جسیکا چستین

جسیکا میشل چَستِین (انگلیسی: Jessica Michelle Chastain‎؛ زادهٔ ۲۴ مارس ۱۹۷۷) بازیگر و تهیه‌کنندهٔ آمریکایی است. او بابت بازی در نقش زنانی با اراده قوی، در فیلم‌هایی با مضمون فمینیستی مشهور است و تاکنون جوایز مختلفی از جمله یک جایزه گلدن گلوب برنده شده و دو بار هم نامزد دریافت جایزه اسکار شده‌است. مجهٔ تایم در سال ۲۰۱۲ از او به عنوان یکی از ۱۰۰ فرد دارای بیشترین تأثیر در جهان یاد کرد.

جسیکا چستین
چستین در سال ۲۰۱۵
نام در زمان تولدجسیکا میشل چَستِین
زادهٔ۲۴ مارس ۱۹۷۷ ‏(۴۴ سال)
ساکرامنتو، کالیفرنیا، ایالات متحده
محل زندگینیویورک، نیویورک، ایالات متحده
تحصیلاتکالج شهر ساکرامنتو
مدرسه جولیارد (کارشناسی)
پیشه
  • بازیگر
  • تهیه‌کننده
سال‌های فعالیت۲۰۰۴–اکنون
کارهای برجستهفهرست کامل
همسر(ها)جیان لوکا پاسی د پره‌پوسولو (ا. ۲۰۱۷)
فرزندان۱
جایزه(ها)فهرست کامل

جسیکا در شهرستان ساکرامنتو، کالیفرنیا به دنیا آمد و بزرگ شد و از کودکی به بازیگری علاقه نشان داد. در سال ۱۹۹۸، اولین نقش رسمی خود را با بازی در نقش ژولیت (اثر ویلیام شکسپیر) ایفا کرد. سپس برای تعلیم در رشتهٔ بازیگری به مدرسه جولیارد رفت، و پس از آن با جان ولز، تهیه‌کنندهٔ تلویزیون، قرارداد امضا کرد. او بارها در مجموعه‌های تلویزیونی مختلف، از جمله نظم و قانون: دادگاه با هیئت منصفه، به دفعات در نقش‌های مهمان بازی کرد. همچنین در سال ۲۰۰۴، نقشی از باغ آلبالو اثر آنتون چخوف را روی صحنه برد و در سال ۲۰۰۶ نقشی از نمایش تراژدی سالومه اثر اسکار وایلد بازی کرد.

اولین نقش چستین در یک فیلم، مربوط به بازی در فیلم جولین در سال ۲۰۰۸ بود، اما در سال ۲۰۱۱ و پس از بازی در چندین فیلم، از جمله پناه بگیر و درخت زندگی به شهرت رسید. بازی وی در فیلم خدمتکاران که در سال ۲۰۱۱ پخش شد، منجر به نامزد شدن وی برای جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. در سال ۲۰۱۲، بابت بازی در نقش یک تحلیلگر سی‌آی‌اِی در فیلم سی دقیقه پس از نیمه‌شب برنده جایزه گلدن گلوب و نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شد. در همان سال، اولین نقش خود را در تئاتر برادوی نیز بازی کرد. بازی در فیلم‌های میان‌ستاره‌ای و مریخی برای او درآمد فراوان به همراه آورد، و پس از آن، به خاطر بازی در یک سال بسیار خشن (۲۰۱۴)، دوشیزه اسلون (۲۰۱۶) و بازی مالی (۲۰۱۷) نیز مورد ستایش قرار گرفت.

چستین بنیان‌گذار شرکت تهیه‌کنندگی سینمایی فرکل فیلمز[persian-alpha 1] است که با هدف ترویج تنوع فرهنگی در فیلم‌ها ایجاد شد. چستین در مورد مشکلات سلامت روانی، برابری جنسیتی و رفع تبعیض نژادی بسیار فعال است. همسر او، جیان لوکا پاسی د پره‌پوسولو،[persian-alpha 2] در زمینهٔ مُد فعال است.

کودکی و نوجوانی

جسیکا میشل چَستِین در ۲۴ مارس ۱۹۷۷ در ساکرامنتو، کالیفرنیا به دنیا آمد؛[1][2][3] مادرش جری رنه هیستی[persian-alpha 3] بود (که نام خانوادگی‌اش پیش از ازدواج چستین بود) و پدرش مایکل موناستریو،[persian-alpha 4] موسیقی‌دان سبک راک.[4][5] زمانی که جسیکا به دنیا آمد پدر و مادرش هر دو هنوز زیر بیست سال سن داشتند. جسیکا مایل به صحبت کردن در انظار عمومی راجع به پیش‌زمینهٔ خانوادگی‌اش نیست؛ او از پدرش جدا زندگی می‌کرد و گفته که در اسناد تولدش هم نام پدری ذکر نشده‌است.[4][5] او دو خواهر و دو برادر دارد؛ خواهرش جولیت در سال ۲۰۰۳ و پس از سال‌ها اعتیاد، خودکشی کرد و درگذشت.[6] چستین در ساکرامنتو و توسط مادرش و ناپدری‌اش، مایکل هیستی، که یک مأمور آتش‌نشانی بود، بزرگ شد.[2][7] او گفته که ناپدری‌اش اولین کسی بود که باعث شد او در زندگی‌اش احساس امنیت کند.[5] او همچنین رابطهٔ نزدیکی با مادربزرگ مادری‌اش، مریلین[persian-alpha 5] داشت و می‌گفت که مریلین همیشه به او ایمان داشت.[7][8]

مدرسه جولیارد در شهر نیویورک، که چستین در آنجا بازیگری را فرا گرفت

چستین اولین بار در هفت‌سالگی، زمانی که با مادربزرگش به تماشای اجرایی از جوزف و کت تکنی‌کالر شگفت‌انگیز رفت، به بازیگری علاقه‌نشان داد.[2] او به همراه بچه‌های دیگر به‌طور مرتب اجراهای خانگی غیرحرفه‌ای بر پا می‌کردند، که چستین خودش را کارگردان هنری این اجراها می‌دانست.[7] در مدتی که در دبیرستان ال‌کامینو فاندامنتال مشغول به تحصیل بود، از نظر درسی مشکل بسیار داشت.[4][9] او تنها بود و احساس می‌کرد با بقیهٔ بچه‌های مدرسه صمیمیتی ندارد. در نهایت، راه فرار را در هنرهای نمایشی یافت.[10] او تعریف کرده‌است که چگونه گاهی از مدرسه غیبت می‌کرد تا آثار ویلیام شکسپیر را مطالعه کند.[11] نهایتاً به خاطر غیبت‌های مکرر در سال آخر دبیرستان، موفق به اتمام دبیرستان نشد، و بعدها از طریق مدرسه بزرگسالان توانست دیپلم بگیرد.[9] او از سال ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۷ به کالج شهر ساکرامنتو رفت و در این مدت عضو تیم مناظرهٔ این کالج شد.[12] چستین در مورد دوران کودکی‌اش چنین می‌گوید:

من با مادری مجرد [بزرگ شدم] که بسیار سخت کار می‌کرد تا غذایی روی میز داشته باشد. ما پول نداشتیم. شب‌های زیادی بود که باید گرسنه می‌خوابیدیم. من با سختی زیادی بزرگ شدم. هیچ چیز در آن دوره آسان نبود.[13]

در سال ۱۹۹۸، چستین تحصیلاتش را در آکادمی هنرهای دراماتیک آمریکا به پایان رساند و اولین اجرای حرفه‌ای خود را با بازی در نقش ژولیت، در اجرایی از رومئو و ژولیت که توسط کمپانی هنری منطقه خلیج سانفرانسیسکو بر پا شده بود، انجام داد.[14][15] این اجرا باعث شد که در آزمون هنرآزمایی مدرسهٔ جولیارد، در نیویورک، شرکت کند. او با کمک هزینهٔ تحصیلی که توسط رابین ویلیامز اهدا شده بود، به این مدرسه راه یافت.[7][9] در اولین سال حضورش در جولیارد، چستین از اضطراب رنج می‌برد و نگران بود که از این مدرسه بیرون انداخته شود، به همین خاطر بیشتر وقتش را صرف مطالعه و تماشای فیلم می‌کرد.[7][15] زمانی که در سال دوم تحصیلش در جولیارد، در نمایش موفق مرغ دریایی نقش‌آفرینی کرد، اعتماد به نفس خود را به دست آورد.[15] او در نهایت در سال ۲۰۰۳ با مدرک کاردانی در رشتهٔ هنرهای زیبا، از این مدرسه فارغ‌التحصیل شد.[15]

فعالیت حرفه‌ای

۲۰۰۴–۲۰۱۰: سال‌های آغازین

اندکی پس از ترک جولیارد، چستین در برنامه‌ای شرکت کرد که برای دانشجویان سال آخر در لس آنجلس ترتیب داده شده بود، و در آنجا با جان ولز، تهیه‌کنندهٔ تلویزیون قرارداد بست.[16] سپس به لس‌آنجلس رفت و برای نقش‌های مختلف در هنرآزمایی شرکت کرد.[16] او در ابتدا این روند را دشوار یافت و معتقد بود که دیگران نمی‌توانند برای او که موهای قرمز و چهرهٔ متفاوتی داشت نقش مناسب پیدا کنند.[17] در اولین نقش تلویزیونی‌اش در سال ۲۰۰۴، چستین در یک بازسازی از مجموعهٔ تلویزیونی قدیمی سایه‌های تاریک که در دههٔ ۱۹۶۰ پخش می‌شد نقش‌آفرینی کرد.[18] اما قسمت‌های بعدی این برنامهٔ تلویزیونی هرگز تولید و پخش نشد.[18] مدتی بعد او در مجموعهٔ تلویزیونی بخش فوریت‌های پزشکی نقش یک بیمار روانی را بازی کرد، و به دنبال آن نقش‌های نامتداول بیشتری نظیر قربانیان تصادف یا بیماران روانی به او داده شد.[16][17] او سپس نقش‌های مشابهی را در مجموعه‌های تلویزیونی مختلفی از قبیل ورونیکا مارس (۲۰۰۴)، نزدیک خانه (۲۰۰۶) و نظم و قانون: دادگاه با هیئت منصفه (۲۰۰۵ تا ۲۰۰۶) اجرا کرد.[19][20][21]

چستین در سال ۲۰۱۰، در جشنوارهٔ فیلم میل‌ولی

در سال ۲۰۰۴ چستین نقش آنیا[persian-alpha 6] در تئاتر باغ آلبالو اثر آنتون چخوف را که در یک برنامهٔ تئاتر تابستانی در ماساچوست اجرا می‌شد بر عهده گرفت، و کنار میشل ویلیامز به بازی پرداخت.[22] همچنین در همین سال او نقش دختر رادنی (نقش اول تئاتر همسر رادنی، اثر ریچارد نلسون) را روی صحنه برد. این اجرای او توسط بن برنتلی، منتقد سینمایی نیویورک تایمز مورد نکوهش قرار گرفت؛ برنتلی این اجرا را چنین توصیف کرد: «هر چه در طول شب جلو می‌رویم رنگ می‌بازد».[23] زمانی که چستین روی این نمایش کار می‌کرد، توسط نلسون به اَل پاچینو معرفی شد؛ پاچینو در آن زمان دنبال یک هنرپیشه برای ایفای نقش در نمایش سالومه اثر اسکار وایلد بود.[16] این نمایش داستان تلخی از کنجکاوی‌های جنسی نقش اولش، سالومه را به تصویر می‌کشد. در این نمایش‌نامه سالومه شانزده‌ساله است، اما چستین که در آن زمان ۲۹ سال داشت به هر حال برای ایفای این نقش انتخاب شد.[24] این نمایش در سال ۲۰۰۶ در تئاتر وادزوُرث در لس‌آنجلس روی صحنه رفت؛ چستین از این اتفاق به عنوان زمینه‌ای برای شناخته شدنش توسط کارگردان‌های مختلف یاد می‌کند.[24][25] منتقد سینمایی استیون آکسمن در مطلبی برای ورایتی بازی چستین در این نقش را چنین مورد نقد قرار داد: «چستین در نقش سالومه احساس ناراحتی می‌کند، و مطمئن نیست که آیا نقش یک اغواگر توانمند را ایفا می‌کند یا نقش یک بچه پولدار غرغرو را؛ نهایتاً هم هیچ‌کدام از این تصمیم‌ها را نمی‌گیرد.»[25]

