پوناپی

پُناپی با نام پیشین پُناپه به معنی "معراج" یا "صعود" یک آبخوست در جزایر سنیاوین بخشی از جزایر کارولین است که در ایالت پُناپی یکی از چهار ایالت کشور ایالات فدرال میکرونزی قرار دارد. بیشتر جمعیت آن در پالیکیر پایتخت کشور و کولونیا پایتخت ایالات پُناپی قرار دارند. آبخوست پُناپی با ۳۴,۰۰۰ نفر جمعیت پر جمعیت‌ترین، ۸۷۲ متر (۲٬۸۶۱ فوت) متر بلندی بلندترین، ۳۳۴ کیلومتر مربع (۱۲۹ مایل مربع) مساحت بزرگ‌ترین، و توسعه یافته‌ترین آبخوست در ایالات فدرال میکرونزی است.

شهر کولونیا پایتخت ایالت پُناپی از دید منطقه شهرداری سوکس
پُناپی
نقشه آبخوست پوناپی
جغرافیا
مختصات۶°۵۳′ شمالی ۱۵۸°۱۴′ شرقی
مختصات: ۶°۵۳′ شمالی ۱۵۸°۱۴′ شرقی
مجمع‌الجزایرجزایر سنیاوین
مساحت۳۳۴ کیلومتر مربع (۱۲۹ مایل مربع)
بیشترین ارتفاع۷۸۲ متر (۲٬۵۶۶ پا)
بلندترین نقطهکوه نانلائود
کشور
ایالت ایالت پوناپی
بزرگترین شهرکولونیا (۶,۰۰۰)
اطلاعات جمعیتی
جمعیت۳۴,۰۰۰ (از ۲۰۰۹)

جغرافیا

بلندترین نقطه در پُناپی، کوه نانلائود با ۸۷۲ متر (۲٬۸۶۱ فوت) بلندی است.[1]

زیست‌شناسی

پُناپی گوناگونی زیستی زیادی دارد. درخت کارولینا تنها در پُناپی می‌روید. پرندگان بوم‌زادی چون لوریکیت پُناپی، دم‌بادبزنی پُناپی، مگس‌خوار پُناپی، و چشم‌سفید نوک‌دراز در این منطقه‌های بلند آبخوست زندگی می‌کنند. به نظر می‌رسد که در سال‌های اخیر، گونه سار پُناپی منقرض شده است.

لوریکیت پوناپی گونه پرنده ویژه آبخوست پُناپی

تنها خزندگان موجود، چند گونه مارمولک هستند. پستانداران بومی، موش، خفاش، و سگ هستند. خوک به دست انسان وارد پُناپی شد که امروزه برخی از آنها به صورت وحشی زندگی می‌کنند. آلمانی‌ها گوزن را به پُناپی وارد کردند. تالاب داخلی، پر از ماهی، نرم‌تنان، لاک‌پشت، و دیگر گونه‌های دریایی است.[2]

آب و هوا

بر پایه سامانه طبقه‌بندی اقلیمی کوپن، پُناپی اقلیم جنگل‌های بارانی دارد.[3] با بیش از ۷٬۶۰۰ میلیمتر (۳۰۰ اینچ) بارش در نقاط ساحلی و ۴٬۷۷۵ میلیمتر (۱۸۸٫۰ اینچ) بارش در منطقه‌های شهری، پُناپی پرباران‌ترین مکان در جهان است.[4]

