باشگاه فوتبال اینتر میلان

سال ۱۸۹۹ در شهر میلان باشگاه کریکت و فوتبال میلان تأسیس شد. این تیم تا سال ۱۹۰۸ توانست سه بار قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرد. در این سال، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به برابری و برادری و استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و نام اینترنازیوناله (به معنای بین‌المللی) را برای باشگاه خود انتخاب کردند. فلسفه وجودی و سیاست اصلی باشگاه از همان ابتدا مبارزه با نژادپرستی بوده که در نوع خود و در میان تمامی باشگاه‌های فوتبال دنیا موضوعی جالب و بی‌سابقه می‌باشد. تیم اینتر ناتسیوناله برای قهرمانی در لیگ ایتالیا تنها ۲ سال صبر کرد و در سال ۱۹۱۰ اولین قهرمانی این باشگاه به ثبت رسید. کاپیتان و مربی تیم در اولین قهرمانی در سال ۱۹۱۰ ویرجیلیو فوساتی بود که بعدها در جنگ جهانی اول هنگام خدمت در ارتش ایتالیا کشته شد.

سال‌های آغازین برای اینتر بسیار موفق بود. تیم دیگر شهر میلان (آث میلان)، پس از جدایی اینتری‌ها افت وحشتناکی کرد و بیش از ۴۰ سال در حسرت قهرمانی ایتالیا بود تا اینتر چند دهه بدون مزاحمت تیم اول شهر میلان باشد. اما اینتر نیز پس از کسب قهرمانی دوم در سال ۱۹۲۰ دچار افت شد. در سال ۱۹۲۲، اینتر در خطر سقوط به دسته پایین‌تر قرار داشت، اما پس از پیروزی در دو بازی پلی آف در لیگ ایتالیا باقی ماند. در سال ۱۹۲۸، در دوره‌ای که ایتالیا تحت سیطره فاشیست‌ها بود، باشگاه مجبور شد با «اتحادیه ورزش میلان» (Unione Sportiva Milanese) ادغام شود و به «باشگاه فوتبال آمبروزیانا» (Società Sportiva Ambrosiana) تغییر نام داد.[18] برای فصل ۲۹–۱۹۲۸، باشگاه از پیراهن‌های سفید که یک صلیب قرمز بر روی آن حک شده بود، استفاده کرد. طراحی این پیراهن از پرچم و لباس نظامیان شهر میلان الهام گرفته شده بود. در سال ۱۹۲۹، اورسته سیمونوتی رئیس جدید باشگاه، نام تیم را به «آ.اس. آمبروزیانا» (Associazione Sportiva Ambrosiana) تغییر داد، همچنین پیراهن‌های آبی و مشکی دوباره مورد استفاده قرار گرفت. با این حال، هواداران، تیم را با نام اینتر صدا می‌زدند.

جوزپه مه آتزا آقای گل اولین دوره سری آ با زدن ۳۱ گل در فصل ۳۰–۱۹۲۹

سال ۱۹۲۷ ستاره‌ای به نام جوزپه مه آتزا در میلان متولد شد. اینتر با اتکا به این فوق ستاره خود دوباره به اوج بازگشت و توانست بار دیگر قهرمانی ایتالیا را از آن خود کند. مه آتزا توانست در اولین دوره برگزاری لیگ کشور ایتالیا با نام سری آ، در فصل ۳۰–۱۹۲۹ قهرمانی را به اینتر هدیه کند و خود با زدن ۳۱ گل آقای گل اولین دوره سری آ شود. در سال ۱۹۳۱ و با فشار سهامداران بر فردیناندو پوتزانی رئیس جدید باشگاه نام تیم به «آ.اس. آمبروزیانا-اینتر» (Associazione Sportiva Ambrosiana-Inter) تغییر پیدا کرد. در سال‌های ۱۹۳۸ و ۱۹۴۰، اینتر همراه با مه آتزا توانست اسکودتوی چهارم و پنجم را کسب کند. مه آتزا بین سال‌های ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۸ توانست ۳ بار آقای گلی کشور ایتالیا را بدست آورد. در دو جام جهانی ۱۹۳۴ ایتالیا و جام جهانی ۱۹۳۸ فرانسه، جوزپه مه آتزا یکی از ارکان اصلی قهرمانی ایتالیا بود. او در جام جهانی ۱۹۳۴ بهترین بازیکن جام شد و در جام جهانی ۱۹۳۸ بازوبند کاپیتانی آتزوری‌ها را بر بازو بست. اینتر در فصل ۳۹–۱۹۳۸ همراه با مه آتزا موفق شد اولین کوپا ایتالیای خود را به دست آورد. این بازیکن در انتهای فصل ۴۰–۱۹۳۹ از اینتر جدا شد و بازی در چند تیم دیگر ایتالیا را هم تجربه کرد ولی در سال آخر دوران بازی خود به اینتر بازگشت تا با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کند. جوزپه مه آتزا در ۴۰۸ بازی ۲۸۴ گل برای اینتر زد و بعد از گذشت چند دهه هنوز بهترین گلزن اینتر و چهارمین گلزن برتر تاریخ لیگ ایتالیاست.[19] او در مقاطع مختلفی سرمربیگری اینتر را بر عهده گرفت و در سال ۱۹۷۹ پس از مرگش، شهرداری میلان نام بزرگترین ورزشگاه کشور ایتالیا را از سن سیرو به جوزپه مه آتزا تغییر داد.

