ترینیداد و توباگو

ترینیداد و توباگو (Trinidad and Tobago) با نام رسمی جمهوری ترینیداد و توباگو کشوری جزیره‌ای است در دریای کارائیب واقع در شمال آمریکای جنوبی است. پایتخت آن پورت آو اسپین (بندر اسپانیا) است. ترینیداد و توباگو جنوبی‌ترین کشور جزیره‌ای در دریای کارائیب است و به خاطر ذخایر نفت و گاز خود معروف است.

مختصات: ۱۰°۴۰′ شمالی ۶۱°۳۱′ غربی
جمهوری ترینیداد و توباگو

نشان ملی
شعار: با هم آرزومندیم، با هم به دست می‌آوریم
سرود: "ساختهٔ عشق به آزادی"
پایتختپورت آو اسپین
۱۰°۴۰′۰″ شمالی ۶۱°۳۰′۲۷″ غربی
بزرگترین شهرچاگواناس
زبان(های) رسمیانگلیسی
کد ایزو ۳۱۶۶TT

جمعیت این کشور یک میلیون و ۳۶۴ هزار نفر، زبان رسمی آن انگلیسی و واحد پول آن دلار ترینیداد و توباگو است. این کشور جزو مستعمرات بریتانیا بود و در سال ۱۹۶۲ توانست استقلال خود را به دست آورد. ۵۵ درصد از مردم این کشور مسیحی، ۱۸ درصد هندو و ۵ درصد مسلمان هستند.

این کشور از دو جزیره اصلی ترینیداد، و توباگو و جزایر بسیار کوچکتر دیگری تشکیل شده‌است. بزرگترین جزیره آن ترینیداد است. جزیره اصلی دیگر یعنی توباگو بسیار کوچکتر و کم‌جمعیت‌تر از ترینیداد می‌باشد. هر دوی این جزیره‌ها بخشی از جزایر بادگیر در آنتیل کوچک به‌شمار می‌آیند.

بر خلاف اکثر کشورها و سرزمین‌های کارائیب، که به گردشگری تکیه می‌کنند، تأکید اقتصاد ترینیداد و توباگو در درجه اول بر نفت و پتروشیمی است. بخش اعظم ثروت این کشور از ذخایر عظیم نفت و گاز طبیعی آن ناشی می‌شود.

تاریخ

تاریخ سکونت انسانی در ترینیداد و توباگو به بیش از هفت هزار سال پیش بازمی‌گردد.[1]

نخستین ساکنان ترینیداد احتمالاً از شمال شرق آمریکای جنوبی برخاسته و حدود ۴۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح به ترینیداد رسیدند. نام این اقوام آرکایی یا اُرتواری بود. این مردمان تا حدود سال ۲۰۰ پیش از میلاد در این نواحی تسلط داشتند.

از حدود ۲۵۰ پیش از میلاد سالادی‌ها به ترینیداد و توباگو وارد شدند. ۲۵۰ سال پس از میلاد گروه سومی به نام بارانکویی به این جزایر رسید و پس از آن در سال ۶۵۰ میلادی گروه جدید دیگری به نام آراکین وارد منطقه شد. در حدود سال ۱۳۰۰ میلادی پنجمین و آخرین طایفه از سرخپوستان به ترینیداد و توباگو رسید.

نخستین تماس با اروپاییان زمانی اتفاق افتاد که کریستف کلمب روز ۳۱ ژوئیه ۱۴۹۸ به این سواحل پا گذاشت. او جزیره اصلی را ترینیداد نام نهاد که به مفهوم مسیحیت تثلیث مقدس اشاره دارد (واژه ترینیداد در زبان اسپانیایی به معنای سه‌گانگی یا همان تثلیث است). کریستوف کلمب توباگو را از دور دید و آن را «بلا فورما» نام گذاشت که معنای «شکل زیبا» می‌دهد.[2] این جزیره اما بعدها توباگو نامیده شد که احتمالاً شکل دیگری از همان واژه تنباکو است.

اسپانیایی‌ها به مرور در ترینیداد مستقر شدند و توباگو چندین بار میان اروپاییان کشورهای مختلف دست به دست گشت. اقامتگاه‌های اروپایی در هر دو جزیره، کوچک و کم‌امکانات بودند. قصد اصلی کشورهای مختلف اروپایی حاضر در منطقه این بود که دست راهزنان را از توباگو قطع کنند.

