راکی مارسیانو

روکو فرانسیس مارچگیانو (به انگلیسی: Rocco Francis Marchegiano) ‏(زادهٔ ۱ سپتامبر ۱۹۲۳ – درگذشتهٔ ۳۱ آگوست ۱۹۶۹) که بیشتر با نام روکی مارجیانو (به انگلیسی: Rocky Marciano) شناخته‌شد، بوکسور حرفه‌ای آمریکایی‌ بود که بین سال‌های ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۵ به رقابت می‌پرداخت. او قهرمان سنگین‌وزن بوکس جهان بود و شش بار متوالی در طول چهار سال از عنوان قهرمانی خود در مقابل بوکسورهایی از جمله جرسی جو والکات، رولاند لا استارزا، ازارد چارلز و آرچی مور دفاع کرد. مارسیانو به عنوان تنها بوکسور سنگین‌وزن شکست‌ناپذیر در رقابت‌های حرفه‌ای بوکس از دنیای قهرمانی کناره‌گیری کرد.

روکی مارسیانو
مشخصات
نام واقعیروکو فرانسیس مارچگیانو
لقب
  • بمب براکتون
  • صخره براکتون
دستهسنگین‌وزن
قد۵ فوت ۱۱ اینچ (۱٫۸۰ متر)
گسترهٔ دست‌ها۶۸ اینچ (۱۷۳ سانتیمتر)
ملیتآمریکایی
زادروز۱ سپتامبر ۱۹۲۳
براکتون، ماساچوست
درگذشت۳۱ اوت ۱۹۶۹ (۴۵ سال)
نزدیکی نیوتون، آیووا
طرز ایستادنارتدوکس
اطلاعات بوکس
تعداد مبارزه‌ها۴۹
تعداد برد۴۹
برد با ناک‌اوت۴۳
باخت۰
مساوی۰
بدون نتیجه۰

او به سبک مبارزات بی امان، قدرت بسیار مشتهایش، استقامت و فک قوی مشهور بود، مارچیانو توسط مورخان بعنوان بزرگترین بوکسورهای همه دوران برگزیده شده است و در حال حاضر توسط BoxRec به عنوان پنجمین بوکسور بزرگ سنگین وزن تاریخ درج شده است. درصد ناک اوت به برد او 87.76٪ یکی از بالاترین ضرایب در تاریخ بوکس سنگین وزن است.

به اعتقاد کارشناسان بوکس، مسابقهٔ «جرسی جو والکات» در برابر راکی مارسیانو بزرگ‌ترین مسابقه قهرمانی سنگین‌وزن بوکس حرفه‌ای تاکنون بوده است. راکی در آن مسابقه تا راند سیزدهم از نظر امتیازی بسیار عقب بود، اما در راند سیزده با ضربه دست راست که گفته می‌شد این ضربه هر کسی را نقش بر زمین می‌کرد؛ والکات را ناک اوت کرد و قهرمان جهان شد.[1]

اوایل زندگی

او فرزند پیرینو مارچگیانو (به انگلیسی: Pierino Marchegiano) و پاسکالینا پیکیوتو (به انگلیسی: Pasqualina Picciuto)، در جنوب بروکتون ماساچوست بزرگ شد. هر دو والدین وی از ایتالیا مهاجر بودند. پدر وی اهل ریپا تیاتینای آبروزو(Ripa Teatina,Abruzzo)بود، در حالی که مادرش اهل سن بارتولومئو در گالدو، کامپانیا (San Bartolomeo in Galdo, Campania) بود. روکی دو برادر داشت، لوئیس (با نام مستعار سونی)و پیتر و همچنین سه خواهر به نام های آلیس، کنکتا و الیزابت. هنگامی که مارسیانو حدود ۱۸ ماهه بود مبتلا به سینه پهلو شد که او را تا پای مرگ برد.

