شادان برزین

شادانِ برزین یا شادان پسرِ برزین، (قرن چهارم هجری) از اهالی طوس، و یکی از چهارتن دانایِ زرتشتی بود که با کمک یکدیگر شاه‌نامه‌ای منثور را با استفاده از داستان‌های قدیم ایران گردآوردی کردند. این شاهنامه، به شاهنامهٔ ابومنصوری معروف است و به دستورِ امیر ابومنصور محمد بن عبدالرزاق، فرمان‌روای آن‌زمانِ طوس نوشته شد.

امیر ابومنصور، به کارگزارِ خود، ابومنصور مَعمری دستور داد تا از دهقانان و فرزانگانِ آن زمان کسانی را بیاورد تا داستانِ شاهانِ قدیم ایران، از کیومرث تا یزدگرد سوم را در کتابی بنویسند.[1]

بعدها این کتاب، یکی از منابعِ اصلیِ فردوسی برای به نظم درآوردنِ شاه‌نامه شد. فردوسی از شادان برزین در شاه‌نامه و در داستانِ برزویه پزشک و آوردن کلیله و دمنه از هندوستان نام می‌برد:[2]

نگاه کن که شادانِ برزین چه گفتبدان گه که بگشاد رازِ نهفت
ز کار شهنشاه نوشین‌روانکه نامش بماناد دایم جوان

پانویس
  1. فردوسی و شعر او، صص ۴۸ و ۴۹
  2. همان، ص ۶۷

منابع
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.