آن (فیلم ۲۰۱۷)

در سال ۲۰۰۹ ورایتی گزارش کرد که برادران وارنر برای اقتباس و نوشتن فیلم‌نامهٔ بزرگی از روی رمان آن نوشتهٔ استیون کینگ با دیوید کاجگانیچ وارد مذاکره شده‌است و روی لی نیز به‌عنوان تهیه‌کنندهٔ پروژه انتخاب شده‌است.[74] کاجگانیچ در ملاقاتش با برادران وارنر گفت که از این بابت خوشحال است و برنامه‌های خوبی نیز برای کار دارد. او می‌خواست تولید یک مجموعه فیلم آینده‌ساز و در عین حال مستقل را بر اساس رمان آن شروع کند.[75] و برای همین رمان را خواند تا بتواند راهی برای گفتن داستان عظیم و پر از جزئیات کینگ پیدا کند. کاجگانیچ یک فیلم‌نامه ۱۲۰ صفحه‌ای به‌عنوان نسخه اولیه نوشت و آن را به برادران وارنر ارائه داد[76] و سپس به همراه لی و داگ دیویسون[E 28] که پیش‌تر تجربه ساخت و تهیه فیلم تهاجم را داشتند بر روی پروژه کار کردند.[77] کاجگانیچ می‌خواست تغییراتی در داستان بدهد؛ از جمله اینکه داستان به جای دهه هشتاد در زمان حال اتفاق بیفتد تا تماشاگران بهتر بتوانند با آن ارتباط برقرار کنند اما این مسئله‌ای نبود که استفن کینگ بتواند آن را قبول کند.[78] همچنین وی عقیده داشت که فیلم حتماً با درجه سنی «آر» ساخته شود اما برادران وارنر در آن موقع زیاد تمایل چندانی به این کار نداشت. کاجگانیچ معتقد بود ذات کتاب و لحن تلخ، خشن و گزنده آن طوری است که اگر بخواهند با درجه پی‌جی-۱۳[E 29] آن را بسازند بخشی از روح داستان را حذف کرده‌اند.[79] در نهایت او فیلم‌نامه خودش را در سال ۲۰۱۰ تکمیل کرد اما برادران وارنر چندان از کار راضی نبودند و برای همین پروژه برای مدتی کنسل شد تا مدیران بتوانند چاره بهتری برای حل مشکل پیدا کنند.[80][81]

ابتدا قرار بود کری فوکوناگا در کنار نوشتن فیلم‌نامه وظیفه کارگردانی را نیز برعهده بگیرد اما او از کارگردانی فیلم انصراف داد و موسکیتی جایگزین او شد.[6][82]

در ۷ ژوئن ۲۰۱۲؛ هالیوود ریپورتر در طی گزارشی فاش کرد که کری فوکوناگا، کارگردان سریال تحسین شده کارآگاه حقیقی به‌عنوان بازنویس فیلم‌نامه و کارگردان به پروژه پیوسته‌است. روی لی به همراه ست گراهام اسمیت به‌عنوان تهیه‌کنندگان کار انتخاب شدند. فوکوناگا فکرهای متفاوت و زیادی دربارهٔ پروژه داشت. او قصد داشت همه‌چیز را از اول شروع کند.[83] از آنجا که کتاب استفن کینگ در دو بخش به زندگی شخصیت‌های اصلی می‌پردازد، مهم‌ترین نکته نحوهٔ روایت فیلم بود و اینکه داستان کدام دوره را به تصویر بکشد. فوکوناگا تصمیم گرفت به بخش بزرگسالی شخصیت‌ها کاری نداشته باشد و مستقیم به سراغ بخش اول و زندگی بچه‌ها برود و داستان را در آن برهه تعریف کند. در ۲۱ مه ۲۰۱۴ برادران وارنر اعلام کرد که نیو لاین سینما هم برای ساخت فیلم به آن‌ها ملحق شده‌است.[84] استودیو از بازنویسی فیلم‌نامه بسیار راضی بود و برای همین کار جلو افتاد و جدی‌تر از قبل دنبال شد. فوکوناگا که خودش را به صندلی کارگردانی نزدیک‌تر می‌دید کارهایی را که لازم بود انجام داد و حتی به مرحله انتخاب لوکیشن و بحث دربارهٔ انتخاب بازیگران نیز پرداخت.[85] همه‌چیز آماده بود و قرار شد تا بعد از مرحله پیش‌تولید در تابستان ۲۰۱۶ فیلم‌برداری آغاز شود.[86]

در فوریه ۲۰۱۵، فوکوناگا در طی مصاحبه‌ای با مجله اسلیت دربارهٔ فیلم و ایده‌های خود گفت که بازیگرانی را برای بازی در نقش آن در ذهنش دارد و فعلاً باید بررسی کند تا گزینه نهایی را اعلام کند.[87] در مارس ۲۰۱۵ فوکوناگا دوباره اعلام کرد در حال پیدا کردن «بهترین فرد ممکن» برای بازی در نقش دلقک است. او همچنین گفت بعضی از اسامی و تاریخ‌ها را در بازنویسی جدید خود تغییر داده‌است. او در مصاحبه‌ای بیان کرد: «می‌خواهم همان چیزی را نشان بدهم که مخاطب می‌خواهد در سینما ببیند.»[88] سرانجام در مه ۲۰۱۵ فوکوناگا فاش کرد که ویل پولتر گزینه اصلی و اول او برای بازی در نقش دلقک خواهد بود. فوکوناگا گفت با دیدن تست‌های بازیگری پولتر فهمیده او بهترین گزینه برای ایفای این نقش است.[89][90] او همچنین اعلام کرد که تای سیمپکینز را برای بازی در نقش یکی از اعضای باشگاه بازندگان در نظر دارد که بعداً معلوم شد، فوکوناگا دوست داشته که سیمپکینز نقش بیلی را بازی کند.[12]