در جوانی، او با تجهیزات دست ساز خانگی وزنه برداری کار می کرد (بعدها در زندگیش مشتری چارلز اطلس بود) و از یک کیسه پستی پر شده به عنوان یک کیسه سنگین استفاده کرد که از یک درخت در حیاط پشتی شان آویزان بود. او در دبیرستان براکتون درس خواند، جایی که هم بیس بال و هم فوتبال بازی می کرد. با این حال او از تیم بیس بال مدرسه به دلیل پیوستن به لیگ کلیسا جدا شد. او قانون مدرسه را نقض کرده بود، قانونی که بازیکنان را از پیوستن به تیم های دیگر منع میکرد. روکی پس از پایان کلاس دهم، ترک تحصیل کرد.

سپس مارچیانو به عنوان کارگر در کامیون های حمل یخ و زغال سنگ براکتون مشغول به کار شد. او همچنین به عنوان کارگر گود بردار راه آهن و کارگر کفاش کار می کرد. او ساکن هانسون، ماساچوست بود. خانه ای که او در آن زندگی می کرد هنوز در خیابان اصلی پابرجاست.

در مارس ۱۹۴۳، مارچیانو برای مدت دو سال در ارتش آمریکا خدمت کرد. وی که در سوانسی ولز(Swansea, Wales) مستقر شده بود، به حمل و نقل کشتی در کانال انگلیسی به نرماندی کمک کرد. پس از پایان جنگ، وی دوره خدمت خود را در مارس ۱۹۴۶ در فورت لوئیس واشنگتن به پایان رساند.

دوره آماتور

رکورد مارسیانو در دوره آماتور ۸ بر در مقابل ۴ باخت بود. مارسیانو در زمان جنگ نماینده ارتش شد و در مسابقات بوکس نیروهای مسلح آماتور در سال ۱۹۴۶ پیروز شد. دوره آماتور او به طور خلاصه در ۱۷ مارس ۱۹۴۷ زمانی که مارچیانو به عنوان یک رقیب حرفه ای در ولی آرنا گاردنز (Valley Arena Gardens) در هولی اوک ماساچوست (Holyoke, Massachusetts)، وارد رینگ شد و با عنوان "راکی مکیاننو از وستوور فیلد" "Rocky Mackianno of Westover Field" ثبت شد، دوران آماتوری او پایان یافت. در آن شب، او در راند سو بوکسور محلی لی اپرسون (به انگلیسی: Lee Epperson) را ناک اوت کرد. در حرکتی غیرمعمول، مارچیانو به رده آماتور بازگشت و در مسابقات قهرمانی دستکش های طلایی (به انگلیسی: Golden Gloves) در مارس ۱۹۴۸ جنگید. او در این مسابقه ضربات سختی از بوکسور جنجالی کولی والاس (به انگلیسی: Coley Wallace) دریافت کرد. روکی در طول بهار به عنوان یک آماتور به مبارزات خود ادامه داد و در مسابقات المپیک AAU در بوستون گاردن به رقابت پرداخت. در آنجا او جورج مک اینیس (به انگلیسی: George McInnis) را ناک اوت کرد، اما در طول مسابقه دستهایش صدمه دیده و مجبور شد از این مسابقات خارج شود. این آخرین دوره آماتور او بودو

در اواخر مارس ۱۹۴۷، مارچیانو به همراه چند نفر از دوستانش به فایتویل، کارولینای شمالی سفر کردند تا برای تیم بیس بال شیکاگو کابز(Chicago Cubs) بازی کنند. مارچیانو سه هفته تیم را ترک کر. وی پس از ناکامی در یافتن جایگاه در تیم دیگری به براکتون بازگشت و تمرین بوکس را با دوست قدیمیش آلی کلمبو (به انگلیسی: Allie Colombo) آغاز کرد. آل ویل و چیک ورگلز مدیران و چارلی گلدمن (به انگلیسی: Charley Goldman) مربی و معلم او بودند.