داده‌های اقلیم پُناپی
ماه ژانویه فوریه مارس آوریل مه ژوئن ژوئیه اوت سپتامبر اکتبر نوامبر دسامبر سال
میانگین بیش‌ترین °C (°F) ۳۰
(۸۶)		 ۳۰
(۸۶)		 ۳۰
(۸۶)		 ۳۰
(۸۶)		 ۳۰
(۸۶)		 ۳۰
(۸۶)		 ۳۰
(۸۶)		 ۳۱
(۸۷)		 ۳۱
(۸۷)		 ۳۱
(۸۷)		 ۳۱
(۸۷)		 ۳۰
(۸۶)		 ۳۰
(۸۶)
میانگین کم‌ترین °C (°F) ۲۳
(۷۳)		 ۲۴
(۷۵)		 ۲۴
(۷۵)		 ۲۳
(۷۳)		 ۲۳
(۷۳)		 ۲۳
(۷۳)		 ۲۲
(۷۱)		 ۲۲
(۷۱)		 ۲۲
(۷۱)		 ۲۲
(۷۱)		 ۲۳
(۷۳)		 ۲۳
(۷۳)		 ۲۲
(۷۱)
بارندگی میلی‌متر (اینچ) ۳۱۰
(۱۲٫۱)		 ۲۶۰
(۱۰٫۲)		 ۳۶۰
(۱۴)		 ۴۵۰
(۱۷٫۶)		 ۴۹۰
(۱۹٫۴)		 ۴۲۰
(۱۶٫۶)		 ۴۴۰
(۱۷٫۲)		 ۴۱۰
(۱۶٫۳)		 ۴۰۰
(۱۵٫۹)		 ۴۱۰
(۱۶٫۲)		 ۴۰۰
(۱۵٫۹)		 ۴۲۰
(۱۶٫۷)		 ۴٬۷۷۰
(۱۸۷٫۸)
منبع: Weatherbase[5]

تاریخ
دسته‌بندی کلی تاریخ پوناپی
دوره سال (میلادی)
بومیان پیش از ۱۸۲۵
پیش از استعمار اسپانیا ۱۸۲۵ تا ۱۸۸۶
امپراتوری استعماری اسپانیا ۱۸۸۶ تا ۱۸۹۹
امپراتوری استعماری آلمان ۱۸۹۹ تا ۱۹۱۴
امپراتوری استعماری ژاپن ۱۹۱۴ تا ۱۹۴۵
ایالات متحده آمریکا ۱۹۴۵ تا ۱۹۸۶
استقلال ایالات فدرال میکرونزی از ۱۹۸۶ تا کنون
نوشتار اصلی: نان مدال

دوران پیش از استعمار

نخستین ساکنان پُناپی به احتمال زیاد مردمی با فرهنگ لاپیتا از جنوب خاور جزایر سلیمان یا مجمع‌الجزایر وانواتو بوده‌اند.[6] تاریخ پیش از استعمار پوناپی به سه دوره تقسیم می‌شود که ۱) مواِهین کاوا یا مواِهین آراماس: دوره ورود بومیان و ساخت جامعه تا پیش از ۱۱۰۰ پس از میلاد ۲) مووِهین سادولور (دوره دودمان سادولور) بین ۱۱۰۰[7] تا ۱۶۲۸ میلادی[8][9][10][11][12] و ۳) مووِهین نانموارکی (دودمان نانموارکی یا رئیس قبیله) از ۱۶۲۸ تا ۱۸۸۵ میلادی هستند.[8][11] افسانه‌های بومیان پوناپی می‌گویند که فرمانروایان سالودور نخستین کسانی بودند که از خارج، ساختار دولت را به پوناپی آوردند. با افزایش سرکوبگری در طی چند نسل، نوعی قانون مطلق متمرکز سادولور در افسانه‌های پوناپی حاکم شد. خواسته‌های دلخواهانه و خودسرانه مانند شهرت برای انجام مجازات خدایان پوناپی باعث خشم مردم پوناپی شد. دودمان سادولور با یورش دومان ایزوکلکل پایان یافت. ایزوکلکل‌ها دیگر بیگانگان نیمه افسانه‌ای بودند که قوانین سالودور را با سامانه قوانین نامتمرکز رئیس قبیله‌ای جایگزین کردند که تا امروز ادامه دارد.[13][14][15]