در سال ۱۳۵۲ جزیره توباکو به دست کورلند (بخشی از لتونی امروزی) افتاد. هلند در سال ۱۹۵۵ توباگو را به دست آورد اما کمی پس از آن اداره آن باز به دست کورلندی‌ها افتاد. بریتانیایی‌ها در سده هجدهم بر هر دو جزیره چیره شدند و هر دو را در سال ۱۸۸۹ به عنوان یک مستعمره خود به نام ترینیداد و توباگو تعریف کردند.[3]

با آغاز جنگ جهانی دوم ترینیداد تبدیل به یک محل مهم نقل و انتقال بوکسیت شد. این ماده با کشتی‌های کوچک از سورینام به بندر پورت آو اسپین می‌رسید و کشتی‌های بزرگتر آن را از این بندر همراه خود می‌بردند. بوکسیت از مواد اساسی در صنعت هواپیماسازی بود و ارتش آمریکا به منظور اطمینان از امنیت ترابری این ماده تعدادی از نظامیان خود را به ترینیداد فرستاد. ترینیداد همچنین سالانه ۳ میلیون تن نفت خام تولید می‌کرد و از دریاچه قیر نیز آسفالت زیادی تولید می‌شد. این جزیره افزون بر این یکی از ایستگاه‌های مهم عبوری بین ایالات متحده، آمریکای جنوبی و آفریقای غربی بود.

در پایان جنگ جهانی پایگاه هوایی «والر فیلد» برای بازگشت سربازان آمریکایی به کشور خود استفاده شد. در تاریخ ۱۰ سپتامبر ۱۹۴۵ فعالیت نظامیان آمریکایی در جزیره ترینیداد رسماً متوقف شد.[4] پس از جنگ جهانی نیروی دریایی آمریکا همچنان پایگاهی را در سواحل ترینیداد حفظ کرد.

در آستانه استقلال کشور ترینیداد و توباگو، بریتانیا در سال ۱۹۵۸ فدراسیونی به نام فدراسیون هند غربی تشکیل داد که ترینیداد و توباگو نیز جزئی از آن بودند. در سال ۱۹۶۱ جامائیکا که از اختیارات کم خود به نسبت جمعیتی که داشت، و همچنین تأخیر زیاد در اعطای استقلال، ناراضی بود از فدراسیون یادشده بیرون آمد. ترینیداد و توباگو نیز خود را در شرایط همسانی یافتند و نخست‌وزیر کشور ویلیامز نیز تصمیم گرفت این جزایر را از فدراسیون هند غربی خارج بسازد و این فدراسیون کمی پس از آن منحل اعلام شد.

در تاریخ ۳۱ اوت ۱۹۶۲ ترینیداد و توباگو اعلام استقلال کرده و اریک ویلیامز نخستین نخست‌وزیر این کشور شد. او تا زمان مرگ خود در سال ۱۹۸۱ در این منصب باقی بود. ترینیداد و توباگو در آغاز، نظامی پادشاهی داشت و ملکه انگلیس به عنوان بالاترین مقام مملکتی آن به‌شمار می‌آمد. در سال ۱۹۷۶ نظام پادشاهی برای این کشور ملغی شد و نظام جمهوری جایگزین آن گشت.

درپی فشارهای زیاد اریک ویلیامز آمریکایی‌ها در سال ۱۹۶۳ پایگاه دریایی شاگاراماس را به ترینیداد و توباگو بازپس دادند.

در سال‌های بعد بیکاری در کشور افزایش یافت و از سال ۱۹۶۸ که جنبش قدرت سیاه در ایالات متحده به راه افتاده بود در ترینیداد و توباگو نیز هوادارانی یافت. این جنبش در سال ۱۹۷۷ نزدیک بود تبدیل به یک انقلاب بشود. ویلیامز در کنار اعلام وضعیت اضطراری کوشید تا با سخنرانی‌های متعدد و اعلام پشتیبانی خود از اندیشه‌های قدرت سیاه از شدت تنش‌ها در کشور بکاهد. او همچنین در هیئت وزیران خود تغییراتی داد که بیرون کردن دو وزیر سفیدپوست از جمله این اقدامات بود.

از آغاز سده بیست و یکم این کشور به ویژه به خاطر کشف و استخراج نفت و گاز تبدیل به مرفه‌ترین کشور در ناحیه کارائیب شده‌است و گردشگری که بیشتر متوجه جزیره توباگو است نیز در این کشور رو به گسترش دارد.

