آرچی مور

آرچیبال لی رایت فرزند توماس رایت کارگر مزرعه دار و لورنا رایت بود. او همیشه اصرار داشت که در سال ۱۹۱۶ در کالینزویل، ایلینویز متولد شده، اما مادرش به خبرنگاران گفت که در واقع در سال ۱۹۱۳ در بنویت، می سی سی پی متولد شده است. پدرش وقتی آرچی شیرخوار بود، خانواده را رها کرد. مادرش نتوانست زندگی او و خواهر بزرگتر خود را تأمین کند، مراقبت از آنها را به عمو و عمه شان، کلیولند و ویلی پرل مور، که در خیابان زندگی می کردند، واگذار کرد.

او دبستان در مدرسه ابتدایی مخصوص سیاهپوستان گذراند. همچنین در دبیرستان لینکلن، که هرگز از آنجا فارغ التحصیل نشده است. عمو و عمه وی یک تربیت پایدار را برای او فراهم کردند، اما پس از اینکه عمویش در اثر سانحه طوفان در حوالی سال ۱۹۲۸ درگذشت، مور با یک گروه خلافکار خیابانی فرار کرد. یكی از اولین سرقت های او یك جفت لامپ روغنی از خانه اش بود كه آنها را فروخت تا پول برای خرید دستكش بوكس ​​داشته باشد. وی بعداً از سرقت خود یادآوری کرد: "اجتناب ناپذیر بود که من گرفتار شوم. فکر می کنم حتی قبل از شروع کار این را می دانستم، اما به نوعی میل به داشتن چند سنت در جیبم باعث شد تا از این واقعیت غافل شوم." پس از دستگیری وی برای تلاش سرقت از اتوموبیل، وی محکوم به گذاندن یک دوره سه ساله بازپروری در مدرسه ای در بونویل، میسوری شد. وی پس از گذراندن بیست و دو ماه به دلیل رفتار خوب از مدرسه آزاد شد.

در حدود سال ۱۹۳۳ مور به سپاه پیشاهنگی پیوست و به کار جنگلداری در اردوگاهی در پوپلار بلوف، میسوری مشغول به كار شد. با اراده ای راسخ برای بوکسور شدن، تصمیم گرفت کار خود را در اردوگاه به نوعی تمرین تبدیل کند. او بعدها نقل میکرد كه سایر پسران دائماً او را در مورد تمرین روزانه با او شوخی می كنند. فرمانده اردوگاه به او اجازه می داد تیم بوکسی ترتیب دهد تا در مسابقات دستکش طلایی در جنوب میسوری و ایلینویز شرکت می کرد. بسیاری از مبارزه های او در فضایی با بار نژادی رخ داده است. او بعداً یه مورد از آنها را که در برابر بوکسور سفید پوستی به نام بیل ریچاردسون چنین شرح داد: من او را با یک مشت سنگین در همان راند اول ناک اوت کردم. برادرش ... داور بود. از دستم عصبانی عصبانی شد و به من گفت که مشت هایم را بالا نگه دارم. داور گفت كه من روش خطا كرده ام. من داغ کردم و پیشنهاد دادم که [به داور] دوباره مبارزه کنم. در راند دوم او را با یک هوک چپ که سرش را بالا می چرخاند انداختم. ... شنیدم که مردی در کنار رینگ گفت: "برای دو سنت می توانم به اون کاکاسیاه شلیک کنم."

مور در سال ۱۹۴۱ چهار مبارزه داشت که طی این مرحله ۲-۱-۱ شد و با تساوی برابر ادی بوکر انجام شد. با این حال، در آن زمان، او بعلت زخم معده و عوارض ناشی از دچار ناراحتی شده بود و بازنشستگی خود را از بوکس اعلام کرده بود.