جامعه تاریخی پُناپی به شدت طبقاتی بوده و به پنج قبیله، گروه و زیرگروه گوناگون تقسیم می‌شد. هر قبیله توسط دو رئیس و جامعه بر پایه سامانه ارباب‌رعیتی اداره می‌شد. بنابراین همه زمین‌ها متعلق به رئیس بود که به طور مرتب خراج می‌گرفت و فرمانروای بی چون و چرا بود. تنبیه، شامل مجازات مرگ یا تبعید می‌شد. در جنگ‌های قبیله‌ای کارهایی چون غارت، آتش‌زدن خانه‌ها و کانو، و کشتن زندانیان انجام می‌شد. براوردهای انجام شده از جمعیت پُناپی در دوران پیش از ورود اسپانیایی‌ها نامطمئن پنداشته می‌شوند.[13]

دسته‌بندی منطقه‌های شهرداری آبخوست پُناپی بر پایه مرز قومیت‌ها

ورود نخستین اروپاییان

نخستین اروپایی وارد شده به پُناپی آلوارو د ساویدرا بود که در ۱۴ سپتامبر ۱۵۲۹ (مدت کوتاهی پیش از مرگ خود) به پُناپی وارد شد.[16] او در حال بازگشت به اسپانیای نو بود. او این آبخوست را «سن بارتولومه» و به همراه دیگر آبخوست‌های نزدیک «لُس پینتادُس» (به معنی "رنگ شده‌ها" در زبان اسپانیایی) نامید. زیرا بومیان پُناپی بدن‌های خود را خال‌کوبی می‌کردند. پس از آن ناوبر پرتغالی «پدرو فرناندز دی کیروس» سوار بر کشتی اسپانیایی «سن جرونیمو» در ۲۳ دسامبر ۱۵۹۵ به پُناپی وارد شد.[13] اما تلاشی برای توقف نکرد.[17] بازدید کننده دیگری که برای او مستندات محکمی وجود دارد یک استرالیایی به نام «جان هنری روو» سوار بر کشتی «جان بول» بود که در ۱۰ سپتامبر ۱۸۲۵ به پُناپی وارد شد اما نتوانست در آبخوست، پیاده شود. زیرا کانوهای بومیان، آنها را دنبال می‌کردند. نخستین شرح مفصل از ویژگی‌های آبخوست و بومیان آن توسط کاشف روس «فیودور لیتکه» سوار بر کشتی «سنویان» داده شد. او گروه آبخوست‌های پُناپی را «آنت و پاکین» نامید. بین ۱۴ تا ۱۹ ژانویه ۱۸۲۸ کشتی او تلاش کرد تا در پُناپی پهلو بگیرد. اما به دلیل رفتار خشن بومیان نتوانست. در مقابل، برخی بومی‌ها به کشتی آمده و با آنها رابطه بازرگانی برقرار کردند. در نتیجه آن واژه‌های مشترکی ساخته شده و نقشه‌ای نیز تهیه شد. اِف.اِچ. فُن کیتلیتس یکی از همراه لیتکه گزارش بیشتری درباره موارد دیگر مانند ویرانه‌های دریایی نان مدال داده است. این گزارش به همراه دو گزارش دیگر، نخستین مستندات محکم درباره پُناپی هستند. مشخص نیست که بازدیدکننده بعدی چه کسی بوده است. اگرچه کاپیتان «جِی.اِچ. ایگِلِستُن» سوار بر کشتی «پِرو» در سوم ژانویه ۱۸۳۲ به پُناپی وارد شد و آن را «آبخوست معراج» نامید، اما «ریزِنبِرگ» درباره اینکه چه کسی نخستین بار پُناپی را «آبخوست معراج» نامید ابراز تردید می‌کند. در هر صورت این نام تا هنگامی که اسپانیایی‌ها پُناپی را مستعمره خود اعلام کنند بر آن باقی ماند.[13]

فیودور لیتکه کاشف روس و نخستین اروپایی که با بومیان پُناپی رابطه برقرار کرد.

