استیت‌روم

گردآوری اطلاعات شنود الکترونیک توسط سفارت‌های استرالیا در پایتخت‌های آسیای خاوری و آسیای جنوب خاوری: بانکوک (تایلند)، پکن (چین)، دیلی (تیمور شرقی)، هانوی (ویتنام)، جاکارتا (اندونزی)، کوالا لامپور (مالزی)، و پورت مورزبی (پاپوآ گینه نو)[1][5]

در دهه ۱۹۸۰ (میلادی) تشکیلات امنیت ارتباطات کانادا بررسی‌هایی را برای گزینش سفارت‌های مناسب کانادا برای نصب دستگاه‌های نظارتی انجام داد.[6]

در ۱۵ مارس ۲۰۱۵ دفتر امنیت ارتباطات دولت، یک مرکز پنهانی شنود با نام رمز «کاپریکا» در سفارت نیوزیلند در هونیارا پایتخت جزایر سلیمان داشت. بر پایه‌گذارش‌ها پایگاه کاپریکا از روی پایگاه‌های استیت‌روم آژانس امنیت ملی در سفارت‌های جهان نمونه‌برداری شده است.[7]

در سال ۲۰۱۳ (میلادی) سفارت بریتانیا در برلین آلمان، مرکز نظارت پنهانی بود.[8]

بریتانیا این داده گردآوری شده را در آغاز به یک ایستگاه تقویتی در پایگاه نیروی هوایی سلطنتی کراوتون در نورث‌همپتون‌شر، انگلستان، بریتانیا و سپس به مرکز داده‌ای که مشترکاً با آژانس اطلاعات مرکزی (سیا) و آژانس امنیت ملی در کالیج پارک، مریلند اداره می‌شود می‌فرستد.[9][10]

پایگاه نیروی هوایی سلطنتی کراوتون در نورث‌همپتون‌شر، انگلستان، بریتانیا

سرویس گردآوری ویژه، بخشی از برنامه استیت‌روم است. سرویس گردآوری ویژه، بخشی است که به صورت مشترک با آژانس اطلاعات مرکزی (سیا) و آژانس امنیت ملی اجرا می‌شود.[4] در ۲۳ نوامبر ۲۰۱۳ روزنامه هلندی ان‌آرسی هندلسبلد یک پرونده معرفی پاورپوینت آژانس امنیت ملی را منتشر کرد که مکان‌های شنود سرویس گردآوری ویژه آمریکا در دفترهای دیپلماتیک این کشور در جهان را نشان می‌داد. این دفترها آتن (یونان)، بانکوک (تایلند)، برلین و فرانکفورت (آلمان)، برازیلیا (برزیل)، بوداپست (مجارستان)، ژنو (سوئیس)، لاگوس (نیجریه)، رم و میلان (ایتالیا)، دهلی (هند)، پاریس (فرانسه)، پراگ (جمهوری چک)، وین (اتریش)، زاگرب (کرواسی)، باکو (جمهوری آذربایجان)، کی‌یف (اوکراین)، مادرید (اسپانیا)، مسکو (روسیه)، پریشتینا (کوزوو)، سارایوو (بوسنی و هرزگوین)، تفلیس (گرجستان)، و تیرانا (آلبانی) هستند.[11]

در اکتبر ۲۰۱۳ گزارش‌های ادوارد اسنودن نشان دادند که سرویس گردآوری ویژه، به همراه شنود و ضبط نظام‌مند ارتباطات مخابراتی شماری زیادی از مقام‌ها و شهروندان اروپا و آمریکای جنوبی تلفن همراه شخصی صدر اعظم آلمان، آنگلا مرکل را برای بیش از ۱۰ سال شنود می‌کرده است.[12]

اندازه فیزیکی این سایت‌ها کوچک، شمار کارکنان آنها کم، و ماموریت اصلی آنها برای دیپلمات‌ها و جاهایی که در آن کار می‌کنند نامعلوم است.