در ۲۵ مه ۲۰۱۵ فوکوناگا از کارگردانی فیلم انصراف داد.[92] او در گفتگویی که با درپ انجام داد دلیل این جدایی را کاهش بودجه فیلم عنوان کرد. استودیو بودجه ساخت فیلم را به ۳۰ میلیون دلار کاهش داد و فوکوناگا هم به دلیل اینکه معتقد بود با این پول تمام دیدگاه و ایده‌های هنری او در ساخت فیلم غیرقابل انجام است از پروژه کنار کشید.[93] با این حال این اختلاف نظر چیزی نبود که فوکوناگا را به‌طور کامل از پروژه جدا کند.[94] او همچنان در مقام نویسنده و مشاور در پروژه ادامه داد و فقط از کارگردانی کار انصراف داد: «من مشکلی با فیلم‌نامه و خط داستانی آن نداشتم. من می‌خواستم یک فیلم ترسناک غیرمعمول و جذاب بسازم و برای همین هم به بهترین امکانات نیاز داشتم اما بودجه پایین این توانایی را از من گرفت. البته بودجه فیلم چندان بد نیست اما آنقدرها هم نیست که من بتوانم حق مطلب را دربارهٔ آن ادا کنم.»[94] فوکوناگا همچنین در طی گفتگویی دربارهٔ فیلم‌نامه و نحوه روایت داستان هم صحبت کرد: «ما در طی سال‌ها با داستان‌های عجیب و جذابی روبه‌رو شدیم. من و چیس هردو کودکی خود را در داستانی که استفن کینگ نوشته حس می‌کردیم. خب راستش مهم‌ترین ترس من این بود که استودیو فیلم‌نامهٔ ما را بگیرد و آن را خراب کند؛ بنابراین خیلی خوشحال بودم که خودم فیلم‌نامه را می‌نویسم و قرار است در روند ساخت آن همکاری کنم. من روحیهٔ کینگ را ستایش می‌کنم اما نیاز این بود که داستان را به روز کنم و این کار را هم کردم.»[94][95] استفن کینگ بعد از خواندن فیلم‌نامه به فوکوناگا زنگ زد و از او تشکر کرد و گفت بسیار از خواندن فیلم‌نامه و تغییرات آن لذت برده‌است.[96][97]

اندی موسکیتی با کارگردانی این فیلم، پرفروش‌ترین فیلم ترسناک تاریخ سینما را به‌نام خود ثبت کرد.[98]

در تاریخ ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۵؛ خبر رسید که اندی موسکیتی سازنده فیلم تحسین‌شده ماما به پروژه پیوسته و جایگزین فوکوناگا در صندلی کارگردانی شده‌است.[99][100] موسکیتی پیشنهاد کارگردانی را با این شرط پذیرفت که بتواند فیلم‌نامه را تغییر داده و نگاه خاص خودش را به فیلم داشته باشد. او برای اینکه راحت‌تر بتواند ایده‌های خود را عملی کند پیشنهاد داد که خواهرش باربارا و چند نفر از افراد دیگری که پیش از این سابقه همکاری با او داشته‌اند نیز به پروژه اضافه شوند که در نهایت نیز این اتفاق افتاد.[99] وی تقریباً تمام افرادی که فوکوناگا به پروژه آورده بوده را بیرون گذاشت و همه عوامل از جمله بازیگران را خودش یک‌به‌یک انتخاب کرد.[101] در تاریخ ۲۲ آوریل ۲۰۱۶ استودیو اعلام کرد که آن:بخش اول[102][103] در نهایت روز ۸ سپتامبر ۲۰۱۷ به صورت جهانی اکران خواهد شد.[104][105] بعد از اعلام رضایت استودیو از برنامه‌های موسکیتی، این کارگردان آرژانتینی رسماً پیش‌تولید فیلم را شروع کرد.[106][107]

در تاریخ ۳۰ اکتبر ۲۰۱۵ موسکیتی در گفتگویی که با ورایتی گفت که به زودی کار انتخاب بازیگران را تمام می‌کند زیرا می‌خواهد از تابستان شروع به فیلم‌برداری کند.[108] تصمیم او برای فیلم‌برداری در فصل تابستان به این دلیل بود که بیشتر بازیگران اصلی فیلم دانش‌آموز و نوجوان هستند و برای اینکه بتوانند مدت بیشتری در هر روز را کار کنند فیلم‌برداری باید در این فصل انجام می‌گرفت.[109] موسکیتی همچنین گفت که که قرار است دنیای شگفت‌انگیزی که کینگ آفریده را تغییر و آن را به‌روز کند و کاری کند که مخاطب از کشف یک دنیای جدید لذت ببرد: «در فیلم ما هیچ خبری از مومیایی و گرگینه‌ها یا موجودات کلیشه‌ای دیگر نیست. تهدیدات و خطرات این دنیا قرار است شگفت‌انگیزتر از چیزی باشد که تصور می‌کنید.»[110] در ۱۹ فوریه ۲۰۱۶ روی لی به‌عنوان یکی از تهیه‌کنندگان اصلی فیلم اعلام کرد که فیلم‌نامهٔ فوکوناگا بازنویسی و تغییر داده شده‌است.[111] لی در طی مصاحبه‌ای در این مورد اعلام کرد: «ما امیدواریم در طی یک سال آینده فیلم‌برداری را آغاز کنیم. قرار است به زودی برای انتخاب بازیگران و عوامل و شروع پیش‌تولید به کالیفرنیا سفر کنم. اندی فیلم‌نامه را بازنویسی کرده و حتی فکرهایی هم برای قسمت دوم دارد.»[112] موسکیتی بر روی انتخاب بازیگران به خصوص نوجوانان فیلمش دقت و وسواس خاصی به خرج داد. در مجموع از بیش از ۳۰۰ نوجوان تست بازیگری گرفته شد تا گروه بازیگران باشگاه بازندگان شکل بگیرد.[113] در ۲ ژوئن ۲۰۱۶ خبر رسید که جیدن لیبرهر برای بازی در نقش اصلی انتخاب شده‌است.[8] مدتی بعد هم هالیوود ریپورتر خبر از حضور بیل اسکاشگورد در نقش دلقک داد. فین ولفهارد، جک دیلن گریزر، وایات اولف، چوزن جیکوبس و جرمی ری تیلور نیز دیگر بازیگرانی بودند که برای بازی در فیلم قرارداد امضا کردند.[15] در ۲۱ ژوئن ۲۰۱۶ اعلام شد که نیکلاس همیلتون نیز به گروه بازیگران اضافه شده‌است.[114] خاویر بوتت نیز مدتی بعد به پروژه پیوست.[115][116] در ۲۲ ژوئن ۲۰۱۶، خبر رسید سوفیا لیلیس برای بازی در نقش بورلی مارش انتخاب شده‌است. لیلیس نخستین انتخاب موسکیتی برای این نقش بود.[47][117]

