ملا منوچهر کولیوند

ملا منوچهر خان کولیوند، فرزند خسرو خان، در سال ۱۲۲۹ هـ. ق در منطقهٔ غربیِ الشتر یا شهرستان دره‌شهر، که منطقهٔ گرمسیرِ ایل کولیوند است، به‌دنیا آمد. ملا منوچهر خان از نسل خوانین نورمحمدی طایفه کولیوند می‌باشد)خوانین کولیوند از خانواده‌های نورمحمدی، چنگیزیان، فرج‌اللهی می‌باشند) و از ابیات اشعار آن بر می‌آید که وی پیرو مذهب شیعه جعفری بوده‌است.[9] دیوان ملا منوچهر مشتمل بر بیش از ۱۰ هزار بیت بوده‌است که در سال‌های دور بر اثر غارت کزازی‌های. اراک به تاراج رفته‌است؛ و شاعر با وجود تلاش‌های فراوان نتوانسته‌است به اشعار به‌سرقت‌رفتهٔ خود دست یابد. برخی از صاحب‌نظران اهل ادب، سوز و دل‌تنگی وی را در اشعارش را ناشی از این اتفاق می‌دانند. نقل است که ملا در بازگشت از سفر عتبات عراق در بین راهِ خرم‌آباد به الشتر در دل سفیدکوه بیمار می‌شود و فوت می‌کند. جنازهٔ وی در روستای بتکی، از توابع بخش فیروزآباد شهرستان سلسله به خاک سپرده شد.[10]

اشعار ملا منوچهر دارای وزن عروضی و آهنگ زیبا و دلنشین است. از این شاعر چندین مثنوی، غزل، دوبیتی و قصیده به‌جا مانده‌است، که بیشینهٔ آن‌ها شرح حال شاعر و سختی‌ها و رنج‌های زندگی اوست. همچنین، عناصر مرتبط با فرهنگ عشایری و آداب و احوال مردم لک در اشعار وی موج می‌زند. اشعار فراوانی نیز در مدح ائمهٔ شیعه از او به یادگار مانده‌است؛ به همین سبب، وی به شاعر و مداح اهل بیت نیز شهرت دارد. ملا منوچهر در بین مردم لک دارای جایگاه و مقام والایی است.[11][12][13][14][15]

مثنوی زیر، تلفیقی لکی و فارسی که گفتگو میان او و همسرش است:

• گلزار ادب لرستان، اسفندیار غضنفری امرایی، شابک: ۹۶۴-۵۵۲۳-۵۶–۷
• دیوان ملا منوچهر خان کولیوند، منوچهر نورمحمدی، چاپ اول، افلاک، ۱۳۸۱