اولین نقش چستین در یک فیلم مربوط به بازی وی در فیلم درام جولین اثر دن آیرلند بود؛ این فیلم بر اساس داستان کوتاهی از ئی. ال. دکتروف به همین نام است که خود الهام‌گرفته از ترانهٔ جولین اثر معروف دالی پارتن است.[26] این فیلم داستان یک نوجوان را که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته برای یک دهه دنبال می‌کند. بازی چستین در این فیلم توسط یکی از منتقدان در نیویورک آبزرور مورد ستایش قرار گرفت، چنان‌که بازی وی را تنها جنبهٔ مثبت این فیلم ارزیابی کرد.[27][28] او برای این نقش، جایزهٔ بهترین بازیگر زن را از جشنواره بین‌المللی فیلم سیاتل برنده شد.[29] در سال ۲۰۰۹ او یک نقش جزئی در فیلم دزدیده شده بازی کرد که یک فیلم مهیج بود که پخش محدودی داشت.[30][31] در همین سال او همچنین نقش دزدمونا از تراژدی اتللو اثر شکسپیر را در اجرایی از آن که توسط پابلیک تییتر به صحنه برده شد، اجرا کرد و در کنار جان اورتیز و فیلیپ سیمور هافمن نقش‌آفرینی کرد.[32] یکی از منتقدان نیویورکر چستین را بابت کشف یک «ژرفای مادرانهٔ زیبا» در این نقش ستایش کرد[33]

در سال ۲۰۱۰، چستین در فیلم بدهی اثر جان مدن نقش یک مأمور موساد را ایفا کرد که در دههٔ ۱۹۶۰ به برلین شرقی فرستاده می‌شود تا یک پزشک سابق نازی را که روی توقیفشدگان آزمایش‌های پزشکی انجام داده بود دستگیر کند.[34] در این فیلم، دو دورهٔ مختلف زندگی این شخصیت نمایش می‌یافت و نقش دورهٔ سالمندی وی را هلن میرن اجرا می‌کرد.[34] این دو بازیگر پیش از ضبط فیلم با هم کار کردند تا طرز صحبت‌کردن و رفتار شخصیت را به کمال برسانند و اطمینان حاصل کنند که هر دو آن را به شکل هماهنگی اجرا می‌کنند. چستین برای این منظور در کلاس زبان آلمانی و کراو ماگا شرکت کرد و کتاب‌هایی در مورد یوزف منگله (پزشک نازی) و در مورد تاریخچهٔ موساد مطالعه کرد.[34] ویلیام توماس، منتقد امپایر، برای فیلم صفت «فیلم مهیج هوشمند، پرتنش، و با بازی خوب» را به کار برد و بازی چستین را دارای «ضربان‌هایی از قدرت و آسیب‌پذیری» توصیف کرد.[35] همچنین در همین سال چستین در یکی از قسمت‌های مجموعهٔ تلویزیونی بریتانیایی پوآرو که بر اساس رمان قتل در قطار سریع‌السیر شرق اثر آگاتا کریستی بود، نقش آفرید.[36]

۲۰۱۱–۲۰۱۳: پیشرفت چشمگیر و موفقیت بارز

بعد از سال‌ها تلاش برای پیشرفتی چشمگیر در عرصهٔ فیلم، چستین در سال ۲۰۱۱ شش فیلم روانهٔ بازار کرد که برای بسیاری از آن‌ها در سطح گسترده‌ای شناخته شد.[16][37] اولین آن‌ها، فیلم پناه بگیر اثر جف نیکولز بود که در آن چستین نقش همسر شخصیتی را بازی می‌کرد که توسط مایکل شنون به تصویر کشیده شده‌بود. این درام داستان یک پدر مشکل‌دار را تعریف می‌کرد که تلاش می‌کرد خانواده‌اش را از یک طوفان قریب‌الوقوع محافظت کند. این فیلم در جشنواره فیلم ساندنس در سال ۲۰۱۱ به نمایش درآمد و تیم رابی، منتقد سینمایی دیلی تلگراف نقش چستین در روایت داستان را مورد توجه دانست.[38] چستین برای این نقش نامزد جایزه ایندیپندنت اسپیریت برای بهترین نقش مکمل زن شد.[39]

چستین در شصت و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم برلین در سال ۲۰۱۱. فیلم کوریولانوس از او برای اولین بار در این جشنواره به نمایش درآمد.

در همان سال در جشنواره بین‌المللی فیلم برلین، اولین نمایش فیلم کوریولانوس صورت گرفت که بر اساس یک تراژدی به همین نام از شکسپیر بود؛ در این فیلم که توسط رالف فاینز کارگردانی شده بود، چستین نقش ویرژیلیا را بازی می‌کرد.[40] نقش بعدی وی در فیلم درام درخت زندگی اثر ترنس مالیک بود که چستین در سال ۲۰۰۸ آن را بازی کرده بود؛ در این فیلم وی در مقابل برد پیت باز کرد و در نقش مادری مهربان برای سه فرزند بود.[41][42] چستین بازی در این فیلم را بدون آن که فیلمنامه‌ای رسمی از مالیک دریافت کند پذیرفت، و در چندین صحنه دیالوگش با برد پیت را به صورت بداهه تغییر داد.[43] او این نقش را «تجسمی از وقار و جهانِ معنا» توصیف کرد و زمانی که برای بازی در آن آماده می‌شد تمرین‌های مدیتیشن انجام داد، نقاشی‌های مدونا را مورد مطالعه قرار داد، و اشعار توماس آکویناس را مطالعه کرد.[43] این فیلم پس از تأخیرهای چندباره در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۱ نمایش یافت؛ فیلم از سوی بینندگان واکنشی متناقض دریافت کرد، اگر چه نهایتاً مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و جایزهٔ نخل طلا را از آن خود کرد.[44] جاستین چنگ،[persian-alpha 7] منتقد سینمایی در ورایتی این فیلم را «سرودی برای شکوه آفرینش، و یک شعر اکتشافی و رمزآمیز» توصیف کرد و بازی چستین را مورد تحسین قرار داد.[45]

بزرگترین موفقیت چستین در این سال، به خاطر بازی در فیلم خدمتکاران بود که در آن در کنار وایولا دیویس، اکتاویا اسپنسر و اما استون نقش آفرید؛ این فیلم بر اساس رمانی به همین نام از کاترین استاکت بود. چستین در این فیلم نقش سلیا فوت[persian-alpha 8]، یک زن پولدار از اهالی جکسون، میسیسیپی در دههٔ ۱۹۶۰ را بازی کرد که با خدمتکار سیاه‌پوستش (با بازی اسپنسر) وارد رابطهٔ دوستی می‌شد. چستین به ابعاد ضد نژادپرستی این شخصیت علاقه پیدا کرد، و با انرژی و علایق آن ارتباط برقرار کرد؛ برای آماده شدن برای این فیلم، او فیلم‌های مریلین مونرو را تماشا کرد و تاریخچهٔ تونیکا، میسیسیپی را، که محل بزرگ شدن این شخصیت داستان بود، مورد مطالعه قرار داد.[46] فیلم خدمتکاران ۲۱۶ میلیون دلار درآمد از فروش داشت، و تا آن زمان بیشتر از هر فیلم دیگری که چستین در آن بازی کرده بود دیده شده بود.[47][48] منولا دارگیس، منتقد سینمایی نیویورک تایمز، رابطهٔ احساسی بین چستین و اسپنسر را مورد ستایش قرار داد، و راجر ایبرت به او لقب «تأثیرناپذیر و مُسری» داد.[49][50] مجموعهٔ بازیگران این فیلم برندهٔ جایزه انجمن بازیگران فیلم شد و چستین اولین نامزدی‌اش برای جایزهٔ اسکار را در شاخهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن به دست آورد. همچنین او بابت این فیلم نامزد جایزه بفتای بهترین بازیگر نقش مکمل زن، جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش مکمل زن و جایزه انجمن بازیگران فیلم برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن هم شد که هر سه جایزه به اکتاویا اسپنسر رسید.[7][51][52]

دو نقش دیگری که چستین در این سال عرضه کرد عبارت بودند از فیلم وایلد سالومه، مستندی راجع به ساختن فیلم سالومه که چستین در سال ۲۰۰۶ در آن بازی کرد،[53] و فیلم مهیج و جنایی قتلگاه‌های تگزاس.[54] در این آخری، چستین در کنار سم ورثینگتون و جفری دین مورگان نقش بازی کرد؛ فیلمْ داستان تحریف‌شده‌ای را راجع به منطقه‌ای از تگزاس تعریف می‌کرد که در آن چندین قتل رخ داده‌است، و چستین نقش یک کارآگاه جنایی را در آن بازی می‌کرد. بتسی شارکی[persian-alpha 9] منتقد سینمایی لس آنجلس تایمز لهجهٔ تگزاسی چستین در این فیلم را تحسین کرد اما خود فیلم را مورد انتقاد قرار داد.[55] کارهای چستین در سال ۲۰۱۱، به خصوص خدمتکاران، پناه بگیر و درخت زندگی به جوایز دیگری نیز، از جمله از طرف حلقه منتقدان فیلم نیویورک، جامعهٔ ملی منتقدان فیلم و انجمن منتقدان فیلم لس‌آنجلس منجر شد.[56][57][58]

از فیلم‌های سال ۲۰۱۲ چستین، دو مورد در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۲ به نمایش درآمدند؛ یکی فیلم پویانمایی کمدی ماداگاسکار ۳: تحت تعقیب‌ترین‌های اروپا و دیگری فیلم درام جنایی بی‌قانون.[59] در ماداگاسکار چستین صداپیشهٔ شخصیت جیا، یک جگوار با لهجهٔ ایتالیایی، بود.[60] این فیلم با فروش کلی ۸۴۸ میلیون دلار تاکنون پرفروش‌ترین فیلم چستین بوده‌است.[48][61] بی‌قانون به کارگردانی جان هیلکات و بر اساس رمانی از مت بندورانت بود با نام خیس‌ترین محلهٔ جهان که دربارهٔ دوران ممنوعیت الکل در ایالات متحده آمریکا است. چستین در این فیلم نقش یک رقاصه از شیکاگو را بازی می‌کرد که درگیر اختلافات بین سه برادر الکل‌فروش (با بازی شایا لابوف، تام هاردی و جیسون کلارک) می‌شود.[62] این فیلم نقدهای مثبتی از منتقدان دریافت کرد، تا آنجا که ریچارد کورلیس چستین را سرشار از «جاذبه‌ای متین و اغواگر» خواند.[63][64] همچنین در همین سال، چستین در فیلم رنگ زمان (که زندگی سی. کی. ویلیامز نویسندهٔ معروف آمریکایی را به تصویر می‌کشید) نقش مادر ویلیامز را در زمان کودکی او بازی کرد. این فیلم توسط دانشجویان کلاس جیمز فرانکو در دانشگاه نیویورک ساخته شد و عنوان اصلی‌اش تار[persian-alpha 10] بود و با همین نام در سال ۲۰۱۲ در جشنواره فیلم رم نمایش یافت، اما بعداً نام فیلم پیش از اکران سراسری آن در سال ۲۰۱۴ تغییر یافت.[65][66]

چستین در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۲، جایی که دو فیلم از او به نمایش درآمد: ماداگاسکار ۳: تحت تعقیب‌ترین‌های اروپا و بی‌قانون.

