تجربه خروج از بدن

تجربهٔ خروج از بدن یا برون‌فکنی اثیری (به انگلیسی: Out-of-body experience)؛ تجربه‌ای است که عموماً با حس شناور شدن خارج از جسم همراه است و در برخی از موارد، شخص ممکن است بدن فیزیکی خود را از نقطه‌ای خارج از بدنش مشاهده کند.

تجربهٔ خروج از بدن توسط یک هنرمند

تجربهٔ خروج از بدن

تجربهٔ خروج از بدن معمولاً در ابتدای بیدار شدن یا زمان به خواب رفتن برای افراد اتفاق می‌افتد. نوع دیگری از این تجربه، تجربهٔ نزدیک به مرگ نام دارد و زمانی اتفاق می‌افتد که فرد در حال مرگ است. برخی افراد در هنگام دوی ماراتون یا کوه‌نوردی نیز، آن را تجربه کرده‌اند.

در عرفان این تجربه را «خلع بدن» یا «موت اختیاری»[1] می‌نامند که گفته می‌شود عارف به‌صورت اختیاری این کار را انجام می‌دهد.[2]

همچنین در برخی ادیان عرفانی از جمله اهل حق ها و دراویش این حالت را مست کردن مینامند که این حالت ناشی از پاکی روح در حد عالی و اعلی به وجود میاید و در این زمان ارتباط قدرتمندی بین عارف و خدا ایجاد میشود که این تقدس منجر به خلسه این گونه میشود و در این حالت ناشی از عرفان، عارف میتواند کارهایی انجام دهد که فرد دیگری نمیتواند و به عارف نیز صدمه ای نمی‌رسد مانند گذاشتن اتش در دهان یا فرو بردن چاقو در هر نقطه ای از بدن و این کار سبب سوختن یا تخریب بافت های دهان دست یا غیره نشده و اسیبی به فرد وارد نمیشود یا خونریزی ایجاد نمیشود گویا که اتفاقی نیفتاده، حتی ناشی از این تقدس اسیبی به فرش زمین و اجسام اطراف وی نمی‌رسد مثل اینکه زغال اتشینی از دست وی بیفتد بر روی فرش و فرش نسوزد.