دوره حرفه ای

اگرچه او یک رکورد حرفه ای در مقابل لی اپرسون (به انگلیسی: Lee Epperson) در کارنامه خود داشت، اما مارچیانو از ۱۲ ژوئیه سال ۱۹۴۸ به طور دائمی به عنوان یک بوکسور حرفه ای شروع به کار کرد. او در آن شب، بر هری بیلازاریان (به انگلیسی: Harry Bilazarian) غلبه کرد. او ۱۶ مسابقه اول خود را با ناک اوت حریف برنده شد(۷ مورد در راند اول و ۹ مورد قبل از راند ۵). دان موگارد (کارنامه:۱۷–۹–۱)(به انگلیسی: Don Mogard) اولین بوکسوری بود که مسیر مبارزه با او را تا آخر طی کرد (کل ۱۰ ران مسابقه) با «راک» (لقب مارچیانو)بود، اما مارچیانو با امتیازات یکجانبه ای پیروز شد.

در اوایل کار خود، گزارشگر رینگ در پروویدنس رود آیلند (Providence ,Rhode Island)، نتوانست نام او را درست تلفظ کند، بنابراین او تصمیم به تغیر تلفظ نام خانوادگی خود "Marchegiano" گرفت. بنابراین ال ویل مدیر مارچیانو، پیشنهاد کرد یک نام مستعار برای او انتخاب کنند. اولین پیشنهاد Rocky" Mack" بود که مارچیانو آن را رد کرد و تصمیم گرفت با اسم "مارچیانو" با تلفظ ایتالیایی اش به روی رینگ برود.

مارچیانو در ۳ مسابقه دیگر با ناک اوت به پیروزی رسید و سپس به مصاف تد لوری (کارنامه:۵۸-۴۸–۹) (به انگلیسی: Ted Lowry) رفت. مارسیانو پیروزی های قبلی خود را زده نگه داشت و شکست سخت یکانبه ای به لوری تحمیل کرد و او را به شدت در هم کوبید. پس از آن چهار پیروزی با ناک اوت دیگر از جمله یک مسابقه پنج راندی در ۱۹ دسامبر ۱۹۴۹ با فیل موسکاتو (کارنامه:۵۶-۲۰-۲۰) (به انگلیسی: Phil Muscato) بوکسور با تجربه سنگین وزنی از بوفالوی نیویورک که اولین حریف "نامدار"ی بود که مارچیانو با آن روبرو شد. سه هفته پس از این مبارزه، مارچیانو با یک ناک اوت در راند ششم، در نیویورک، کارمینه وینگو (کارنامه:۱۶-۱-۰-۰) (به انگلیسی: Carmine Vingo) را تقریباً تا حد مرگ در هم کوبید و شکست داد.

مارچیانو در مقابل لا استارزا

در ۲۴ مارس ۱۹۵۰، مارچیانو با رولان لا استارزا (به انگلیسی: Roland La Starza) مبارزه کرد و با شمارش آرا در طول ۱۰ راند برنده شد. احتمالاً لا استارزا بیش از هر بوکسور حرفه ای دیگری به شکست دادن مارچیانو نزدیک بوده است. امتیاز طرفین ۵–۴ ، ۴–۵ و ۵–۵ بود. مارسیانو برمبنای سیستم امتیاز اضافی که در آن زمان در نیویورک و ماساچوست مرسوم بود، پیروز شد. رولان با سیستم امتیاز دهی، امتیاز اضافی را برای ناک اوت به دست نیاورد و مارچیانو در این مبارزه ناک اوت را به ثمر رساند. داور مسابقه "واتسون" تصمیم گرفت امتیاز این دوره را برای مارسیانو بدهد. هر دو بوکسور قبل از مبارزه ناکام بودند و امتیاز لا استارزا ۳۷-۰ بود.

