رانه مرگ
در تئوری آسیب‌شناسی روانی فرویدی کلاسیک به رانه به سوی مرگ و نابودی خود رانه مرگ (آلمانی: Todestrieb) گفته می‌شود.
تاریخچه
این نظریه در ابتدا توسط سابینا اسپیلراین (شاگرد و مراجع کارل یونگ) در ۱۹۱۲ پیشنهاد شد. سپس فروید آن را پذیرفت و در ۱۹۲۰ آن را با کتاب فراسوی اصل لذت وارد روانکاوی کلاسیک کرد. در کتاب فراسوی اصل لذت لیبیدو (عشق و زندگی) در کنار رانه مرگ (پرخاش‌گری و مرگ) دو نیرو و رانه‌ی اصلی روان را تشکیل می‌دهند که در مقابل هم عمل می‌کنند. روانکاوانی از قببیل ژاک لاکان و ملانی کلاین به مفهوم رانه مرگ قائل بودند و از مدافعان این بخش از نظریه‌ی فروید بودند.
جستارهای وابسته
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Death drive». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۹.
نمای کلی | |||||
| در پزشکی |
| ||||
| فهرستها |
| ||||
| مرگومیر |
| ||||
| پس از مرگ |
| ||||
| فراطبیعی |
| ||||
| قوانین | |||||
| رشتههای علمی |
| ||||
| جستارهای وابسته |
| ||||
| |||||
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.