در ژوئیه ۲۰۱۶ باربارا موسکیتی در مصاحبه‌ای دربارهٔ لوکیشن‌ها و محل فیلم‌برداری صحبت کرد.[61] او در پاسخ به سؤال یک خبرنگار دربارهٔ دلایل انتخاب شهر پورت هوپ واقع در کشور کانادا به‌عنوان یکی از مهم‌ترین لوکیشن‌های فیلم، ابتدا اشاره به زیبایی این شهر کرد[118][119][120] و گفت: «ما به دنبال یک شهر دوست‌داشتنی و جذاب بودیم زیرا این مسئله از قدرتمندترین و مهم‌ترین بخش‌های داستان محسوب می‌شود. پورت هوپ شهری است که هر بچه‌ای دوست دارد در آن زندگی کند و بزرگ شود. آنجا همه چیزهایی که ما می‌خواهیم را دارد: تابستان‌های طولانی و بچه‌هایی که با دوچرخه‌شان این‌طرف و آن‌طرف می‌روند، پیاده‌روهای زیبا و دریاچه‌های وسیع، خیابان‌های طولانی و جذاب، خانه‌های بزرگ و البته مردمانی خونگرم و دوست داشتنی.»[61]

در تاریخ ۱۱ اوت ۲۰۱۶ دن لین به‌عنوان یکی از تهیه‌کنندگان فیلم در گفتگویی که با شبکه تلویزیونی سی دابلیو انجام داد در مورد فیلم و بعضی از حاشیه‌های آن گفتگو کرد. او در مورد برخی شباهت‌ها و مقایسه‌هایی که از لحاظ فضاسازی و ادای دین به فیلم‌های دهه ۸۰ میلادی بین فیلم آن و سریال محبوب نت‌فلیکس یعنی چیزهای عجیب صورت گرفته بود اظهار کرد: «من به کاری که در سریال چیزهای عجیب صورت گرفته بسیار احترام می‌گذارم. سینمای دهه هشتاد بخش بزرگی از زندگی خیلی از ما و همچنین عاشقان سینماست و ادای دین کردن نسبت به آن طبیعی است. چیزی که ما در حال حاضر شاهد اتفاق افتادنش در نت‌فلیکس هستیم واقعاً تحسین‌برانگیز است. ما از فیلم‌ها و کتاب‌های دهه هشتاد زیادی برای ساخت فیلم الهام گرفتیم. از خود استیون کینگ و کارهای او که بگذریم، فیلم‌های استیون اسپیلبرگ و همچنین فیلم‌هایی مثل کنار من بمان ساخته راب رینر تأثیرات زیادی بر فیلم ما گذاشته‌است اما نوع این تأثیر با سریال چیزهای عجیب متفاوت است، در آنجا ما با یک ادای دین ستایش‌آمیز طرف هستیم اما در فیلم ما یک عنصر بسیار ترسناک همچون آن وجود دارد.»[122]

تنها چند روز بعد از اکران موفقیت‌آمیز فیلم لگو بتمن به تهیه‌کنندگی دن لین، وی اعلام کرد که که با توجه به صحبت‌های انجام گرفته شده با انجمن سینمایی آمریکا و همچنین اعلام رسمی سیستم درجه‌بندی فیلم‌ها توسط انجمن تصاویر متحرک آمریکا فیلم آن قطعاً با درجه سنی «آر» اکران خواهد شد.[123] استودیو چندان با این قضیه راحت نبود و بیشتر مایل بود تا فیلم با درجه سنی پی‌جی-۱۳ اکران شود تا اکرانی پرفروش داشته باشد اما لین معتقد بود که چنین اتفاقی با توجه به سوژهٔ فیلم هرگز رخ نخواهد داد: «وقتی که قرار است فیلمی با درجه‌بندی «آر» بسازید باید تمام جوانب را در نظر بگیرید و نیازهای اولیه آن را تأمین کنید. این فیلم داستان یک دلقک ترسناک است که بچه‌ها را به قتل می‌رساند. در این فیلم قتل داریم، ترس داریم، حرف‌های رکیک و بزرگ‌سالانه داریم و همچنین یک سری مسائل جنسی. پس اگر می‌خواهیم به فیلم آسیبی نرسد و زحمت چندساله‌مان از بین نرود چاره‌ای نداریم جز اینکه فیلم را با درجه «آر» اکران کنیم. شک نکنید آن‌ها که می‌توانند، فیلم را خواهند دید.» مسئله درجه سنی فیلم بحث‌های بسیار زیادی را به خود اختصاص داد.[124] آن در نهایت با درجه سنی «آر» (غیرمناسب برای زیر هفده‌سال) ساخته و اکران شد و این مسئله در حالی اتفاق افتاده‌است که بازیگران اصلی فیلم همگی زیر هفده‌سال سن داشتند. بعد از اکران فیلم نسبت به حجم استفاده از کلمات رکیک و صحنه‌های ترسناک و خشونت‌آمیز و همچنین بعضی از مسائل و اشاره‌های جنسی فیلم انتقاداتی مطرح شد.[125][126] در ۱۲ ژوئیه ۲۰۱۶ و زمانی که به‌طور قطعی اعلام شد فیلم با درجه سنی «آر» اکران خواهد شد، موسکیتی در مصاحبه‌ای با مجله فرانسوی مد موویز در این باره صحبت کرد: «اگر قرار بود ما با درجه سنی پی‌جی-۱۳ فیلم بسازیم هیچوقت به چیزی که می‌خواستیم نمی‌رسیدیم. برای همین من از مدیران استودیو بسیار تشکر می‌کنم که شجاعت داشتند و اجازه دادند ما این کار را انجام دهیم. در حقیقت این همان قطب اخلاقی ماست. این فیلم به ما و دیگران نشان می‌دهد که بعضی چیزها جایی قرار دارند که اصلاً دوست نداریم سمتش برویم و فیلم ما در مورد همین چیزهای ممنوعه است.»[127][128] خواهر موسکیتی، یعنی باربارا که یکی از تهیه‌کنندگان فیلم نیز است نظر مشابهی نسبت به برادرش دارد. او در مصاحبه‌ای اعلام کرد که صحنه‌های فیلم آنقدرها هم که مردم فکر می‌کنند غیراخلاقی و بد نیست و فقط یک صحنه بسیار خشن در فیلم وجود دارد.[129] او اعلام کرد که صحنه‌های ترسناک و خشن فیلم به هیچ وجه ضد انسانی نیستند و کاملاً سینمایی و ویژه ساخته شده‌اند.[130][131]