دوره های بعدی

قبل از بازی برگشت با لوری (;کارنامه:۶۱-۵۶-۱۰)، ۳ پیروزی دیگر با ناک اوت، به پیروزی قاطعی دست یافت بدست آورد، پس از آن، او با ناک اوت ۴ مسابقه دیگر را برنده شد. پس از غلبه بر رد اپلگیت (کارنامه:۱۱-۱۴-۲) (به انگلیسی: Red Applegate) در اواخر آوریل ۱۹۵۱، مسابقه وی با رکس لاین (کارنامه:۳۴-۱-۲) (به انگلیسی: Rex Layne) در ۱۲ ژوئیه ۱۹۵۱، برای اولین بار در تلویزیون ملی به نمایش درآمد که با در هم کوبیدن او طی شش راند به پیروزی دیگری دست یافت.

در ۲۷ اکتبر ۱۹۵۱، مارچیانوی ۲۸ ساله، بر جو لوئیس ۳۷ ساله با نتیجه ۶٫۵ بر ۵ غلبه کرد.

بعد از چهار برد دیگر، از جمله پیروزی بوکسور ۳۵ ساله لی ساوولد (کارنامه:۹۶-۳۷-۳) (به انگلیسی: Lee Savold) و هری متیوز (کارنامه:۸۱-۳-۵) (به انگلیسی: Harry Matthews)، مارچیانو با یک شلیک عنوان قهرمانی جهان را بدست آورد.

مسابقات قهرمانی
مارسیانو در 1954

در ۲۳ سپتامبر سال ۱۹۵۲ مارچیانوی ۲۹ ساله، با جرسی جو والکات (به انگلیسی: Jersey Joe Walcott) قهرمان ۳۸ ساله سنگین وزن جهان، در فیلادلفیا روبرو شد. والکات در راند اول مارچیانو را به گوشه برد و به طور پیوسته امتیاز گرفت. در راند سیزدهم ، والکات با یک هوک راست قدرتمند به زانو نشست و روی طناب ها افتاد. او تا مدتی بعد از شمارش بی حرکت دراز کشید و مارچیانو قهرمان جدید سنگین وزن جهان شد. تا قبل از پایان مسابقه، والکات با امتیازهای ۸–۴ ، ۷–۵ و ۷–۴ پیشتاز بود.

اولین دفاع او از مقامش یک سال بعد اتفاق افتاد. بازی برگشت در برابر والکات ۳۹ ساله، که این بار در دور اول او را ناک اوت کرد.

بعد، نوبت رولان لا استارزا (به انگلیسی: Roland La Starza) بود که مارچیانو را به چالش بکشد. مارچیانو پس از کسب برتری نسبی و کسب امتیازاتی از داوران، در راند یازدهم موفق به ناک اوت فنی رولان شد.

پس دو برد پیاپی دیگر طی دو مبارزه رفت و برگشت، مقابل قهرمان افسانه ای سنگین وزن سابق و نیمه سنگین جهان ازارد چارلز ۳۳ ساله (به انگلیسی: Ezzard Charles)، بدست آورد. او تنها بوکسوری است که توانسته ۱۵ راند در برابر مارچیانو بایستد. مارچیانو اولین مبارزه با ازارد را با امتیاز و دومی را با ناک اوت فنی در راند هشتم به دست آورد. سپس، مارچیانو با دان کوکل (به انگلیسی: Don Cockell) قهرمان انگلیس و اروپا دیدار کرد. مارسیانو با ناک اوت فنی در راند نهم، او را به خانه فرستاد.

آخرین دوره قهرمانی مارسیانو برابر ۲۱ سال سپتامبر ۱۹۵۵ مقابل آرچی مور (به انگلیسی: Archie Moore) 38 ساله بود. این مسابقه از اول قرار بود ۲۰ سپتامبر برگزار شود، اما به دلیل هشدارهای طوفان، یک روز به تعویق افتاد. در راند دوم، مارچیانو نزدیک بود با شمارش داور ناک اوت شود، اما با جمع و جور کردن خود توانست با ناک اوت کردن حریف در راند نهم، از عنوان قهرمانیش دفاع کند.