نقش کوتاهی که چستین مقابل بن افلک در فیلم به سوی شگفتی (۲۰۱۲) از ترنس مالیک ایفا کرد نهایتاً از این فیلم حذف شد، و به خاطر تداخل برنامه‌ها چستین همچنین از بازی در فراموشی (۲۰۱۳) و مرد آهنی ۳ (۲۰۱۳) نیز صرف نظر کرد.[67][68][69] در عوض چستین اولین اجرایش در تئاتر برادوی را در این سال تجربه کرد؛ او در اجرایی از نمایش وارثه نقش کاترین اسلوپر[persian-alpha 11] (یک دختر جوان ساده که تدریجاً تبدیل به یک زن قدرتمند می‌شود) را بازی کرد.[70] چستین در ابتدا از پذیرفتن این نقش سر باز زد چرا که در نقش‌آفرینی‌های اولیه‌اش در تئاتر اضطراب شدیدی را تجربه کرده بود.[70] اما در نهایت با شخصیت اسلوپر رابطه برقرار کرد و پذیرفت که این نقش را بازی کند. او دربارهٔ این نقش گفت که «[کاترین] به‌طور دردناکی ناراحت است، و من هم قبلاً چنین بودم.»[70] این تئاتر از نوامبر ۲۰۱۲ تا فوریهٔ ۲۰۱۳ روی صحنه رفت.[71] بن برنتلی اجرای چستین در این نمایش را نپسندید و در مورد او نوشت که وی «تفکرات درونش را بیش از حد بروز می‌دهد» و دیالوگ‌ها را گاهی بیش از اندازه بی‌عمق و کسالت‌آور اجرا می‌کند.[71]

فیلم مهیج سی دقیقه پس از نیمه‌شب اثر کاترین بیگلو آخرین فیلم چستین بود که در سال ۲۰۱۲ اکران شد. این فیلم داستانی نیمه‌واقعی جستجوی اسامه بن لادن، رهبر القاعده، را روایت می‌کرد که تا یک دهه پس از حملات ۱۱ سپتامبر ادامه داشت. چستین در این فیلم نقش مایا[persian-alpha 12] را بازی می‌کرد که یک تحلیلگر اطلاعاتی سی‌آی‌اِی بود که به شناسایی و قتل بن لادن کمک کرد. موضوع دشوار این فیلم، اجرای آن مقابل دوربین را برای چستین ناخوشایند کرده بود.[72] او در مدت فیلم‌برداری دچار افسردگی شد و یک بار از شدت ناراحتی صحنه را گریان ترک کرد.[72] چستین امکان ملاقات با مأمور مخفی واقعی که شخصیت مایا بر اساس او بود را نداشت، در نتیجه به روایتی که مارک بول، نویسندهٔ فیلم بر اساس تحقیقات خودش تهیه کرده بود استناد می‌کرد.[72] سی دقیقه پس از نیمه‌شب نقدهای مثبتی دریافت کرد، اما به خاطر صحنه‌های شکنجهٔ افراد که نهایتاً باعث به دست آوردن اطلاعات مفیدی برای پیدا کردن بن لادن شده بود، مورد انتقاد قرار گرفت.[73][74] پیتر ترورس از رولینگ استون نوشت که چستین نقشش را «مانند یک طوفان» بازی کرد که «چنان اجرای پرانفجاری داشت که می‌شد به عمق وی نفوذ کرد و پایانه‌های عصبی او را حس کرد».[75] راجر ابرت[persian-alpha 13] به انعطاف چستین اشاره کرد و توانایی او برای بازی در گستره‌ای از نقش‌های متفاوت را با مریل استریپ مقایسه کرد.[76] چستین برای این نقش برندهٔ جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر زن فیلم درام شد و برای اسکار، بفتا و جایزه انجمن بازیگران فیلم برای بهترین بازیگر نقش اول زن نیز نامزد شد.[7][77][78]

سال بعد چستین نقش اصلی فیلم ترسناک ماما (۲۰۱۳) را بازی کرد: زنی موسیقی‌دان که مجبور بود از برادرزاده‌های دوست‌پسر دیوانه‌اش مراقبت کند. جذابیت این نقش برای او در این بود که در نقطهٔ مقابل نقش‌های «مادر بی‌نقص» که در فیلم‌های پناه بگیر و درخت زندگی بازی کرده بود قرار داشت.[18] منتقد سینمایی ریچارد روپر به تفاوت این نقش با نقش‌های قبلی چستین اشاره کرد و آن را سندی دانست بر این که چستین یکی از بهترین بازیگران نسل خودش است.[79] در آخر هفته‌ای که این فیلم برای اولین بار در آمریکا به نمایش درآمد، چستین تبدیل به اولین بازیگر زنی شد که در هر دو فیلم پرفروش آن آخر هفته (ماما و سی دقیقه پس از نیمه‌شب) حضور داشت.[80] ماما نهایتاً در سطح جهان ۱۴۶ میلیون دلار فروش کرد.[81]

چستین سپس در نقش اصلی فیلم درام گم شدن الانور ریگبی (۲۰۱۳) نقش‌آفرینی کرد؛ او همچنین تهیه‌کنندهٔ این فیلم نیز بود.[82] نویسنده و کارگردان این فیلم، ند بنسون، ابتدا داستان را از منظر شوهر ریگبی نوشت، و سپس به اصرار چستین یک نسخهٔ مجزا هم از منظر خود ریگبی نوشت.[83] این فیلم در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو سال ۲۰۱۳ در دو قسمت به نمایش درآمد (با نام‌های آن مرد[persian-alpha 14] و آن زن[persian-alpha 15]). قسمت سومی از منظر هر دوی آن‌ها (به نام آن‌ها[persian-alpha 16]) بعداً به‌طور مجزا منتشر شد.[83][84] این فیلم چندان مورد استقبال قرار نگرفت،[85] اما ای. او. اسکات، منتقد سینما، بازی چستین در آن را ستود و چنین توصیف کرد: «اتصالی بین مرزبندی‌های متداول میان سرسختی و شکنندگی، نمایشگر کنترلی بدیع حتی زمانی که نقش او اختیارش را از دست می‌دهد، و متعادل حتی وقتی فیلم به سمت ملودرام پیچ و تاب می‌خورد.»[86]

۲۰۱۴–تا کنون: بازی در فیلم‌های علمی-تخیلی و نقش‌های فمینیستی
چستین در رویدادی برای فیلم مریخی در سال ۲۰۱۵؛ این فیلم یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های او بوده‌است

در سال ۲۰۱۴ چستین در سه فیلم حضور داشت. او نقش جولی را در فیلم خانم جولی بازی کرد؛ این فیلم بر اساس نمایشنامه‌ای به همین نام اثر اگوست استریندبرگ بود و توسط لیو اولمان کارگردانی شد.[87] فیلم داستان غمناک زندگی یک نجیب‌زاده را تعریف می‌کند که سرکوب جنسی شده‌است و رابطه‌ای را با یکی از کارگران پدرش (با بازی کالین فارل) برقرار می‌کند. چستین به برداشت فمینیستی اولمان از این موضوع علاقه پیدا کرد.[88] دیوید رونی،[persian-alpha 17] منتقد هالیوود ریپورتر ظرافت بازی چستین را در این فیلم تحسین کرد اما کل اثر را نامسنجم توصیف کرد.[89] این فیلم فقط به‌طور محدودی نمایش یافت.[90] در زمان فیلم‌برداری این فیلم در ایرلند، چستین نسخه‌ای از فیلمنامهٔ میان‌ستاره‌ای (۲۰۱۴) اثر کریستوفر نولان را دریافت کرد.[91] این فیلم نهایتاً با بودجهٔ ۱۶۵ میلیون دلار و با شرکت متیو مک‌کانهی و ان هتوی ساخته شد و عمدتاً با دوربین‌های آی‌مکس فیلمبرداری شد.[92][93] چستین در این فیلم نقش دختر شخصیت مک‌کانهی را در دوران بزرگسالی‌اش بازی می‌کرد؛ سنگینی رابطهٔ احساسی این پدر و دختر در فیلم، چیزی بود که چستین را به این شخصیت جذب کرد.[94] درو مک‌وینی،[persian-alpha 18] منتقد سینمایی در وبگاه هیت‌فیکس نقش چستین در این فیلم را بسیار برجسته توصیف کرد.[95] این فیلم، با درآمد کلی ۶۷۵ میلیون دلار، پرفروش‌ترین فیلم غیر پویانمایی چستین شد.[48][92]

آخرین فیلمی که از چستین در سال ۲۰۱۴ اکران شد، یک سال بسیار خشن با کارگردانی جی. سی. چاندور بود. داستان این فیلم در شهر نیویورک و سال ۱۹۸۱ رخ می‌داد، که سالی بود که نرخ جرایم در این شهر به بالاترین حد رسیده بود. فیلم داستان صاحب یک کارخانهٔ نفت گرمایشی (با بازی اسکار آیزاک) و همسر سنگدلش (با بازی چستین) را به تصویر می‌کشید.[96] به منظور آماده شدن برای این نقش، چستین در مورد این دورهٔ تاریخی تحقیق کرد، و با کمک یک مربی لهجهٔ بروکلینی را فراگرفت.[97] او همچنین با طراح لباس فیلم روی انتخاب لباس این شخصیت کار کرد، و نهایتاً با آرمانی تماس گرفت تا لباسی مناسب این دورهٔ تاریخی برای او فراهم کند.[97] میک لاسال، منتقد سان‌فرانسیسکو کرونیکل نوشت که چستین «تجسمی از زنان تازه به دوران رسیدهٔ نیویورک آن زمان» بود، و مارک کِرمُد از گاردین هم بازی چستین را «معرکه» ای نامید که در آن الهاماتی از لیدی مکبث دیده می‌شد.[98][99] چستین بابت این فیلم نامزد جایزهٔ گولدن گلوب برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد.[100] بابت کارهایی که در سال ۲۰۱۴ از او ارائه شد نیز، انجمن منتقدان پخش فیلم به او یک جایزهٔ افتخاری برای دستاوردهای ویژه داد.[101]

در سال ۲۰۱۵، چستین نقش یک فرمانده را در فیلم مریخی اثر ریدلی اسکات بازی کرد؛ این فیلم بر اساس رمانی به همین نام نوشتهٔ اندی ویر بود. شخصیت چستین فرماندهی یک تیم از فضانوردان را به عهده داشت که شامل یک گیاهشناس (با بازی مت دیمون) می‌شد. چستین پیش از این فیلم با چند فضانورد در آزمایشگاه پیش‌رانش جت و مرکز فضایی جانسون ملاقات کرد و شخصیتش را بر اساس تریسی دایسن (که با او در هیوستون وقت گذرانده بود) شکل داد.[102] مریخی دومین فیلم چستین در دو سال متوالی بود که فروشی بالای ۶۰۰ میلیون دلار داشت.[48][103]