در جریان برگزاری جشنوارهٔ جنوب از جنوب غربی، اندی موسکیتی در گفتگویی اعلام کرد که در مراحل پیش‌تولید، بیل اسکاشگورد را از دیگر بازیگران نوجوان فیلم به کلی جدا کرده و حتی محل جدایی برای غذا و خواب او در نظر گرفته‌است زیرا می‌خواهد بچه‌ها برای اولین بار او را در ظاهر دلقک و هنگام فیلم‌برداری ملاقات کنند.[132] موسکیتی دربارهٔ اولین برخورد نوجوانان با اسکارشگورد در سر صحنه خاطره جالبی را برای خبرنگاران نقل کرد: «این مسئله‌ای بود که من، بیل و بچه‌ها بر سرش توافق کردیم و آن را به عمل رساندیم. وقتی که بیل وارد صحنه شد بچه‌ها از ترس فریاد زدند. بیل همچون موجودی هفت‌پا می‌ماند. واقعاً نمی‌توانم توضیح بدهم که دقیقاً چکار می‌کرد. او حقیقتاً مرد عجیبی است. او صخره‌نوردی می‌کند، صداهای ترسناک از خود درمی‌آورد، خود را در آب غرق می‌کند، صحبت می‌کند و همه این کارها را طوری انجام می‌داد که سر صحنه نه فقط بچه‌ها که حتی خود من هم دچار وحشت می‌شدم.»[133] او همچنین در این گفتگو اعلام کرد که وقایع داستان نسبت به رمان، ۳۰ سال جلوتر آمده و وقایع به جای دهه ۵۰ در اوایل دهه ۸۰ رخ می‌دهد.[134] او اقتباس خود را نسبت به مینی‌سریالی که در دهه نود بر اساس این رمان ساخته شده‌است،[135][136][137] بسیار «بزرگتر و عظیم‌تر» می‌داند.[134]

در ۱۹ ژوئیه ۲۰۱۷، موسکیتی در مصاحبه‌ای با ورایتی دربارهٔ تفاوت‌های فیلم و کتاب صحبت کرد. او در پاسخ به سؤالی که مبنی بر نگرانی طرفداران کتاب نسبت به نسخه اقتباسی آن پرسیده شده بود جواب داد که جای نگرانی نیست و طرفداران کتاب استفن کینگ حتماً از دیدن فیلم لذت خواهند برد.[138] او ادامه داد: «بگذارید خیال‌تان را راحت کنم که داستان فیلم ما همان داستان کتاب است و تغییرات زیادی در آن انجام نشده‌است. ما فقط آن را به‌روزتر کرده‌ایم و سعی کردیم ترس موجود در فیلم را متناسب با حال روز جهان در بیاوریم. در کتاب، شخصیت‌های داستان، بچه‌هایی هستند که در دهه ۵۰ زندگی می‌کنند و در آن موقع ترس از موجوداتی همچون گرگینه، دراکولا و فرانکشتاین طبیعی بود اما رویکرد من متفاوت بود. من می‌خواستم ترس‌های عمیق‌تری را در فیلمم به تصویر بکشم. ترسی که ربطی به وجود هیولا ندارد بلکه مربوط به دوران کودکی و وجه تاریک درون همه ماست.»[139][140] اما با این وجود موسکیتی می‌گوید که حواسش هست فیلمش تبدیل به یک اثر خسته‌کننده دربارهٔ «کشف ترس‌های درونی» نباشد: «اصلاً دوست ندارم فیلم بیش از حد پیچیده و فلسفی و برای بچه‌ها غیرقابل درک باشد. فیلم ما همان‌قدر که دربارهٔ ترس‌های درونی بچه هاست دربارهٔ یک نیروی شرّ بسیار ترسناک نیز هست. شخصیت پنی‌وایز یک عنصر کلیدی ترسناک در فیلم ماست و ما از وجود او نهایت استفاده را می‌کنیم.»[141] او همچنین اشاره کرد که بیل اسکاشگورد کمک بسیار زیادی به او در خلق شخصیت پنی‌وایز کرده‌است و در پشت صحنه تا آنجا که می‌توانست از همه و به خصوص بازیگران نوجوان فاصله می‌گرفت و با کسی حرف نمی‌زد. او حضور اسکارشگورد را یکی از مهم‌ترین برگ برنده‌های فیلمش می‌داند. موسکیتی نسبت به رابطه بازیگران نوجوانش با اسکارشگورد مسئولیت زیادی حس می‌کرد: «شاید بی‌رحمانه و غیرمنطقی باشد اما نمی‌توانستم بگذارم بچه‌ها با بیل صمیمی شوند. تا آنجا که توانستم آن‌ها را از هم دور نگه داشتم. این مسئله برایم مهم بود. هر چقدر بچه‌ها کمتر بیل را می‌شناختند بیشتر به موفقیت نزدیک می‌شدیم. روزی که قرار بود اولین سکانس رویارویی بچه‌ها با بیل را بگیریم برایم اهمیت خاصی داشت. همه منتظر بودیم نتیجه این همه دردسر را ببینیم و بگذارید بگویم که نتیجه‌اش فوق‌العاده بود. بچه‌ها هنگام مواجه با او واقعاً ترسیده بودند و این همان چیزی بود که من می‌خواستم.»[142][143] موسکیتی دربارهٔ ظاهر پنی‌وایز نیز مطالبی را مطرح کرد: «ما سعی کردیم چهره «آن» را تهدیدآمیز از کار دربیاوریم و برای همین هم بود که گریم بیل هربار چهار تا شش ساعت طول می‌کشید.»[144]

بعد از انتخاب بازیگران و عوامل و انجام مراحل پیش‌تولید، فیلم وارد مرحله فیلم‌برداری شد.