بدرفتاران و مبلغان مذهبی

پس از استقرار اسپانیایی‌ها شکار نهنگ و بازرگانی، گسترش پیدا کردند. کوتاه مدتی بعد، مستعمره بزرگی از ولگردها، محکومین فراری، و مسافران کشتی‌ها در پُناپی برپا شد. بر پایه گزارش‌های کشتی سوئدی «یوجین» این افراد، بسیار بدرفتار و بدطینت بودند.[13] نخستین مبلغ مذهبی در پُناپی «پدر لوئیس دزی مایگر» یک کشیش کاتولیک رومی بود. او از هونولولو با قایق دودکله «نوتر دام دو په» در دسامبر ۱۸۳۷ حرکت کرد. اما پس از هفت ماه، در تلاش برای رسیدن به پُناپی ناموفق بود.[18] سرانجام در ۲۹ ژوئیه ۱۸۳۸ از والپارایسو شیلی به پُناپی رسید. در گروه همراهان او چندین نفر از مردم منگروان و تاهیتی بودند. برخی از آنان در پُناپی ماندند و از خود نسل‌هایی باقی گذاشتند.[13] ده سال پس از آن، مایگر به عنوان اسقف هونولولو به پادشاهی هاوایی بازگشت.[18] در ۱۸۵۲ گروهی از مبلغان مذهبی نیو انگلند در پُناپی مستقر شدند. نامه‌ها و گزارش‌های آنها اطلاعات مهمی درباره آبخوست می‌دهند. این نامه‌ها و گزارش‌ها در دانشگاه هاروارد نگهداری می‌شوند.[13]

لوئیس دزی مایگر کشیش و گسترش دهنده مذهب کاتولیک رومی در پوناپی

شیوع آبله در سال ۱۸۵۴ باعث کاهش چشمگیر جمعیت پُناپی شد.[13]

در هنگام جنگ داخلی آمریکا برای مقابله با مسدود شدن بندرها توسط دولت ایالات متحد آمریکا، نیروی دریایی ایالات مؤتلفه آمریکا کشتی‌های بازرگانی آمریکایی را بازرسی می‌کرد. در یکم آوریل ۱۸۶۵ سی‌اس‌اس شنندوا شکارچیان نهنگ آمریکایی را در پُناپی گیر انداخت و همه آنها را نابود کرد. پادشاه پُناپی «نانانیریکی» از این ضربه وارده بسیار خوشحال شد.[19]

فرمان‌روایی اسپانیایی‌ها

در ۱۸۸۶ اسپانیایی‌ها بر جزایر کارولین که به عنوان بخشی از هند شرقی اسپانیا شناخته می‌شد ادعای مالکیت کرده و آغاز به اجرای قوانین دولتی خود در پُناپی کردند. آنها شهر «سانتیاگو د لا آسِنسیون» را ساختند که امروز "کولونیا" نامیده می‌شود (که از Colonia یا Colony گرفته شده است). اسپانیایی‌ها چندین ساختمان دولتی مانند قلعه، کلیسا، و مدرسه ساختند. همچنین راهِبان «کاپوچین اسپانیایی» از مانیل به پُناپی فرستاده شدند تا مسیحیت کاتولیک را گسترش دهند. پس از پایان جنگ آمریکا و اسپانیا در ۱۸۹۸ امپراتوری استعماری آلمان جزایر کارولین را به همراه جزایر ماریانا (به جز گوآم) در ۱۸۹۹ از امپراتوری اسپانیا خرید. چهار سال پس از آن نیز جزایر مارشال را به قیمت هفده میلیون مارک طلایی آلمان خرید. در آن زمان، جنگ نیروهای اسپانیایی با مردم بومی خونین‌تر هم شده بود. به گونه‌ای که ۳۰۰ نفر اسپانیایی جان داده بودند.[13]

