وداها

ریگ‌ودا در بر گیرندهٔ سرودهای مذهبی هندو آریایی‌ها و کهن‌ترین ودا است به دلیل مدت زمان زیادی که تکمیل این وداها به طول انجامیده و همچنین به دلیل ادغام فرهنگ‌های آریایی و اقوام ساکن آن منطقه نمی‌توان به‌طور دقیق مذهب آریایی‌ها را تشخیص داد. ریگ‌ودا شامل ۱۰۱۷ قطعه شعر و ۱۰۵۰۰ بیت است و در ۱۰ کتاب تنظیم شده‌است. این نوشته در دوره ودایی که ایرانیان و هندیان (فرهنگ آندرونوو) با هم می‌زیستند نگاشته شده‌است. بخش بیشتر یجورودا و ساماودا بر گرفته شده از ریگ ودا است. از نظر لفظ و معنا شباهت بسیاری با اوستا دارد. سرگذشت و سرنوشت کیخسرو، جم، آبتین و فریدون در اوستا و ریگ ودا تقریباً شبیه هم است. گفته می‌شود گاتاها (گاهان) و کتاب‌های ریگ ودا یک زبان است با دو لهجه…

وجود عناصر مشترک آیین زرتشتی و هندوئیزم هم بی‌دلیل نیست و کهن‌ترین نمودهای آن را می‌توان در باورهای آیینی و همچنین مانندگی‌های زبانی در وداها و اوستا جستجو کرد.

{ لطفا برای این مطلب منبع ذکر کنید}

سرودها (سمهیتا) و دعاهای وداها خطاب به ایزدان بسیاری هستند. از مهمترین ایزدان این سرودها آگنی است. آگنی خدای آتش است و پیغام بر بین انسانها و باقی ایزدان است. به همین سبب است که قربانی‌ها را در مراسم مذهبی بر روی آتش می‌گذاشتند.
ماه ایزد مرد است و به نام سومَن از آن یاد می‌شود. از ایزد بانوان می‌توان از «ساراسواتی» نام برد. در نوشته‌های قدیمیتر از آن به عنوان «رود» یا «آموختن» یاد می‌شود؛ ولی در جدیدترین نوشتها از او به عنوان ایزد سخن (وک) نام برده می‌شود. او نمایان‌گر نیروی سخن و مادر تمام وداها است.

اوپانیشادها بخش فلسفی وداها و آخرین بخشهای اضافه شده به آنها هستند. زمانی که در قرن ۶ و ۷ قبل از میلاد آرین یکاها و اوپانیشادها نگارش شدند دید فلسفی نسبت به جهان و مسائل مهم زندگی اهمیت پیدا کرد. پیش از آن نگرش به جهان بر اساس اهمیت مراسم قربانی بود و قربانی کردن مهمترین بخش زندگی روزانه و زندگی اجتماعی به‌شمار می‌آمد. این طرز تفکر و زندگی جای خود را به دید فلسفی داد. این دوره، که شاید کمی پیش از تولد بودا و مهاویرا است، زمان دگرگونی فرهنگی، تفکر و پرسش، و رد کردن عقاید پیشین است.

البته اوپانیشادها سرودهای اولیه که برای مراسم قربانی به کار می‌رفت را کاملاً رد نمی‌کنند. اوپانیشادها با نگاهی متفاوت به این سرودها نگاه می‌کنند و آنها را از دید سمبلیک بررسی می‌کنند. این بدین معنی است که به جای قبول کردن لفظ به لفظ این سرودها، آنها را سمبلی برای معانی عمیقتر می‌دانند.

طرز نوشتاری اوپانیشادها به صورت گفتگو، چه میان شاگرد و استاد، میان دو همسر، یا میان دو فیلسوف است. از جمله مفاهیم مطرح شده در اوپانیشادها می‌توان از برهمن، دارما، کارما، و سمساره نام برد.