همچنین در سال ۲۰۱۵ چستین در فیلم قله‌ای به رنگ خون اثر گی‌یرمو دل تورو نقش یک کنتس را بازی کرد که با برادرش (با بازی تام هیدلستون) همدست می‌شود تا تازه عروسش را (با بازی میا واشیکوفسکا) بترساند. چستین نسبت به این نقش منفی رویکردی دلسوزانه داشت و برای آماده شدن برای این نقش اشعار روی سنگ قبرها را مطالعه کرد و فیلم‌های ربه‌کا (۱۹۴۰) و چه بر سر بیبی جین آمد؟ را تماشا کرد.[102] دل تورو تلاش کرد بازیگرانی برای این فیلم برگزیند که ناراحتی روانی شخصیت‌ها را به‌خوبی به نمایش بگذارند، اما پیتر دبروژ[persian-alpha 19] منتقد ورایتی نوشت که چستین به اشتباه برای این نقش انتخاب شده بود و نتوانست که سنگ‌دلی این شخصیت را به‌خوبی منتقل کند.[102][104] بر عکس، دیوید سیمز[persian-alpha 20] منتقد مجلهٔ اسلیت چستین را بابت به نمایش درآوردن «حسادت [شخصیتش در فیلم] تا قبضهٔ سلاح» ستود.[105]

چستین در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۶

پس از بازی در چندین نقش پرتنش، چستین به دنبال نقش‌های ملایم‌تری بود[106] او این چنین نقشی را اول در فیلم فانتزی شکارچی: جنگ زمستان (۲۰۱۶) یافت، که در آن در کنار کریس همسورث، شارلیز ترون و امیلی بلانت نقش‌آفرینی کرد. این فیلم هم دنباله و هم پیش‌درآمدی بود برای فیلم سفیدبرفی و شکارچی (۲۰۱۲). چستین مجذوب این نکته شد که شخصیت او در فیلم، یک زن جنگجو با قابلیت‌هایی هم‌تراز نقش اول مرد فیلم بود، اما فیلم نهایتاً نقدهای منفی گرفت و فروش خوبی هم نداشت.[106][107][108] او سپس نقش اول فیلم دوشیزه اسلون را بازی کرد که یک لابی‌گر سیاسی بود. در این فیلم، چستین یک بار دیگر با جان مدن کار کرد.[106][109] چستین به منظور آماده شدن برای این فیلم، کتاب تنبیه کنگره[persian-alpha 21] از جک ابراموف را خواند تا با روند لابی‌گری سیاسی در آمریکا آشنا شود، و با چند زن که لابی‌گری سیاسی می‌کردند ملاقات کرد تا با طرز رفتار و پوشش آن‌ها آشنا گردد.[110] پیتر تراورس در نقد این فیلم، چستین را یکی از بهترین بازیگران روی زمین نامید و تصویرگری موفق او از زندگی اسلون را تحسین کرد، و جاستین چنگ هم در لس‌آنجلس تایمز از نقش‌آفرینی چستین به عنوان «تور دو فرانسِ دقت در بلاغت و تنش احساسی تنگاتنگ» یاد کرد.[111][112] چستین برای این فیلم نامزد جایزهٔ گلدن گلوب برای بهترین بازیگر زن در یک فیلم درام شد.[113]

همچنین در سال ۲۰۱۶ چستین یک کمپانی تهیه‌کنندگی سینمایی با نام فرکل فیلمز تأسیس کرد، که توسط یک تیم از مدیران خانم اداره می‌شد.[106][114]

چستین سال ۲۰۱۷ را با تهیه‌کنندگی فیلم من جین دو هستم آغاز کرد؛ این فیلم، که در آن چستین راوی داستان هم بود، یک مستند راجع به بردگی جنسی بود.[115] چستین که مایل بود بیشتر با زنان فیلمساز کار کند در این سال در دو فیلم که توسط زنان کارگردانی شده بودند بازی کرد: همسر نگهبان باغ وحش اثر نیکی کارو، و زن جلو می‌رود اثر سوزانا وایت.[116] فیلم اول اقتباسی از کتابی به همین نام، اثر دایان آکرمن بود، و در آن چستین به همراه یوهان هلدنبرگ[persian-alpha 22] نقش آنتونینا زابینسکی[persian-alpha 23] و همسرش جان زابینسکی[persian-alpha 24] را بازی می‌کردند؛ این دو، یک زوج لهستانی بودند که در جنگ جهانی دوم، جان انسان‌ها و حیوانات را نجات دادند.[114][117] این فیلم نقدهای متناقضی دریافت کرد، اگر چه استیون هولدن نوشت که شخصیت «گوش به زنگ و لایه‌لایه» چستین به این فیلم قدرت بخشیده بود.[118][119] داستان فیلم زن جلو می‌رود راجع به کارولاین ولدون بود، که مشاور گاو نشسته، رهبر قبیلهٔ سرخ‌پوست سو تا پیش از ماجرای کشتار ووندد نی بود. چستین در این نقش تلاش کرده بود که الگویی برای دختران جوانی ارائه کند که دنبال یک شخصیت الهام‌بخش هستند، و خارج از فیلم اطلاعاتی منتشر کرده بود تا مظنون به طرفداری از سفیدپوستان نشود.[120]

چستین در فیلم بازی مالی (۲۰۱۷)، اولین فیلم به کارگردانی آرون سورکین، نقش مالی بلوم نویسنده و قمارباز آمریکایی را بازی کرد. مالی بلوم که قبلاً به اسکی مشغول بود، به دلیل برگزاری یک برنامهٔ قماربازی سنگین نهایتاً توسط اف‌بی‌آی دستگیر شد. چستین این نقش را پذیرفت چرا که می‌خواست با سورکین کار کند؛ او با نوشته‌های سورکین آشنا بود و آن را عمیقاً ستایش می‌کرد.[121] چستین به جای آن که به شخصیت عمومی بلوم اکتفا کند، با او ملاقاتی مستقیم داشت تا با واکاوی عمیق‌تر شخصیت او، نواقص و نقاط ضعفش را شناسایی کند. همچنین، او به تحقیق راجع به قماربازی زیرزمینی پرداخت و با برخی از مشتریان بلوم نیز مصاحبه کرد.[121] پیتر دبروژ، بازی چستین در این فیلم را «یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های زنان در عرصهٔ سینما» نامید و موفقیت آن را هم به «ذکاوت فرازمینی» چستین نسبت داد و هم به فیلمنامهٔ سورکین.[122] چستین بابت این فیلم، برای پنجمین بار نامزد جایزهٔ گلدن گلوب شد.[123]

در سال ۲۰۱۸، چستین مجری یک بخش از برنامهٔ طنز پخش زنده شنبه شب شد.[124][125] او همچنین در فیلم مرگ و زندگی جان اف. داناون از زاویه دولان نقش یک شخصیت منفی را بازی کرد اما این نقش بعداً به دلیل عدم تطابق با داستان فیلم حذف شد.[126]

چستین در سال ۲۰۱۹، دو فیلم بر روی پرده داشت. نخست؛ بازی در نقش یک موجود فرازمینی بدطینت در فیلم دارک فینکس که قسمت دوازدهم از مجموعه فیلم‌های مردان ایکس است و چستین به دلیل تمرکز این فیلم بر شخصیت‌های زن بازی در آن را پذیرفت.[127] پیتر بردشاو منتقد سینما نوشت که به نظر او بازی چستین در این فیلم باعث «هدر رفتن استعدادهای او» شده‌است.[128][129] این فیلم با شکست هنری و تجاری مواجه شد. [130] در ادامه، چستین در دومین همکاری مشترک خود با موشیاتی، در فیلم ترسناک آن: بخش دوم ظاهر شد. آن: بخش دوم دنباله‌ای بر فیلم آن (۲۰۱۷) است و چستین در آن نقش زنی به اسم بورلی مارش را بازی کرد که به همراه دوستانش با ترس‌های قدیمی خود مواجه می‌شوند.[131]

پروژه‌های پیش‌رو

چستین چندین پروژه در پیش رو دارد. او در فیلمی از جاش برولین نقش تمی واینت[persian-alpha 25] خوانندهٔ کانتری را ایفا خواهد کرد،[132] در فیلم کمدی مهمان همراه اثر پاتریک برایس[persian-alpha 26] با سسیلی استرانگ همبازی خواهد بود،[133] و در فیلمی به نام جین تسکین یافته هم نقش جین تسکین یافته را بازی خواهد کرد و هم تهیه‌کننده خواهد بود.[134][135] چستین همچنین قرار است که در فیلمی به نام «ایو»[persian-alpha 27] به عنوان بازیگر و تهیه‌کننده حضور داشته باشد؛ این فیلم توسط متیو نیوتون نوشته شده‌است و نیوتون قرار بود که کارگردان آن نیز باشد، اما از آنجا که نیوتون سابقه خشونت خانگی دارد انتقاداتی به این انتخاب شد، و نهایتاً کارگردانی فیلم به تیت تیلور محول شد.[136][137]

زندگی شخصی و فعالیت‌های غیر سینمایی

به رغم توجه رسانه‌ها، چستین در مورد زندگی خصوصی‌اش بسیار محتاط بوده و در مراسم فرش قرمز هرگز به همراه شریک زندگی‌اش شرکت نکرده‌است.[138][139] او خود را شخصی خجالتی می‌داند، و در سال ۲۰۱۱ گفت که از انجام فعالیت‌های فردی مثل راه بردن سگ‌ها یا نواختن یوکللی بیشتر لذت می‌برد تا رفتن به مهمانی.[140] او ایزابل هوپر را (که هم‌زمان با بازی نقش‌های آنچنانی زندگی شخصی موفقی هم داشت) به عنوان فردی مؤثر بر سبک زندگی خودش یاد کرده‌است.[140]

چستین در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۷، که در آن عضو هیئت داوران بود

چستین به حیوانات علاقهٔ زیادی دارد و خودش هم یک سگ بی‌پناه را به خانه آورده‌است.[139] او مدت زیادی از زندگی‌اش را به ماهی‌خواری گذراند، اما پس از یک سری مشکلات سلامتی، به گیاهخواری مطلق روی آورد.[139][141]

در دههٔ ۲۰۰۰، چستین رابطه‌ای طولانی‌مدت با ند بنسون، نویسنده و کارگردان سینما داشت، اما این رابطه در سال ۲۰۱۰ به پایان رسید.[142] در سال ۲۰۱۲ او رابطه‌اش با جیان لوکا پاسی د پره‌پوسولو را آغاز کرد؛ جیان لوکا یک کُنت ایتالیایی از خانواده‌ای اشرافی است که یک برند پوشاک با نام مونکلر را اداره می‌کند.[7][139] در ۱۰ ژوئن ۲۰۱۷ جسیکا و جیان لوکا در ملک خانوادگی جیان لوکا در ایتالیا با هم ازدواج کردند.[143] آن‌ها در شهر نیویورک زندگی می‌کنند.[144][145]

چستین یک فمینیست است و بارها علیه تبعیض جنسیتی که در مورد زنان و اقلیت‌ها در هالیوود اعمال می‌شود صحبت کرده‌است.[7][146][147] در دسامبر ۲۰۱۵ او یک ستون مطلب در هالیوود ریپورتر منتشر کرد که حاوی نظراتش در مورد عدم توازن جنسی در صنعت سینما بود.[148] همچنین در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۷، چستین که خود عضو هیئت داوران هم بود از تصویر منفعلی که از زنان در بیشتر فیلم‌ها ارائه شده بود گله کرد.[149][150] او همچنین از کمبود منتقدان سینمایی زن شکایت کرده و این امر را سدی در راه به تصویر کشیدن زنان به شکلی که جنسیت‌زده نباشد عنوان کرده‌است.[150] چستین مدافع توازن بیشتر بین دو جنس در صحنهٔ سینما است، به ویژه حضور بیشتر زنان در بین دست‌اندرکاران پشت صحنه و در مناصب صاحب قدرت.[151] در شبکه‌های اجتماعی هم چستین تلاش می‌کند تقویت‌کنندهٔ صدای قربانیان آزار جنسی در صنعت سینما باشد.[152] در سال ۲۰۱۸، او با ۳۰۰ زن دیگر که در هالیوود فعال هستند همکاری کرد تا جنبش دیگر بس است را برپا کنند؛ این جنبش حامی زنانی است که مورد آزار یا تبعیض قرار گرفته‌اند.[153] در همین سال چستین در فیلم مستند این همه‌چیز را تغییر می‌دهد نقش بازی کرد که موضوعش نوع برخورد با بازیگران زن در هالیوود است.[154]

