اروین فن ویتسلیبن

او در پروس شرقی به دنیا آمد. پدرش گئورگ فون ویتزلبن، سروان در ارتش پروس بود. خاندان او از اشراف قدیمی پروس بودند. او تحصیلات را در مدرسه نظامی مخصوص اشراف‌زادگان پروسی در وال‌اشتت به پایان رساند. در ۱۹۰۱ به هنگ نارنجک‌اندازان شاه پیوست. در ۱۹۱۰ به ستوان تمامی ارتقا یافت. وی همچنین با لیز کلبرگ از اهالی کمنیتس ازدواج کرد. این زوج بعدها صاحب یک دختر و یک پسر شدند.

با آغاز جنگ جهانی اول او به عنوان گماشتهٔ فرمانده تیپ ۱۹ ذخیره پیاده منصوب شد. بعدها به درجه سروانی رسید و در اکتبر ۱۹۱۴ وارد هنگ ششم ذخیره پیاده شد. مدتی بعد در همین هنگ فرمانده گردان شد. واحد او در وردان در فلاندر جنگید. او به شدت مجروح شد و صلیب آهنی درجه یک و دو دریافت کرد. بعد از آن برای آموزش‌های مربوط به ورود به ستاد مشترک فرستاده شد که در این حال به عنوان افسر ستاد در لشکر ۱۲۱ پیاده نظاره‌گر پایان جنگ بود.

در رایشسور (نیروی نظامی جمهوری وایمار) ترقی کرد و ۱۹۲۳ در ستاد لشکر چهارم درسدن مقام سرگردی گرفت. در ۱۹۲۸ فرمانده گردان در هنگ ششم پیاده شد. سال بعد به مقام سرهنگ دومی رسید. در سال ۱۹۳۱ به سرهنگ تمامی ارتقا یافت و فرمانده هنگ هشتم پیاده پروس در منطقه نظامی فرانکفورت شد. در ۱۹۳۳ به فرماندهی سپاه ششم پیشرو در هانوفر انتقال یافت. در اول فوریه ۱۹۳۴ به سرتیپی ارتقا پیدا کرد و به عنوان فرمانده جدید لشکر سوم پیاده به پوتسدام رفت. او جانشین سرلشکر ورنر فون فریچ به عنوان فرمانده منطقه نظامی برلین شد و در این مقام به سرلشکری ارتقا یافت و در ورماخت که تازه بنیان گذاشته شده بوده، فرمانده سپاه سوم ارتش در برلین در سپتامبر ۱۹۳۵ شد. در ۱۹۳۶ به مقام سپهبدی رسید.

ویتزلبن حتی در همان آغاز، در ۱۹۳۴ آشکارا مخالفت خود را با رژیم نازی‌ها نشان می‌داد. بعد از شب دشنه‌های بلند و ماجرای بلمبرگ-فریچ، او موقتاً به بازنشستگی زودهنگام فرستاده شد اما این بازنشستگی طولانی نشد زیرا هیتلر به او برای ایجاد مقدمات برای آغاز جنگ جهانی دوم نیاز داشت.

به هر حال در ۱۹۳۸ وارد گروهی از توطئه‌گران نظامی شد که بیشتر اطرافیان ارتشبد لودویگ بک بودند. ژنرال اریش هوپنر و ژنرال کارل-هاینریش فون اشتولپ‌ناگل و ریاست آبور (اطلاعات نظامی ارتش) ویلهلم کاناریس هم جز این دسته بودند. این گروه به دنبال براندازی هیتلر و نازی‌ها بودند که در آن زمان بنظر می‌رسید با وجود بحران منطقه سودت در چکسلواکی کاملاً عملی باشد اما پیمان مونیخ بحران را پایان داد و موقتاً جنگ را به تأخیر انداخت. با وجود اینکه این پیمان، پیروزی بزرگ سیاسی برای هیتلر بود اما او در محافل خصوصی از نخست‌وزیر بریتانیا به خاطر این دخالت بی موقع اظهار خشم و نفرت می‌کرد. پیشوای نازی معتقد بود نویل چمبرلین برنامه او برای جنگ را به هم زده‌است. فرماندهی ویتزلبن در منطقه دفاعی برلین نقش بزرگی در برنامه کودتا داشت.

در نوامبر ۱۹۳۸ ویتزلبن به فرماندهی ارتش دوم در فرانکفورت گماشته شد. او همچنین در توطئه ارتشبد هامرشتاین علیه نازی‌ها نیز نقش داشت. این طرح دوم بر مبنای حمله‌ای سریع و آشکارا برای بازداشت شخص هیتلر بود، اما طرح کودتای قبلی برای براندازی رژیم نازی و تصرف مراکز فرماندهی حزب بود. اما این بار هم طرح کنار گذاشته شد.

در سپتامبر ۱۹۳۹ ویتزلبن که حالا دیگر ارتشبد شده بود، فرماندهی ارتش اول در جبهه غربی را به دست گرفت. وقتی در ۱۰ مه ۱۹۴۰ آلمان به فرانسه یورش برد، ارتش اول از گروه ارتش‌های سی (c) بود. در ۱۴ ژوئن آن‌ها خط دفاعی ماژینو را شکافتند و در سه روز چندین لشکر فرانسوی را وادار به تسلیم کردند. برای این کار ویتزلبن نشان صلیب شوالیه آهنین را دریافت کرد. در ۱۹ ژوئیه در مراسمی به درجه فیلد مارشالی رسید.

او در ۱۹۴۱ حتی برای فرماندهی منطقه اشغالی غرب برای جانشینی فیلد مارشال گرد فون روندشتت در نظر گرفته شد. اما فقط یک سال بعد از این مقام به خاطر مسائل مربوط به سلامتی‌اش کناره گرفت. برخی منابع با این حال معتقدند که او بار دیگر به اجبار بازنشسته شده بود، چرا که بار دیگر رژیم نازی را این بار به خاطر حمله به اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در طی عملیات بارباروسا به باد انتقاد گرفته بود.

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Erwin von Witzleben». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ اروین فن ویتسلیبن موجود است.