غلامرضاخان ارکوازی

غلامرضاخان ارکوازی(حدود ۱۲۵۵–۱۱۸۴ هجری قمری؛ برابر با ۱۸۳۹–۱۷۷۰ میلادی) شاعر و عارف کرد ایلامی است.[1][2][3] او به خاطر سرودن مناجات نامه و اشعار دیگر در بین مردم کردستان ایران شهرت دارد.[4][5] شعر باوه یال او که در رثای فرزند جوانش سروده است در زمینهٔ مرثیه از آثار معروف اوست.[6] غلامرضاخان به دلیل درگیری با والی منطقه پشتکوه به زندان افتاد. پس از رهایی از زندان، به غربت می‌گریزد و پس از مدتی در کرند از توابع کرمانشاه سکنا می‌گزیند.[7] مطابق آنچه روایت می‌کنند، در کرند وفات می‌کند اما دوست دارانش جنازهٔ او را به عتبات عالیات عراق و به احتمال قوی به نجف منتقل می‌کنند.[8]

غلامرضاخان ارکوازی
زادهحدود ۱۱۸۴ (قمری)
ایلام، چوار، روستای بانویزه، منطقه سَرچَفته
درگذشتهحدود ۱۲۵۵ (قمری)
آرامگاهنجف
پیشهشاعر
زمینه کاریشعر و عرفان
ملیتایرانی
در زمان حکومتحسن‌خان (والی پشتکوه)، معاصر با اواخر زندیان و ابتدای قاجاریان
سبک نوشتاریمثنوی
رویدادهای مهمزندانی شدن
فیلم‌نامه‌هاشاعر قله‌های مه‌آلود
دیوان اشعاردیوان غلامرضاخان ارکوازی
دلیل سرشناسیشاعر، مبارزه با خان
فرزند(ان)احمدخان و محمدرضا
پدر و مادرفرزند حسن‌بگ از طایفۀ میه‌سم (میثم)

نسب‌نامه

بر پایهٔ روایت کهنسالان و معتمدان و عموم هم طایفه‌ای‌های شاعر، موسوم به «میه‌سم»، غلامرضاخان ارکوازی فرزند حسن‌بگ، حسن‌بگ فرزند میثم، میثم فرزند میرزابیگ، میرزابیگ فرزند احمدقلی و او فرزند «بیاخ» است.[9] از سوی دیگر به سمت زمان حال، غلامرضاخان دو پسر به نام‌های محمدرضا و احمدخان داشته‌است. احمدخان در جوانی درگذشته‌است. محمدرضا، فرزند دیگر، او پدر صوفی و سلیمان‌بگ است و این دو اجداد خانواده‌های صالحی،ناصر‌منش، پیمان، داورپناه در استان ایلام هستند.[5][10]

زادگاه

زادگاه شاعر، سَرچَفته جزء منطقه‌ای است از روستای بان‌ویزه است که امروزه در گوشه‌ای از آن روستایی به همین نام وجود دارد.[11][12] بان ویزه جزء بخش چوار از توابع شهرستان ایلام است.[13] فاصلهٔ روستای مذکور تا شهر ایلام، ۳۰ کیلومتر است و در طول جغرافیایی ۴۶ درجه و ۱۱ دقیقه، و عرض جغرافیایی ۳۳ درجه و ۳۷ دقیقه واقع است.[13]

زندگی‌نامه

سال تولد او به درستی مشخص نیست؛ ولی طبق حکمی از حسن خان والی که امروزه نیز موجود است؛ غلامرضاخان بین سال‌های ۱۱۸۹ و ۱۱۸۴ هجری قمری در منطقهٔ سَرچَفته چشم به جهان گشوده‌است.[14] غلامرضاخان در محیطی عشایری در خانواده‌ای نسبتاً مرفه در مقایسه با دیگر افراد ایل، پرورش یافته‌است. پدرش حسن بگ، ملا و اهل خط و کتاب بوده‌است. احتمالاً شاعر، آموزش‌های اولیه را نزد پدر و دیگر ملاهای زادگاه خود آموخته‌است.[15] با توجه به اشعار غلامرضاخان می‌بایستی در مکاتب و مدارسی در سطوح بالاتر، تحصیلات خود را تکمیل کرده باشد. غلامرضا خان با دختری که احتمالاً دخترعموی او بوده، ازدواج کرده‌است که حاصل آن، حداقل دو فرزندِ پسر به نام‌های محمدرضا و احمدخان بوده‌است.[16] از ازدواج‌ها و فرزندان احتمالی دیگر او خبری در دست نیست. غلامرضاخان با توجه به دانش و اطلاعاتی که داشته به ریاست ایل خود مشغول بوده‌است. سران و کدخدایان آن عصر، به واسطهٔ این که بخشی از چرخهٔ قدرت به حساب می‌آمدند با حاکمان در ارتباط بوده‌اند و این امر، زمینهٔ آشنایی او را با دربار والیان پشتکوه، و زندگی اشرافی آن زمان فراهم می‌کرده‌است.[17]

آثار

مناجات‌نامه

اثر اصلی و عمدهٔ او که سینه به سینه حفظ شده همین شعر است که در بیست و چهار بند سروده شده‌است. مناجات‌نامه از حیث زبان و فرم، تحت تأثیر فضای مذهبی حاکم بر شعر، و به دلیل درصد بالای واژگان عربی گویای اطلاعات و سواد شاعر از زبان فارسی و عربی است. شاعر در مناجات‌نامه، اطلاعات گستردهٔ خود را از قرآن، حدیث، کلام، تاریخ، اسطوره، باورهای عامیانه و معارف اسلامی اظهار می‌دارد. این عامل باعث شده تا زبان شعر، آن طنطنه و غنای لفظی اشعار دیگرش را نداشته باشد. این خصیصه در مناجات‌نامه‌های دیگران نیز دیده می‌شود.