بازنشستگی وی مختصر بود. تا سال ۱۹۴۲، بعد او دوباره روی رینگ بود. او در آن سال شش مسابقه اول خود را برد، از جمله ناک اوت هووگ در بازی برگشت و غلبه بر جک چیس (به انگلیسی: Jack Chase) در ۱۰ راند. او در دیدار برگشت با بوکر دیدار کرد و به همان نتیجه ای رسید که اولین دیدار آنها برگزار شد: یک تساوی طی ۱۰ راند.

در سال ۱۹۴۳، مور طی ۷ دوره مبارزه، پنج بار برنده شد و دو بار باخت. او عنوان میان وزن ایالت کالیفرنیا را طی ۱۵ راند به جک چیس واگذار کرد و دوباره در آخرین مسابقه همان سال عنوان را طی ۱۰ راند از جک چیس پس گرفت. همچنین او در همان سال به آرون وید (به انگلیسی: Aaron Wade) باخت.

در سال ۱۹۴۴، او ۹ دوره مسابقه داشت، که نتایجش ۷ بر و ۲ باخت بود. آخرین دوره حضور او در آن سال اولین حضور خود در ساحل اقیانوس اطلس بود و سطح افکار مخالف وی شروع به افول کرد. او با نتیجه ناک اوت در راند ۵ جیمی هایدن (به انگلیسی: Jimmy Hayden) را شکست داد و قبل از اینکه با یک ناک اوت مغلوب چارلی بارلی (به انگلیسی: Charlie Burley) عضو آینده تالار مشاهیر شود بوکر را ادی بوکر را طی ۸ راند ناک اوت کرد.

او در هشت دور از مسابقات اول سال ۱۹۴۵ پیروز شد، و متخصصان بوکس ساحل آتلانتیک را تحت تأثیر قرار داد و با ناک اوت مغلوب جیمی جی بیوینس، جانشین آینده IBHOF، در کلیولند شد. او قبل از پایان آن سال، ۵ بار برای مبارزه به ساحل شرقی برگشت . او، بغیر از دیگران با جانشین آینده IBHOF، هولمن ویلیامز (به انگلیسی: Holman Williams) دیدار کرد و طی ۱۰ راند مغلوب او شد.

در سال ۱۹۴۶، مور به دسته سنگین وزن رفت. نتایج او در آن سال با ۵ برد، ۲ باخت و ۱ مساوی به پیروزی رسید، کورتیز شپرد (به انگلیسی: Curtis Sheppard) را شکست داد، اما طی ۱۰ راند مغلوب قهرمان آینده سنگین وزن جهان و عضو تالار مشاهیر ازارد چارلز شد و با رقیب دیرینه اش جک چیس مساوی کرد.

سال ۱۹۴۷ در واقع سال برگشت برای مور بود. او در آن سال ۷ مسابقه را برد و ۱ مسابقه را به ازارد چارلز باخت. او چیس را در راند نهم ناک اوت کرد، شپارد را در راند ۱۰ و بیوینس را در راند ۹ ناک اوت کرد. او همچنین طی ۱۰ راند برت لیتل (به انگلیسی: Burt Lytell) را در هم کوبید.

او در سال ۱۹۴۸ در ۱۴ مبارزه سخت و نفس گیر شرکت کرد، او دوباره طی ۹ راند مغلوب ازارد چارلز شد، در راند اول مغلوب لئونارد مورو (به انگلیسی: Leonard Morrow) شد، طی ۱۰ راند مغلوب هنری هال و در راند ۴ با رد صلاحیت داور به لوید گیبسون باخت. اما او همچنین طی ۱۰ راند، تد لوری را شکست داد و هنری هال را در بازی برگشت مغلوب خود کرد.

