خروج سفیانی

تصویری از فرات، جنگ قرقیسیا در کنار این رود رخ می‌دهد.

پس از ورود سفیانی به منطقهٔ قرقیسیا جنگی رخ می‌دهد که به جنگ قرقیسیا معروف است. قرقیسیا شهر کوچکی بوده در مدخل نهر بوخار در رود فرات که امروزه فقط خرابه‌های آن نزدیک شهر دیرالزور نزدیک مرز سوریه با عراق قرار دارد.[20]

جنگ قرقیسیا در مرزهای سوریه، عراق و ترکیه به وقوع خواهد پیوست. دلیل اصلی این جنگ پیدا شدن گنجی در رود فرات است.[19] این گنج به صورت کوهی از طلا و نقره‌است که از درون فرات بیرون کشیده می‌شود[21]. همهٔ مردم برای دستیابی به آن گنج وارد این سرزمین شده‌اند و به همین خاطر جنگ سختی رخ می‌دهد که به کشته شدن صدها هزار نفر می‌انجامد[19].

در روایات شیعی[22] از این نبرد به نام سفرهٔ الهی یاد شده، چون در آن سفیانی به جنگ با أبقع و أصهب که دشمن مشترک سفیانی و شیعیان هستند، می‌پردازد که این امر باعث کشته شدن بسیاری از سپاهیان سفیانی می‌شود[23]. در این جنگ سفیانی بر سپاهیان أبقع و أصهب پیروز می‌شود و هر دوی آن‌ها را به قتل می‌رساند. در این جنگ صدهزار نفر کشته می‌شوند[23]. سپس سفیانی هفتاد هزار نفر از سپاهیانش را به سوی کوفه اعزام می‌کند[24].

حاکم عراق در زمان حملهٔ سپاه سفیانی فردی به نام شیصبانی است[25]. سپاه سفیانی متشکل از صد و سی هزار نفر[20]، از سمت غرب به عراق وارد می‌شوند و به سپاهیان شیصبانی حمله کرده و تمامی سپاهیان او را از بین می‌برند[25]. سفیانی با سلطه بر عراق، کشتار بزرگی را ترتیب می‌دهد[25][26]. سپاه سفیانی در شهرهای بغداد، الانبار، صرات، فاروق و روحا مستقر می‌شوند[27].

سپاه سفیانی در عراق با نیروی مقاوم خاصی روبه‌رو نمی‌گردد. تنها گروه اندکی به رهبری مردی عجم که از اهل کوفه‌است با او به مقابله می‌پردازند ولی فرماندهٔ ارتش سفیانی او و نیروهایش را در منطقه‌ای میان حیره و کوفه به قتل می‌رسانند[28].

تنها چند هفته بعد از سلطهٔ سفیانی، به او خبر می‌رسد که سپاهیان ایران برای پیوستن به سپاهیان مهدی شروع به حرکت به سمت عراق کرده اند[29]. نیروهای سفیانی در برابر آن‌ها عقب نشینی می‌کنند و با آن‌ها درگیر نمی‌شوند[29]. دلیل اصلی این عدم رویارویی این است که سفیانی می‌خواهد بعد از پیوستن نیروهای ایران و یمن به سپاه مهدی به آن‌ها حمله کند و تمامی مخالفان را یک جا شکست بدهد[29].

سفیانی برای گرفتن کعبه به سمت مکه می‌رود

حاکم حجاز که نمی‌تواند با سپاه حجت بن حسن مقابله کند از سفیانی می‌خواهد تا به کمک او بیاید[30]. سفیانی سپاه خود را دو قسمت کرده، نیمی را به شام و نیمی را به حجاز می‌فرستد[31]. سپاهیان او در ابتدا شهر مدینه را اشغال می‌کند و تمامی شیعیان شهر را قتل عام می‌کند[32] . دوازده هزار نفر از سپاهیان سفیانی سپس به سمت شهر مکه می‌روند[20]. آنگاه سپاهیان سفیانی که برای فتح مکه و کعبه به آن سو رفته‌اند در بیابان بیداء گرفتار حادثه‌ای عجیب می‌شوند و همگی به جز دو یا سه نفر درون زمین فرو می‌روند. [33][20]

نیروهای حجت بن حسن که به فرماندهی شعیب ابن صالح [34][35] در منطقهٔ کوه سفید در حوالی شهر استخر مستقر شده‌اند با بقایای سپاهیان سفیانی در عراق در جنگی که به نبرد اهواز معروف است می‌پردازند[35].

بعد از جنگ اهواز، سپاهیان ایران به همراه سپاهیان حجت بن حسن به سمت شام لشکرکشی می‌کنند[36] و در مرج عذرا در ۳۰ کیلومتری شهر دمشق اردو می‌زنند[36]. در این هنگام، سفیانی به ملاقات حجت بن حسن می‌رود و تسلیم می‌شود[37] اما در ادامه تحت تأثیر نزدیکان و پشتیبانانش از تسلیم شدن منصرف می‌شود، از دمشق عقب نشینی کرده و به رمله در فلسطین می‌رود[36]. شعیب ابن صالح همراه با سپاهیانش که در حدود یک میلیون نفر[38] هستند پس از گذشت از شام به فلسطین می‌روند و جنگ عظیمی میان آنان و سپاهیان سفیانی و پشتیبان‌های او در مناطق طبریه، صور، عکا و قدس در می‌گیرد که با شکست سفیانی به اتمام می‌رسد[38].