باوه یال

این شعر که شاعر، در رثای فرزند جوانش، احمدخان سروده است، بی شک در زمینهٔ مرثیه شاهکاری است و با هر مرثیهٔ وزینی قابل مقایسه است. کسی که می‌خواهد ارج و اعتبار این شعر را دریابد، ناگزیر است به زبان شاعر مسلط باشد زیرا که ترجمه نمی‌تواند تمام حسن و هنر آن را منتقل کند.

شعر خه‌ریوی (غربت)

این شعر را شاعر هنگامی که از زندان گریخته، و در بلاد غربت بوده، سروده است.

اشعار تغزلی منسوب به او

الف) زله‌یخام شووران (زلیخام شوران)

ب) زله‌یخام ژه چین (زلیخام ژ چین)

نمونه اشعار

شعر باوه یال از اشعار مشهور شاعر است.[18]

ئه‌و ڕوو واوه‌یلا وه باوه‌یاڵ دیمهاواس په‌ریشان حاڵش حاڵ‌حاڵ دیم
سه‌ر تا وه به‌رگش سیا زخاڵ دیمسه‌ر قوله‌ێ کاوان وه سیا ته‌م دیم
دره‌ختان ژه خه‌م چو چه‌وگان چه‌م دیمداران دره‌ختان که‌لاغی‌پووش دیم
که‌پوو وه‌و شین گاڵ گه‌رمه‌وهچمان مرده‌ێ داشت وه ته‌رمه‌وه
من و باوه یال عه‌هدمان که‌رده‌نمن خه‌م و ئه‌و ته‌م تا رووژ مه‌رده‌ن
ڕووڵه یه ئاسار شکارگاهته‌نیه جاگه‌ێ که‌لره‌م شوون راهته‌ن
ئه‌ڕا چو جاران دیارت نیه‌نمه‌ر گڵکوو وه بان مه‌زارت بیه‌ن
گڵ وه بانم که‌ن گڵ وه بانت دیمئێ دنیا وه کام دژمنانت دیم

قالب و وزن اشعار

قالب اغلب اشعار کردی مثنوی است و کل اشعار ارکوازی بدین قالب می‌باشد. وزن اشعار کردی عمدتاً هجایی است. بدین گونه که هر مصراع به دو دستهٔ پنج هجایی تقسیم می‌شود که می‌باید پس از هجای پنجم مکث کرد.اشعار شاعر نیز بر این وزن‌اند.

بزرگداشت شاعر

روز ۱۱ اسفند ۱۳۹۹ از تندیس غلامرضاخان ارکوازی اثر شکرالله شیرخانی در شهر چوار رونمایی شد.[19]

منابع
  1. دیوان غلامرضاخان ارکوازی، ظاهر سارایی، ویراست سوم، انتشارات زانا، صفحهٔ ۱۷.
  2. ادبیات کردی ، غلامرضاخان ارکوازی ، شاعر قله‌های مه آلود
  3. ارکوازی سراینده ، شیعی کرد زبان - پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه
  4. دیوان غلامرضاخان ارکوازی، انتشارات زانا، ظاهر سارایی، ویراست سوم، صفحهٔ ۲۹.
  5. تلکس اینترنتی مهر
  6. دیوان غلامرضاخان ارکوازی، انتشارات زانا، صفحهٔ ۳۲.
  7. مجله خبری ویستا
  8. دیوان غلامرضاخان ارکوازی، انتشارات زانا، صفحهٔ ۳۱.
  9. شاعر قله‌های مه آلود ، ویستا
  10. نسب نامه غلامرضاخان ارکوازی، ظاهر سارایی، ۱۵.
  11. ظاهر سارایی، دیوان غلامرضاخان، انتشارات زانا، صفحهٔ ۱۷.
  12. تلکس اینترنتی زانا
  13. Ban-e Vizeh
  14. ظاهر سارایی، انتشارات زانا، ویراست سوم، صفحه ۱۸، بخش تولد.
  15. ظاهر سارایی، انتشارات زانا، ویراست سوم، صفحهٔ ۱۸.
  16. «مجلهٔ ادبی اینترنتی بلوط: شاعری از یاد رفته». بایگانی‌شده از اصلی در ۳ سپتامبر ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۳ سپتامبر ۲۰۱۴.
  17. دیوان غلامرضاخان ارکوازی، انتشارات زانا، صفحهٔ ۱۸.
  18. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۰ نوامبر ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۱۷ فوریه ۲۰۱۷.
  19. «تندیس شاعر و عارف ایلامی در شهر چوار رونمایی شد». خبرگزاری کُردپرس. ۱۱ اسفند ۱۳۹۹. دریافت‌شده در ۱۱ اسفند ۱۳۹۹.

پیوند به بیرون
  • دیوان غلامرضاخان ارکوازی
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.