سال ۱۹۴۹ سال خوبی برای مور بود: او در آن سال ۱۳ مسابقه داشت که شامل ۱۲ برد و ۱ باخت بود. او دو بار آلاباما کید (به انگلیسی: Alabama Kid) را شکست داد. با ناک اوت در راند ۴ و راند ۳، باب ساترفیلد را با ناک اوت در راند ۳، بیوینس با ناک اوت در راند ۸، قهرمان آینده سبک وزن جهان و IBHOF هارولد جانسون (به انگلیسی: Harold Johnson)، باب سیکز (به انگلیسی: Bob Sikes) با ناک اوت در راند ۳ و فیل ماسکاتو (به انگلیسی: Phil Muscato) با رای داوران و باخت به کلینتون بیکن (به انگلیسی: Clinton Bacon) با رد صلاحیت در راند ۶.

طبق استانداردهای مور، ۱۹۵۰ برای او سال تعطیل بود. او فقط دو مبارزه داشت و در هر دو برنده شد، از جمله پیروزی در مسابقه برگشت با تصمیم در راند ۱۰ با لیدل.

در سال ۱۹۵۱، مور ۱۸ بار بوکس کرد که ۱۶ مسابقه را برنده شد، ۱ مسابقه را باخت و ۱ مسابقه را بدون نتیجه کرد. او به تور آرژانتین رفت و در آنجا در ۷ مسابقه شرکت کرد، ۶ شش برد و ۱ تساوی. در بین این ۷ مبارزه، او فرصتی برای سفر به مونته ویدئو، اروگوئه پیدا کرد، جایی که ویسنته کویروز را با نتیجه ناک اوت در راند ۶ منهدم کرد. او جیمی جی بیوینس را در راند ۹ با نتیجه ناک اوت در هم کوبید و دو مسابقه را با هارولد جانسون تقسیم کرد(مسابقه اول باخت، مسابقه دوم برد).

Archie Moore vs. Joey Maxim in December 1952

سال ۱۹۵۲ یکی از مهمترین سالهای زندگی مور بود. پس از ضرب و شتم جانسون، مدعیان سنگین وزن جیمی اسلید، باب دانلوپ، کلارنس هنری و کلینتون بیکن در وزن سبک وزن (در یک مسابقه از چهار مسابقه حذف شدند)، سرانجام به مور فرصتی داده شد که در سن ۳۶ سالگی برای کسب عنوان قهرمان نیمه سنگین وزن جهان افتخار آینده IBHOF، جوی ماکسیم (به انگلیسی: Joey Maxim) قرار بگیرد.

ماکسیم به تازگی در ۱۴ راند با ناک اوت فنی، شوگر ری رابینسون بینظیر را شکست داده بود و رابینسون را به گوشه رینگ انداخته بود. در برابر ماکسیم، مور ضربات راست قدرتمند خود را پیاپی بر سر و صورت ماکسیم فرود آورد و چندین بار به وی صدمه زد و در نهایت پس از پانزده راند او را به زانو در آورد. آرچی مور خستگی ناپذیر، بعد از شانزده سال طولانی، سرانجام به آرزوی خود رسیده بود.

با این حال او از گود دور نبود. سال بعد، مور تمام ۹ مسابقه خود از برنده شد، منجمله پیروزی ۱۰ بر صفر و بدون عنوان در برابر مدعی سنگین وزن نینو والدز کوبایی و برای حفظ کمربند در بازی برگشت ۱۵ راندی در برابر ماکسیم پیروز شد. او قبل از پایان سال دو مسابقه دیگر در آرژانتین انجام داد.

Archie Moore in 1954

در سال ۱۹۵۴، او تنها چهار نبرد داشت و عنوان قهرمانی را در ۳ مبارزه در مقابل ماکسیم حفظ کرد، که در یکی از آنها ۱۵ راند را پشت سر گذاشت و در دیگری در مقابل جانسون، که او را در راند ۱۴ ناک اوت کرد. او همچنین باب بیکر از عنوانهای رده بالای دسته سنگین وزن را شکست داد.

در سال ۱۹۵۵، مور دوباره والدز را شکست داد. کاری که کسی تا بدان زمان موفق به انجام آن نشده بود. سپس یک مدعی سنگین وزن بنام باب اولسون (به انگلیسی: Bobo Olson)، قهرمان میان وزن جهان و عضو آینده تالار مشاهیر جهان که قرار بود در برابر جوی ماکسیم قرار بگیرد را با ناک اوت در راند سوم به زانو در آورد.

