دلیری
طبق کتاب تعریف نا متعارف‌ها شجاعت مجموعه اعمالی است که توسط افراد، آگاهانه یا نا آگاهانه انجام می‌گیرد و در نهایت به پیروزی یا شکست منجر خواهد شد. اجبار در انجام کاری شجاعانه کاملاً نا آگاهانه می‌باشد. شجاعت خصلتی متعالی نیست زیرا شجاعت برخواسته از جهل هرگز نمی‌تواند متعالی باشد.
گفتاوردها پیرامون دلیری
شجاعت خلقی است که افعال میان تهور و جبن که از رذائل‌اند دو طرف افراط و تفریط آنند.
ابن مسکویه نیز دلیر را اینگونه تعریف می‌کند:[2]
شجاع به هر کسی که دست به هر کار خطرناک و ترس آوری بزند نمی‌توان گفت، مثلاً اگر کسی در موقع خطرات طبیعی مثل زلزله، آتشفشان یا گردباد، یا از انواع بیماری‌های خطرناک، یا در کشتی به موقع طوفان نترسد شجاع نمی‌توان نامید.
ویا در زمانی که همه چیز خوب و امن است مثلاً تصمیم بگیرد خود را از پشت بام به پایین پرت کند یا بدون بلد بودن شنا وسط دریای خروشان بپرد شجاع نمی‌توان نامید. اینگونه اشخاص بیشتر از اینکه شجاع باشند، نادان یا ساده‌لوح محسوب می‌شوند. بلکه شجاع کسی است که در هر سختی و مصیبتی و ناگواری، صبور باشد و زود خود را نبازد و شکوه و شکایت نکند، و همچنین در زمانی‌که کاری را بر عهده می‌گیرد (که از لحاظ عقل و منطق و شرط زمان و مکان پسندیده‌است) دیگر در هنگام اجرا اگر با گرفتاری و مشکلی برخورد کرد و احیاناً مورد تهدید و فشاری هم قرار گرفت، جا نزند و با استواری و استقامت کارش را دنبال کند. این شخص را شجاع نامند و این صفت، یک صفت پسندیده و مورد تشویق و احترام می‌باشد.
منابع
- لغتنامه دهخدا
- اخلاق و راه سعادت، ابن مسکویه، ترجمه: یکی از بانوان ایرانی
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به دلیری در ویکی‌گفتاورد موجود است. |