ماهویه خورشید
شاهوی یا ماهوی، (قرن چهارم هجری) از اهالی نیشابور، و یکی از چهارتن دانایِ زرتشتی بود که با کمک یکدیگر شاه‌نامه‌ای منثور را با استفاده از داستان‌های قدیم ایران گردآوردی کردند. این شاه‌نامه، به شاه‌نامهٔ ابومنصوری معروف است و به دستورِ امیر ابومنصور محمد بن عبدالرزاق، فرمان‌روای آن‌زمانِ طوس نوشته شد.
امیر ابومنصور، به پیشکار خود، ابومنصور مَعمری دستور داد تا از دهقانان و فرزانگانِ آن زمان کسانی را بیاورد تا داستانِ شاهانِ قدیم ایران، از کیومرث تا یزدگرد سوم را در کتابی بنویسند.[1]
بعدها این کتاب، منبع اصلیِ فردوسی برای به نظم درآوردنِ شاه‌نامه شد. فردوسی از شاهوی در شاه‌نامه و در داستانِ گو و طلخند نام می‌برد:[2]
| چنین گفت فرزانه شاهوی پیر | ز شاهوی پیر این سخن یادگیر |
پانویس
- فردوسی و شعر او، صص ۴۸ و ۴۹
- همان، ص ۶۷
منابع
- مینوی، مجتبی. فردوسی و شعر او. تهران: انتشارات معین ۱۳۸۵. شابک ۹۶۴−۷۶۰۳−۶۸−۱
- صفا، ذبیح‌الله. حماسه سرایی در ایران. چاپ هفتم، تهران: مؤسسه انتشارات امیرکبیر ۱۳۸۴. شابک ۹۶۴−۰۰−۰۶۳۵−۱
- نولدکه، تئودور. حماسهٔ ملّیِ ایران. مترجم: بزرگ علوی. تهران: مؤسسهٔ انتشارات نگاه، ۱۳۸۴. شابک ۹۶۴−۶۷۳۶−۷۹−۳
_-_Walters_W60276B_(cropped).jpg.webp)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.