پورت هوپ لوکیشن اصلی فیلم‌برداری بود.[145][146]

مدیر تولید فیلم یعنی مارا لپری[E 30] پیشنهاد داد که لوکیشن اصلی فیلم همچون کتاب، ایالت بنگر، مین باشد.[120] لپری در گفتگویی اعلام کرد که مناطق مختلف این ایالت دقیقاً همان چیزی است که آن‌ها احتیاج دارند و او واقعاً امیدوار است که بتوانند حداقل بخش‌هایی از فیلم را در آنجا فیلم‌برداری کنند.[120] در ۳۱ می ۲۰۱۶ اعلام شد که لوکیشن اصلی فیلم به‌طور قطعی در منطقه پورت هوپ استان انتاریو واقع در کانادا خواهد بود. گرفتن نماهای ابتدایی از این شهر و شناسایی مناطق آن و فیلم‌برداری اولیه در این مکان از تاریخ ۱۱ ژوئیه تا ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۶ طول کشید و برخی سکانس‌های کوتاه با حضور برخی بازیگران گرفته شد[119] اما کار فیلم‌برداری به صورت رسمی مدتی بعد و در تاریخ ۲۷ ژوئیه در تورنتو آغاز شد و تا ۶ سپتامبر ۲۰۱۶ به طول انجامید.[147][148][149]

در ۸ ژوئیه ۲۰۱۶ و مدت کوتاهی قبل از آغاز رسمی فیلم‌برداری، موسکیتی رسماً اعلام کرد که منطقه پورت هوپ را به‌عنوان لوکیشن اصلی فیلم یعنی شهر دری انتخاب کرده‌است.[150] موسکیتی همچنین اعلام کرد که طراحان صحنه برای خلق شهری طبیعی در دهه هشتاد در ابعاد وسیع شروع به ساخت دکور کرده‌اند و این تغییرات حتی شامل بعضی از ساختمان‌های شهر نیز می‌شود. از جمله تغییراتی که در شهر انجام شد، نصب پرچم آمریکا به جای پرچم کانادا در بالای ساختمان‌ها بود.[150] موسکیتی تقریباً از تمام پورت هوپ برای فیلم‌برداری سکانس‌ها استفاده کرد.[150] خیابان کوئین،[E 31] خیابان والتون،[E 32] خیابان رابرتسن،[E 33] پارک محلی مِموریال،[E 34] تئاتر کپیتول،[E 35] ساختمان شهرداری پورت هوپ، کتابخانه ملی پورت هوپ، خیابان هیوارد،[E 36] محله ویکتوریا[E 37] و خیابان سالیوان[E 38] تنها بخشی از لوکیشن‌های فیلم واقع در پورت هوپ هستند.[151] کار فیلم‌برداری در پورت هوپ به صورت کامل در گاردین دراگز[E 39] به پایان رسید.[150][152][153]

شهر اوشاوا یکی دیگر از نقاط اصلی فیلم‌برداری بود و گروه بخشی از صحنه‌ها را در این شهر گرفتند. این شهر انتخاب یکی از تهیه‌کنندگان به‌عنوان لوکیشن بود و فیلم‌برداری در آن تا تاریخ ۸ اوت ادامه داشت. تیم تولید در این شهر نیز مجبور شد برخی لوکیشن‌ها از جمله یک خانه خرابه را بازسازی کند.[154] همچنین برخی دیگر از جزئیات نیز که برای نزدیک‌تر شدن به فضای دهه هشتاد لازم بود به صورت دکور دستی ساخته شد.[155] به‌طور کل در ساخت لوکیشن‌ها کمتر از جلوه‌های ویژه دیجیتالی استفاده شد.[156]

محله ریوردِیل[E 40] واقع در تورنتو، مقصد بعدی گروه بود. مهم‌ترین دلیل انتخاب این شهر برای فیلم‌برداری، قدمت آن و معماری قدیمی‌اش بود.[157] در ریور دیل ساختمان‌های زیادی وجود دارد که عمر آن‌ها به قبل از دهه هشتاد میلادی برمی‌گردد و همچنان بافت قدیمی خود را حفظ کرده‌اند.[158][159][160] بیشتر صحنه‌های داخلی فیلم در این خانه‌ها گرفته شد.[161][162] کار فیلم‌برداری در اواخر ماه سپتامبر در کانادا به پایان رسید.[163][164] بعد از آن‌که با نظر موسکیتی بعضی از صحنه‌ها دوباره گرفته شدند، فیلم‌برداری به پایان رسید و فیلم رسماً وارد مرحله پس از تولید شد.[165][166]

طراحی لباس و گریم شخصیت پنی‌وایز با الهام از تصاویر و نقاشی‌های دوران رنسانس خلق شده‌است.

کاترین جین براینت،[E 41][167] طراح لباس و گریم فیلم در مصاحبه‌ای با انترتینمنت ویکلی دربارهٔ خلق شخصیت پنی‌وایز صحبت کرد.[168] او گفت که برای طراحی لباس دلقک ترسناک فیلم از نمونه‌های پوشش بسیار قدیمی عصر الیزابت، رنسانس و دوره ویکتوریا الهام گرفته‌است.[169] براینت در این مصاحبه اشاره کرد که لباس و پوشش پنی‌وایز به نوعی نشانگر طول عمر طولانی اوست و برای همین سعی کرده از هر دوره تاریخی نشانه‌ای در لباس او بگذارد.[170] با آنکه لباس و گریم پنی‌وایز به صورت دستی انجام شده بود اما در برخی از نماها به ناچار از جلوه‌های تصویری برای خلق جزئیات استفاده شد. براینت با وسواس زیادی بر روی ساخت لباس «آن» نظارت داشت و از کوچکترین جزئیات نیز غافل نشد. او معتقد بود که ظاهر این شخصیت باید به خوبی نشانگر شخصیت او باشد.[167][171][171] موسکیتی از آثار آمادئو مودیلیانی به‌عنوان یکی از منابع الهام‌بخش در طراحی و تصویر کردن پنی‌وایز نام برد. او تعریف می‌کند که در دوران کودکی، یکی از نقاشی‌های مودیلیانی در خانه پدر و مادرش وجود داشته که وی را می‌ترسانده‌است و او تصمیم داشته تا همان فضا را در فیلم خود خلق کند.[172]