فرمانروایی آلمان‌ها و اصلاحات ارضی

در هنگام حضور امپراتوری استعماری آلمان در پُناپی، تغییر بنیادی در مالکیت زمین در سراسر جزایر کارولین پیش آمد. سامانه ارباب‌رعیت در ۱۹۰۷ لغو شد و به جای مالکیت چند شخص خاص بر زمین‌ها مالکیت زمین‌ها به مردم عادی بخشیده شد. این کار باعث کاهش قدرت رئیس قبیله‌ها شد و تنها بر پایه قدرت و احترام سنتی، نخستین برداشت محصول به آنها داده می‌شد. بنابراین مالیات از صاحبان زمین‌ها گرفته شد. اما آنها باید به جای پرداخت مالیات، سالی ۱۵ روز در پروژه‌های عمومی چون ساخت اسکله، راه، و مانند آن کار می‌کردند. این شیوه کار به جای پرداخت مالیات به شورش سوکس انجامید که با نافرمانی در ساخت راه در آبخوست سوکس آغاز شد. در ادامه به کشتن ۹ نفر و درگیری‌های بعدی محاکمه ۳۶ شورشی سوکسی، اعدام ۱۵ شورشی، و تبعید دیگران به بابلدائب در جزایر پالائو آلمان انجامید.[13]

سرشماری آلمان‌ها در سال‌های ۱۹۱۱-۱۹۱۲ نشان داد که ۳,۱۹۰ پُناپیایی، ۵۸۵ کارولینای مرکزی، و ۲۷۹ ملانزیایی در پُناپی زندگی می‌کنند. به دلیل توفان‌های ویرانگر، بسیاری از ساکنان دیگر آبخوست‌ها (به ویژه از آبخوست سوکس) به پُناپی کوچ کردند. یک سرشماری ویژه در اواخر سال ۱۹۴۷ میلادی نشان داد که از ۵,۶۲۸ ساکن پُناپی، ۴,۴۵۱ نفر پُناپیایی و ۱,۱۷۷ نفر دیگر بومی دیگر آبخوست‌های اقیانوس آرام هستند. در ۱۹۶۳ جمعیت پُناپی به نزدیک ۱۰,۰۰۰ نفر رسید.[13]

«کارل کامارایش» از نیروهای امپراتوری استعماری آلمان که از ۱۸۹۹ تا ۱۹۱۴ در آبخوست‌های سِنیاوین حضور داشتند.
نگاره بین سال‌های ۱۹۰۵ تا ۱۹۱۰ میلادی گرفته شده است.

فرمانروایی ژاپنی‌ها

پس از جنگ جهانی اول بر پایه پیمان ورسای امپراتوری ژاپن قیمومت و کنترل همه مستعمره‌های بالاتر از استوا شامل جزایر کارولین، جزایر مارشال (به غیر از گوآم آمریگا)، جزایر ماریانا، و خلیج کیاچو را بدست آورد. در سال‌های پس از آن و در هنگام جنگ جهانی دوم ارتش امپراتوری استعماری ژاپن، نیروهای هوایی و دریایی بسیاری را در این منطقه مستقر کرد. اما نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا بین ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۵ این منطقه را به تصرف خود در آورد.[20]

در این هنگام کشتی‌های جنگی بسیاری مانند یواس‌اس ماساچوست (بی‌بی-۵۹)، یواس‌اس آلاباما (بی‌بی-۶۰)، یواس‌اس آیووا در پُناپی پهلو گرفتند یا مانند یواس‌اس کاوپنز (سی‌وی‌ال-۲۵) به پُناپی حمله کردند.

پس از جنگ جهانی دوم

پس از پایان جنگ، کشتی‌های آمریکایی، ژاپنی‌های باقی مانده را به کشورشان بازگرداندند.در سال ۱۹۴۷ آمریکا مدیریت قلمرو تراست جزایر اقیانوس آرام را به دست گرفت.[21]

در سال ۱۹۸۶ ایالات فدرال میکرونزی استقلال خود را از آمریکا بدست آورد.

