry, Volume 16, 1997
  6. David Williams, Defending Japan's Pacific War: The Kyoto Philosophers and the Idea of a Post-White World, RoutledgeCurzon, 2004
  7. Roy M. MacLeod, Science and the Pacific War: Science and Survival in the Pacific, 1939–1945, Kluwer Academic Publishing, p. 1, 1999
  8. Youli Sun, China and the Origins of the Pacific War, 1931–41, Palgrave MacMillan, p. 11
  9. "The German Campaign In Poland (1939)". Archived from the original on 24 May 2014. Retrieved 29 October 2014.
  10. Jowett & Andrew 2002, p. ۱۴.
  11. Overy & Wheatcroft 1999, p. ۲۸۹.
  12. Morison 2002, p. ۶۰.
  13. Joes 2004, p. ۲۲۴.
  14. Fairbank & Goldman 2006, p. ۳۲۰.
  15. Hsu & Chang 1971, p. ۳۰.
  16. Hsu & Chang 1971, p. ۳۳.
  17. "Japanese Policy and Strategy 1931 – July 1941". US Army in WWII – Strategy and Command: The First Two Years. pp. 45–66. Archived from the original on 6 January 2013. Retrieved 15 May 2013.
  18. Anderson 1975, p. 201.
  19. Evans & Peattie 2012, p. ۴۵۶.
  20. Coox, Alvin (1985). Nomonhan: Japan against Russia, 1939. Stanford, CA: Stanford University Press. pp. 1046–49. ISBN 978-0-8047-1835-6.
  21. "The decision for War". US Army in WWII – Strategy and Command: The First Two Years. pp. 113–27. Archived from the original on 25 May 2013. Retrieved 15 May 2013.
  22. "The Showdown With Japan Aug–Dec 1941". US Army in WWII – Strategic Planning for Coalition Warfare. pp. 63–96. Archived from the original on 9 November 2012. Retrieved 15 May 2013.
  23. The United States Replies بایگانی‌شده در ۲۹ آوریل ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine. Investigation of the Pearl Harbor attack.
  24. Painter 2012, p. 26: "The United States cut off oil exports to Japan in the summer of 1941, forcing Japanese leaders to choose between going to war to seize the oil fields of the Netherlands East Indies or giving in to U.S. pressure."
  25. Wood 2007, p. 9, listing various military and diplomatic developments, observes that "the threat to Japan was not purely economic."
  26. Lightbody 2004, p. ۱۲۵.
  27. Weinberg 2005, p. 310
  28. Dower 1986, p. 5, calls attention to the fact that "the Allied struggle against Japan exposed the racist underpinnings of the European and American colonial structure. Japan did not invade independent countries in southern Asia. It invaded colonial outposts which the Westerners had dominated for generations, taking absolutely for granted their racial and cultural superiority over their Asian subjects." Dower goes on to note that, before the horrors of Japanese occupation made themselves felt, many Asians responded favourably to the victories of the Imperial Japanese forces.
  29. Wood 2007, pp. ۱۱–۱۲.
  30. Wohlstetter 1962, pp. ۳۴۱–۴۳.
  31. Keegan, John (1989) The Second World War. New York: Viking. pp.256-257. شابک ‎۹۷۸۰۳۹۹۵۰۴۳۴۱
  32. Dunn 1998, p. 157. According to May 1955, p. 155, Churchill stated: "Russian declaration of war on Japan would be greatly to our advantage, provided, but only provided, that Russians are confident that will not impair their Western Front."
  33. Adolf Hitler's Declaration of War against the United States in Wikisource.
  34. "Major international events of 1939, with explanation". Ibiblio.org. Archived from the original on 10 March 2013. Retrieved 9 May 2013.

منابع
  • "日本の史". Britannica international encyclopaedia (به ژاپنی). 14. TBS-Britannica. 1998.

پیوند به بیرون
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ جنگ اقیانوس آرام موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.