موسکیتی وقت زیای صرف تدوین و مراحل پس از تولید فیلم کرد. او از فیلم قبلی خود یعنی ماما به‌عنوان تجربه‌ای الهام‌بخش در ساخت فیلم نام برد. وی در این باره می‌گوید: «ماما هم در مورد بچه‌هایی بود که هم‌زمان با نیروی شرّ درونی و بیرونی در حال مبارزه هستند. تجربه ساخت ماما هنگام کار کردن بر روی آن بسیار به کارم آمد و باعث شد کارم را بهتر از قبل انجام دهم». جیسون بالانتاین تدوین‌گر فیلم بود. نیکلاس بروکز از کمپانی رودئو اف ایکس،[E 42] مسئولیت جلوه‌های ویژه فیلم را برعهده داشت.[173] جدا از سکانس‌هایی همچون تغییر شکل شخصیت پنی‌وایز و سکانس‌های حادثه‌ای فیلم، بروکز بیشتر برای تکمیل جزئیات صحنه همچون حذف عناصر امروزی و اضافه کردن عناصر دهه هشتاد به سکانس‌های خارجی از جلوه‌های دیجیتالی استفاده کرد. همچنین برای بخشی از گریم شخصیت «آن» نیز از جلوه‌های ویژه کامپیوتری استفاده شد.[174][175][176]

توزیع دیجیتال فیلم با کیفیت‌های تصویری بلوری و همچنین در قالب دی‌وی‌دی در تاریخ ۱۹ دسامبر ۲۰۱۷ صورت گرفت. نسخه بلوری نهایی و نسخه کارگردان که شامل صحنه‌های حذف شده فیلم است به همراه پشت صحنه و مراحل مختلف ساخت فیلم نیز در تاریخ ۹ ژانویه ۲۰۱۸ در دسترس عموم قرار گرفت.[193]

موسکیتی در ۳۱ ژوئن در اینستاگرام خود تصویری از یک چهره شبیه به پنی‌وایز قرار داد تا راه افتادن پیش‌تولید فیلم را جشن بگیرد.[194][195][196] سپس در تاریخ ۱۱ ژوئیه ۲۰۱۶ تصویری از شخصیت ریچی توزیر را منتشر کرد و در آن رسماً اخبار و اطلاعاتی جدید دربارهٔ فیلم را به اشتراک گذاشت.[197][198][199][200] اولین عکس رسمی از فیلم که بیل اسکاشگورد را با گریم پنی‌وایز و بادکنک‌های قرمز نشان می‌داد در تاریخ ۱۳ ژوئیه ۲۰۱۶ منتشر شد[201][202] که بازخوردهای مثبتی را به دنبال داشت.[203] توماس فریمن در مجله ماکسیم نوشت: «فیزیک و چهره اسکارشگورد به خوبی بر روی گریم نشسته و او را تبدیل به بهترین انتخاب ممکن برای دلقک ناخوشایند کینگ کرده‌است.»[204] کریس اگرتسن[E 80] در وبسایت هیت فیکس[E 81] از گریم پنی‌وایز تعریف کرد و نوشت: «ظاهر اسکارشگورد در این نقش به اندازه پنی‌وایز تیم کوری رادیکال نیست اما به جرئت می‌توان گفت که نسخه اسکارشگورد نسبت به کوری، بسیار اغواکننده‌تر است.»[205]

در تاریخ ۳۰ ژوئیه ۲۰۱۶، موسکیتی چند استوری‌برد از فیلم منتشر کرد که در آن‌ها صحنه‌هایی از فیلم از جمله صحنه بازی جرج با قایق کاغذی‌اش در زیر باران به چشم می‌خورد.[206] استوری‌بردهای بعدی نیز به ترتیب شخصیت‌های بورلی[207][208] و بیل را در موقعیت‌های مختلف نشان می‌دادند.[209][210]

در تاریخ ۱۶ اوت ۲۰۱۶، انترتینمنت ویکلی تصویر کاملی از بیل اسکاشگورد در نقش پنی‌وایز منتشر کرد. در این شماره، مصاحبه‌ای هم با جینی برانت، طراح صحنه فیلم چاپ شده بود.[211][212] وبسایت جوبلو[E 82] که مطالب مختلفی دربارهٔ صنعت سینما منتشر می‌کند، در مقاله‌ای به ظاهر پنی‌وایز در فیلم انتقاد کرد. در بخشی از این نوشته آمده‌است: «طراحی جدید شخصیت پنی‌وایز جذاب است اما مهم‌ترین مشکل آن این است که ظاهرش به‌طور خودکار ترسناک است. این در صورتی است پنی‌وایز خود را به شکل دلقک ظاهر می‌کند تا بچه‌ها را جذب کند نه اینکه آن‌ها را از همان وهله اول بترساند.»[213] دیو ترابمور[E 83] در کلایدر نوشت: «اینکه مردم پنی‌وایز اسکارشگورد را خواهند پسندید تا تیم کوریرا، چیزی است که خود آن‌ها باید درباره‌اش نظر بدهند اما چیزی که مشخص است، این است که در نسخه جدید فکر، ایده و خلاقیت بسیار بیشتری به کار رفته‌است.»[214] جاناتان بارکن[E 84] در بلادی دیسگاستینگ[E 85] نیز در نوشته‌ای از ظاهر پنی‌وایز تعریف کرد و نوشت که می‌توان به آن امیدوار بود.[215]

در ۹ مارس ۲۰۱۷، و در جریان برگزاری فستیوال جنوب از جنوب غربی، نی‌ها عزیز[E 86] اعلام کرد که موسکیتی قرار است در بخش «صورت ترس‌های شما»[E 87] دربارهٔ فیلم آن و آثار الهام‌بخش در ساخت فیلم صحبت کند.[134] در ۱۱ مارس ۲۰۱۷، تیزر تریلری از فیلم به همراه یکی از سکانس‌های آن در این بخش از فستیوال به نمایش درآمد که واکنش‌های بسیاری به دنبال داشت.[216][217] تریس تورمن[E 88] در بلادی دیسگاستینگ نوشت: «این شاید فقط ۹۰ ثانیه از فیلم باشد اما ۹۰ ثانیه‌ای است که به طرز عجیبی چشم‌گیر است. تا جایی که می‌توانم بگویم این یکی از بهترین تیزرهایی است که تابه‌حال دیده‌ام.»[218][219] وبسایت درد سنترال[E 89] نوشت: «گروه بازیگران نوجوان فیلم به وضوح از همتایان خود در اقتباس کلاسیک بهتر هستند، ارتباط بین آن‌ها فوق‌العاده از کار درآمده و می‌توان فهمید که موسکیتی تا چه حد سخت کار کرده تا آن‌ها به این باور برسند که از پس این کار بر می‌آیند.»[220] اریک وسپ[E 90] در ای. آی.سی. ان[E 91] نیز از گروه بازیگران باشگاه بازندگان و نوع پرداخت به کاراکترهای آن‌ها تمجید کرد.[221]

