سیف‌الدین آمدی

او در شهر آمِد که در دیار بکر در آناتولی شرقی واقع شده، زاده شده‌است. وی همچنین با شیخ اشراق شهاب الدین سهروردی دیدار و گفتگو داشته‌است و این به سبب سفرهای علمی بوده که وی در زمان خود داشته‌است.[3] وی همزمان با خلیفه عباسی ناصر لدین الله و نیز صلاح الدین ایوبی می‌زیسته‌است. وی ابتدا پیرو مذهب حنبلی بوده‌است و پس از فراگیری فقه محمد ابن حنبل، رهسپار عراق می‌شود و پس از تکمیل فقه حنبلی نزد ابوالفتح نصر ابن فتیان، و استماع حدیث از ابن شابیل، دیری نگذشت که به مذهب شافعی گرایش پیدا کرد.[2] در زمانی که آمدی در بغداد حضور داشته‌است در حلقه درس استاد شافعی، ابن فضلان شرکت می‌کند. به گفتهٔ برنارد وایس، آمدی فلسفه و علوم عقلی را به صورت خصوصی نزد معلمی در کلیسایی نزدیک بغداد مطالعه کرده‌است.[4] پس از گرایش وی به فقه شافعی و کلام اشعری -که پیش از این با فلسفه آمیخته بود- با مخالفتها و اتهامات فراوانی (همچون روگردانی از شریعت و اشتغال به ظلمات فلسفه) روبرو می شودو در پی آن از مصر به سوریه می‌گریزد.[5] هرچند در آنجا نیز در اواخر عمر -به دلیل صدور فرمانی از جانب والی دمشق مبنی بر ممنوعیت تدریس هر درسی جز تفسیر و حدیث و فقه- از تدریس علم کلام محروم گشت.[6]

آثار وی را می‌توان در زمینه‌هایی چون فلسفه و کلام و فقه و اصول رده‌بندی کرد:

• آثار فقهی و اصولی
  • احکام فی اصول الاحکام
  • ترجیحات
• آثار فلسفی
  • النور الباهر فی حکم الزواهر در پنج جلد
  • دقائق الحقائق در سه مجلد
  • رموز الکنوز
  • لباب الالباب
  • کشف التمویهات
  • المبین فی شرح الفاظ الحکماء و المتکلمین
  • فوائد القلائد
• آثار کلامی
  • آبکار الافکار در اصول دین: این کتاب یک موسوعه کلامی و شامل نظریات سیف الدین آمدی و مشتمل بر چهار مجلداست که متأسفانه در دسترس نیست.
  • غایه المرام فی علم الکلام[7]

• سیف الدین آمدی در ویکی فقه