— گزیده‌ای از راهنمای کارشناس استیت‌روم در آژانس امنیت ملی

دمین راجرز مشاور ارشد پیشین دفتر امنیت ارتباطات دولت نیوزیلند گفت که از شنیدن نام رمز "استیت‌روم" در رسانه‌ها و سایت‌هایی که دستگاه‌های آن قرار دارند شگفت‌زده شده است. زیرا چنین افشاگری‌هایی باعث "نگرانی" رئیسان سازمان‌های اطلاعاتی پنج کشور عضو توافق یوکوسا می‌شود. نیکی هگر، روزنامه‌نگار تحقیقی نیوزیلندی که سامانه نظارتی اشلون را فاش کرد تایید کرد که چنین عملیات نظارتی بزرگی، برای مدت طولانی توسط سازمان‌های اطلاعاتی پنج کشور عضو فایو آیز انجام می‌شده است.[3]

اتحاد فایو آیز پس از جنگ جهانی دوم پدید آمد تا کشورهای آنگلوسفر که قدرت برتر را در دست دارند بتوانند در هزینه‌ها و همرسانی اطلاعات با یکدیگر همکاری کنند. ...نتیجه این جنگ، پس از چند دهه، پیدایش یک سازمان اطلاعاتی فرا ملی است که حتی به دولت‌های کشورهای خود نیز پاسخگو نیستند.[13]
—ادوارد اسنودن

سخنگوی وزارت امور خارجه و تجارت استرالیا گفت: "این کار دیرینه دولت‌های استرالیا است که درباره مسائل اطلاعاتی چیزی نگویند."[5] نخست‌وزیر آن هنگام استرالیا تونی ابوت به گزارشگران گفت که "هر سازمان دولتی استرالیا، و هر مقام رسمی استرالیا در داخل یا خارج از این کشور بر پایه قانون کار می‌کند. من این اطمینان را به مردم استرالیا و کشورهای دیگر می‌دهم."[14]

نمایندگان دولت کانادا در تشکیلات امنیت ارتباطات از اشاره مستقیم به افشاگری‌ها خودداری کردند. سخنگوی وزیر دفاع کانادا راب نیکلسون نیز چنین کرد.[15]

هوآ چونیینگ سخنگوی وزارت امور خارجه چین، واکنش خشمگینانه‌ای به برنامه استیت‌روم نشان داده و از نهادها و کارمندان خارجی در چینی خواست که "کاملاً" پیرو قرارداد وین درباره روابط سیاسی، کنوانسیون وین درباره روابط کنسولی، و دیگر پیمان‌های بین‌المللی باشند.[1]

وزیر امور خارجه آن هنگام آلمان گیدو وستروله، سفیر بریتانیا در آلمان، سایمون مک‌دونالد را احضار کرد تا درباره مراکز شنود بریتانیا در برلین توضیح دهد.[16][17]

نگاهی از پشت بام ساختمان رایشس‌تاگ که جایگاه بوندستاگ (مجلس آلمان) است به مرکز شهر برلین. در پشت آن، دروازه براندنبورگ و سفارت آمریکا در برلین را می‌توان دید. به نظر می‌آید سازه خاکستری رنگ روی ساختمان سفارت (بالا سمت چپ نگاره) پوشش روی تجهیزات نظارتی باشد که احتمالاً برای شنود تلفن‌های همراه استفاده می‌شوند.[18]

وزیر امور خارجه آن هنگام اندونزی مارتی ناتالگاوا به برنامه‌های نظارتی اعتراض کرد و به رسانه‌ها گفت: "چنین کاری، نه‌تنها زیر پا گذاشتن امنیت است بلکه نقض جدی اخلاق و هنجارهای دیپلماتیک است و قطعاً با روح روابط دوستانه بین کشورها سازگاری ندارد."[14]

وزیر کشور مالزی احمد زاهد حمیدی گفت: "افشاگری‌های اسنودن موضوع حساسی است زیرا کشورهای زیادی را در بر می‌گیرد."[14]

رئیس کارکنان دولت جزایر سلیمان رابرت ایگورا گفت که کارهای دولت نیوزیلند، چهره این کشور را به عنوان "کشور دوست" در میان کشورهای جنوب اقیانوس آرام از بین برده است. او افزود که ارتباطات درونی حکومت جزایر سلیمان، اطلاعات بسیار محرمانه و قانوناً متعلق به جزایر سلیمان است.[19] رابرت ایگورا مقام‌های رسمی نیوزیلند را به رفتار قلدرمابانه در گفتگوهای تجاری متهم کرد و ادعا کرد که نیوزیلند اطلاعات تایوان را در برابر پول به چین داده‌است.[20]

مشاور امنیت ملی تایلند تاکید کرد که بر پایه قانون اساسی تایلند چنین شیوه‌های نظارتی، کاری بزهکارانه انگاشته می‌شوند.[21]