در ۲۸ مارس ۲۰۱۷، نیو لاین سینما اولین تریلر رسمی فیلم به مدت ۱۳۹ ثانیه را منتشر کرد[222] که به همراه تریلر، چندین عکس و پوستر جدید نیز برای فیلم انتشار یافت.[223][224][225][226][227] تریلر موفق شد با ۱۹۷ میلیون بازدید، رکورد پربازدیدترین کلیپ در یوتیوب در مدت ۲۴ ساعت را بشکند.[228] پیش از این تریلر فیلم سرنوشت خشمگین با ۱۳۹ میلیون بازدید رتبه اول را در اختیار داشت.[229][230] هشت ماه بعد و در نوامبر ۲۰۱۷، تریلر نخست فیلم انتقام‌جویان: جنگ ابدیت با ۲۳۰ میلیون بازدید این رکورد را شکست.[231][232] واکنش‌ها به تریلر در فضای مجازی بسیار مثبت بود و همچنین منتقدان نیز از آن تعریف کردند.[233][234][235][236] همچنین این تریلر موفق شد نامزد دریافت جایزه تریلر طلایی برای بهترین فیلم ژانر وحشت شود و در نهایت آن را به دست آورد.[237]

تریلر رسمی دوم فیلم در تاریخ ۷ مه ۲۰۱۷ و با مدت ۱۳۷ ثانیه منتشر شد که برای اولین بار در مراسم جایزه سینمایی و تلویزیونی ام‌تی‌وی در شهر لس آنجلس به نمایش درآمد و با استقبال بسیار خوب تماشاچیان همراه شد.[238][239][240] همراه با تریلر جزئیات بیشتری نیز از داستان منتشر شد و همچنین چند عکس جدید در اختیار رسانه‌ها قرار گرفت.[241][242][243] منتقدین دیجیتال اسپای و همچنین رولینگ استون[244] یادداشتی دربارهٔ تریلر نوشته و آن را ستودند. این تریلر هم با استقبال خوبی در فضای اینترنت مواجه شد.[245] در ۱۳ ژوئیه ۲۰۱۷، انترتینمنت ویکلی مجموعه عکس‌هایی از فیلم و شخصیت پنی‌وایز را منتشر کرد. به مرور و با نزدیک شدن به زمان اکران فیلم عکس‌ها و اطلاعات بیشتری دربارهٔ فیلم منتشر شد. همچنین بازیگران نوجوان فیلم با گذاشتن پست‌هایی در صفحه‌های اینستاگرام خود، خبر از اکران فیلم دادند و مردم را به تماشای آن دعوت کردند.[246][247][248][249] در ۱۹ ژوئیه ۲۰۱۷ و در طی مراسم کامیک-کان بین‌المللی سن دیگو، نیو لاین سینما به تبلیغ آثار پیش روی پرداخت که در بخشی از این برنامه، دو فیلم ترسناک آن و آنابل: آفرینش نیز حضور داشتند.[250][251][252][253]

آن در گیشه عملکرد بسیار خوبی داشت و توانست رکوردهای مختلفی را بشکند. فیلم ۳۲۸٫۸ میلیون دلار در آمریکا و کانادا و ۳۷۳ میلیون دلار نیز در نقاط دنیا فروخت و جمع فروشش را به ۷۰۱٫۸ میلیون دلار رساند.[5] بدین ترتیب آن با پشت سر گذاشتن جن‌گیر لقب پرفروش فیلم ترسناک تمام تاریخ سینما را به خود اختصاص داد.[254][255] آن همچنین اکنون یازدهمین فیلم پرفروش سال ۲۰۱۷ و پرفروش‌ترین فیلم ترسناک این سال است.[256] ددلاین.کام در مقاله‌ای اعلام کرد که فیلم ۲۹۳٫۷ میلیون دلار سود خالص برای سازندگانش به ارمغان آورده که آن را تبدیل به پنجمین فیلم سودآورد سال ۲۰۱۷ و سودآورترین فیلم ترسناک تاریخ سینما می‌کند.[257]

این فیلم در افتتاحیه خود در شمال آمریکا موفق شد ۶۰ میلیون دلار فروش کند.[258] فروشی که برای یک فیلم ترسناک رده «آر»، رقم بسیار خوبی محسوب می‌شود.[3][259] آن اکران گسترده خود را در ۴٬۱۰۳ سالن سینما آغاز کرد و در پایان هفته اول خود با فروش ۱۶۰ میلیون دلار موفق شد رکورد پرفروش‌ترین افتتاحیه فیلم‌های درجه «آر» را که پیش از این به فیلم لوگان تعلق داشت، بشکند.[260] همچنین با پشت سر گذاشتن فعالیت فراطبیعی ۳، آن پرفروش‌ترین افتتاحیه فیلم‌های ترسناک را نیز به خود اختصاص داد.[261][262] فیلم در ادامه اکران خود موفق شد با پشت سر گذاشتن ددپول، رکورد بیشترین فروش فیلم‌های درجه «آر» در یک روز را بشکند.[263][264] آن همچنین در هفته اول اکران، ۸٫۸ میلیون دلار در روز دوشنبه، ۱۱٫۴ میلیون دلار در روز سه‌شنبه و ۷٫۹ میلیون دلار نیز در روز چهارشنبه بفروشد که باتوجه به اکران آن در ماه سپتامبر رقمی بسیار خوب برای سه روز اول هفته محسوب می‌شود.[265][266] در هفته دوم اکران جهانی، فیلم ۶۰ میلیون دلار دیگر بلیط فروخت که بر اساس آمارها ۵۱٪ از فیلم‌های ترسناک دیگر در هفته‌های دوم اکران بهتر است. پیش‌تر فقط فیلم فعالیت فراطبیعی ۳ موفق شده بود به این موفقیت دست پیدا کند.[267]

آن، موفق شد سه هفته در رتبه اول باکس آفیس آمریکا شمالی قرار بگیرد. با اکران شدن فیلم کینگزمن: محفل طلایی، فروش آن کاهش یافت و فیلم در رتبه دوم باکس آفیس قرار گرفت اما با این حال باز هم ۲۹ میلیون دلار فروش داشت.[268] در هفته چهارم و با اکران فیلم‌های جدید همچون ساخت آمریکا، فروش فیلم روندی نزولی پیدا کرد اما بازهم در میان ده فیلم پرفروش باکس آفیس آمریکای شمالی باقی ماند.[269] فیلم در هفته‌های پنجم و ششم، به ترتیب ۱۰ و ۶٫۱ میلیون دیگر به فروش خود اضافه کرد.[270]

بازی بیل اسکاشگورد در نقش آن تحسین منتقدان را در پی داشته‌است.

