خشم

خشم[1] یا عصبانیت وضعیتی روانی‌ است که درگسترهٔ آزردگی اندک تا غضب شدید می‌گنجد. معلول‌های فیزیکی خشم شامل تند شدن ضربان قلب و افزایش فشار خون و آدرنالین در خون است. از دید عده‌ای، خشم بخشی از واکنش مغز به بیمناکی‌اش از درد است. هنگامی که شخص خودآگاهانه تصمیم به اقدام می‌گیرد تا بلافاصله رفتار تهدید کنندهٔ نیروی بیرونی دیگری را متوقف کند، خشم احساس غالب (رفتاری، ذهنی و کالبدشناختی) در وی می‌شود. خشم را یکی از حالات طبیعی انسان‌ها می‌دانند که در واقع راهی است برای نجات دادن یا حفظ کردن فرد از یک نگرانی یا خطر که در حال وقوع است.[2] نمودهای خارجی خشم را در حالات چهره و بدن، واکنش‌های کالبدشناختی و گاه رفتارهای تهاجمی در ملأ عام می‌توان یافت. مثلاً جانوران و انسان‌ها صدایشان را بالا می‌برند، می‌کوشند که بزرگ ‌تر جلوه کنند، دندان ‌هایشان را برهم می‌سایند و خیره می‌شوند. خشم، الگویی رفتاری‌ است که برای مواجهه با تعرض‌کنندگان بروز داده می‌شود تا از رفتار تهدید کننده ‌شان دست کشند و نوعی احساس است که همه به آن نیاز دارند.

یخشی از مجموعه مباحث دربارهٔ
هیجان‌ها و احساسات‌
پذیرش عاطفه ‏(en)‏ سرگرمی خشم انگست غم‌زدگی ‏(en)‏ دلخوری انتظار ‏(en)‏ اضطراب بی‌علاقگی انگیختگی هیبت خستگی اطمینان ‏(en)‏ تحقیر قناعت دلیری خشونت کنجکاوی افسردگی میل ‏(en)‏ یاس محرومیت انزجار بی‌اعتمادی خلسه شرمساری همدلی اشتیاق رشک نشئگی ترس ناکامی سر بلندی ‏(en)‏ حق‌شناسی ‏(en)‏ آز سوگ گناه خوشحالی بیزاری امید وحشت خصومت تحقیر علاقه احساس مالکیت شادی مهربانی تنهایی عشق شهوت هتک حرمت پنیک شور تاسف ‏(en)‏ لذت غرور خشم حسرت ارتباط اجتماعی ‏(en)‏ طرد شدن ‏(en)‏ پشیمانی رنجش ‏(en)‏ غم سوداد دگرغم‌شادی اعتمادبه‌نفس شرم تنش کاربردی خجالت غم و اندوه ‏(en)‏ رنج تعجب اعتماد ‏(en)‏ شگفتی ‏(en)‏ نگرانی

رنگ قرمز به عنوان خشم استفاده می شود.