فسیل

دیرینه‌شناسی در صدد این است که چگونگی سیر تحول زندگی در طول زمان زمین‌شناسی نشان داده و توضیح دهد. مشکلی اساسی سخت بودن تاریخ گذاری فسیل‌ها است. بسترهایی که فسیل‌ها در آن وجود داشته و در آن‌ها حفظ شده معمولاً فاقد عناصر رادیواکتیو مورد نیاز برای قدمت گذاری رادیومتری هستند.[2]

فسیل‌های نشانگر (همچنین به عنوان فسیل‌های راهنما، فسیل‌های شاخص یا فسیل‌های منطقه شناخته می‌شوند) فسیل‌هایی هستند که برای تعریف و شناسایی دوره‌های زمین‌شناسی (یا مراحل حیوانات یک اقلیم) استفاده می‌شوند. آن‌ها بر این فرض کار می‌کنند که، اگرچه رسوبات مختلف بسته به شرایطی که در آن قرار گرفته‌اند، ممکن است متفاوت به نظر برسند، اما ممکن است بقایای همان گونه از فسیل‌ها را شامل شود.

زمانی که یک فسیل کشف می‌شود برای تشخیص عمر آن را می‌توان از راه‌های مختلفی تخمین زد

• بررسی عمر تقریبی سنگ‌های رسوبی
• روش ایزوتوپ‌های کربن ۱۴

به این صورت است که مقدار یک ایزوتوپ که معمولاً کربن ۱۲ است نسبت به ایزوتوپ دیگر که معمولاً کربن ۱۴ است، اندازه‌گیری می‌شود. از این سرعت و همچنین از مقدار کربن دوازدهی که در بدن هر موجود زنده وجود دارد، اطلاع داریم. وقتی موجودی می‌میرد، مقدار این کربن-۱۲ در زمان تبدیل به کربن۱۲ کاهش می‌یابد. ما با اندازه گرفتن مقدار کربن۱۲ و کربن۱۴ می‌توانیم سن هر چیزی را تعیین کنیم.

فسیل‌هایی کمیاب بیشتر در مسیرها و سوراخ‌های زیرزمینی تشکیل شده‌اند، اما همچنین شامل کودسنگ (مدفوع فسیلی) و علائم باقی‌مانده از تغذیه هستند[3][4] زیرا آن‌ها ضایع داده‌ای را نشان می‌دهند که محدود به حیوانات با قسمت‌های سخت فسیل نشده نبوده و آن‌ها رفتارهای حیوانات را منعکس می‌کند.

فسیل انتقالی، هرگونه بقایای فسیل شده از یک شکل زندگی است که دارای صفاتی مشترک هم برای گروه اجدادی وهم برای گروه اولاد ثابت از آن وجود دارد. این امر به ویژه در جایی حائز اهمیت است که گروه فرزندان به واسطهٔ آناتومی ناخالص و نحوهٔ زندگی از گروه اجدادی به شدت متمایز می‌شوند.

میکروفسیل‌ها یک اصطلاح توصیفی است که در مورد گیاهان فسیل شده و حیواناتی که اندازهٔ آن‌ها دقیقاً کوچک‌تر از حد است که در آن می‌توان فسیل با چشم غیرمسلح مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نقطهٔ قطع معمولی بین فسیل‌های ریز و کلان یک میلی‌متر است.

فسیل رزین (که در محاوره کهربا نامیده می‌شوند) یک پلیمر طبیعی است که در بسیاری از قسمت‌های جهان، حتی در قطب شمال، یافت می‌شود. قدیمی‌ترین تاریخچه‌های فسیلی مربوط به تریاسیک است، هرچند بیشتر آن‌ها مربوط به سنوزوئیک است.

اصطلاح ساب فسیل را می‌توان برای اشاره به بقایایی مانند استخوان‌ها، لانه‌ها یا مدفوع استفاده کرد که روند فسیل‌سازی آن کامل نیست، یا به دلیل اینکه مدت زمانی که حیوان زندگی می‌کرده خیلی کوتاه بوده. (کمتر از ده هزار سال) یا به دلیل شرایطی که بقایای آن‌ها دفن شده بود برای فسیل‌سازی مطلوب نبوده.

فسیل‌های شیمیایی، مواد شیمیایی موجود در سنگ‌ها و سوجت‌های فسیلی (نفت، زغال‌سنگ و گاز طبیعی) هستند که نشانگر زندگی باستانی می‌باشد. فسیل‌های مولکولی و ایزوتوپ نشان‌دهندهٔ مدفوع فسیل‌های شیمیایی هستند.[5]