آن با استقبال بسیار خوبی از سوی منتقدان و طرفداران سینما مواجه شد.[271] راتن تومیتوز گزارش کرد که ۸۵٪ منتقدان نظر مثبتی نسبت به فیلم داشته‌اند که این میانگین از روی ۳۱۷ نقد به‌دست آمده و در مجموع نمره ۷٫۲/۱۰ را نصیب فیلم می‌کند. منتقدان راتن تومیتوز کارگردانی موسکیتی و شخصیت‌پردازی را مهم‌ترین عامل موفقیت فیلم می‌دانند. در جمع‌بندی نظرات منتقدان راتن تومیتوز آمده‌است: «آن، به طرز فریبنده‌ای ترسناک است. فیلم، بازی‌هایی قوی دارد و موفق می‌شود بدون آنکه عناصر اصلی داستان را از دست بدهد؛ داستان کلاسیک استیون کینگ را تقویت کند.»[272] منتقدان متاکریتیک نیز به فیلم نمره ۶۹ از ۱۰۰ را دادند که این نمره از روی ۴۸ نقد به‌دست آمده‌است. متاکریتیک اعلام کرد نظرات پیرامون فیلم «اغلب مثبت» است.[273] تماشاگران سینمااسکور نیز به فیلم درجه +B دادند که امتیاز متوسطی محسوب می‌شود.[263]

ریچارد روپر در شیکاگو سان-تایمز، چهار ستاره کامل به فیلم داد. او توانایی موسکیتی در خلق صحنه‌های ترسناک را ستود و در بخشی از نقد خود نوشت: «آنچه که بیشتر از هر چیز باعث می‌شود که موهای بدنتان هنگام دیدن فیلم سیخ شود، صحنه‌هایی است که در آن‌ها شخصیت‌های نوجوان فیلم از یکدیگر جدا افتاده و در حمام یا دفتری تاریک گیر افتاده‌اند. کارگردان به خوبی موفق شده موقعیتی ترسناک و پر از تعلیق را خلق کند. آن، بدون شک جزو بهترین فیلم‌های اقتباسی از رمان‌های استفن کینگ است.»[274] اندرو بارکر[E 92] در ورایتی، از فیلم تعریف کرد و فیلم‌نامه را از مهم‌ترین فاکتورهای موفقیت فیلم دانست. او در بخشی از نقد خود این‌گونه نوشته‌است: «آن مجموعه‌ای از تصاویر کابوس‌وار، وحشتناک و هذیان‌آور است که به خوبی بیننده را می‌ترساند. شخصیت‌ها در طول داستان به خوبی به بلوغ می‌رسند و موسکیتی به کمک افکت‌های صوتی پرسروصدا و یک بیل اسکاشگورد بی‌نظیر بیننده را تا سر حد مرگ وحشت‌زده می‌کند.»[275][276] مارک کرمد در گاردین، چهار ستاره از پنج ستاره به فیلم داد و آن را اثری پرجوش‌وخروش دانست. او در نقد خود نوشت: «نکته خوب در مورد فیلم این است که در عین ترسناک بودن داستان جذابی برای گفتن دارد. فیلم به خوبی موفق می‌شود جا را برای شخصیت‌ها باز کند تا ما شاهد یک درام هراس‌آور باشیم.»[277] کریستوفر اور[E 93] در آتلانتیک، نظر متوسطی دربارهٔ فیلم داشت و صحنه‌های ترسناک فیلم را جذاب توصیف کرد و در بخشی از نقد خود نوشت: «آن از دسته فیلم‌های ترسناک قابل احترام است که به شیوه‌ای کلاسیک بیننده را می‌ترساند و برای ایجاد این صحنه‌ها از جلوه‌های ویژه کامپیوتری استفاده نمی‌کند. برای همین است که حس تعلیق فیلم این چنین واقعی از آب درآمده‌است.»[278]

با این حال، همه منتقدان از فیلم راضی نبودند و برخی در نوشته‌های خود آن را یک اثر کلیشه‌ای در ژانر ترسناک دانستند.[279] مایکل فیلیپس در شیکاگو تریبون از جمله منتقدانی است که چندان از فیلم خوشش نیامده است. فیلیپس دو و نیم ستاره از چهار ستاره به فیلم داده و درباره‌اش نوشته: «صحنه‌های ترسناک فیلم همه شبیه به هم هستند. مثل هم شروع شده و مثل هم پایان می‌یابند. ترفندهای موسکیتی برای ترساندن، تنها در دو سه صحنه کوتاه جواب داده و او بیشتر با ایجاد شوک و ترس‌های ناگهانی و افکت‌های صوتی پرسروصدا سعی دارد ترس را به وجود آورد که اغلب نیز ناامیدکننده است.»[280] اریک کوهن[E 94] از ایندی‌وایر نوشت: «به نظر می‌رسد که کارگردان باید در روش‌های خود برای ایجاد ترس، تجدید نظر کند.» کوهن در بخش دیگری از نقد خود، فیلم‌برداری فیلم را مهم‌ترین نقطه قوت آن دانست.[281] کریس ناشاواتی[E 95] از انترتینمنت ویکلی؛ عملکرد بازیگران نوجوان فیلم را ستود اما از از صحنه‌های ترسناک فیلم انتقاد کرد و نوشت: «هر چقدر پنی‌وایز را بیشتر می‌بینیم، کمتر در نظرمان ترسناک جلوه می‌کند.»[282]