رزماری

رومارَن یا اِکلیل کوهی یا رُزماری (نام علمی: Salvia rosmarinus)، یک سبزی چوبی و چند ساله با برگ‌هایی معطر، همیشه سبز، سوزنی مانند و گلهای سفید، صورتی، بنفش یا آبی، بومی منطقه مدیترانه است.[1] تا سال 2017، با نام علمی Rosmarinus officinalis شناخته می‌شد که اکنون فقط یک مترادف است.

«رزماری» به اینجا تغییرمسیر دارد. برای دیگر کاربردها، رزماری (ابهام‌زدایی) را ببینید.
رومارن
بتهٔ اکلیل کوهی
آرایه‌شناسی
فرمانرو: گیاهان
دسته: گیاهان گلدار
رده: دولپه‌ای‌ها
راسته: نعناسانان
تیره: نعناعیان
سرده: رزمارینوس
گونه: R. officinalis
نام علمی
Rosmarinus officinalis
توصیفگر: لینائوس

این گیاه از خانواده نعناع Lamiaceae است که گیاهان زیادی را نیز در بر می‌گیرد. نام "رزماری" از لاتین ros marinus ("شبنم دریا") گرفته شده‌است.[2][3] رزماری دارای سیستم ریشه ای رشته‌ای است.[1]

کاربردها

پس از کشت، برگ‌ها، شاخه‌ها و گل‌های گلدار جهت استفاده استخراج می‌شود.[4] از رزماری به عنوان گیاه تزئینی در باغ‌ها استفاده می‌شود. از برگ‌ها برای طعم دادن به غذاهای مختلف، مانند قیمه و گوشت سوخاری استفاده می‌شود.

زراعت

از رزماری به دلیل جذابیت و تحمل به خشکی، به عنوان گیاه زینتی در باغها و برای محوطه سازی، به ویژه در مناطقی با آب و هوای مدیترانه ای استفاده می‌شود.[1] کشت این گیاه آسان بوده و مقاوم در برابر آفات در نظر گرفته می‌شود. رزماری می‌تواند کاملاً بزرگ شود و سال‌ها جذابیت خود را حفظ کند، می‌تواند به شکل‌های رسمی و پرچین‌های کوچک هرس شود و برای درخت آرایی استفاده می‌شود. به راحتی در گلدان پرورش می‌یابد. ارقام خاکی پوشیده، با بافتی متراکم و بادوام، به‌طور زیادی گسترش یافتند.[1]

استفاده در آشپزی
برگ‌های رزماری خشک شده.

از برگ‌های رزماری به عنوان طعم دهنده در غذاهایی مانند قیمه و گوشت بره و گوساله، مرغ و بوقلمون استفاده می‌شود. از برگ‌های تازه یا خشک در غذاهای سنتی مدیترانه ای استفاده می‌شود. آنها طعم تلخ، قابض و رایحه مشخصی دارند که مکمل بسیاری از غذاهای پخته شده‌است. از برگ آن می‌توان دم نوش گیاهی درست کرد. هنگامی که با گوشت یا سبزیجات تفت داده می‌شود، برگ‌ها عطر خردل مانندی با عطری از چوب سوخت شده به شما می‌دهند که به خوبی با غذاهای کبابی مطابقت دارد.

در مقادیری که معمولاً برای طعم دادن به غذاها مانند یک قاشق چای خوری (۱ گرم) استفاده می‌شود، رزماری هیچگونه ارزش غذایی ندارد.[5][6] نشان داده شده‌است که عصاره رزماری ماندگاری و ثبات حرارتی روغن‌های غنی از امگا ۳ را که مستعد تعفن هستند بهبود می‌بخشد.[7]

عطر
اسانس رزماری (Rosmarinus officinalis) در ویال شیشه ای شفاف.

روغن رزماری برای مصرف در عطرهای بدن یا خوشبوکننده‌های اتاق استفاده می‌شود. همچنین به عنوان بخور سوختنی، در شامپوها و محصولات تمیز کننده استفاده می‌شود.

مواد شیمیایی گیاهی

رزماری حاوی تعدادی از مواد شیمیایی گیاهی از جمله اسید رزمارینیک، کافور، اسید کافئیک، اسید اورسولیک، اسید بتولینیک، اسید کارنوزیک و کارنوزول است. اسانس رزماری حاوی ۱۰–۲۰٪ کافور است.[8]

منابع
  1. "Rosmarinus officinalis (rosemary)". Centre for Agriculture and Bioscience International. 3 January 2018. Retrieved 13 July 2018.
  2. Room, Adrian (1988). A Dictionary of True Etymologies. Taylor & Francis. p. 150. ISBN 978-0-415-03060-1.
  3. Wedgwood, Hensleigh (1855). "On False Etymologies". Transactions of the Philological Society (6): 66.
  4. Burlando, Bruno; Verotta, Luisella; Cornara, Laura; Bottini-Massa, Elisa (2010). Herbal Principles in Cosmetics Properties and Mechanisms of Action. Boca Raton, Florida: CRC Press. p. 303. ISBN 978-1-4398-1214-3.
  5. "Nutrition Facts – Dried rosemary, one teaspoon (1 g)". nutritiondata.com. Conde Nast, USDA Nutrient Database, version SR-21. 2014.
  6. "USDA National Nutrient Database for Standard Reference". NAL.usda.gov. US Department of Agriculture. 2014. Retrieved 3 June 2014.
  7. Daniells, Stephen (20 November 2017). "Oregano, rosemary extracts promise omega-3 preservation". Food Navigator.
  8. "Rosemary | Professional". Drugs.com. Retrieved 23 July 2016.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.