جمعیت‌شناسی

جمعیت ایالت پُناپی در سال ۲۰۱۰ نزدیک به ۳۴,۰۰۰ نفر بود. در حالیکه بسیاری از ساکنان پُناپی، خود را پُناپیایی می‌دانند گوناگونی نژادی در پُناپی بیشتر از هر آبخوست دیگر در ایالات فدرال میکرونزی است. دلیل این تنوع، یک سده استعمارگری خارجی و کوچ و زندگی مردمی از اسپانیا، آلمان، ژاپن، کامورو، فیلیپین، آمریکا، استرالیا، و دیگر کشورهای غربی و همچنین پایتخت کشور بودن پُناپی است. زیرا صدها نفر از مردم سه ایالت دیگر یاپ، چوک، و کوسرائی در دولت مرکزی آن کشور کار می‌کنند.

میان پوناپی در سال ۱۹۶۰ میلادی

زبان

زبان پوناپیایی و گویشهای آن زبان رایج در پُناپی است. زبان رسمی در ایالات فدرال میکرونزی زبان انگلیسی است.

در فرودگاه بین‌المللی پوناپی تابلوها به زبان‌های پُناپیایی، انگلیسی، و ژاپنی نصب شده اند.

تابلوهای فرودگاه بین‌المللی پوناپی به زبان‌های انگلیسی و ژاپنی

تقسیمات کشوری

فهرست شهرداری‌های ایالت پُناپی:

نقشه منطقه‌های شهرداری در آبخوست پوناپی

ترابری

فرودگاه بین‌المللی پوناپی با کد (یاتا: PNI، ایکائو: PTPN) در نزدیکی کولونیا و در آبخوست کوچکی به نام «دِکِتیک» در ساحل شمالی آبخوست اصلی قرار دارد.

در داستان‌ها

نویسندگان زیادی از جمله اچ. پی. لاوکرفت در چند داستان کتاب «کتولو متس» خود به پُناپی اشاره کرده اند. لاوکرفت و هازل هلد در داستان «بیرون از ابدیت» خود از ویرانه‌های نان مدال الهام گرفته اند. در بازی ویدیویی ندای وظیفه: بلک اپس ۳ نیز به پُناپی اشاره شده است.[22][23][24]

آموزش و پرورش

وزارت آموزش و پرورش ایالت پوناپی مدرسه‌های دولتی زیر را مدیریت می‌کند:

مدرسه‌های دولتی[25]

