صرف (زبان‌شناسی)
صرف در زبان‌شناسی عبارت است از تغییر شکل یک واژه از طریق برخی از عطف‌ها برای بیان عملکرد نحوی آن در جمله. تغییر صرفی فعل‌ها صرف فعلی نامیده می‌شود.[1][2]
| مقوله‌های دستوری |
|---|
| وابسته به اسم |
|
| وابسته به فعل |
|
| ویژگی های عمومی |
|
| روابط نحوی |
| مفاهیم |
|
| پدیده‌ها |
صرف روی اسم‌ها، ضمایر، صفت‌ها، قیدها و حروف تعریف برای نشان دادن شمار (به عنوان مثال مفرد، مثنی، جمع)، حالت (به عنوان مثال حالت نهادی، حالت مفعولی، حالت اضافی، حالت برایی)، جنس (به عنوان مثال مذکر، خنثی، مؤنث) و تعدادی دیگر از رده‌های دستوری اعمال می‌شود.
صرف در بسیاری از زبان‌های جهان وجود دارد. صرف جنبه مهمی از خانواده‌های زبانی بسیاری مانند زبان‌های بومی آمریکایی (مانند کچوا)، هندواروپایی (آلمانی، بالتیک، اسلاوی، سانسکریت، لاتین، گونه‌های یونانی باستان و نوین)، بانتو (زولو، کیکویو)، سامی (عربی نوین معیار)، فینو-اوگری (مجاری، فنلاندی، استونیایی) و ترکی (ترکی استانبولی) است.
جستارهای وابسته
منابع
- Frede, Michael (1994). "The Stoic Notion of a Grammatical Case". Bulletin of the Institute of Classical Studies. 39: 13–24. doi:10.1111/j.2041-5370.1994.tb00449.x. JSTOR 43646836.
- http://www.treccani.it/enciclopedia/linguaggio
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.