ماهویه خورشید

شاهوی یا ماهوی، (قرن چهارم هجری) از اهالی نیشابور، و یکی از چهارتن دانایِ زرتشتی بود که با کمک یکدیگر شاه‌نامه‌ای منثور را با استفاده از داستان‌های قدیم ایران گردآوردی کردند. این شاه‌نامه، به شاه‌نامهٔ ابومنصوری معروف است و به دستورِ امیر ابومنصور محمد بن عبدالرزاق، فرمان‌روای آن‌زمانِ طوس نوشته شد.

امیر ابومنصور، به پیشکار خود، ابومنصور مَعمری دستور داد تا از دهقانان و فرزانگانِ آن زمان کسانی را بیاورد تا داستانِ شاهانِ قدیم ایران، از کیومرث تا یزدگرد سوم را در کتابی بنویسند.[1]

بعدها این کتاب، منبع اصلیِ فردوسی برای به نظم درآوردنِ شاه‌نامه شد. فردوسی از شاهوی در شاه‌نامه و در داستانِ گو و طلخند نام می‌برد:[2]

چنین گفت فرزانه شاهوی پیرز شاهوی پیر این سخن یادگیر

پانویس

  1. فردوسی و شعر او، صص ۴۸ و ۴۹
  2. همان، ص ۶۷

منابع

  • مینوی، مجتبی. فردوسی و شعر او. تهران: انتشارات معین ۱۳۸۵. شابک ۹۶۴−۷۶۰۳−۶۸−۱
  • صفا، ذبیح‌الله. حماسه سرایی در ایران. چاپ هفتم، تهران: مؤسسه انتشارات امیرکبیر ۱۳۸۴. شابک ۹۶۴−۰۰−۰۶۳۵−۱
  • نولدکه، تئودور. حماسهٔ ملّیِ ایران. مترجم: بزرگ علوی. تهران: مؤسسهٔ انتشارات نگاه، ۱۳۸۴. شابک ۹۶۴−۶۷۳۶−۷۹−۳
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.