لامارکیسم

وراثت ویژگی های اکتسابی در دوران باستان ارائه شده بود و برای قرن های زیادی به عنوان ایده ای متداول باقی مانده است. کنوی زیرکه، تاریخ نویس در سال 1935 بدین شکل نوشت که:

(نظریه‌ی قدیمی و مردود وراثت) نظریه همه زایی داروین

کتاب چارلز داروین درباره منشاء گونه ها، انتخاب طبیعی را به عنوانن مکانیسم اصلی برای توسعه گونه ها پیشنهاد کرد، اما نوعی از لامارکیسم را به عنوان مکانیسم تفکیکی مردود اعلام نکرد.

بین سالهای 1800 و 1830، لامارک یک چارچوب نظری منظم برای درک تکامل ارائه داد. او تکامل را شامل چهار قانون میدانست:

1. "حیات به خودی خود تمایل به افزایش حجم تمام ارگانهایی که دارای نیروی زندگی هستند را دارد، و نیروی حیات ابعاد آنها را تا حدی گسترش می دهد که آن بخش ها مانند خودشان شوند."
2. "تولید یک قسمت جدید در بدن حیوانات، ناشی از نیازهای جدیدی است که به وجود می آید و همچنان ادامه دارد تا زمانی که خود آن قسمت دارای احساس گردد و حرکتی جدید که در انتقال به نسل بعدی و تامین و ادامه آن نیاز است را تولید می کند."
3. " رشد اندام ها و توانایی آنها، به طور دائم در نتیجه استفاده آنها از آن اندام ها می باشد."
4. " همه آنچه که در فیزیواوژی افراد به دست آمده در سلول زندگی می کند و از طریق پیدایش، تولیدمثل محافظت می گردد و به افراد جدیدی منتقل می شود که با کسانی که این تغییرات را پشت سر گذاشته اند، مرتبط می باشد."

در سال 1830 و جدا از چارچوب تکاملی، لامارک به طور خلاصه در بحث خود درباره وراثت به دو ایده قدیمی اشاره کرد. این ایده ها در زمان خود به طور کامل درست محسوب می شد. اولین ایده، ایده استفاده از وراثت در مقابل بیماری ها بود. او مطرح کرد که افراد صفاتی را که از آنها استفاده نمی‌کنند و یا صفاتی که داشتن آنها الزامی نبوده را از دست می دهند و در مقابل صفاتی که کاربردی هستند را گسترش می دهد.

این عقیده که سلول های خطی ژرم حاوی اطلاعاتی هستند که از طریق تجربه و مستقل از سلول های جسمی (بدنی) تحت تاثیر قرار نمی‌گیرند، این ها به عنوان سد و ریسمان شناخته می شوند زیرا این امر باعث می شود که نظریه به ارث رسیدن لامارک از تغییر در بدن امری دشوار یا حتی غیر ممکن باشد.[3]

دوره تاریخ تفکر تکاملی بین مرگ داروین در دهه 1880 و پایه و اساس ژنتیک جمعیت در دهه 1920 و آغاز سنتز تکاملی مدرن در دهه 1930 توسط برخی از مورخان علم گرفتگی داروینیسم خوانده می شود.

نسخه های تکامل نولامارکیان در اواخر قرن نوزدهم بسیار همه گیر و گسترده بود. این عقیده که موجودان زنده تا حدی می توانند خصوصیاتی را که به ارث می برند انتخاب کنند، به آنها این اجازه را می داد که بر خلاف نظریه داروینیان تعیین کننده سرنوشت خود باشند و مورد بخشش و رحمت محیط زیست قرار بگیرند.

یک سده بعد از لامارک، دانشمندان و فیلسوفان به جستجو درباره مکانیسم ها و شواهدی در مورد صفات مورد نیاز برای وراثت ادامه دادند. گاهی برخی از آزمایشات موفقیت آمیز گزارش می شد، اما از ابتدا، این موضوع یا همیشه مورد نقد قرار می گرفت و یا اساس کار نادرست و غیر خالص شناخته می شد.

انسان شناس انگلیسی فردریک وود جونز و دیرینه شناس آفریقای جنوبیروبرت بروم در مورد تکامل انسان از دیدگاه نئولامارکی حمایت می کردند. انسان شناس آلمانی هرمان کلاتش با استفاده از الگوی تکاملی نئولامارکی سعی در توضیح خاستگاه دوپایان کرد.