مارچیانو در ۲۷ آوریل ۱۹۵۶، در سن ۳۲ سالگی بازنشستگی خود را اعلام کرد. او کار خود را با ۴۹ پیروزی پیاپی و بدون باخت به پایان رساند.

زندگی بعد از بوکس

زمانی که در ۲۶ ژوئن ۱۹۵۹ اینگمار جوهانسون (به انگلیسی: Ingemar Johansson) در مسابقات قهرمانی سنگین وزن جهان مقام سنگین وزن جهان را از فلوید پترسون (به انگلیسی: Floyd Patterson) گرفت، متوجه مارچیانو شده و او را به چالش کشید. مارچیانو پس از یک ماه تمرین و بعد از چهار سال دوری از تمرین و مبارزه، تصمیم گرفت که به این موضوع فکر نکند و دیگر هیچگاه به آن فکر نکرد.

بعد از بازنشستگی، مارچیانو وارد دنیای تلویزیون شد و اولین بار در فیلم Combat ظاهر شد! قسمت "Masquerade" و سپس در سال ۱۹۶۱ میزبان یک برنامه بوکس هفتگی در تلویزیون شد. برای مدت کوتاهی، او به عنوان داور فنی در کشتی کار کرد (مارسیانو یک کشتی گیر خوب در دوره دبیرستان بود). وی سالها به عنوان داور و مفسر بوکس در مسابقات بوکس فعالیت کرد. وی همچنین به عنوان شریک و نایب رئیس شرکت Papa Luigi Spaghetti Dens، یک شرکت تجاری مستقر در سانفرانسیسکو که توسط جو کرنس و جیمز برالی تشکیل شده بود. او خانه ای سفارشی در شماره ۶۴۱ خیابان NW 24 در ویلتون مانورس فلوریدا، حومه فورت لادردیل ساخت. این خانه همچنان تا سال ۲۰۱۸ باقی بود.

در اواخر ژوئیه ۱۹۶۹، اندکی قبل از مرگش، مارچیانو در فیلمبرداری فیلم برترین مسابقه: مارسیانو در مقابل علی (به انگلیسی: The Superfight: Marciano vs. Ali) شرکت کرد. فیلمبرداری این دو بوکسور به صورت حرفه‌ای انجام شدند، سپس فیلم ویرایش شد تا با یک شبیه سازی رایانه ای از یک فرضیه بین آنها، که هر کدام در ابتدای کار بودند، مطابقت داشته باشد. این برنامه در ۲۰ ژانویه ۱۹۷۰ پخش شد، در یک نسخه مارپچانو برنده شد و در نسخه دوم نیز محمد علی برنده شد.

مرگ

در ۳۱ آگوست ۱۹۶۹ (روز قبل از تولد ۴۶ سالگی)، مارچیانو سوار هواپیمای سسنا ۱۷۲ شخصی اش بود که به سمت دس ماینس، آیووا پرواز می کرد. شب هنگام و شرایط جوی نامساعد شده بود. خلبان گلن بلز، در کل ۲۳۱ ساعت سابقه پرواز داشت که ۳۵ ساعت آن در شب بود. بلز سعی کرد هواپیما را در یک فرودگاه محلی در خارج از نیوتن، آیووا فرود آورد، اما هواپیما دو مایل قبل از باند فرود به یک درخت برخورد کرد. مارچیانو در صندلی عقب، فرانکی فارل ۲۸ ساله، بزرگترین پسر لو فارل، بوکسور سابق بود که از کودکی مارچیانو را می شناخت. مارسیانو، بلز و فارل هر سه در اثر این سانحه کشته شدند.