"مانگوس"، در مسابقات قهرمانی سنگین وزن جهان دو مصدومیت ترک خوردگی پیدا کرد. در ۲۱ سپتامبر ۱۹۵۵، مور در ورزشگاه یانکی نیویورک با قهرمان آینده تالار مشاهیر، روکی مارچیانو روبرو شد. در این نبرد بود که آرچی به بستن کمربند قهرمانی نزدیکتر شد. یک ضربه راست غافلگیر کننده مور در راند دوم، مارچیانو را برای دومین و آخرین بار در طول مدت بوکس خود به زمین زد، ضربه ای که تماشاگران این نبرد افسانه ای فراموش نکردند، اما همچنین باعث ایجاد بحث و جدال در نحوه داوری این ماسبقه شد. در سال های بعد، مور بخش عمده ای از داوری هری کسلر را از لحظات حساس سابقه بدست آورد. نیم دهه بعد، در زندگی نامه زندگانی آرچی، او به تفصیل عمل داور را توصیف می کند، که چگونه بعد از اینکه راکی ​​در "راند ۲" بعد از ضربه که خورده به پا خواست، و کسلر با مداخله و ایجاد وقفه در شمارش داور و طرح این مسئله که با استناد به مسابقات قهرمانی(۱۹۵۵) شمارش اجباری نیست و ... ، " کسلر ... دستکش راکی ​​را با دقت پاک کرد و چند ثانیه دیگر به او داد ... که ممکن است به راکی ​​کمک کند سر خود را پاک کند. " مور اذعان می کند که به اندازه کافی از دخالت داور عصبانی است. به نظر می رسد که این نارضایتی نسبت به داور کسلر جذابتر شده است. در زمان مصاحبه ضبط شده با پیتر هلر، در اکتبر سال ۱۹۷۰، آرچی این حرف را برای گفتن داشت: "(کسلر) هیچ کاری به داوری آن مسابقه نداشت زیرا او خیلی هیجان انگیز بود. او نمی دانست چه باید بکند ... او دستکش های مارچیانو را گرفت و شروع به پاک کردن دستکش های مارچیانو کرد و به بالای شانه نگاه کرد ... من هرگز آن را فراموش نخواهم کرد. که به ضرر من برای کسب عنوان سنگین وزن تمام شد."

اما این کینه متقابل نبود. در زندگی نامه خود، هری کسلر واقعاً با هیجان بسیار خوبی از ماریچیانو-مور روایت می کند، که اغلب در نشانه گذاری های خود از علامت تعجب استفاده می کرد، تا آنجا که به عنوان مقایسه مستقیماً به قضاوت دانیبروک بین جک دمپسی و لوئیس فیرپو انجام می شود. با این حال، مأیوس است و بیشتر فصل کتاب را با جملاتی ستایش گونه تمجید از مور می گذراند از قبیل: هیچ کس تا به حال شجاعت آرچی مور را زیر سؤال نبرد و ...".

بررسی اصلی، دوربین ها و فیلم های پخش نشده از سال ۱۹۵۵، هیچ مشکلی در درگیری داور نشان نمی دهد. مارسیانو در "رانددو" بلند میشود، اما صدای آل برل، که شمارش ناک اوت را بر عهده داشت، تا "چهار" ادامه می دهد. در هماهنگی با توضیحات بیشتر آرچی در سال ۱۹۶۰، مارچیانو به طناب ها منتقل شده و آرنج استراحت می کند. مور قبلاً به سمت او حرکت می کند. کسلر سریع روی صفحه نمایش چشمک می زند، سپس دوباره دور می شود، انگار که قصد جدا کردن طرفین را داشته است. او عمود بر سینه مارسیانو است و دست راست او به سرعت در نزدیکی دستکش چپ راکی تکان میخورد. کسلر به محض ورود به قاب تصویر، بدون اینکه دستکش مارچیانو را پاک کند، بر میگردد و مسابقه از سر گرفته می شود. شرایط مارسیانو بهتر میشود و پنج بار به مور حمله کرده و ضرباتی وارد میکند و سرانجام او را در راند نهم شکست میدهد تا کمربند قهرمانی را حفظ کند. این ششمین مبارزه دفاعی و آخرین عنوان مارچیانو قبل از بازنشستگی اش در سال ۱۹۵۶ بود.

