مومیایی

مصریان باستان معتقد بودند که روح فرعون برای سفر به زندگی دوباره به یک کالبد نیاز دارد. به علاوه، اگر اجازه داده می‌شد تا بدن بعد از مرگ بپوسد، روح محکوم می‌شد که تا ابد به تنهایی بگردد. مصری‌ها می‌خواستند از سفر موفق حکمرانشان به جهان دیگر مطمئن باشند، جایی که بر اساس اعتقاد آن‌ها حاکم می‌توانست امنیت مردمش را تا ابد تضمین کند. به همین دلیل آن‌ها شیوهٔ خاصی را به نام مومیایی کردن ابداع کردند که پیکر فرعون و نیز اعضای خانوادهٔ او و اشراف برگزیده را که اجازه ورود به جهان زیرین را داشتند، حفظ می‌کرد.

هنگامی که فرعون می‌مرد، مستخدمان بدن او را به معبدی نزدیک آرامگاهش می‌بردند. ابتدا کاهن حنوط‌کننده بدن حاکم را به آرامی روی یک میز باریک قرار می‌داد و اندام‌های داخلی‌اش را تخلیه می‌کرد تا مانع پوسیدگی شود. سپس از طریق بینی با یک قلاب دراز مغز را قطعه‌قطعه خارج می‌کردند. تنها اندامی که برداشته نمی‌شد، قلب بود زیرا گمان می‌کردند که مرکز روح باشد. بعد از تخلیهٔ اندام‌ها، بدن فرعون با شراب خرما شستشو داده می‌شد و با صمغ مُر و عطر پُر و دوباره دوخته می‌شد. سپس حنوط گران آن را با ناترون، نوع خاصی از نمک قلیایی، می‌پوشاندند تا مایعات درون بافت‌های بدن خشک شود. بعد از هفتاد روز، بدن خشک شده را در رود نیل می‌شستند و روی پوست روغن و موم می‌مالیدند. سپس پیکر را در نوارهایی از کتان نازک می‌پیچیدند.

اگر تمام این عملیات درست انجام می‌شد، بر اساس اعتقاد مصری‌ها، فرعون مرده به زودی به زندگی باز می‌گشت. هنگامی که بدن مومیایی می‌شد، وقت برگزاری مراسم یادبود فرا می‌رسید. جسد را در سه تابوت بزرگ تودرتو می‌گذاشتند. سپس هر سه تابوت را در یک تابوت بزرگ‌تر سنگی می‌گذاشتند و روی یک پایه تابوت قرار می‌دادند که به آرامگاه کشیده می‌شد.[2]

با این وجود بر سر تعیین تکلیف مومیایی کردن اجساد در اسلام، اختلافاتی وجود دارد. می توان گفت برخی از علمای دینی، معتقدند مومیایی کردن بدن مردگان و جلوگیری از تجزیه اجساد، جایز نیست و نباید این کار صورت گیرد.

از بین نمایندگان این دیدگاه می توان به آیت الله مکارم شیرازی اشاره کرد که در پرسش به استفتایی که پرسیده بود: آیا وراث می توانند جسد مورّث خود را به جاى دفن در قبر، به صورت مومیایى یا در شیشه الکل نگهدارى نماید؟ این کار در صورت عدم جواز، مجازات دارد؟ پاسخ داد: این کار جایز نیست و مشمول تعزیر است مگر در صورتی که ضرورتی ایجاب نماید.

در مقابل، برخی از علمای دین، اعلام کرده اند مومیایی کردن اجساد مردگان، ایرادی ندارد. از چهره های این گروه می توان به آیت الله هاشمی شاهرودی اشاره کرد. او به پرسشی درباره مومیایی میت مسلمان پاسخ داد که عنوان کرده بود: آیا مومیایی کردن جنازه میت مسلمان جایز است؟ پاسخ آیت الله هاشمی این بود: در صورتى که قبلاً میّت تجهیز شده باشد (غسل و کفن کاملاً انجام شده باشد) مومیایى کردن میّت مسلمان فی نفسه اشکال ندارد بشرط عدم قطع اجزاء بدن وعدم هرگونه هتکى نسبت به حرمت میت مسلمان وعدم تأخیر در کفن و دفن میت.[3]

مصریان به نوعی از زندگی پس از مرگ اعتقاد داشتند،مصریان باستان تصور می کردند که برای زنده شدن دوباره،روح نیاز به یک کالبد دارد،بنابراین آنها روش مومیایی را ابداع کردند،روشی که به دلیل گران بودن آن معمولا فقط برای فراعنه یا اشراف استفاده می شد و می گفتند طبقه ی ضعیف مصر باید زندگی دوباره را فراموش و به زندگی در همین جهان قناعت[4]

• 
  یک جسد مومیایی شده
• 
  یک مومیایی مربوط به مصر باستان - موزه بریتانیا.
• 
  یک مومیایی مربوط به مصر باستان - موزه واتیکان.
• 
  یک مومیایی مربوط به مصر باستان - موزه بریتانیا.
• 
  مومیایی از یک میمون مربوط به مصر باستان - موزه مصر.

• پلاستینه کردن
• تباهی ناپذیری
• سنگواره

• Wikipedia contributors, «Mummy,» Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Mummy&oldid=196669062 (accessed March ۱۰، ۲۰۰۸).

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ مومیایی موجود است.