حکومت اردلان

حکومت بنی اَردَلان حکومت شمال غرب ایران در دوران ملوک‌الطوایفی از ۱۱۶۸–۱۸۶۷ میلادی. در تاریخ کردها از سلسله امیران محلی که حاکمیت در ک‍‍‍ُردستان جنوبی و بخشی از کُردستان شمالی، و مرکزیت منطقه جزیره را از قرن هفتم هجری قمری به عهده داشته‌اند، با عنوان حکام اردلان یاد شده‌است. دارالملک یا کرسی آن موصل بوده،[1] اردلان همچنین نام طایفه‌ای است که این حاکمان به آن تعلق داشتند زبان اکثر مردم منطقه اردلان گویش اردلانی که جز زبان کُردی شاخه کُردی مرکزی می باشد و اقلیت کوچکی از ساکنان منطقه اردلان نیز به زبان اورامی تکلم می کنند.

حکومت اردلان حوالی ۱۸۳۵

حوزهٔ متصرفی و شناخته شده خاندان اردلان در کردستان ایران، استان کرُدستان کنونی به مرکزیت سنندج، ودیواندره ،سقز، بانه، سردشت، کامیاران، مریوان، گروس (بیجار)، اسفند آباد(قروه امروزی)، سنقر توابعی چون اورامان لهون، تخت، ژاوه رود و … بوده‌است.[2][3][4]

بنی اردلان در لغت به معنای «موبد» و «پرهیزگار» و (اردلانی) به معنای «جایگاه موبدان» می‌باشد. اردلان نام جغرافیایی خاصی بوده که به مرکز کردستان اطلاق می‌شده‌است و نیز نام خاندان بزرگی است که بر قلمرو حکومت اردلان، امارات و سیطره داشته‌اند. آخرین پایتخت آن‌ها سنه یا سنندج بود. حکام اردلان حدود هفتصدسال درغرب ایران و مناطق کردنشین حکومت می‌کردند.

در تاریخ از سلسله امیران محلی کردستان که حکومت اردلان در کُردستان ایران،[5] کُردستان عراق امروزی و بخشی از کُردستان ترکیه امروزی، و مرکزیت منطقه‌ای که جزیره ابن عمر گفته می‌شده و دارالملک یا کرسی آن موصل بوده، را از قرن هفتم هجری قمری به عهده داشته‌اند، با عنوان حکام اردلان یاد شده‌است.[6]

حوزهٔ متصرفی و شناخته شده اردلان در کردستان ایران، استان کردستان کنونی به مرکزیت سنندج، دیواندره، سقز،کامیاران، مریوان، گروس(بیجار)، اسفند آباد(قروه امروزی)، سنقر توابع هورامان مانند اورامان لهون، تخت، ژاوه رود و .... بوده‌است.

فرد حاکم مدعی نسب داشتن از اردشیر بابکان بود.[7] نخستین حاکم این قبیله احمد پسر مروان حاکم مروانیان دیاربکر بود.

خاندان بنی اردلان

خاندان بنی اردلان، از جمله خاندان‌های کرد می‌باشند که مدت‌های مدیدی ازنیمهٔ قرن هفتم تا اواخر قرن سیزدهم هجری(۱۱۶۹–۱۸۶۷ میلادی)، قبل از روی کار آمدن صفویان تا اواخر دوره قاجار بر قسمت‌هایی از مناطق کردنشین ایران (کردستان) حکومت می‌کردند . این خاندان ابتدا بر مذهب اهل سنت بودند، اما بعدها برای حفظ قدرت و شرایط سیاسی به مذهب تشیع روی آورده و شیعه شده‌اند اما اعتبار و اعتماد خود را در بین سایر خاندان‌های بانفوذ و مردم سنندج از دست ندادند ولی بعد از مدتی در بین خاندان خود دچار اختلاف شدند و زمینه‌ساز فروپاشی حکومت محلی خود گردیدند و در نهایت با انتصاب شاهزاده فرهاد میرزا معتمدالدوله عموی ناصرالدین شاه به حکومت محلی کردستان در سال ۱۲۴۸ هجری قمری به حاکمیت خاندان اردلان خاتمه داده شد.[8][9][10][11][12]

تاریخ حکومت اردلان

قباد اردلان بنیان‌گذار حکومت اردلان بود که تا عصر صفوی جانشینان او بدون هیچ مشکلی بر مناطق کردنشین حکومت می‌کردند از زمان شاه عباس اول صفوی حکومت اردلان با مداخله حکومت مرکزی ایران مواجه شد. از سال ۱۰۰۶ هجری قمری که شاهوردی خان آخرین اتابکان لر کوچک به دستور شاه عباس اول صفوی در سیمره به قتل رسید و به حکومت اتابکان لر کوچک در پیشکوه و پشتکوه خاتمه داده شد، ایران عصر صفوی به چهار ایالت والی‌نشین چون عربستان، لرستان، کردستان و گرجستان و ۳۶ بیگلربیگی‌نشین تقسیم گردید و حکومت کردستان همچنان در اختیار خاندان اردلان با عنوان والی قرار گرفت. با حمله تیمور خان اردلان به کرمانشاه، دینور نیز به متصرفات بنی اردلان که جزو قلمرو کلهر بود اضافه شد. در سال ۹۳۳ ه‍.ق نیز به متصرفات و قلمرو عمر بیگ کلهر حمله کرد. عمر بیگ به شاهوردی خان والی لرستان پناهنده شد. شاهوردی خان با سپاهیان خویش به مصاف با تیمور خان رفت.[13] حسین خان سولویزی یا حسین خان دوم والی لرستان که از سال ۱۰۱۹ هجری قمری به دستور شاه عباس اول به حوزهٔ متصرفات هَلوخان اردلان لشکر کشید و در چند نوبت شکست خورد، موجب شد تا شاه عباس خود به جهت شکست هَلوخان به اسفند آباد یا علیشکر راهی شود، و در روستای سیهم قروه اتراق کند.