بعدها، راکی ​​مارچیانو آرچی مور را به عنوان "سخت ترین مرد جهان" توصیف کرد.

آرچی مور و اونیکس روج در سال 1956

در سال ۱۹۵۶، مور بیشتر به عنوان سنگین وزن جنگید اما عنوان نیمه سنگین خود را در لندن با ناک اوت یولاند پومپه در راند ۱۰ حفظ کرد. او قبل از به چالش کشیدن مجدد برای مسابقات جهانی سنگین وزن، ۱۱ مسابقه را پشت سر هم برنده شد. این عنوان توسط مارچیانو خالی مانده بود، اما مور با ناک اوت مقابل فلوید پترسون (به انگلیسی: Floyd Patterson) مسابقه را باخت (پترسون، که هنوز هم یکی از مشاهیر تالار است، تاریخش را در آن شب رقم زد و در سن ۲۱ سالگی به جوانترین قهرمان سنگین وزن جهان تبدیل شد. رکوردی که وی تا سال ۱۹۸۶ حفظ کرد).

مور ۶ دوره برد از مسابقات خود را در طول سال ۱۹۵۷ بدست آورد. در میان این بردها، غلبه بر هانس کالبفل (به انگلیسی: Hans Kalbfell) حریف سنگین وزن در ۱۰ راند آسان در آلمان، ناک اوت تونی آنتونی (به انگلیسی: Tony Anthony) در راند هفتم برای حفظ عنوان نیمه سنگین، یک مسابقه یکطرفه ۱۰ راندی مقابل مدعی عنوان نیمه سنگین ادی کوتون در یک مسابقه بدون عنوان و ناک اوت مدعی برتر وزن سنگین وزن آینده راجر ریشر (به انگلیسی: Roger Rischer) در راند ۴ یک مسابقه ۱۰ راندی.

در سال ۱۹۵۸، مور ۱۰ مبارزه داشت که با ۹ برد و ۱ تساوی انجام گرفت. نبرد او با یوان دورل خصوصاً جالب توجه بود: دفاع از عنوان قهرمانی نیمه سنگین وزن خود در مونترال، کانادا، او سه بار در راند اول افتاد و یک بار دیگر در راند پنجم، اما بعد از آن در راند ۱۰ جلو افتاد و با ناک اوت کردن دورل در راند ۱۱ پیروز شد.

سال ۱۹۵۹، آخرین سال بدون مدعی وی به عنوان قهرمان بود، اتفاقی نادر و کم سابقه. در دو مبارزه خود، استرلینگ دیویس را با ناک اوت در راند سوم، سپس دوباره دورل، با ناک اوت در راند سوم، مجدداً عنوان قهرمانی نیمه سنگین جهان را حفظ کرد.

در سال ۱۹۶۰، مور از عنوان قهرمانی نیمه سنگین وزن خود توسط انجمن ملی بوکس (NBA) محروم شد، اما همچنان توسط بیشتر مراجع مهم بوکس از جمله کمیسیون ورزشی ایالت نیویورک و مجله معتر رینگ شناخته می شود. مور سه مسابقه از چهار مسابقه خود در سال ۱۹۶۰ را پیروز شد، که یکی از آنها غلبه بر بادی تورمن (Buddy Turman) در دالاس بود و تنها باخت او مسابقه ۱۰ راندی مقابل جولیو رینالدی (به ایتالیایی: Giulio Rinaldi) در رم.