اوپانیشادها از کهن‌ترین متون مینوی است و مفاهیم باطنی را تبیین می‌کند. تلاش انسان برای فهمیدن جان و جهان است و اینکه سّر همدمی آن دو چیست. فهمیدن این مسئله که در پس همه صورت‌ها و حجاب‌ها، وحدت و یگانگی برقرار است.

وداها مهمترین نوشتار مؤثر در شکل‌گیری فرهنگ کنونی شبه قاره هند هستند. وداها سندی تاریخی از جهش فرهنگی مردمی که قربانی کردن را مهمترین بخش زندگی خود می‌دانستند به سوی مردمانی با تفکرات ضد خشونت و فلسفی می‌باشد. وداها همچنین در شکل‌گیری ۳ دین بزرگ به پا خواسته از فرهنگ هند، آئین هندو، آئین بودا و آیین جین نقشی اساسی دارند. آئین بودا و آئین جین به دلایل مختلف (به خصوص به خاطر دید افراطی این ۲ دین علیه هر گونه از خشونت) سرودهای مراسم قربانی وداها را کاملاً رد می‌کنند. در آئین هندو وداها کماکان مهمترین نوشتار دینی به‌شمار می‌آیند و سرودها سمبلی برای معنی عمیقتر فلسفی هستند. اگرچه هندوییسم هم دینی است ضد خشونت، اما خشونت را برای دفاع شخصی مجاز می‌داند و در نتیجه این نگرش منفی را به وداها ندارد.

از آنجا که برهمنان برای انجام وظایف دینداری خود علاوه بر موضوعات دینی نیازمند علوم فرعی دیگری نیز بودند، متونی با عنوان وداهای فرعی (اوپاوداها=اوپه‌وِده‌ها) شکل گرفت. این دانش‌ها مستقیماً به دانش وداها مربوط نمی‌شود، اما در کل در خدمت این سنت بود. موضوعات سنتی این متون عبارت است از: پزشکی، موسیقی و رقص، کمان‌کشی و معماری، که به ترتیب متون زیر را شکل داده‌است:[3]

• آیورودا (پزشکی)
• دنورودا (=دْهَنور وده، کمان‌کشی)
• گاندرواودا (گانْدهَرْوه وده) (موسیقی و رقص)
• شستراشسترا (دانش جنگاوری)

بسیاری از تحلیل گران آیین هندو ادعا می کنند که هندوئیسم عناصر تمام ادیان معاصر را در بر می گیردو بسیاری از کتب مقدس ، از جمله ودایی پوراناهای هندوئیسم ،[4] حاوی عناصر بودایی ، جینیسم و ​​سیک هستند و مقدار قابل توجهی از یونان و زرتشت عناصر دینی مانند اوستا. اهورا تا آسورا ، دایاب تا دوا ، اهورا تا مزدا تا توحید ، وارونا ، ویشنو و گارودا ، آگنی پوجا ، خانه سوما به نام سام ، بهشت ​​تا سودا ، از یاسنا به یوجنا یا بهاجان ، از ناریاسانگا تا ناراسانگسا (که بسیاری آن را صدا می زنند) پیشگویی پیامبر اسلامی محمد (ص) ، از ایندرا تا ایندرا ، از گانداروا تا گانداروا ، واجرا ، وایو ، مانترا ، یام ، اهوتی ، هوماتا تا سوماتی و غیره.[5][6]

• متن وداها به انگلیسی و سانسکریت

• پیس مالوری (۱۳۷۰)، سه گفتار دربارهٔ آریاییان، ترجمهٔ مسعود رجب‌نیا، تهران: یزدان، ص. ۱۱۱
• عباس قدیانی (۱۳۷۸)، تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران در دوره آریاها، تهران: فرهنگ مکتوب، ص. ۳۸۸
• همنشین بهار: وِداها Vedas
• Oxtoby, Willard Gurdon. , and Alan F. Segal. A Concise Introduction to World Religions. Don Mills, Ont. : Oxford UP, 2007. Print.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ وداها موجود است.