مدرسه‌های خصوصی

جستارهای وابسته
  • فهرست شهرهای ایالات فدرال میکرونزی

پانویس
  1. Nature Conservancy Magazine February / March 2015 page 36
  2. The foregoing is compiled partially from Pacific Islands Year Book, Judy Tudor, editor. Sydney: Pacific Publications. Tenth Edition, January 1968; Eleventh Edition, January 1972
  3. "Archived copy". Archived from the original on 8 November 2014. Retrieved 16 January 2015.
  4. "Archived copy" (PDF). Archived from the original (PDF) on 4 March 2016. Retrieved 8 November 2014.
  5. "Weatherbase: Historical Weather for Pohnapei, Federated States of Micronesia". Weatherbase. 2011. Retrieved 24 November 2011.
  6. McCoy, Mark D.; Alderson, Helen A.; Hemi, Richard; Cheng, Hai; Edwards, R. Lawrence (November 2016). "Earliest direct evidence of monument building at the archaeological site of Nan Madol (Pohnpei, Micronesia) identified using 230Th/U coral dating and geochemical sourcing of megalithic architectural stone". Quaternary Research. 86 (3): 295–303. doi:10.1016/j.yqres.2016.08.002. Archived from the original on 30 December 2016. Retrieved 28 December 2016.
  7. Flood, Bo; Strong, Beret E.; Flood, William (2002). Micronesian Legends. Bess Press. pp. 145–7, 160. ISBN 1-57306-129-8. Retrieved 1 January 2012.
  8. Hanlon, David L (1988). Upon a Stone Altar: A History of the Island of Pohnpei to 1890. Pacific Islands Monograph. 5. University of Hawaii Press. pp. 13–25. ISBN 0-8248-1124-0. Retrieved 1 January 2012.
  9. Cordy, Ross H (1993). The Lelu Stone Ruins (Kosrae, Micronesia): 1978–81 Historical and Archaeological Research. Asian and Pacific Archaeology. Social Science Research Institute, University of Hawaii at Manoa. pp. 14, 254, 258. ISBN 0-8248-1134-8. Retrieved 31 December 2011.
  10. Morgan, William N (1988). Prehistoric Architecture in Micronesia. University of Texas Press. pp. 60, 63, 76, 85. ISBN 0-292-76506-1. Retrieved 31 December 2011.
  11. Panholzer, Tom; Rufino, Mauricio (2003). Place Names of Pohnpei Island: Including And (Ant) and Pakin Atolls. Bess Press. pp. xiii, xii, 101, . ISBN 1-57306-166-2. Retrieved 31 December 2011.
  12. Micronesica. University of Guam. 1990. pp. 92, 203, 277. Retrieved 31 December 2011.
  13. Riesenberg, Saul H (1968). The Native Polity of Ponape. Contributions to Anthropology. 10. Smithsonian Institution Press. pp. 38, 51. Retrieved 1 January 2012.
  14. Ballinger, Bill Sanborn (1978). Lost City of Stone: The Story of Nan Madol, the "Atlantis" of the Pacific. Simon and Schuster. pp. 45–8. ISBN 0-671-24030-7. Retrieved 31 December 2011.
  15. Petersen, Glenn (1990). "Lost in the Weeds: Theme and Variation in Pohnpei Political Mythology" (PDF). Occasional Papers. Center for Pacific Islands Studies, School of Hawaiian, Asian & Pacific Studies, University of Hawaiʻi at Mānoa. 35: 34 et seq. Retrieved 31 December 2011. |chapter= ignored (help)
  16. Brand, Donald D. The Pacific Basin: A History of its Geographical Explorations The American Geographical Society, New York, 1967, p.137
  17. Coello, Francisco "Conflicto hispano-alemán" Boletín de Sociedad Geográfica de Madrid, t.XIX. 2º semestre 1885, Madrid, pp.244,245,294,296
  18. Bunson, Maggie. Faith in Paradise. Boston: St. Paul Publishing. 1977, pp. 43, 65
  19. CSS Shenandoah, Lieutenant James I Waddell, Annapolis 1960, pages 144-155
  20. Takizawa, Akira; Alsleben, Allan (1999–2000). "Japanese garrisons on the by-passed Pacific Islands 1944–1945". Forgotten Campaign: The Dutch East Indies Campaign 1941–1942. Archived from the original on 6 January 2016.
  21. Takizawa, Akira; Alsleben, Allan (1999–2000). "Japanese garrisons on the by-passed Pacific Islands 1944–1945". Forgotten Campaign: The Dutch East Indies Campaign 1941–1942. Archived from the original on 6 January 2016.
  22. Lovecraft, H.P. "Out of the Aeons". Archived from the original on 25 July 2014. Retrieved 16 July 2014.
  23. ""south sea adventure" in a sentence - south sea adventure sentence examples - ichacha.net sentence maker". eng.ichacha.net. Archived from the original on 23 February 2018. Retrieved 22 February 2018.
  24. "The Micronesian Elvis". Dunce Upon A Time. 30 August 2007. Archived from the original on 2 December 2008. Retrieved 17 August 2009.
  25. "Higher Education in the Federated States of Micronesia بایگانی‌شده در ۱۴ اکتبر ۲۰۱۷ توسط Wayback Machine." Embassy of the Federated States of Micronesia Washington DC. Retrieved on February 23, 2018.
  26. "Come Visit Us بایگانی‌شده در ۲۳ فوریه ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine." Our Lady of Mercy Catholic High School. Retrieved on February 23, 2018. "The school is located on the Catholic Mission in Kolonia near the Spanish Wall"

منابع
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ پوناپی موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.