چستین همچنین علناً از برابری درآمد در محل کار دفاع می‌کند و چند پیشنهادی کاری را که از این جهت غیرمنصفانه بوده‌اند رد کرده‌است.[7][155] در سال ۲۰۱۳ چستین از جنبش «پشتت هستیم»[persian-alpha 28] حمایت کرد که از کهنه‌سربازان ارتش ایالات متحده پشتیبانی می‌کند، و در سال ۲۰۱۶ هم عضو هیئت مشاوران سازمان «با هم انجامش می‌دهیم»[persian-alpha 29] شد که فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی می‌سازد که به زنان قدرت می‌بخشند.[156][157] در سال ۲۰۱۷ چستین به همراه چندین شخصیت معروف هالیوودی در اجرایی از تک‌گویی‌های کودکان نقش‌آفرینی کرد؛ نقش چستین یک دختر ۱۳ ساله بود که توسط عموی خود مورد تجاوز قرار گرفته بود. در این برنامه برای مؤسسهٔ خیریه‌ای به اسم نیازهای دراماتیک[persian-alpha 30] کمک مالی جمع شد که به بچه‌های آفریقایی که در رشته‌های هنری فعالیت می‌کنند کمک می‌کند.[158]

چستین که خواهر خودش را به دلیل خودکشی از دست داده‌است، تلاش می‌کند که آگاهی در مورد افسردگی را افزایش دهد و از کسانی که از آن رنج می‌برند حمایت کند.[159] او از سازمان‌های خیریه‌ای که به بهبود سلامت روانی می‌پردازند حمایت می‌کند و با سازمان غیرانتفاعی روی بازوانش بنویس عشق[persian-alpha 31] کار می‌کند که به دانش‌آموزان دبیرستانی که هویت جنسی یا جنسیتی متفاوتی دارند کمک می‌کند تا بر احساس عدم امنیت خود غلبه کنند.[159] خود چستین در زمان کودکی به خاطر موهای قرمز و صورت پر از کک و مکش متلک می‌شنید و اینک در برابر قلدری و تمسخر اندام می‌ایستد.[10] چستین همچنین برای دسترسی زنان به بهداشت باروری قابل استطاعت تلاش می‌کند و در سال ۲۰۱۷ مجلهٔ ورایتی بابت همکاری چستین با سازمان فرزندپروری تنظیم‌شده از او با افتخار یاد کرد.[160] او در پاسخ به ممنوعیت سقط جنین در برخی ایالت‌های آمریکا، به چندین سلبریتی پیوست و از کار کردن در آن مناطق امتناع کردند.[161]

در ژوئیه ۲۰۲۰، چستین به عنوان سرمایه‌گذار در یک گروه زنانه و اصلی که حق امتیاز مستقر در لس آنجلس در لیگ ملی فوتبال زنان را دریافت کرد، اعلام شد.[162] این تیم جدید از زمان معرفی انجل سیتی اف‌سی[163] قرار است بازی خود را در سال ۲۰۲۲ آغاز کند.

سبک بازیگری و تصویر در رسانه‌ها

در سال ۲۰۱۵ روی پورتر[persian-alpha 32] نویسندهٔ مجلهٔ این استایل در توصیف شخصیت چستین در پشت دوربین چنین نوشت که «او بلوغ یافته‌است، چیزی که همیشه در هالیوود نمی‌بینیم؛ پاسخ‌های صادقانهٔ ناخودآگاه می‌دهد، عمق نگاهی دارد که نزد همکارانش نادر است، و نظراتی واقعی دارد.» پورتر همچنین او را از معدود بازیگرانی دانست که «تماماً وقف این هنر» هستند.[42] اوجنیا پرتز[persian-alpha 33] یکی از ویراستاران ونتی فر هم چستین را «حساس‌ترین و همدل‌ترین بازیگری» نامید که تا به حال با او مصاحبه کرده‌است.[164]

چستین در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۴

چستین در به تصویر کشیدن شخصیت‌هایی که از نظر احساسی ناتوان هستند تخصص دارد، و به بازی کردن نقش زن‌های قدرتمند اما دارای کاستی علاقه‌مند است.[139][10][165] سانجیو باتاچارا[persian-alpha 34] در نقش‌های او یک مضمون مشترک یافته که عبارت است از «برانداختن انتظارات جسنیتی»،[155] و دیوید الریخت[persian-alpha 35] از ایندی‌وایر او را به عنوان تنها بازیگر زن آمریکایی که همواره نقش‌هایی با «ایده‌آل‌های فمینیستی» را پیش می‌برند تحسین کرده‌است.[166] چستین به آماده‌سازیِ مُفصّل برای نقش‌هایش اعتقاد دارد و چنین گفته‌است: «من خود را تا جایی که بتوانم با تاریخچهٔ آن نقش مملو می‌کنم».[167] منتقدان سینمایی راجر ابرت و ریچارد روپر چستین را به خاطر گوناگونی نقش‌هایش ستوده‌اند،[76][79] و مجلهٔ دبلیو بابت پرهیز از نقش‌آفرینی‌های شبیه به هم او را تحسین کرده‌است.[8]

گیرمو دل تورو — که چستین قبلاً در فیلم قله‌ای به رنگ خون به کارگردانی وی بازی کرده‌است — می‌گوید که چستین «علاقه‌دارد که آفتاب‌پرست‌وار باشد» و حتی به وضعیت‌های غیرعادی هم اصالت می‌بخشد.[168] سوفی هیوود[persian-alpha 36] از گاردین اعتقاد دارد که توانایی چستین در این که حداقلی از غرور را به شخصیت‌هایش راه بدهد، باعث می‌شود که شخصیت خود او در نقش‌هایش برای بینندگان قابل شناسایی نباشد.[7] سارا کارمالی[persian-alpha 37] از هارپرز بازار می‌نویسد که چستین تماماً در نقش‌هایش غرق می‌شود و چنان به عمق نقش فرومی‌رود که گویی چهره‌اش هم برای هر نقش تغییر می‌کند.[165] لیا گولدمن[persian-alpha 38] از ماری کلر هم او را با بازیگرانی همچون مریل استریپ و کیت بلانشت مقایسه می‌کند و می‌نویسد که چستین به هنرش بیشتر از ظاهرش اهمیت می‌دهد.[11] همچنین بن دیکینسون[persian-alpha 39] از مجلهٔ ال در توصیف فعالیت‌های چستین در سال ۲۰۱۷ چنین نوشته‌است:

«با چشم‌هایش که غالباً مسخ‌شده به نظر می‌رسند، چهرهٔ رنگ‌پریده‌اش، و آن یال قرمز باشکوه … وی می‌تواند هر چیزی را از یک غروری سرد (در مریخی و دوشیزه اسلون) تا گرمای عشق (در درخت زندگی و همسر نگهبان باغ وحش) یا یک تعادل ناپایدار و هوش سرشار بین این‌ها (در سی دقیقه پس از نیمه‌شب و یک سال بسیار خشن) به تصویر بکشد.»[169]

ووگ چستین را «بسیار دلپذیر با ویژگی‌هایی در چهرهٔ رنگ‌پریده‌اش که به آثار بوتیچلی می‌ماند و ساختار استخوانی در صورتش که کمی مردانه‌است، حتی تا زنخدان پایین چانه‌اش» توصیف می‌کند.∗[170] در سال ۲۰۱۲ چستین در یک نظرخواهی که توسط پیتا برگزار شد به عنوان سکسی‌ترین گیاه‌خوار انتخاب شد.[171] از ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۴ او در فهرست مجلهٔ اینترنتی اَسک‌مِـن برای خواستنی‌ترین زنان قرار داشت،[172] و در سال ۲۰۱۵ مجلهٔ گلمر او را جزو یکی از خوش‌لباس‌ترین زنان سال نامید.[173]

در سال ۲۰۱۲ مجلهٔ تایم چستین را جزو صد شخصیت با بیشترین اثرگذاری در جهان نام برد.[174] همان سال، او برای عضویت در آکادمی علوم و هنرهای سینما دعوت شد، و عطری ساختهٔ ایو سن لوران با نام مانیفستو را پشتیبانی کرد.[175][176] در سال ۲۰۱۵، او سفیر جهانی شرکت جواهرات و ساعت‌های سوییسی پیاژه شد و در سال ۲۰۱۷ هم چهرهٔ تبلیغاتی برای عطری از رالف لورن با نام زن[persian-alpha 40] شد.[177][178] برای این عطر، او طرحی به نام مانند یک زن رهبری کن را رهبری کرد و در یک فیلم کوتاه به نام رهبری با شور و شوق (۲۰۱۹) ساخته شده توسط بازیگران و پرسنل کاملاً زنانه حضور داشت.[179]

جوایز و افتخارات بازیگری

بر اساس وبگاه راتن تومیتوز و وبگاه آماری باکس آفیس موجو، پرفروش‌ترین و پرافتخارترین فیلم‌های چستین عبارتند از پناه بگیر (۲۰۱۱)، خدمتکاران (۲۰۱۱)، کوریولانوس (۲۰۱۱)، ماداگاسکار ۳ (۲۰۱۲)، سی دقیقه پس از نیمه‌شب (۲۰۱۲)، ماما (۲۰۱۳)، میان‌ستاره‌ای (۲۰۱۴)، یک سال بسیار خشن (۲۰۱۴)، مریخی (۲۰۱۵)، دوشیزه اسلون (۲۰۱۶) و بازی مالی (۲۰۱۷).[180][181] در بین نقش‌های او روی صحنهٔ تئاتر هم می‌توان به اجرای وارثه در سال ۲۰۱۲ اشاره کرد.[70]

چستین دو بار نامزد دریافت جایزه اسکار شده‌است: جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن بابت فیلم خدمتکاران (۲۰۱۱)، و جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن بابت سی دقیقه پس از نیمه‌شب (۲۰۱۲). او یک بار بابت همین فیلم جایزه گلدن گلوب برده‌است و چهار بار دیگر هم نامزد گلدن گلوب شده‌است: جایزهٔ بهترین بازیگر زن بابت دوشیزه اسلون (۲۰۱۶)، بازی مالی (۲۰۱۷)، و جایزهٔ بهترین بازیگر زن در نقش مکمل بابت خدمتکاران (۲۰۱۱) و یک سال بسیار خشن (۲۰۱۴).[7][100][113]

فیلم‌شناسی
نوشتار اصلی: فهرست آثار جسیکا چستین

پانویس

  1. ^  اگر چه برخی منابع محل تولد وی را سونوما، کالیفرنیا و برخی دیگر ساکرامنتو، کالیفرنیا ذکر کرده‌اند، اما اسناد تولد وی فقط به شهرستان ساکرامنتو، کالیفرنیا اشاره می‌کنند. همچنین بین منابع در مورد میان‌نام وی اختلاف نظر است و برخی آن را میشل (Michelle) و برخی دیگر آن را هوارد (Howard) ذکر کرده‌اند.[182][4][2]
  2. ^  ساندرو بوتیچلی نقاش ایتالیایی دوران رنسانس بود که در زمینهٔ نقاشی‌های مذهبی و پرتره فعالیت می‌کرد.

