زبان‌های دراویدی

دراویدی یک خانواده زبانی شامل حدود ۷۳ زبان[2] از جمله ۴ زبان نوشتاری تامیلی، تلوگو، کانارا و مالایالم است که اعضای قوم دراویدی به آن سخن می‌گویند. زبان‌های دراویدی به لحاظ واژه‌هایی که در آن برای نهادهای اجتماعی و خویشاوندی وجود دارد، زبان غنی ای به‌شمار می‌روند.[3]

دراویدی
پراکنش:جنوب آسیا و جنوب شرق آسیا، عمدتاً جنوب هند و سری‌لانکا
تبار:یکی از خانواده‌های زبانی ابتدایی جهان
نیا:نیادراویدی
زیرگروه‌ها:
شمالی
مرکزی
جنوبی-مرکزی
جنوبی
ایزو ۲–۶۳۹ / ۵dra
زبان شناسی۴۹= (phylozone)
گلاتولوگdrav1251[1]
پراکندگی زیرگروه‌های دراویدی:
بخشی از یک مجموعه درباره
فرهنگ و تاریخ قوم دراویدی
ریشه‌ها
پیشینه
  • History of South India
  • Ancient history of Sri Lanka
Dravidian dynasties
فرهنگ
زبان
دین
مناطق
افراد
سیاست
درگاه:تمدن‌های دراویدی

شمار دراویدی زبان‌ها بیش از ۲۱۵ میلیون نفر است. آن‌ها بیشتر در جنوب هند و شمال شرق سریلانکا ساکنند و در هند زبان‌هایی از این خانواده زبان رسمی ۴ استان آندراپرادش، تامیل نادو، کرالا و کارناتاکا هستند.[4]

مرکز و شرق هند، بخش‌هایی از بنگلادش، نپال و پاکستان و مناطقی در بلوچستان ایران و افغانستان نقاط دیگری هستند که جمعیت قابل توجهی از این مردم را در خود جای داده‌اند. جمعیت مهاجر دراویدی در کشورهایی چون مالزی و سنگاپور نیز قابل توجه است.

پژوهش‌هایی دربارهٔ ارتباط زبان‌های دراویدی با ایلامی، نورستانی و حتی ژاپنی صورت گرفته‌است. به باور بسیاری از زبان شناسان، زبان دراویدی بازمانده ای از زبان مردم تمدن سند بوده‌است.[5]

دسته‌بندی
دراویدی
جنوبی
جنوبی
(Tamil–Tulu)
Tamil–Kannada
 
 

زبان تامیلی

 
 

زبان مالایالم

 
 
Kodagu
 

Kodava

 
 

Kurumba

 
 
 
 

کوتا

 
 

Toda

 
 
Kannada–Badaga
 

زبان کانارا

 
 

Badaga

 
 
 
Tulu
 

Koraga

 
 

تولو (incl. Bellari?)

 
 

Kudiya

 
 
 
جنوب-مرکزی
(Telugu–Kui)
Gondi–Kui
Gondi
 

گوندی

 
 

Maria

 
 

Muria

 
 

Pardhan

 
 

Nagarchal

 
 

Khirwar

 
 
 
 

Konda

 
 

Mukha-Dora

 
 
 
 

Kui

 
 

Kuvi

 
 

Koya

 
 
 
 

Manda

 
 

Pengo

 
 
 
Telugu
 

زبان تلوگو

 
 

Chenchu

 
 
 
 
مرکزی
(Kolami–Parji)
 
 

Naiki

 
 

Kolami

 
 
 
 

Ollari (Gadaba)

 
 

Duruwa

 
 
 
شمالی
Kurukh–Malto
 

Kurukh (Oraon, Kisan)

 
Malto
 

Kumarbhag Paharia

 
 

Sauria Paharia

 
 
 
 

زبان براهویی

 
 
 

