خرم‌آباد (تنکابن)

زمانی که خان زند به قدرت رسید، هدایت‌الله خان فومنی حاکم گیلان در سال ۱۱۸۵ قمری به منظور توسعه قلمرو خود به غرب مازندران روی آورد و تنکابن را از غرب مازندران ضمیمه گیلان کرد و یکی از افراد قوی حصارلو را به حکمرانی تنکابن برگزید که بر ذائقه مردم تنکابن علی‌الخصوص طوایف مهم و مدعی خوش نیامد.[3] برای چاره جویی، شکوه و شکایت از حاکم ظالم وقت، سه نفر از سران طوایف و بزرگان منطقه که یکی از آنان مهدی خلابر بوده‌است به شیراز رفته و به ملاقات با شاه زند نائل آمدند و نظر خان زند را از طایفه حصارلو برگرداندند و کریم خان زند حکم حکومت تنکابن را به نام مهدی خلابر صادر کرد و به وی لقب خان را اعطاء کرد. مهمترین ماجراجویی و فرصت خواهی خان خلابران همدستی وی با آقا محمد خان قاجار در ایام مبارزاتش علیه زندیه بود. با روی کار آمدن قاجار، خلابران تنکابن برای تحکیم پایه‌های حکومت قاجار از جان مایه گذاشتند و در سخت‌ترین لحظات در کنار این ایل قرار داشتند. مهدی خان خلابری (تنکابنی) در بسیاری از صحنه‌ها به فریاد آقا محمد خان و کسان او رسیده و از همین رو قدرت او رو به فزونی نهاد.[3] در سال ۱۱۹۵، آقا محمد خان قاجار مهدی خان خلابر را همراه مرتضی‌قلی‌خان قاجار (برادر آقا محمدخان) برای فتح گیلان به گیلان فرستاد.[3] پس از فتح گیلان مهدی خلابر از آقا محمد خان خواست تا با جدایی تنکابن از گیلان و الحاق آن به مازندران موافقت کند. با موافقت آقا محمد خان قاجار در این سال، ولایت تنکابن ضمیمه مازندران شد و نواحی کلاردشت و کجور به تنکابن الحاق شد و این‌گونه ولایت محال ثلاث / ثلاثه تشکیل شد.[4] مهدی خان خلابر از اجداد پدری محمد ولی خان تنکابنی بوده‌است که عامل اصلی بازگردانده شدن تنکابن از گیلان به مازندران بوده‌است.