واژه‌نامه
  1. Freckle Films
  2. Gian Luca Passi de Preposulo
  3. Jerri Renee Hastey
  4. Michael Monasterio
  5. Marilyn
  6. Anya
  7. Justin Chang
  8. Celia Foote
  9. Betsy Sharkey
  10. Tar
  11. Catherine Sloper
  12. Maya
  13. Roger Ebert
  14. Him
  15. Her
  16. Them
  17. David Rooney
  18. Drew McWeeny
  19. Peter Debruge
  20. David Sims
  21. Capitol Punishment
  22. Johan Heldenbergh
  23. Antonina Żabiński
  24. Jan Żabiński
  25. Tammy Wynette
  26. Patrick Brice
  27. Eve
  28. Got Your 6
  29. We Do It Together
  30. Dramatic Needs
  31. To Write Love on Her Arm
  32. Roy Porter
  33. Evgenia Peretz
  34. Sanjiv Bhattacharya
  35. David Ehrlich
  36. Sophie Heawood
  37. Sarah Karmali
  38. Lea Goldman
  39. Ben Dickinson
  40. Woman

منابع
  1. Thomson, David (May 6, 2014). The New Biographical Dictionary of Film: Sixth Edition. Knopf Doubleday Publishing Group. p. 510. ISBN 978-1-101-87470-7. Archived from the original on November 7, 2017. Retrieved October 25, 2016.
  2. Mulkerrins, Jane (November 2, 2014). "Jessica Chastain interview: on Interstellar, her rise to fame and being an outsider". The Daily Telegraph. Archived from the original on November 2, 2014. Retrieved November 3, 2014.
  3. "Jessica Chastain: Actress (1977–)". Biography.com. Archived from the original on August 12, 2017. Retrieved September 13, 2018.
  4. Walker, Tim (December 29, 2012). "Jessica Chastain: The slow road to overnight success". The Daily Telegraph. Archived from the original on May 14, 2016. Retrieved April 25, 2016.
  5. Shone, Tom (December 2013). "Work of Art". Vogue. ASIN B00GG4A2WU.
  6. Kimble, Lindsay (May 5, 2016). "Jessica Chastain on Her Sister's 2003 Suicide: 'You Never Really Think This Is Going to Happen'". People. Archived from the original on May 7, 2016. Retrieved May 6, 2016.
  7. Heawood, Sophie (April 9, 2016). "Jessica Chastain: 'It's a myth that women don't get along'". The Guardian. Archived from the original on April 15, 2016. Retrieved April 16, 2016.
  8. Hirschberg, Lynn (October 12, 2012). "Jessica Chastain: Transformer". W. Archived from the original on 24 April 2016. Retrieved April 28, 2016.
  9. McGovern, Joe (January 8, 2015). "Jessica Chastain on her early life: 'Nobody knows this about me'". Entertainment Weekly. Archived from the original on January 8, 2015. Retrieved January 10, 2015.
  10. Hill, Logan (April 26, 2016). "Glamour Cover Star Jessica Chastain on the Benefits of Being a Late Bloomer and How Robin Williams Changed Her Life". Glamour. Archived from the original on May 9, 2016. Retrieved October 7, 2014. (نیاز به اشتراک (کمک)).
  11. Goldman, Lea (November 12, 2012). "Jessica Chastain: Supernova". Marie Claire. Archived from the original on April 29, 2016. Retrieved April 28, 2016. (نیاز به اشتراک (کمک)).
  12. Hall, Joseph (October 26, 2011). "Debating greatness: City College Speech and Debate team scores a winning streak". Sacramento City College. Archived from the original on March 16, 2016. Retrieved April 28, 2016.
  13. Brady, Tara (May 13, 2017). "Jessica Chastain: 'It was a very difficult upbringing'". The Irish Times. Archived from the original on July 15, 2017. Retrieved May 16, 2017.
  14. Zimmerman, Heather (April 30, 1998). "Bard's Pair as Dublin Duo". Metro Silicon Valley. Archived from the original on January 18, 2016. Retrieved July 23, 2015.
  15. McGrath, Charles (September 7, 2012). "Off to Broadway and Back to School". The New York Times. Archived from the original on February 29, 2016.
  16. Adams, Guy (October 22, 2011). "Red hot: How Jessica Chastain became Hollywood's most wanted". The Independent. Archived from the original on May 20, 2013. Retrieved March 1, 2013.
  17. "Jessica Chastain: I Don't Look 'Modern'". The Huffington Post. March 1, 2013. Archived from the original on January 6, 2013. Retrieved March 1, 2013.
  18. Taylor, Drew (January 19, 2013). "Jessica Chastain Reveals How Crystal Castles Inspired Her 'Mama' Role, Says She Wants To Be A Bond Villain". IndieWire. Archived from the original on 3 March 2016. Retrieved April 24, 2016.
  19. "Veronica Mars – Season 1, Episode 17: The Girl Next Door". TV.com. Archived from the original on July 3, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  20. "Close to Home – Season 1, Episode 13: The Rapist Next Door". TV.com. Archived from the original on March 9, 2016. Retrieved July 22, 2015.
  21. "Law & Order: Trial by Jury". TV.com. Archived from the original on July 8, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  22. Rizzo, Frank (August 16, 2004). "Review: 'The Cherry Orchard'". Variety. Archived from the original on December 25, 2014. Retrieved November 3, 2014.
  23. Brantley, Ben (December 2, 2004). "The Strain of Politeness as Irritation Drives a Plot". The New York Times. Archived from the original on June 22, 2013. Retrieved July 22, 2015.
  24. Jones, Emma (September 23, 2014). "Jessica Chastain mulls breakthrough role as Salome". BBC. Archived from the original on September 24, 2014. Retrieved September 24, 2014.
  25. Oxman, Steven (April 30, 2006). "Review: 'Salome'". Variety. Archived from the original on May 5, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  26. Catsoulis, Jeanette (October 28, 2010). "Searching for Stability". The New York Times. Archived from the original on February 25, 2016. Retrieved April 30, 2016.
  27. "Jolene (2008)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on August 22, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  28. Reed, Rex (October 27, 2010). "Jolene Was Worth the Wait: A Two-Year-Old Film Finally Gets the Spotlight". New York Observer. Archived from the original on June 2, 2016. Retrieved September 18, 2016.
  29. "News in 2008". Seattle International Film Festival. June 15, 2008. Archived from the original on June 19, 2008. Retrieved July 30, 2015.
  30. "Stolen (2010)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on August 22, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  31. Mintzer, Jordan (June 29, 2009). "Review: 'Stolen Lives'". Variety. Archived from the original on March 5, 2016. Retrieved July 22, 2015.
  32. Brantley, Ben (September 28, 2009). "The General in His High-Tech Labyrinth". The New York Times. Archived from the original on March 11, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  33. Brantley, Ben (October 5, 2009). "The Black Man Cometh". The New Yorker. Archived from the original on September 23, 2016. Retrieved April 28, 2016.
  34. Garratt, Sheryl (September 24, 2011). "Hollywood's hidden treasure: Jessica Chastain interview". The Daily Telegraph. Archived from the original on September 4, 2012. Retrieved March 1, 2013.
  35. "The Debt review". Empire. Archived from the original on September 23, 2016. Retrieved April 23, 2016.
  36. "Agatha Christie's Poirot – Season 12, Episode 3: Murder on the Orient Express". TV.com. Archived from the original on July 31, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  37. Prigge, Matt (September 10, 2014). "Interview: Jessica Chastain wanted 'Eleanor Rigby' to have more of the female side". Metro New York. Archived from the original on July 23, 2015. Retrieved July 23, 2015.
  38. "Take Shelter, review". The Daily Telegraph. November 24, 2011. Archived from the original on May 9, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  39. Kilday, Gregg (November 29, 2011). "The Artist, Take Shelter Dominate Indie Spirit Award Nominations". The Hollywood Reporter. Archived from the original on March 18, 2014. Retrieved February 20, 2014.
  40. Dargis, Manohla (December 1, 2011). "He's the Hero of the People, and He Hates It". The New York Times. Archived from the original on September 30, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  41. "Jessica Chastain joins Sam Worthington film". The Hollywood Reporter. March 21, 2010. Archived from the original on March 25, 2010. Retrieved March 24, 2012.
  42. Porter, Roy (February 2013). "Femme Fatale". InStyle: 95–102. ASIN B00AT5AV3W.
  43. Daniels, Hunter (May 27, 2011). "Jessica Chastain Interview Tree of Life". Collider.com. Archived from the original on April 24, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  44. "'Tree of Life' Sets Off Mixed Frenzy of Boos, Applause, Glowing Reviews (Cannes 2011)". The Hollywood Reporter. May 16, 2011. Retrieved January 26, 2012.
  45. Chang, Justin (May 16, 2011). "Cannes Competition: The Tree of Life". Variety. Archived from the original on November 8, 2012. Retrieved April 24, 2016.
  46. Balfour, Brad (February 27, 2012). "Actress Jessica Chastain Has The Help to Get Her Award Noms". The Huffington Post. Archived from the original on March 11, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  47. "The Help (2011)". Box Office Mojo. Archived from the original on April 17, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  48. "Jessica Chastain: Movie Box Office Results". Box Office Mojo. Archived from the original on June 26, 2017. Retrieved August 22, 2017.
  49. Dargis, Manohla (August 9, 2011). "'The Maids' Now Have Their Say". The New York Times. Archived from the original on April 19, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  50. Ebert, Roger (August 9, 2011). "The Help Movie Review". Chicago Sun-Times. Archived from the original on April 9, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  51. "2012 Screen Actors Guild Awards nominees & winners list". Los Angeles Times. December 27, 2012. Archived from the original on April 16, 2016. Retrieved April 28, 2016.
  52. "Oscars 2012: Octavia Spencer wins best supporting actress". The Guardian. February 27, 2012. Archived from the original on September 12, 2016. Retrieved September 15, 2016.
  53. McCahill, Mike (September 18, 2014). "Salomé review – Al Pacino and Jessica Chastain explore Wilde sex". The Guardian. Archived from the original on July 22, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  54. "Texas Killing Fields (2011)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on August 14, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  55. Sharkey, Betsey (October 14, 2011). "Movie review: 'Texas Killing Fields'". Los Angeles Times. Archived from the original on May 13, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  56. Mann, Camille (January 10, 2012). "New York Film Critics name The Artist Best Picture". CBS. Archived from the original on December 5, 2014. Retrieved February 20, 2014.
  57. "2011 Awards: Melancholia, Pitt, Dunst, Brooks, Chastain, Malick". National Society of Film Critics. January 7, 2012. Archived from the original on January 15, 2014. Retrieved February 20, 2014.
  58. "37th Annual Los Angeles Film Critics Associations Awards". Los Angeles Film Critics Association. Archived from the original on July 4, 2015. Retrieved February 20, 2014.
  59. Yuan, Jada (May 19, 2012). "Cannes: Jessica Chastain Still Hasn't Taken That Vacation". Vulture. Archived from the original on May 30, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  60. McCarthy, Todd (May 18, 2012). "Madagascar 3: Europe's Most Wanted: Cannes Review". The Hollywood Reporter. Archived from the original on May 14, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  61. "Madagascar 3: Europe's Most Wanted". Box Office Mojo. Archived from the original on July 23, 2015. Retrieved July 23, 2015.
  62. Felperin, Leslie (May 19, 2012). "Review: 'Lawless'". Variety. Archived from the original on October 3, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  63. "Lawless (2012)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on September 18, 2012. Retrieved September 18, 2012.