جغرافیا

این کشور در شمال شرق ونزوئلا و جنوب گرنادا قرار دارد. این کشور از دو جزیره اصلی ترینیداد و توباگو و چند جزیره کوچک تشکیل شده‌است.

جزایر این کشور در ۱۳۰ کیلومتری جنوب گرنادا و فاصله ۱۱ کیلومتری از ساحل شمال شرقی ونزوئلا واقع شده‌اند. مرزهای دریایی ترینیداد و توباگو در شمال شرق با باربادوس، در شمال غرب با گرنادا، از سمت جنوب شرق با گویان است و در جنوب و غرب با ونزوئلا مرز دریایی دارد.

جزیره ترینیداد در حدود ۱۰ کیلومتری ساحل شمال شرقی ونزوئلا یعنی در روبروی دلتای اورینوکو واقع شده‌است. جزیره ترینیداد در حدود ۶۰ کیلومتر درازا و حداکثر ۸۰ کیلومتر پهنا دارد و مساحت آن نیز کمی بیش از ۴ هزار و ۸۰۰ کیلومتر مربع است. توباگو با حدود ۳۰۰ کیلومتر مربع مساحت، جزیره کوچکتری است که طول آن از ۴۲ کیلومتر و عرض آن از ۱۳ کیلومتر تجاوز نمی‌کند. توباگو در ۳۰ کیلومتری شمال شرق ترینیداد جای گرفته‌است.

سطح این جزیره‌ها عمدتاً از دشت‌های صاف تشکیل شده‌است، هرچند ارتفاع کوه «ال سرو دل آریپو» در ترینیداد به ۹۴۰ متر بالاتر از سطح دریا می‌رسد. «ال توکوش» با ارتفاع ۹۳۶ متر کمی از آن کوچکتر است اما در همان رشته‌کوه در شمال جزیره ترینیداد واقع شده‌است؛ رشته‌کوهی که به موازات ساحل ادامه می‌یابد.

در این کشور چند این رودخانه نیز وجود دارد که اورتوآر با ۵۰ کیلومتر درازا، طولانی‌ترین آن‌هاست. رود کارونی از میان پرجمعیت‌ترین بخش جزیره ترینیداد می‌گذرد و در پایان به خلیج پاریا می‌ریزد. توباگو جزیره‌ای کوهستانی است و بلندترین نقطه آن ۶۴۰ متر بالاتر از سطح دریا قرار دارد. این جزیره در پی فعالیت آتشفشانی تشکیل شده اما آتشفشان‌های مربوط به آن دیگر فعال نیستند.

آب و هوای کشور گرمسیری و فصل بارندگی در آن در نیمه دوم هر سال است. میانگین دما حدود ۲۶ درجه سانتی‌گراد است. برعکس دیگر جزایر کارائیب، ترینیداد و توباگو ندرتاً با توفان‌های گرمسیری روبه‌رو می‌شوند. توفند آلما در اوت سال ۱۹۷۴ از این جزایر عبور کرد.

سیاست

رئیس‌جمهور این کشور توسط کالج انتخاباتی اعضاء منتخب سنا و مجلس نمایندگان برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شود. رئیس دولت نخست‌وزیر است که ریاست کابینه را به عهده دارد. معمولاً رئیس‌جمهور رهبر حزب اکثریت در انتخابات مجلس قانون‌گذاری را به عنوان نخست‌وزیر انتخاب می‌کند. مجلس سنا در این کشور ۳۱ کرسی دارد که نمایندگان آن برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند. مجلس نمایندگان ۴۱ کرسی دارد که اعضای آن با رأی مردم برای دوره‌ای پنج‌ساله تعیین می‌شوند.

مردم

جمعیت این کشور حدود یک میلیون نفر با میانگین سنی ۳۲ سال است. امید به زندگی برای زنان ۶۸ و برای مردان ۶۶ سال است. ۳٫۲ درصد از جمعیت بزرگسال این کشور به بیماری ایدز مبتلا هستند. ادیان مسیحیت، هندو و اسلام اصلی‌ترین ادیان آن است. ۵۵ درصد از مردم این کشور مسیحی، ۱۸ درصد هندو و ۵ درصد مسلمان هستند. زبان رسمی مردم این کشور انگلیسی است. انگلیسی تنها زبان رسمی کشور است اما گویش‌های محلی کرئول انگلیسی رایج‌ترین زبان گفتاری مردم ترینیداد و توباگو است. دولت کشور آموزش زبان اسپانیایی را تشویق می‌کند زیرا این کشور در نزدیکی سواحل آمریکای لاتین اسپانیایی‌زبان واقع شده‌است.