پراکندگی

گویشوران زبان‌های دراویدی، بر پایه زبان

  تلوگو (۳۲٫۶٪)
  تامیلی (۲۹٫۴٪)
  کانارا (۱۶٫۶٪)
  مالایالم (۱۴٫۵٪)
  گوندی (۱٫۲٪)
  براهویی (۰٫۹٪)
  تولو (۰٫۸٪)
  کوروکه (۰٫۸٪)
  بیری (۰٫۷٪)
  سایر (۲٫۵٪)

از سال ۱۹۸۱، در سرشماری‌های هند فقط زبان‌هایی با بیش از ۱۰ هزار گویشور گزارش می‌شود، از جمله ۱۷ زبان دراویدی. در سال ۱۹۸۱، دراویدی‌ها تقریباً ۲۴٪ از جمعیت هند را تشکیل می‌دادند.[6]

در سرشماری سال ۲۰۰۱، آنها ۲۱۴ میلیون نفر بودند، یعنی حدود ۲۱٪ از جمعیت ۱٫۰۲ میلیارد نفری هند.[7] به علاوه، بزرگ‌ترین گروه دراویدی‌زبان خارج از هند، تامیلی‌زبانان در سری لانکا، حدود ۴٫۷ میلیون نفر هستند. تعداد کل گویندگان زبان‌های دراویدی حدود ۲۲۷ میلیون نفر است، یعنی حدود ۱۳٪ از جمعیت شبه قاره هند.

بزرگترین گروه زبان‌های دراویدی، زبان‌های دراویدی جنوبی است که تقریباً ۱۵۰ میلیون گوینده دارد. تامیلی، کانارا و مالایالم به ترتیب با داشتن ۷۵ میلیون، ۴۴ میلیون و ۳۷ میلیون نفر گوینده بومی، حدود ۹۸٪ از گویندگان را تشکیل می‌دهند.

بزرگترین شاخه بعدی شاخه جنوب مرکزی است که ۷۸ میلیون نفر گوینده بومی دارد و بیشتر قریب به اتفاق آن‌ها به زبان تلوگو صحبت می‌کنند. تعداد کل گویندگان زبان تلوگو، از جمله کسانی که زبان اول آن‌ها تلوگو نیست، حدود ۸۴ میلیون نفر است. این شاخه همچنین شامل زبان قبیله‌ای گوندی است که در هند مرکزی صحبت می‌شود.

دومین شاخه کوچک شاخه شمالی با حدود ۶٫۳ میلیون گویشور است. این شاخه تنها زیرگروه دراویدی است که در پاکستان تکلم می‌شود (زبان براهویی).

کوچکترین شاخه شاخه مرکزی است که فقط حدود ۲۰۰٬۰۰۰ گویشور دارد. این زبان‌ها بیشتر قبیله‌ای هستند و در هند مرکزی صحبت می‌کنند.

جستارهای وابسته

منابع
  1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Dravidian". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
  2. نمودار درختی زبان‌های دراویدی در اتنولوگ
  3. محمدرضا, عدلی، (2015-10-23). "سرچشمه‌های فرهنگ هندی: نگاهی به تمدن پیشاآریایی و آریایی نخستین". پژوهشنامه ادیان. 9 (1). ISSN 2008-0476.
  4. دانشنامه بریتانیکا
  5. Krishnamurti, Bhadriraju (2003/01). Phonology: descriptive. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 48–77. doi:10.1017/cbo9780511486876.004. ISBN 9780511486876. Check date values in: |تاریخ= (help)
  6. Ishtiaq, M. (1999). Language Shifts Among the Scheduled Tribes in India: A Geographical Study. Delhi: Motilal Banarsidass Publishers. pp. 26–27. ISBN 978-81-208-1617-6. Retrieved 7 September 2012.
  7. "Abstract of speakers' strength of languages and mother tongues –2001". Census 2001. Office of the Registrar General and Census Commissioner, India. Retrieved 14 October 2017.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.