  64. Corliss, Richard (May 19, 2012). "Lawless: A Crime Drama That's Remorseless—and Often Lifeless". Time. Archived from the original on September 23, 2012. Retrieved September 22, 2012.
  65. Rapold, Nicholas (December 12, 2012). "12 at the Easel, Painting a Poet's Life". The New York Times. Archived from the original on July 23, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  66. "Tar: Rome Review". The Hollywood Reporter. November 6, 2012. Archived from the original on August 19, 2016. Retrieved April 8, 2016.
  67. Enk, Bryan (April 13, 2013). "Rachel Weisz, Jessica Chastain and Other Stars Cut From 'To the Wonder'". Yahoo!. Archived from the original on April 24, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  68. Jagernauth, Kevin (January 19, 2012). "Olga Kurylenko In, Jessica Chastain Out For Tom Cruise's 'Oblivion'/'Horizons'; Andrea Riseborough Also Joins". IndieWire. Archived from the original on 6 May 2016. Retrieved April 24, 2016.
  69. Zakarin, Jordan (May 7, 2012). "Jessica Chastain Passes on 'Iron Man 3' Role". The Hollywood Reporter. Archived from the original on May 14, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  70. Peretz, Evgenia (September 2012). "Jessica Chastain on Her Rise in Hollywood". Vanity Fair. Archived from the original on January 12, 2013. Retrieved January 17, 2013.
  71. Brantley, Ben (November 1, 2012). "Interior Designs Conceal a House's Dark Corners". The New York Times. Archived from the original on June 27, 2015. Retrieved July 22, 2015.
  72. Walden, Celia (January 25, 2013). "Jessica Chastain interview for Zero Dark Thirty". The Daily Telegraph. Archived from the original on June 29, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  73. "Zero Dark Thirty". Rotten Tomatoes. Archived from the original on April 14, 2014. Retrieved April 12, 2014.
  74. Greenwald, Glenn (December 14, 2012). "Zero Dark Thirty: CIA hagiography, pernicious propaganda". The Guardian. Archived from the original on December 15, 2013. Retrieved December 15, 2012.
  75. Travers, Peter (December 18, 2012). "Zero Dark Thirty". Rolling Stone. Archived from the original on April 23, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  76. Ebert, Roger (January 2, 2013). "Zero Dark Thirty Movie Review". Chicago Sun-Times. Archived from the original on April 23, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  77. "Baftas 2013: full list of nominations". The Guardian. January 9, 2013. Archived from the original on March 4, 2016. Retrieved April 28, 2016.
  78. Karmali, Sarah (December 12, 2012). "SAG Awards 2013 Nominations Announced". Vogue. Archived from the original on May 31, 2016. Retrieved April 28, 2016.
  79. Roeper, Richard (January 16, 2013). "Mama Movie Review". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 7 February 2013. Retrieved February 6, 2013.
  80. Corliss, Richard (January 21, 2013). "The Chastain Perfecta: Mama and Zero Score While Arnold Stands Down". Time. Archived from the original on February 18, 2015. Retrieved February 17, 2015.
  81. "Mama (2013)". Box Office Mojo. Archived from the original on September 5, 2015. Retrieved April 24, 2016.
  82. Fleming, Mike (May 7, 2014). "Cannes: How New Version Of Toronto Pic 'Disappearance Of Eleanor Rigby' Found Its Way To Croisette In Un Certain Regard". Deadline.com. Archived from the original on July 15, 2014. Retrieved September 13, 2014.
  83. Smith, Nigel M. (September 14, 2013). "Jessica Chastain Explains How She Helped Shape TIFF Wonder 'The Disappearance of Eleanor Rigby' With Director Ned Benson". IndieWire. Archived from the original on May 6, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  84. O'Hehir, Andrew (September 11, 2014). ""The Disappearance of Eleanor Rigby": A mesmerizing marriage drama – in three different versions". Salon. Archived from the original on July 23, 2015. Retrieved July 23, 2015.
  85. "The Disappearance of Eleanor Rigby (2013)". Box Office Mojo. Archived from the original on May 6, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  86. Scott, A. O. (September 11, 2014). "When Sorrow Is Deeper Than Love". The New York Times. Archived from the original on March 27, 2015. Retrieved May 23, 2016.
  87. Boehm, Mike (February 1, 2013). "Jessica Chastain to star in Liv Ullmann's film of 'Miss Julie'". Los Angeles Times. Archived from the original on February 3, 2013. Retrieved February 4, 2013.
  88. Ahearn, Victoria (March 12, 2015). "Jessica Chastain talks emotionally draining 'Miss Julie'". CTV Television Network. Archived from the original on June 1, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  89. Rooney, David (September 7, 2014). "'Miss Julie': Toronto Review". The Hollywood Reporter. Archived from the original on January 22, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  90. Lattanzio, Ryan (November 17, 2014). "Jessica Chastain Deserves Awards Attention for the Unforgettable 'Miss Julie'". IndieWire. Archived from the original on 6 May 2016. Retrieved April 24, 2016.
  91. Itzkoff, Dave (October 22, 2014). "Flight Club: Matthew McConaughey, Anne Hathaway and Jessica Chastain on 'Interstellar'". The New York Times. Archived from the original on October 24, 2014. Retrieved October 24, 2014.
  92. "Interstellar (2014)". Box Office Mojo. Archived from the original on March 16, 2015. Retrieved March 15, 2015.
  93. Fleming, Mike (August 13, 2013). "Christopher Nolan Starts 'Interstellar'". Deadline.com. Archived from the original on August 15, 2013. Retrieved August 13, 2013.
  94. Mulkerrins, Jane (November 2, 2014). "Jessica Chastain interview: on Interstellar, her rise to fame and being an outsider". The Daily Telegraph. Archived from the original on December 17, 2015. Retrieved April 24, 2016.
  95. McWeeny, Drew (October 27, 2014). "Review: McConaughey gives heart to Nolan's ambitious and amazing 'Interstellar'". HitFix. Archived from the original on April 27, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  96. "A Most Violent Year explores ethics, ambition and love in 1981 New York". The National. January 6, 2015. Archived from the original on May 9, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  97. Arbeiter, Michael (December 11, 2014). "Interview: Jessica Chastain Talks 'A Most Violent Year,' Avoiding Brooklyn Cliches & An Unlikely Political Inspiration". IndieWire. Archived from the original on 22 March 2016. Retrieved April 24, 2016.
  98. Kermode, Mark (January 25, 2015). "A Most Violent Year review – 1980s New York comes to life in all its murky brilliance". The Guardian. Archived from the original on April 13, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  99. LaSalle, Mick (January 15, 2015). "'A Most Violent Year' review: Scary city, satisfying film". San Francisco Chronicle. Archived from the original on March 5, 2016. Retrieved May 23, 2016.
  100. "Golden Globe Awards 2015: Complete list of nominees and winners". Los Angeles Times. January 11, 2015. Archived from the original on March 7, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  101. Feinberg, Scott (December 12, 2014). "Critics' Choice Awards: Jessica Chastain Named 2014's MVP of Film". The Hollywood Reporter. Archived from the original on January 11, 2015. Retrieved December 15, 2014.
  102. Rottenberg, Josh (September 3, 2015). "Heady days for Jessica Chastain as 'The Martian' and 'Crimson Peak' loom". Los Angeles Times. Archived from the original on October 3, 2015. Retrieved October 2, 2015.
  103. "The Martian (2015)". Box Office Mojo. Archived from the original on April 12, 2016. Retrieved April 13, 2016.
  104. Debruge, Peter (October 13, 2015). "Film Review: 'Crimson Peak'". Variety. Archived from the original on April 16, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  105. Sims, David (October 16, 2015). "Crimson Peak: A Gothic Romance to Die For". Slate. Archived from the original on April 3, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  106. Wolfe, Alexandra (April 22, 2016). "Jessica Chastain, Hollywood Warrior". The Wall Street Journal. Archived from the original on April 24, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  107. "The Huntsman: Winter's War (2016)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on April 24, 2016. Retrieved April 24, 2016.
  108. McClintock, Pamela (April 24, 2016). "Box Office: 'Huntsman' Flops With $20M; 'Jungle Book' Roars to $61M". The Hollywood Reporter. Archived from the original on April 27, 2016. Retrieved April 28, 2016.
  109. Donnelly, Matt (September 12, 2015). "Jessica Chastain Gun-Control Thriller 'Miss Sloane' Sells to EuropaCorp in Toronto". TheWrap. Archived from the original on February 2, 2016. Retrieved January 26, 2016.
  110. Kay, Jermey (November 24, 2016). "Jessica Chastain made a depressing discovery while researching new film 'Miss Sloane'". Screen International. Archived from the original on November 26, 2016. Retrieved November 24, 2016.
  111. Traves, Peter (November 23, 2016). "'Miss Sloane' Review: Jessica Chastain Goes Cutthroat in Political Thriller". Rolling Stone. Archived from the original on November 24, 2016. Retrieved November 25, 2016.
  112. Chang, Justin (November 24, 2016). "Jessica Chastain galvanizes in the timely political melodrama 'Miss Sloane'". Los Angeles Times. Archived from the original on 10 December 2017. Retrieved December 10, 2017.
  113. "Golden Globes 2017: Complete list of nominees". Los Angeles Times. December 12, 2016. Archived from the original on December 13, 2016. Retrieved December 13, 2016.
  114. McNary, Dave (February 18, 2016). "Jessica Chastain Launching Freckle Films Production Company". Variety. Archived from the original on March 23, 2016. Retrieved March 29, 2016.
  115. Hornaday, Ann (February 9, 2017). "'I Am Jane Doe': A disturbing look at Internet-enabled exploitation". The Washington Post. Archived from the original on February 19, 2017. Retrieved February 18, 2017.
  116. Adams, Thelma (November 3, 2016). "Jessica Chastain on Her Career Turning Points and Commitment to Female Filmmakers". Variety. Archived from the original on September 12, 2017. Retrieved September 12, 2017.
  117. Kit, Borys (April 30, 2013). "Jessica Chastain Attached to Star in 'The Zookeeper's Wife'". The Hollywood Reporter. Archived from the original on October 4, 2015. Retrieved October 5, 2015.
  118. "The Zookeper's Wife (2017)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on March 22, 2017. Retrieved March 30, 2017.
  119. Holden, Stephen (March 29, 2017). "Review: In 'The Zookeeper's Wife,' the Holocaust Seems Tame". The New York Times. Archived from the original on March 30, 2017. Retrieved March 30, 2017.
  120. Sharp, Alastair (September 12, 2017). "Chastain's Sitting Bull film pays heed to indigenous voices". Reuters. Archived from the original on September 12, 2017. Retrieved September 12, 2017.
  121. Rahman, Ray (August 10, 2017). "Jessica Chastain shows her cards on Molly's Game, poker, and Idris Elba". Enterainment Weekly. Archived from the original on August 12, 2017. Retrieved September 9, 2017.
  122. Debruge, Peter (September 8, 2017). "Toronto Film Review: 'Molly's Game'". Variety. Archived from the original on September 9, 2017. Retrieved September 9, 2017.
  123. Merry, Stephanie, Yahr, Emily (December 11, 2017). "Golden Globes nominations 2018: Complete list of nominations". The Washington Post. Archived from the original on 20 February 2018. Retrieved December 11, 2017.
  124. Murrian, Samuel (January 21, 2018). "Saturday Night Live Recap: Jessica Chastain Is One of the Best Hosts in Years". Parade. Archived from the original on 24 January 2018. Retrieved January 22, 2018.