در گزارش هیئت ایمنی حمل و نقل ملی آمده است: "خلبان اقدام به عملیاتی کرد که بیش از سطح تجربه و توانایی اش بود، پرواز با دید کم و شرایط نامساعد جوی و عدم آشنایی به منطقه". مارچیانو در راه سخنرانی برای حمایت از فرزند دوستش بود و یک جشن تولد غافلگیرکننده در انتظار او بود. او امیدوار بود که صبح زود برای جشن تولد ۴۶ سالگی اش نزد همسرش برگردد.

مارسیانو در گورستان فورست لاون در فورت لادردیل، فلوریدا به خاک سپرده شد. همسر وی باربارا مارچیانو پنج سال بعد از او در سن ۴۶ سالگی به علت سرطان ریه درگذشت و در کنار او به خاک سپرده شد.

سوابق بوکس حرفه ای
خلاصه بوکس حرفه ای
۴۹ مبارزه ۴۹ بُرد ۰ شکست
با ناک‌اوت ۴۳ ۰
با تصمیم داور ۶ ۰
No. Result Record Opponent Type Round, time Date Location Notes
49 Win 49–0 Archie Moore KO 9 (15), 1:19 Sep 21, 1955 Yankee Stadium, New York City, New York, U.S. Retained NBA, The Ring and lineal heavyweight titles
48 Win 48–0 Don Cockell TKO 9 (15), 0:54 May 16, 1955 Kezar Stadium, San Francisco, California, U.S. Retained NBA, The Ring and lineal heavyweight titles
47 Win 47–0 Ezzard Charles KO 8 (15), 2:36 Sep 17, 1954 Yankee Stadium, New York City, New York, U.S. Retained NBA, The Ring and lineal heavyweight titles
46 Win 46–0 Ezzard Charles UD 15 Jun 17, 1954 Yankee Stadium, New York City, New York, U.S. Retained NBA, The Ring and lineal heavyweight titles
45 Win 45–0 Roland La Starza TKO 11 (15) Sep 24, 1953 Polo Grounds, New York City, New York, U.S. Retained NBA, The Ring and lineal heavyweight titles
44 Win 44–0 Jersey Joe Walcott KO 1 (15), 2:25 May 15, 1953 Chicago Stadium, Chicago, Illinois, U.S. Retained NBA, The Ring and lineal heavyweight titles
43 Win 43–0 Jersey Joe Walcott KO 13 (15), 0:43 Sep 23, 1952 Municipal Stadium, Philadelphia, Pennsylvania, U.S. Won NBA, The Ring, and lineal heavyweight titles
42 Win 42–0 Harry Matthews KO 2 (10), 2:04 Jul 28, 1952 Yankee Stadium, New York City, New York, U.S.
41 Win 41–0 Bernie Reynolds KO 3 (10), 2:21 May 12, 1952 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
40 Win 40–0 Gino Buonvino KO 2 (10), 1:35 Apr 21, 1952 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
39 Win 39–0 Lee Savold RTD 6 (10), 3:00 Feb 13, 1952 Convention Hall, Philadelphia, Pennsylvania, U.S.
38 Win 38–0 Joe Louis TKO 8 (10) Oct 26, 1951 Madison Square Garden, New York City, New York, U.S.
37 Win 37–0 Freddie Beshore KO 4 (10), 0:50 Aug 27, 1951 Boston Garden, Boston, Massachusetts, U.S.
36 Win 36–0 Rex Layne KO 6 (10), 0:35 Jul 12, 1951 Madison Square Garden, New York City, New York, U.S.
35 Win 35–0 Willis Applegate UD 10 Apr 30, 1951 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
34 Win 34–0 Art Henri TKO 9 (10), 2:51 Mar 26, 1951 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
33 Win 33–0 Harold Mitchell TKO 2 (10), 2:45 Mar 20, 1951 Auditorium, Hartford, Connecticut, U.S.
32 Win 32–0 Keene Simmons TKO 8 (10), 2:54 Jan 29, 1951 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
31 Win 31–0 Bill Wilson TKO 1 (10), 1:50 Dec 18, 1950 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
30 Win 30–0 Ted Lowry UD 10 Nov 13, 1950 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
29 Win 29–0 Johnny Shkor TKO 6 (10), 1:28 Sep 18, 1950 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
