فهرست سفیران ایران در مصر
در پی اعلام استقلال مصر از بریتانیا در ۱۳۰۰ هجری خورشیدی، دولت ایران نمایندهٔ خود در مصر یعنی میرزا فتحالله خان امیرارفع را به درجهٔ وزیر مختاری ارتقا داد.
دیپلماتهای ایرانی پیش از اعلام استقلال مصر
- حاجی محمدصادق خان
- حاجی محمد خان سرهنگ (۱۴ صفر ۱۳۰۲–؟ ه.ق)
- ملکم خان ناظمالدوله
- اسحاق خان مفخمالدوله
- فرجالله خان مستنصرالسلطنه عدل
اعلام استقلال مصر و آغاز روابط در سطح وزیر مختار و سپس سفیر کبیر
- فتحالله خان امیرارفع (فتحالله پاکروان)[پانویس 1] ۵ فروردین ۱۳۰۱
- علیاکبر بهمن (آذر ۱۳۰۲–خرداد ۱۳۰۴)
- غفار خان جلالالسلطنه (غفار جلال علاء) (امرداد ۱۳۰۵–تیر ۱۳۰۷)
- امیرسهامالدین غفاری (امرداد ۱۳۰۷–اسفند ۱۳۰۹)
- جواد سینکی (۱۳۱۰–۱۳۱۲)
- سلطاناحمد راد (فروردین ۱۳۱۲–بهمن ۱۳۱۵)
- جواد سینکی[پانویس 2] (فروردین ۱۳۱۶–مهر ۱۳۱۷)
- علیاکبر بهمن (ارتقای سفارت به سفارت کبریٰ) (۱۷ بهمن ۱۳۱۷–اسفند ۱۳۲۰)
- محمود جم (اسفند ۱۳۲۰–خرداد ۱۳۲۶)
- قاسم غنی (مهر یا اسفند[پانویس 3] ۱۳۲۶–آبان ۱۳۲۷)
- علی دشتی (۳ آبان یا آذر ۱۳۲۷–فروردین یا اردیبهشت ۱۳۳۰)
- مسعود معاضد (بهمن ۱۳۳۰–فروردین ۱۳۳۲)
- انوشیروان سپهبدی (فروردین ۱۳۳۲–آبان ۱۳۳۷)
- جمشید قریب (دی ۱۳۳۷–۳ مرداد یا شهریور ۱۳۳۹)
قطع روابط ایران و مصر در پی به رسمیت شناخته شدن اسرائیل از سوی محمدرضا شاه
- امیرمحمد اسفندیاری (کاردار) (از ۷ شهریور ۱۳۴۹)
- خسرو خسروانی (دی یا ۷ بهمن ۱۳۴۹–دی ۱۳۵۴)
- شاپور بهرامی (؟ بهرام بهرامی) (دی یا بهمن ۱۳۵۴–دی یا اسفند ۱۳۵۶)
- عباس نیری اسفند ۱۳۵۶–اسفند ۱۳۵۷
قطع روابط ایران و مصر در پی انقلاب اسلامی
دو کشور دارای دفتر حفاظت منافع در خاک یکدیگر میباشند.
پانویس
- او پیش از این لقب «مشیر حضور» داشت. در این دوره برای مدتی حسن مقدم نویسندهٔ ایرانی در نمایندگی ایران در مصر کار میکرده است. پاکروان در آغاز کنسول و سپس وکیل سیاسی بود و سرانجام وزیر مختار ایران در مصر شد. وی مدت ۹ سال در مصر در مأموریت بود.
- او برای مدت کوتاهی در سال ۱۳۱۷ مجدداً به عنوان وزیر مختار ایران در مصر برگزیده شد تا مقدمات ازدواج ولیعهد (محمدرضا پهلوی) را با فوزیه فراهم آورد. سپس به عنوان فرماندار تهران برگزیده شد تا تشریفات عروسی را برعهده بگیرد.
- اختلاف از منابع است. («مدخلی بر روابط تاریخی ایران و مصر» اسفند ۱۳۲۶ و «نمونه امضای اعضای هیات دولت از 1320 تا 1332 ش (7)» مهر ۱۳۲۶ آورده است.
منابع
- گلرو، عباس (۱۳۸۰). «گزارش: مدخلی بر روابط تاریخی ایران و مصر». تاریخ روابط خارجی (۷, ۸): ۱۸۴–۱۹۸. دریافتشده در ۲۰۱۹-۱۰-۰۷.
- صادقی، زهرا (۱۳۸۷). «جایگاه مصر در تجارت خارجی ایران (1304 - 1320 ش)». تاریخ روابط خارجی (۳۵): ۱۶۸–۱۹۷. دریافتشده در ۲۰۱۹-۱۰-۰۷.
- کریمیان, علی (1372). "نمونه امضای اعضای هیأت دولت ( از 1299 - 1320 ه.ش)". گنجینه اسناد (9): 32–45. Retrieved 2014-07-18.
- کریمیان, علی (1372). "نمونه امضای اعضای هیأت دولت (1320 - 1299 ه.ش) - 2". گنجینه اسناد (10): 74–86. Retrieved 2014-07-18.
- کریمیان, علی (1376). "نمونه امضای اعضای هیات دولت از 1320 تا 1332 ش (7)". گنجینه اسناد (27): 38–52. Retrieved 2014-07-18.
- کریمیان, علی (1378). "نمونه امضای اعضای هیأت دولت از سال 1320 تا1332ش) (9)". گنجینه اسناد (33): 74–91. Retrieved 2014-07-18.
- کریمیان, علی (1379). "نمونه امضای اعضای هیات دولت 1332- 1320 ش (آخرین قسمت)". گنجینه اسناد (37): 76–91. Retrieved 2014-07-18.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.