  125. Ramos, Dino-Ray (January 20, 2018). "'Spheres: Songs Of Spacetime' Trailer: Jessica Chastain Narrates VR Experience Exploring Sounds Of The Cosmos". Deadline.com. Archived from the original on 23 January 2018. Retrieved January 22, 2018.
  126. Nordine, Michael (February 4, 2018). "'The Death and Life of John F. Donovan': Jessica Chastain Cut From Xavier Dolan's Upcoming Film". IndieWire. Archived from the original on 5 February 2018. Retrieved February 5, 2018.
  127. Stack, Tim (December 11, 2017). "Dark Phoenix team says film is a tribute to the X-Women". Entertainment Weekly. Archived from the original on 14 January 2018. Retrieved January 14, 2018.
  128. Bradshaw, Peter (June 5, 2019). "X-Men: Dark Phoenix review – mutant franchise fizzles out forgettably". The Guardian. Archived from the original on 29 August 2019. Retrieved June 5, 2019.
  129. Rubin, Rebecca (June 10, 2019). "After 'Dark Phoenix' Bombs, Where Does 'X-Men' Go From Here?". Variety. Archived from the original on 13 June 2019. Retrieved June 15, 2019.
  130. Stack, Tim (December 7, 2017). "X-Men: Dark Phoenix heats up EW's First Look Issue". Entertainment Weekly. Archived from the original on 14 January 2018. Retrieved December 7, 2017.
  131. Schmitz, Greg (February 23, 2018). "Jessica Chastain to Play Adult Beverly in IT: Chapter Two, and More Movie News". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 10 April 2019. Retrieved February 24, 2018.
  132. Scheneller, Johanna (March 30, 2017). "The many defiant women of Jessica Chastain". The Globe and Mail. Archived from the original on October 11, 2017. Retrieved September 17, 2017.
  133. Jafaar, Ali (May 10, 2016). "Cecily Strong To Join Jessica Chastain in Searching For Their 'Plus One' – Cannes". Deadline.com. Archived from the original on May 10, 2016. Retrieved May 10, 2016.
  134. McNary, Dave (November 10, 2016). "Jessica Chastain to Star in and Produce Vigilante Drama 'Painkiller Jane'". Variety. Archived from the original on November 14, 2016. Retrieved November 14, 2016.
  135. Lodderhouse, Diana (November 10, 2016). "Jessica Chastain Boards 'Painkiller Jane' For Lotus Entertainment & Solipsist Films". Deadline.com. Archived from the original on November 14, 2016. Retrieved November 14, 2016.
  136. Harmon, Steph (August 7, 2018). "Jessica Chastain accused of hypocrisy for working with Matthew Newton". The Guardian. Archived from the original on 29 August 2018. Retrieved August 29, 2018.
  137. McNary, Dave (August 27, 2018). "Tate Taylor Replaces Matthew Newton as Director of Jessica Chastain's 'Eve'". Variety. Archived from the original on 29 August 2018. Retrieved August 29, 2018.
  138. Mandell, Andrea (April 20, 2016). "Jessica Chastain does fame on her own terms". USA Today. Archived from the original on April 25, 2016. Retrieved April 25, 2016.
  139. Manelis, Michele (October 23, 2014). "Actress Jessica Chastain earns her place in Hollywood's celebrity A-list". The Daily Telegraph (Australia). Archived from the original on August 16, 2016. Retrieved April 28, 2016.
  140. "Interview: Jessica Chastain". Stylist. Archived from the original on April 9, 2016. Retrieved April 26, 2016.
  141. "Jessica Chastain: Gaining 15 Pounds for The Help Was "Torture"". Us Weekly. August 11, 2011. Archived from the original on October 25, 2011. Retrieved October 15, 2011.
  142. Yuan, Jada (May 22, 2014). "Jessica Chastain on Cannes, Her Wonderful Facebook Page, and Having to Keep Interstellar Secrets". Vulture.com. Archived from the original on October 6, 2014. Retrieved September 14, 2014.
  143. Swertlow, Meg (June 11, 2017). "Jessica Chastain Marries Fashion Exec Gian Luca Passi de Preposulo in Italy". E!. Archived from the original on June 10, 2017. Retrieved June 11, 2017.
  144. Lawson, Richard (March 11, 2015). "Jessica Chastain Buys the Perfect Apartment". Vanity Fair. Archived from the original on April 22, 2016. Retrieved April 26, 2016.
  145. Rothman, Michael (September 19, 2014). "Jessica Chastain Opens Up About the 'Love of My Life'". American Broadcasting Company. Archived from the original on April 26, 2016. Retrieved April 25, 2016.
  146. Smith, Nigel M. (December 16, 2014). "Jessica Chastain on 'A Most Violent Year' and Hollywood's Woman Problem". IndieWire. Archived from the original on December 17, 2014. Retrieved December 16, 2014.
  147. Masters, Tim (January 23, 2015). "Jessica Chastain: Hollywood has a diversity problem". BBC. Archived from the original on February 2, 2016. Retrieved April 28, 2016.
  148. Chastain, Jessica (December 9, 2015). "Jessica Chastain Pens Essay From Female-Helmed Movie Set: No One Feels "Left Out or Bullied"". The Hollywood Reporter. Archived from the original on April 21, 2016. Retrieved April 26, 2016.
  149. Lodderhouse, Diana (April 14, 2017). "Jessica Chastain To Join Cannes Film Festival Jury". Deadline.com. Archived from the original on April 15, 2017. Retrieved April 14, 2017.
  150. Mumford, Gwilym (May 30, 2017). "Jessica Chastain: the portrayal of women in films is disturbing". The Guardian. Archived from the original on September 13, 2017. Retrieved September 13, 2017.
  151. Rubin, Rebecca (November 30, 2017). "Jessica Chastain Advocates for More Gender Balance on Sets". Variety. Archived from the original on 2 December 2017. Retrieved December 1, 2017.
  152. Kaufman, Amy (December 24, 2017). "Jessica Chastain is leading the charge for a new kind of Hollywood, both on-screen and off". Los Angeles Times. Archived from the original on 24 December 2017. Retrieved December 24, 2017.
  153. Littleton, Cynthia (January 1, 2018). "Hollywood A-Listers Launch Time's Up Initiative to Fight Sexual Harassment Across the U.S. Workforce". Variety. Archived from the original on 4 January 2018. Retrieved January 4, 2018.
  154. Erbland, Kate (June 15, 2019). "'This Changes Everything' Trailer: Meryl Streep and Jessica Chastain in Hollywood Gender Discrimination Doc". IndieWire. Archived from the original on 22 September 2019. Retrieved June 16, 2019.
  155. Bhattacharya, Sanjiv (November 30, 2017). "Jessica Chastain on post-Weinstein Hollywood and why she won't be paid less than men". London Evening Standard. Archived from the original on 30 November 2017. Retrieved December 1, 2017.
  156. Chestang, Raphael (August 6, 2013). "Stars to Veterans: We Got Your Back". Entertainment Tonight. Archived from the original on May 7, 2016. Retrieved April 26, 2016.
  157. McNary, Dave (February 24, 2015). "Jessica Chastain, Queen Latifah and More Launch Female-Empowerment Production Company". Variety. Archived from the original on April 25, 2016. Retrieved April 25, 2016.
  158. Scheck, Frank (November 14, 2017). "Critic's Notebook: An All-Star Cast Performs 'The Children's Monologues' at Carnegie Hall". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 17 November 2017. Retrieved November 19, 2017.
  159. Adams, Thelma (September 17, 2014). "Jessica Chastain Talks About Getting Through a Painful Year – and How 'Interstellar' Made Matthew McConaughey Cry". Yahoo!. Archived from the original on September 30, 2014. Retrieved September 30, 2014.
  160. Littleton, Cynthia (April 21, 2017). "Power of Women New York Honorees Dig Deep for Worthy Causes". Variety. Archived from the original on April 23, 2017. Retrieved April 22, 2017.
  161. Vagianos, Alanna (May 5, 2019). "Sophie Turner And Jessica Chastain Vow Not To Work In States With Abortion Bans". HuffPost. Archived from the original on June 4, 2019. Retrieved June 4, 2019.
  162. "National Women's Soccer League awards expansion team rights to Los Angeles" (Press release). National Women’s Soccer League. July 21, 2020. Retrieved July 21, 2020.
  163. "Angel City Confirms Name as Angel City Football Club and Officially Joins National Women's Soccer League" (Press release). National Women’s Soccer League. October 21, 2020. Retrieved October 21, 2020.
  164. "Portraits of the Ladies". Vanity Fair. September 2012. Archived from the original on April 13, 2016. Retrieved April 26, 2016.
  165. Karmali, Sarah (October 2, 2014). "Jessica Chastain is Bazaar's November Cover Star". Harper's Bazaar. Archived from the original on March 30, 2016. Retrieved May 1, 2016.
  166. Ehrlich, David (September 18, 2017). "'Woman Walks Ahead' Review: Jessica Chastain Stars in a Paint-By-Numbers Biopic — TIFF". IndieWire. Archived from the original on September 19, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  167. Kaling, Mindy (October 5, 2014). "Jessica Chastain". Interview. Archived from the original on April 8, 2016. Retrieved April 26, 2016.
  168. Mandell, Andrea (January 20, 2013). "Jessica Chastain is on the clock". USA Today. Archived from the original on July 20, 2016. Retrieved April 26, 2016.
  169. Dicksinson, Ben (November 26, 2017). "Jessica Chastain Is Using Her Versatility to Get Woman's Stories Told". Elle. Archived from the original on November 26, 2017. Retrieved November 26, 2017.
  170. Shone, Tom (November 12, 2013). "Jessica Chastain: Hollywood's Most Versatile Star". Vogue. Archived from the original on June 5, 2016. Retrieved April 26, 2016.
  171. Kelly, Tara (June 29, 2012). "PETA Sexiest Vegetarian Celebrities 2012: Jessica Chastain And Woody Harrelson Win Celebrity Contest". HuffPost. Archived from the original on April 22, 2016. Retrieved April 26, 2016.
  172. "AskMen's Top 99 Most Desirable Women of 2014: One Million Votes Name Game of Thrones' Emilia Clarke the World's Most Desirable Woman". Reuters. February 11, 2014. Archived from the original on May 14, 2016. Retrieved April 28, 2016.
    Eckstein, David (January 31, 2012). "Sofia Vergara, Kate Upton and Rooney Mara top AskMen's '99 Most Desirable Women'". Screener. Archived from the original on June 1, 2016. Retrieved April 28, 2016.
    "Jessica Chastain AskMen Top 99 2013 Video". AskMen. Archived from the original on 13 May 2016. Retrieved April 28, 2016.
  173. "30 Best Dressed Women of 2015". Glamour. Archived from the original on 28 April 2016. Retrieved April 28, 2016.
  174. Oldman, Gary (April 18, 2012). "Jessica Chastain – 2012 Time 100: The Most Influential People in the World". Time. Archived from the original on January 20, 2013. Retrieved January 17, 2013.
  175. "Academy Invites 176 to Membership". Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Archived from the original on July 2, 2012. Retrieved June 29, 2012.
  176. Weil, Jennifer (June 7, 2012). "Jessica Chastain Named YSL Fragrance Face". Women's Wear Daily. Archived from the original on August 26, 2012. Retrieved June 8, 2012.
  177. McKenzie, Leslie (January 20, 2015). "Jessica Chastain is Piaget's new brand ambassador". The Hollywood Reporter. Archived from the original on May 12, 2016. Retrieved April 28, 2016.
  178. Grinnell, Sunhee (July 24, 2017). "An Interview with Jessica Chastain, Face of the New Ralph Lauren Fragrance, Woman". Vanity Fair. Archived from the original on November 7, 2017. Retrieved August 18, 2017.
  179. Shatzman, Celia (April 17, 2019). "Exclusive: Jessica Chastain On Her New Ralph Lauren Fragrances Campaign And Leading Like a Woman". Forbes. Archived from the original on April 17, 2019. Retrieved April 17, 2019.
  180. "Jessica Chastain". Rotten Tomatoes. Archived from the original on April 21, 2016. Retrieved April 25, 2016.
  181. "Jessica Chastain Movie Box Office Results". Box Office Mojo. Archived from the original on May 9, 2016. Retrieved April 25, 2016.
  182. Thomson, David (May 6, 2014). The New Biographical Dictionary of Film: Sixth Edition. Knopf Doubleday Publishing Group. p. 510. ISBN 978-1-101-87470-7. Archived from the original on 7 November 2017. Retrieved 8 January 2018.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.