شاه عباس در مصاف با هَلوخان اردلان از مشاورهٔ علی بیگ یا آلی بالی بیگ زنگنه بهره‌مند شد، علی بیگ شاه عباس را به عدم درگیری و از در دوستی واردشدن با والی اردلان تشویق و نتیجه آن که شاه عباس صفوی بدون جنگ موفق به صلح با حاکم اردلان گردید و بر همین اساس شاه صفوی به پاداش خدمت علی بیگ زنگنه بیش از ۱۵ روستا از شمار املاک خاصه شاهی کرمانشاهان را به جهت اسکان، عمران و کشت و زرع مردم کرد مهاجر زنگنه (از موصل و سلیمانیه و… به داخل فلات ایران حسب سال‌های ۱۰۱۲ تا ۱۰۲۰ هجری قمری) به تیول آن‌ها درآورد. بخش اعظم آن روستاها درعداد املاک موقوفه ی دولتی چهار دانگ شهر کرمانشاه به حساب می‌آیند.

بعد از نادرشاه، تنش‌هایی در پشتیبانی از زندیه و قاجاریه در مصاف والی کرمانشاهان با والی اردلان به سال ۱۰۹۹ هجری قمری وجود داشته‌است. اما تداوم همکاری و دوستی محفوظ مانده‌است. در عهد فتحعلی شاه قاجار پیوندهای سببی بسیاری با بزرگان اردلان نسل اندر نسل صورت گرفت، و تا زمان محمد شاه قاجار، احکام حاکمیتی حکام کردستان شمالی چون شهر زور، سلیمانیه، بابان و… بنا به روادید والیان اردلان، سپس انعکاس موضوع به حکومت کرمانشاهان و سرحدداری عراقین، و با پیشنهاد والیان کرمانشاهان (از زمان شاهزاده محمدعلی میرزا دولتشاه) به دربار، تنفیذ و صدور احکام حکومتی از جانب شاه صورت می‌گرفته‌است.

با انتصاب شاهزاده فرهاد میرزا معتمدالدوله عموی ناصرالدین شاه به حکومت کردستان از سال ۱۲۸۴ هجری قمری به حکومت اردلان خاتمه داده شد،[5] اما آثار به جای مانده از عصر والیان اردلان در شهر سنندج و… از جمله مساجد و مدارس علمیه و دیگر آثار خیریه، نام آنان را در تاریخ کردستان محفوظ داشته‌است.

جستارهای وابسته

منابع
  • اردشیر کشاورز. والیان اردلان در تاریخ کرد
  1. «http://jhr.ui.ac.ir/article_16539.html». پیوند خارجی در |title= وجود دارد (کمک)
  2. نیکیتین، واسیلی. کرد و کردستان، ج۱، ترجمه محمد قاضی. تهران. صص. ص۳۵۲–۳۵۳. شابک ۱۳۶۶ ش مقدار |شابک= را بررسی کنید: invalid character (کمک).
  3. محمدحسین فرجیهای قزوینی؛ ولی‌الله برزگرکلیشمی؛ احمد صیدزاده (۳۱ شهریور ۱۳۹۳). «رویکردهای فرهنگی و آموزشی در قلمرو امارت بابان». پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران.
  4. نصراله پورمحمدی (۳۱ شهریور ۱۳۹۱). «نقش امارت بابان در مناسبات ایران و عثمانی (1135- 1267ه‍.ق)». پژوهشگاه علوم فناوری اطلاعات ایران. کاراکتر zero width joiner character در |عنوان= در موقعیت 55 (کمک)
  5. بررسی مناسبات سیاسی والیان اردلان کردستان با حکومت مرکزی قاجار از 1210-1284 ه‍.ق
  6. اردشیر کشاورز. والیان اردلان، نیکوتباران تاریخ کُرد.
  7. کلیفورد ادموند بوسورث (۱۳۷۱)، سلسله‌های اسلامی، ترجمهٔ فریدون بدره‌ای، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه)، ص. ص۹۱
  8. راسخون (۸ اردیبهشت ۱۳۹۳). «چگونگی گرایش والیان کرد اردلان به تشیع». راسخون.
  9. «چگونگی گرایش والیان کرد اردلان به تشیع ،». فصلنامه علمی پژوهشی شیعه‌شناسی شماره 35. مؤسسة «شیعه‌شناسی». ۱۳۹۳.
  10. خبرنگار سراب روانسر (۱ اسفند ۱۳۹۵). «تجمع بزرگ خاندان اردلان سراسر ایران در سنندج». پایگاه خبری تحلیلی سراب روانسر.
  11. محمد کلهر (۱۳۸۷). «پیشینه ای به ژرفای زمان» (PDF). پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
  12. «خاندان کرد اردلان در تلاقی امپراطوری‌های ایران و عثمانی». تاریخ ایران. نشر تاریخ ایران. ۱۳۸۷.
  13. «شکست حاکم اردلان از شاهودی خان». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۵ اوت ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۱۸ اکتبر ۲۰۱۹.
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.