مور در سال ۱۹۶۱ در مانیل، فیلیپین، قبل از آخرین مبارزه اش برای دفاع از عنوان قهرمانی نیمه سنگین وزن جهان، دوباره بادی تورمن را شکست داد. ، برای حفظ کمربند قهرمانی جولیو رینالدی را طی ۱۵ راند به سختی ضرب و شتم کرد. در آخرین نبرد خود در آن سال، او بار دیگر وارد رقابتهای قهرمانی سنگین وزن شد و با پیت ریدمچر (انگلیسی: Pete Rademacher‎)، مردی که در اوایل کار خود با تبدیل شدن به "اولین مردی که در اولین دوره حرفه ای خود، برای کسب عنوان جهانی، مدعی آن عنوان را به چالش کشیده بود" تاریخ را رقم زده بود، ملاقات کرد(زمانی که مور با نتیجه ناک اوت در راند ششم به پاترسون باخت). مور با ضربات شدیدی موفق به ناک اوت ریدمچر در راند نهم شد.

در سال ۱۹۶۲، بقیه کمیسیون های بوکس که همچنان به عنوان قهرمان نیمه سنگین وزن جهان از مور حمایت می کردند، شناخت خود را پس گرفتند. وی از آن پس به طور انحصاری به عنوان سنگین وزن نامیده شد و آلخاندرو لاورانته (Alejandro Lavorante) را در راند ۱۰ ناک اوت و هوارد کینگ (Howard King) را با ناک اوت در راند اول در تیخووانای مکزیک شکست داد. وی سپس در یک دوره مسابقه در رده سنگین وزن، ویلی پاسترانو (Willie Pastrano) قهرمان آینده نیمه سنگین وزن جهان را در ۱۰ راند شکست داد. در پوسترهای تبلیغاتی مبارزه، مور به عنوان "قهرمان نیمه سنگین وزن جهان" اعلام شد. این دوره از مسابقات در کالیفرنیا اتفاق افتاد، که در هنگام انجام مسابقه مور-پاسترانو، هنوز عنوان قهرمانی نیمه سنگین وزن جهان از مور پس گرفته نشده بود. در زمان برگزاری این مسابقه، کمیسیون کالیفرنیا، مانند نیویورک، ماساچوست، مجله EBU و رینگ، هارولد جانسون (Harold Johnson) را که ۱۶ روز زودتر داگ جونز را شکست داده بود، به عنوان قهرمان نیمه سنگین وزن معرفی کرده بود. جانسون از ۷ فوریه ۱۹۶۱ به عنوان قهرمان ان بی ای (WBA) اعلام شده بود.

سپس، در آخرین مبارزه ثبت شده خود، مور با یک چهره جدید جوان در رده سنگین وزن جوان ساکن خارج از لوئیزویل، به نام کاسیوس کلی (محمد علی کلی) رو در رو شد. مور مدتی مربی کلی بود، اما کلی به دلیل تلاش مور برای تغییر سبک و اصرار وی مبنی بر نظافت و کمک به تمیز کردن کف سالن ها و طبقات باشگاه، ناراضی شد و مور را ترک کرد.

در روزهای قبل از مبارزه مور و محمد علی کلی، کلی به پیش بینی کرده بود که "آرچی مور ... در راند چهارم بیفتد." مور پاسخ داده که او ضربه جدیدی (بعنوان جواب) برای مسابقه تدارک دیدن: دوختن لب ها(سکوت)، (اصطلاحاً تا پایان مسابقه و اعلام نتیجه، اظهار فضل نکن).

با این وجود، همانطور که کلی پیش بینی کرد، مور طی چهار راند ناک اوت و مغلوب کلی شد.

مور تنها مردی است که با دو اسطوره بوکس جهان یعنی راکی ​​مارچیانو و محمد علی کلی مبارزه کرده است.