پورت آو اسپین، پایتخت کشور.

اکثریت جمعیت کشور در جزیره ترینیداد سکونت دارد و پایتخت و شهرهای اصلی کشور نیز در همان جزیره هستند. بزرگ‌ترین سکونتگاه در توباگو شهر اسکاربرو است.

دو گروه نژادی غالب در ترینیداد و توباگو عبارتند از آفریقایی‌تباران و هندوستانی‌ها. آفریقایی‌تباران که ۳۹ و نیم درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند توسط انگلیسی‌ها برای بردگی از آفریقا به این محل آورده شدند. هندوستانی‌ها که ۴۰.۳ درصد از جمعیت کشور هستند، نوادگان کارگران پیمانکاری هستند که از هند بریتانیا به ترینیداد و توباگو آمدند. بقیه جمعیت کشور تبارهایی آمیخته دارند.

اکثر مسلمانان این کشور، که بیشتر هندی‌تبارند، مذهب حنفی دارند. مسلمانان هندی‌تبار ترینیداد و توباگو عموماً در جنوب کشور و در جزیره ترینیداد زندگی می‌کنند؛ و مسلمانان افریقایی‌تبار عموماً در جزیرة توباگو ساکنند. در این کشور تعداد کمی مسلمان چینی نیز ساکنند. در ۱۱۹۱ق/ ۱۷۷۷، در میان بردگانی که از غرب آفریقا برای کار به ترینیداد و توباگو آورده شدند، عده‌ای مسلمان وجود داشت. این مسلمانان عموماً از قبیله ماندینگو، ساکن در کشور سنگال، بودند که در حدود ۱۱۵۳/ ۱۷۴۰ اسلام را پذیرفته بودند. مسلمانانِ این گروه عموماً در پورت آو اسپین زندگی می‌کردند و به عربی سخن می‌گفتند.[5]

در اوایل قرن سیزدهم / نوزدهم، صاحبان مزارع نیشکر در ترینیداد و توباگو، هندیان را به مهاجرت به کشورهای حوزه کارائیب تشویق کردند. نخستین طرح این کار در ۱۲۳۰/ ۱۸۱۴ ارائه شد، اما مهاجرت از ۱۲۵۴/ ۱۸۳۸ صورت گرفت. از این زمان تا ۱۳۰۳ش / ۱۹۲۴، حدود نیم میلیون هندی به این کشورها مهاجرت کردند که یک ششم آنان مسلمان بودند.[6] بعدها اعرابی از لبنان و سوریه نیز به ترینیداد و توباگو مهاجرت کردند و در زمان پیدایش گروه داعش، این کشور کوچک یکی از بالاترین نرخ اعزام نیرو برای داعش در میان کشورهای جهان به نسبت جمعیتش را داشت. در آن زمان حدود ۱۰۰ تن از شهروندان ترینیداد و توباگو به داعش پیوستند. بیشتر این نیروها پس از فروپاشی داعش در عراق و سوریه به کشور خود بازنگشته‌اند.[7]

فرهنگ
یکی از کارناوال‌ها در پورت آو اسپین.

در دی‌ماه ۹۸ راجر رابینسون شاعر بریتانیایی - ترینیداد و توباگویی، جایزه معتبر «تی اس الیوت» را برای مجموعه شعر خود با عنوان «یک بهشت قابل حمل» به خود اختصاص داد.[8] معروف‌ترین فرد هندوستانی ترینیداد و توباگو وی.اس. نایپل است که به خاطر رمان‌نویسی خود جایزه نوبل دریافت کرد.

ترینیداد و توباگو به خاطر اینکه خاستگاه موسیقی کالیپسو و سازی به نام تابه فولادی هستند شهرت دارند. به خاطر ریشه‌های گوناگون مردم ساکن ترینیداد و توباگو، این کشور شاهد برگزاری جشن‌ها و آیین‌های متفاوتی در طول سال است.

یک سبک دیگر از موسیقی که در ترینیداد و توباگو پدید آمده سوکا نام دارد که آمیزه‌ای است از کالیپسو با دیگر سبک‌ها.