28 Win 28–0 Gino Buonvino TKO 10 (10), 0:25 Jul 10, 1950 Braves Field, Boston, Massachusetts, U.S.
27 Win 27–0 Eldridge Eatman TKO 3 (10) Jun 5, 1950 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
26 Win 26–0 Roland La Starza SD 10 Mar 24, 1950 Madison Square Garden, New York City, New York, U.S.
25 Win 25–0 Carmine Vingo KO 6 (10), 1:46 Dec 30, 1949 Madison Square Garden, New York City, New York, U.S.
24 Win 24–0 Phil Muscato TKO 5 (10), 1:15 Dec 19, 1949 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
23 Win 23–0 Pat Richards TKO 2 (8), 0:39 Dec 2, 1949 Madison Square Garden, New York City, New York, U.S.
22 Win 22–0 Joe Dominic KO 2 (10), 2:26 Nov 7, 1949 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
21 Win 21–0 Ted Lowry UD 10 Oct 10, 1949 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
20 Win 20–0 Tommy DiGiorgio KO 4 (10), 2:04 Sep 26, 1949 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
19 Win 19–0 Pete Louthis KO 3 (10) Aug 16, 1949 New Page Arena, New Bedford, Massachusetts, U.S.
18 Win 18–0 Harry Haft KO 3 (10), 2:21 Jul 18, 1949 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
17 Win 17–0 Don Mogard UD 10 May 23, 1949 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
16 Win 16–0 Jimmy Evans TKO 3 (10) May 2, 1949 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
15 Win 15–0 Jimmy Walls KO 3 (10), 2:44 Apr 11, 1949 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
14 Win 14–0 Artie Donato KO 1 (10), 0:33 Mar 28, 1949 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
13 Win 13–0 Johnny Pretzie TKO 5 (10), 1:46 Mar 21, 1949 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
12 Win 12–0 Gilley Ferron TKO 2 (6), 2:21 Dec 14, 1948 Convention Hall, Philadelphia, Pennsylvania, U.S.
11 Win 11–0 James Patrick Connolly TKO 1 (8), 1:57 Nov 29, 1948 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
10 Win 10–0 Bob Jefferson TKO 2 (6), 2:30 Oct 4, 1948 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
9 Win 9–0 Gilbert Cardone KO 1 (4), 0:36 Sep 30, 1948 Uline Arena, Washington, D.C., U.S.
8 Win 8–0 Bill Hardeman KO 1 (6) Sep 20, 1948 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
7 Win 7–0 Humphrey Jackson KO 1 (6), 1:08 Sep 13, 1948 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
6 Win 6–0 Jimmy Weeks TKO 1 (6), 2:50 Aug 30, 1948 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
5 Win 5–0 Eddie Ross KO 1 (6), 1:03 Aug 23, 1948 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
4 Win 4–0 Bobby Quinn KO 3 (4), 0:22 Aug 9, 1948 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
3 Win 3–0 John Edwards KO 1 (4), 1:19 Jul 19, 1948 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
2 Win 2–0 Harry Bilazarian TKO 1 (4) Jul 12, 1948 Auditorium, Providence, Rhode Island, U.S.
1 Win 1–0 Lee Epperson KO 3 (4), 0:42 Mar 17, 1947 Valley Arena Gardens, Holyoke, Massachusetts, U.S.

پانویس
  1. توکل شعار، حمیدرضا، ساواته (بوکس فرانسوی) و اصول مبارزه در آن، تهران، سنا، ۱۳۹۱. ص ۱۰۸.

منابع
  • توکل شعار، حمیدرضا، ساواته (بوکس فرانسوی) و اصول مبارزه در آن، تهران، سنا، ۱۳۹۱.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Rocky Marciano». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.