پس از یک مبارزه دیگر در سال 1963، با پیروزی طی ناک اوت در راند سوم مقابل مایکل دی بیاز (Michael DiBiase) در فونیکس، مور بازنشستگی خود را از بوکس اعلام کرد، با یک نتیجه خوب.

آرچی مور و ادی هاجس در ماجراهای هکلبری فین (1960)

علیرغم بازنشستگی، مور نتوانست از کانون توجه خود فرار کند، او جوایز و فداکاری های زیادی دریافت کرد. در سال 1965 به او کلید شهر سن دیگو، کالیفرنیا داده شد. در سال 1970، توسط مجله Listen Magazine به عنوان "مرد سال" نامگذاری شد و کلید شهر سند پوینت در اوهایو را دریافت کرد.

وی در سال 1985 به عضویت تالار مشاهیر بوکس شهر سنت لوئیس انتخاب شد و در سال 1988 جایزه یادبود راکی ​​مارچیانو را در شهر نیویورک دریافت کرد. در سال 1990، وی به عضویت در تالار بین المللی مشاهیر بوکس در کاناستوتا، نیویورک درآمد. نیویورک، یکی از اعضای اصلی آن نهاد است.

به عنوان بوکسوری با سن بالا که به عنوان قهرمان میان وزن جهان دست یافته است، اعتقاد بر این است که او تنها بوکسوری بود که در دوره های جو لوئیز، راکی ​​مارچیانو و محمد علی بوکس حرفه ای بوکس کرد. وی یکی از بوکسورهایی است که با یک کارنامه سنگین و درخشان، حرفه بوکس اش چهار دهه به طول انجامید و با رکورد نهایی 185 برد، 23 باخت، 11 تساوی و 1 مسابقه بدون نتیجه، با 131 ناک اوت رسمی بازنشسته شد.

با این حال، حداقل سه بار از 131 ناک اوت مور در مسابقاتی کم اهمیت به مصاف کشتی گیران حرفه ای رفت: "پروفسور" روی شیر در 1956، استرلینگ دیویس در 1959 و مایک دی بیاز در سال 1963 (131 مین و آخرین ناک اوت). هر سه مسابقه رسماً به عنوان ناک اوت فنی در راند سوم ذکر شده است. دومین تعداد ناک اوت در تاریخ بوکس، 128 عدد است که متعلق به سام لانگفورد است.

در دهه 1960 او سازمانی به نام (Any Boy Can) را تاسیس کرد، که بوکس را به جوانان محروم در منطقه سن دیگو آموزش می داد. در سال 1974 وی به مربیگری جورج فورمن بوکسور سنگین وزن کمک کرد که منجر به اعطاء لقب مشهور "رامبل در جنگل" (Rumble in the Jungle) و کسب عنوان قهرمانی در برابر محمد علی کلی در کشور زئیر شد. وی در سال 1976 به عنوان دستیار مربی تیم بوکس المپیک نیجریه خدمت کرد. وی که درگیر در تلاش فعالانه برای آموزش کودکان در مورد خطرات سوء مصرف مواد مخدر بود، در دهه 1980 به عنوان مربی بوکس جوانان در وزارت مسکن و شهرسازی دولت فدرال فعالیت کرد، که عمدتاً به گتوهایی (محله یهودیان) در سن دیگو و لس آنجلس اختصاص یافته بود. وی به خبرنگار گفت: "من سعی می کنم هنرهایی را که می شناسم انتقال دهم: خود کنترلی، اعتماد به نفس، دفاع از خود". در اوایل دهه 1990 او دوباره به عنوان مربی برای جورج فورمن کار کرد.

در سال 1960، مور در فیلم ماجراهای هاکلبری فین به کارگردانی مایکل کورتیز اقتباسی سینمایی از رمان مارک تواین در نقش "جیم" برده فراری، در مقابل ادی هاجز در نقش "هاک" ظاهر شد. مور به خاطر تصویر دلسوزانه او از "جیم"، نقدهای مثبت را بدست آورد، برخی از هنوز معتقدند که کماکان بهترین بازی در نقش "جو" در تاریخ سینماست.

