نقش معنایی (رابطه موضوعی)

عمل را به صورت عمدی انجام می‌دهد (مثلا بیژن سوپش را آهسته خورد).

موجودیتی است که ورودی حسی یا هیجانی را می‌پذیرد (مثلا سوسن سرود را شنید. من گریه کردم).

موجودیتی است که احساس‌های حسی یا هیجانی را برمی‌انگیزاند - به صورت غیرعمد (مثلا داوود از پیاز متنفر است!).

دستخوش (متحمل) عمل است ولی حالت آن را تغییر نمی‌دهد (مثلا ما به یک خدا اعتقاد داریم. من دو فرزند دارم. من کتاب را روی میز قرار دادم. او تفنگ را به افسر پلیس داد) (گاهی موضوع به صورت قابل تعویض با کنش‌پذیر استفاده می‌شود)

دستخوش (متحول) عمل است و حالت آن را تغییر می‌دهد (مثلا سنگ‌های درحال افتادن ماشین را خرد کرد) (گاهی به صورت قابل تعویض با موضوع استفاده می‌شود).

برای انجام دادن عمل استفاده می‌شود (مثلا جعفر روبان را با قیچی برید).

عمل را به صورت بدون فکر (غیرعمدی) انجام می‌دهد (مثلا بهمن معبد قدیمی را خراب کرد).

مکانیکه عمل رخ می‌دهد (مثلا لیلا و جعفر بدون توجه در پارک آهنگ زدند. من در خانه ژاله برای مطالعه برای امتحانم می‌مانم).

جاییکه عمل به آن سمت متمایل است (مثلا کاروان به سمت واحه دور راهش را ادامه داد. او به سمت مدرسه قدم زد).

نوع خاصی از هدف است که با افعالی که بیان کننده تغییر در مالکیت، یا دارایی است، مرتبط است (من به جعفر نامه نوشتم. او کتاب را به مریم داد).

جاییکه عمل از آن نشات می‌گیرد (مثلا راکت از فرماندهی مرکزی پرتاب شد. او قدم زنان از بیژن دور شد)

زمانیکه در آن عمل رخ داده‌است (مثلا امروز پارچ به نه تکه شکست).

موجودیتی که برای منفعت یا سود او عمل رخ می‌دهد (مثلا من برای رستم کیک درست کردم. او یک خودرو برای من درست کرد. من برای شاه می‌جنگم).

روشی است که عمل انجام می‌شود (مثلا تینا فوراً به ۹۱۱ زنگ زد).

دلیلی است که برای آن یک عمل انجام می‌پذیرد (مثلا تینا برای کمک گرفتن، فوراً به ۹۱۱ زنگ زد).

چیزی که به دلیل آن، در وهله اول، عمل رخ می‌دهد؛ نه برای آن چیز، بلکه بیشتر به خاطر آن چیز (مثلا چونکه کریم گرسنه بود، او کیک را خورد).

همیشه مرزهای مشخصی بین این رابطه‌ها نیست. برای مثال در جمله «چکش پنجره را شکاند»، چکش می‌تواند برچسب کنشگر را بگیرد، یک ابزار باشد، یک راننده یا احتمالاً یک دلیل است. با این حال، برچسب‌های رابطه موضوعی، از نظر منطقی پذیرفتنی‌تر از بقیه‌شان است.

منحصراً توصیف معنایی است در مورد روشی که در آن موجودیت‌های توصیف شده توسط عبارات اسمی، در رابطه با معنی کنش توصیف شده توسط فعل، کار می‌کنند. یک اسم می‌تواند بیش از یک رابطه موضوعی داشته باشد. تقریباً هر عبارت اسمی حداقل یک رابطه موضوعی را حمل می‌کند (استثناها پوچ‌واژه اند). رابطه‌های موضوعی در مورد یک اسم، در جمله‌هایی که ترجمه آزاد از جمله دیگری هستند، مشابه می‌باشند.

نقش تتا ساختاری نحوی است که بازتاب دهندهٔ محل در ساختار شناسه ای فعلی هستند که با آن مرتبط می‌باشند. یک اسم فقط یک نقش تتا را می‌تواند داشته باشد. فقط شناسه‌ها نقش معنایی دارند. افزوده‌ها نقش تتا ندارند.

در مورد عبارت اسمی موحود در یک جمله، بیان کننده محل سطحی آن است (در زبان‌هایی مثل انگلیسی) یا حالت آن را بیان می‌کند (در زبان‌هایی مثل لاتین).

رابطه‌های موضوعی متوجه طبیعت رابطه بین معنای فعل و معنای اسم است. نقش تتا دربارهٔ تعداد شناسه‌هایی است که یک فعل به آن نیاز دارد (که صرفاً یک مفهوم نحوی است). نقش‌های تتا رابطه‌های نحوی‌ای هستند، که به رابطه‌های موضوعی معنایی ارجاع دارند.