بام

بام بخشی از ساختمان است که بالاترین قسمت آن را می‌پوشاند و ساختمان را از باران و برف و حیوانات و گرما و سرما حفاظت می‌کند.

برای دیگر کاربردها، بام (ابهام‌زدایی) را ببینید.

بام یا پشت‌بام در معماری سنتی ایرانی بخشی از فضای زندگی است و علاوه بر وجود حجم‌های پیچیده و زیبا، به عنوان حیاط هم مورد استفاده قرار می‌گرفته‌است. در شهرهایی چون نائین در برخی از بناها با دیوارهای صندوقه چینی شده، اطراف بام را تا حدود یک متر و نیم بالا آورده و نوعی حیاط در بام به وجود می‌آوردند که در شب‌های تابستان برای خواب استفاده می‌شده‌است. همچنین این دیوارها با سایه‌اندازی بر بخشی از بام در ساعات مختلف روز نقش اقلیمی ثانویه‌ای نیز داشته‌اند. چنین فضاهایی در مساجد نیز مورد استفاده بوده‌است.[1]

یک تصویر سراسرنما از بام کاروانسرای دیرگچین با قدمت ساسانی


بام و اقلیم
بام گنبدی شکل کاروانسرای دیر گچین در مرکز پارک ملی کویر

بام یک ساختمان تأثیرپذیرترین جزء آن در برابر عوامل اقلیمی به‌شمار می‌رود. بام با ساطع نمودن اشعه با طول موج بلند از خود سریع تر و بیشتر از دیوارها گرمای خود را از دست می‌دهد.

انواع بام‌ها از لحاظ ساختار و مصالح:

  • بام‌های یکپارچه یا ترکیبی سنگین
  • بام‌های یک لایه یا دو لایه سبک (بام و سقف) که بوسیلهٔ هوا از هم جدا می‌شوند.
  • بام‌های سبک: بام‌های سبک ممکن است از یک لایه یا اینکه به‌طور ترکیبی از دو لایه بام و سقف که بوسیلهٔ یک لایه هوا از هم جدا شده‌اند ساخته شود. در این نوع بام‌ها مصالح بام ممکن است ورق‌های سفال ی آزبست و سیمان ،آهن گالوانیزه و آلمینیوم و مصالح سقف یک شبکه فلزی آویزان از بام با پوشش گچ، ورق‌های چوبی یا آکوستیکی باشد.[2]

نگارخانه

منابع
  1. «آشنایی با خانه‌های قدیمی و تاریخی ایران». همشهری آنلاین. بایگانی‌شده از اصلی در ۳ اوت ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱۲ شهریور ۱۳۹۰.
  2. مرادی، ساسان."تنظیم شرایط محیطی"
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ بام موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.