مور تصمیم نگرفت که یک حرفه را عنوان بازیگر تمام وقت دنبال کند، اما در دهه 1960 فیلم هایی از قبیل "تازه‌به‌دوران‌رسیده‌ها" (انگلیسی: The Carpetbaggers‎)، "مرد حلق آویز شده" (انگلیسی: The Hanged Man‎)، "شیرینی ثروت" (به انگلیسی: The Fortune Cookie) و در تلویزیون در قسمت هایی از سریالها ظاهر شد. امور خانوادگی، پری میسون، واگن قطار، گزارشگر، بتمن (انگلیسی: Batman‎) (قسمت 35) و سریال یک "زندگی برای زیستن". او همچنین در فیلم تلویزیونی منتقدان منتقدان من "چارلی شیرین" ظاهر شد. نمایشهای بعدی او فیلم جرم جنایی پوشاک، فیلم گذرگاه بریکهارت در نقش سرآشپز در کنار چارلز برانسون و فیلم مجازات 2 در نقش خودش به همراه لئون ایزاک کندی و مستر تی بود.

آرچی مور جوآن هاردی در سال 1956

آرچی مور سه دختر داشت به نام های رینا، جی ماری و الیزابت مور استامپ و چهار پسر به نام های آرچی جونیور، هاردی، آنتونی و دی آنژلو. ازدواج آرچی مور و الیزابت تورتون به تولد آرچی جونیور و الیزابت منجر شد. ازدواج دومش در سال 1956 با جوآن هاردی بود و با او صاحب 5 فرزند شد: رینا، جی ماری، هاردی، آنتونی و دی آنژلو. آنها تا زمان مرگ وی در سال 1998 ازدواج کرده بودند.

مور بعدها در زندگی به "کلیسای ادونتیست‌های روز هفتم" (به انگلیسی: Seventh-day Adventist Church) پیوست.

در سال 1997، J'Marie مور دختر اول یک قهرمان بوکس معروف به خودش تبدیل شدن به یک قهرمان بوکس حرفه ای تبدیل شد.

آرچی مور در سال 1998، چهار روز قبل از تولد 82 سالگی اش، در اثر نارسایی قلبی درگذشت. جسد او سوزانده شد و خاکسترش در مقبره ای مخصوص در گورستان سن دیگو گذاشته شد.

• در سال 1965، مور نیز توسط مشاهیر قهرمانان سن دیگو به تالار مشاهیر بریتبارد (Breitbard) وارد شد.
• در سال 1980، او به عضویت تالار بوکسور های مشهور جهان نائل گردید.
• در سال 1990، او به عضویت تالار مشاهیر بین المللی بوکس نائل گردید.
• در سال 2002، نام آرچی مور وارد پیاده روی مشاهیر سنت لوئیس شد.
• در سال 2006، مور به عضویت تالار مشاهیر بوکس کالیفرنیا نائل گردید.
• مجله رینگ نام مور را رتبه 4 لیست "بهترین مشت های تمام دوران" خود در سال 2003، و رتبه 14 را در لیست "80 بهترین مبارز 80 سال گذشته" قرار داد.
• مور در سال 2005 توسط سازمان بین المللی تحقیقات بوکس در رتبه نخست "بوکسور نیمه سنگین همه دوران" قرار گرفت.
• مور در سال 1999 از طرف آسوشیتدپرس به عنوان قهرمان شماره 1 نیمه سنگین وزن قرن بیستم معرفی شد.
• مور به عنوان 6مین "بوکسور(pound for pound fighter)همه دوران" توسط بوکس رک (Boxrec) رتبه بندی شده است(این اصطلاع به بوکسوری اطلاق میشود که در رده بالاتر از رده وزنی خود مبارزه کند).

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Archie Moore». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ فوریه ۲۰۱۷.

• کارنامهٔ حرفه‌ای بوکس برای آرچی مور در BoxRec