اوتار

واژهٔ اَوَتار (به خط دوناگری:अवतार) به معنی «حلول [ــِــ رَبّ‌النوع]» در آیین هندو عبارت است از تجسد مادّی ناشی از هُبوط «ایزدان هندو» از آسمان به زمین است.

در تعریف عمومی نیز کلمه آواتار به معنای حلول خداوند در قالب انسانی و تجسّم «عامل الهی» می‌باشد. در بسیاری فرهنگهای دینی و معنوی دیگر هم، معادل همین مفهوم وجود دارد. آواتار، قطب الهی و استاد اعظم مفاهیمی مشابه یکدیگر هستند و به فردی اطلاق می‌شود که در رأس نظام «استادان حق» قرار دارد. از دیدگاه «استادان حق»، آواتار (قطب الهی) در عصر کنونی در دسترس مردم قرار ندارد و این احتمال وجود دارد که هیچ‌یک از افرادی که با عنوان آواتار در ملاءعام ظاهر شده‌اند و با این عنوان فعالیت می‌کنند، آواتار نباشند و تنها انعکاسی برای تداوم فعالیت‌های آواتار اصلی باشند. شاید به دلیل وجود همین شایعات دربارهٔ افراد احتمالی، این عنوان مطرح شده‌است که به قطب الهی در سطح جهان، ماهاآواتار (برترین و بزرگترین آواتار) گفته می‌شود.[1]

در هندوئیسم ، یک آواتار (انگلیسی: /ˈæv.ə.tɑːr/ ، از سانسکریت avatāra ، अवतार در متن Devanagari با معنی "نزول") تبار عمدی یک خدای خاکی به زمین یا «تبار متعال» است (یعنی ، ویشنو برای Vaishnavites) و بیشتر به انگلیسی به عنوان "تجسّم" ، اما دقیق تر به عنوان "ظاهر" یا "تجلّی" ترجمه می شود. [1] [2]

این اصطلاح اغلب با ویشنو همراه است ، اگرچه با سایر خدایان نیز همراه بوده است. [3] لیست های متغیر از آواتارهای ویشنو در متن هندو ظاهر می شود ، از جمله «ده داشاواتارا» از گارودا پورانا و «بیست و دو آواتار» در باگاواتا پورانا ، اگرچه دومی اضافه می کند که تجسم های ویشنو بیشمار است. [4] آواتارهای ویشنو یکی از مؤلفه های اصلی ویشنوویسم است. مرجع ابتدایی آواتار و آموزه آواتار ، در گیتا بهاگاواد است. [5]

شیوا و گانشه نیز به صورت «آواتار نزولی» توصیف می شوند. مظاهر مختلف Devi (مادر «مادر الهی» در هندوئیسم) توسط برخی از دانشمندان و پیروان شاکتیسم نیز به عنوان آواتار یا تجسم توصیف شده است. [5] [6] آواتارهای ویشنو نسبت به سایر خدایان دارای برجستگی کلامی بیشتری هستند ، که برخی دانشمندان تصور می کنند از لیست آواتار ویشنو تقلید می کنند.