اقتصاد

جمهوری ترینیداد و توباگو با توجه به تولید ناخالص داخلی بالایش یکی از ثروتمندترین کشورهای این منطقه به‌شمار می‌رود. این کشور منابع زیادی از نفت و گاز دارد که باعث رونق و شکوفایی اقتصادی آن شده‌است. دریاچه قیر در ترینیداد در بزرگ‌ترین منبع طبیعی آسفالت در جهان است.[9]

ترینیداد و توباگو به عنوان موقعیت جهانی برای سرمایه‌گذاری موسسه‌های بین‌المللی، اعتبار و آوازهٔ شگرفی از آن خود کرد. در آخرین چهار سال، بخش گاز طبیعی اقتصاد این کشور را بسیار رونق بخشید. صنعت جهانگردی در حال رویش ولی هنوز بدان اهمیتی که در بقیهٔ جزایر کارائیب است نرسیده‌است. تورم اقتصادی اندک و تراز بازرگانی به اقتصاد ترینیداد و توباگو کمک می‌دهد. در سال ۲۰۰۲ اقتصاد شاهد رشد استوار صنعت نفت بود. بیم از این است که اگر رشد اقتصاد به این نسبت بسیار تند و با گسترش تورم اقتصادی و همچنین نرخ بالای بنزین و نفت، در آینده به اقتصاد لطمه زند. تولید ناخالص داخلی این کشور ۷۹/۲۳ میلیارد دلار است. ۶۱۵ هزار نفر نیروی کار آن را تشکیل می‌دهند. نرخ بیکاری در ترینیداد و توباگو ۵/۶ درصد است و ۱۷ درصد از مردم زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن ۹/۷ درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل نفت و مشتقات آن، گاز طبیعی مایع، متانول، آمونیاک، اوره، فراورده‌های استیل، نوشیدنی، غله، شکر، کاکائو، قهوه، مرکبات، سبزیجات و گل است که به کشورهای آمریکا (۵۸ درصد)، جامائیکا (۹/۵ درصد) و اسپانیا (۴ درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل سوخت‌های فسیلی، روان‌کنندههای صنعتی، ماشین‌آلات، تجهیزات حمل و نقل، کالاهای تولیدی کارخانهای، مواد غذایی، دام زنده و جو است که از کشورهای آمریکا (۳/۲۸ درصد)، برزیل (۵/۱۲ درصد)، ونزوئلا (۹/۶درصد)، گابن (۵ درصد)، کلمبیا (۸/۴ درصد) و چین (۲/۴ درصد) وارد می‌شود.

در این کشور ۳۲۵ هزار و ۵۰۰ خط تلفن ثابت و یک میلیون و ۶۵۵ هزار خط تلفن همراه وجود دارد. ترینیداد و توباگو ۲۴ هزار و ۶۹۱ میزبان اینترنتی و ۱۶۳ هزار کاربر اینترنت دارد.

منابع
  1. Rough Guides (2018). The Rough Guide to Trinidad and Tobago. p.249
  2. Trinidad and Tobago | People, Culture, Map, & Flag. (2020). Encyclopedia Britannica. Retrieved 19 August 2020.
  3. <Tobago: Dutch and Courlanders on Tobago. A history of the firsts settlements 1628-1677. (2020). Web.archive.org. Retrieved 19 August 2020.
  4. U.S. Army in World War II, The Transportation Corps: Operations Overseas, van J. Bykofsky en H. Larson, Office of the Chief of Military History, Washington DC, 1957, p.24-27
  5. دانشنامه جهان اسلام. ترینیداد و توباگو، مسلمانان. ۲۰۱۶.
  6. همان منبع.
  7. ترینیداد، آن سر دنیا از اصلی‌ترین تأمین کنندگان نیرو برای داعش بود!. (2018). ایسنا. Retrieved 19 August 2020.
  8. برنده جایزه «تی اس الیوت» مشخص شد. (2020). ایسنا. Retrieved 19 August 2020, from https://www.isna.ir/news/98102418491/برنده-جایزه-تی-اس-الیوت-مشخص-شد
  9. Central America: Trinidad and Tobago — The World Factbook - Central Intelligence Agency. (2020). Cia.gov. Retrieved 19 August 2020.
ویکی‌سفر یک راهنمای سفر برای ترینیداد و توباگو دارد.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ترینیداد و توباگو موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.