اینتر بین سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰ همیشه یکی از مدعیان قهرمانی سری آ بود اما معمولاً در رتبه‌های دوم و سوم قرار می‌گرفت و نمی‌توانست به قهرمانی برسد. در سال ۱۹۴۲ کارلو ماسرونی جایگزین فردیناندو پوتزانی شد و ریاست باشگاه را برعهده گرفت. پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵، باشگاه دوباره نام اصلی خود یعنی اینترنازیوناله (Internazionale) را به دست آورد. در سال ۱۹۵۲ آلفردو فونی به عنوان سرمربی اینتر برگزیده شد و با متحول کردن تیم توانست اینتر را به قدرت اول ایتالیا تبدیل کند. او در همان دو سال اول حضور خود در سال‌های ۱۹۵۳ و ۱۹۵۴، اسکودتو ششم و هفتم را برای اینتر به ارمغان آورد و نتایج جالبی را با اینتر رقم زد. اینتر در بسیاری از مسابقات با اختلاف گل فراوان پیروز می‌شد که از بین آن‌ها می‌توان به پیروزی شش بر صفر مقابل یوونتوس اشاره کرد. دوران نسبتاً کوتاه فونی با موفقیت‌های چشمگیری برای اینتر همراه بود. دوران ریاست ماسرونی در باشگاه اینتر، که با دو قهرمانی و دو نایب قهرمانی در سری آ همراه بود، در سال ۱۹۵۵ به پایان رسید.

ترکیب تیم اینتر قهرمان فصل ۶۵–۱۹۶۴ سری آ

هلنیو هررا و ساندرو مازولا

در سال ۱۹۵۵، آنجلو موراتی که از افراد سرشناس ایتالیا بود اینتر را خریداری کرد و ریاست این تیم را بر عهده گرفت. حضور موراتی در اینتر با پایان دوران آلفردو فونی همراه بود. موراتی در ابتدای حضور خود چند مربی عوض کرد تا سرانجام تصمیم گرفت هدایت باشگاه را به یک تئوریسین آرژانتینی به نام هلنیو هررا بسپارد. در سال ۱۹۶۰ هررا از بارسلونا به اینتر پیوست، به همراه او لوئیز سوارز ستاره خط میانی بارسلونا هم به اینتر آمد، کسی که به دلیل قهرمانی با بارسلونا در رقابت‌های لا لیگا و اینتر-سیتیز فیرز کاپ در همان سال برنده جایزه بهترین بازیکن سال اروپا شده بود. هررا اینتر را به یکی از بزرگ‌ترین تیم‌های اروپا تبدیل کرد. او سیستم ۲-۵-۳ را که به "Verrou" معروف بود اصلاح کرد که باعث انعطاف‌پذیری بیشتر هنگام ضدحمله می‌شد. سیستم کاتناچیو (catenaccio) را یک مربی اتریشی به نام کارل راپان به وجود آورد. سیستم اصلی راپان با چهار مدافع ثابت اجرا می‌شد. این سیستم به صورت یارگیری نفر به نفر (man-to-man) به علاوه یک بازیساز در میانه میدان که توپ را با دو هافبک کناری به گردش درمی‌آورد اجرا می‌شد. هررا این سیستم را با اضافه کردن دفاع پنجم در نقش سوئیپر یا لیبرو در پشت دو مدافع میانی، اصلاح کرد. وظیفه اصلی سوئیپر یا لیبرو، دور کردن ضربات و پاس‌های مهاجمین حریف است. تیم او سال اول در رتبه سوم ایتالیا ایستاد و در سال دوم نایب قهرمان شد. هررا در سومین سال حضور خود در فصل ۶۳–۱۹۶۲، هشتمین اسکودتو را برای اینتر به ارمغان آورد. پس از آن اینتر در سال‌های ۱۹۶۴ و ۱۹۶۵ دوبار به صورت متوالی قهرمان جام باشگاه‌های اروپا شد، به همین دلیل به هررا لقب "جادوگر" (il Mago) داده شد. هسته اصلی تیم هررا از بازیکنانی نظیر بورنییک و فاکتی در نقش مدافع کناری، آرماندو پیکی در نقش سوئیپر یا لیبرو، لوئیز سوارز و ساندرو مازولا در نقش بازیساز، جایر و کورسو در نقش بال‌های کناری، تشکیل شده بود.[20][21][22][23][24][25]

در سال ۱۹۶۴ اینتر با شکست پارتیزان در یک چهارم و دورتموند در نیمه نهایی به فینال جام باشگاه‌های اروپا رسید. در فینال اینتر باید در برابر رئال مادرید قرار می‌گرفت، تیمی که تا آن زمان از نه فینال به هفت فینال راه پیدا کرده بود. اینتر با دو گل مازولا با نتیجه سه بر یک، بر رئال مادرید غلبه کرد، سپس تیم با غلبه بر ایندپندینته قهرمان جام بین قاره‌ای فوتبال شد. یک سال بعد نیز اینتر در فینال جام باشگاه‌های اروپا با تک گل جایر بر بنفیکا غلبه کرد و برای دومین بار به صورت متوالی قهرمان این رقابت‌ها شد. در فصل ۶۵–۱۹۶۴، اینتر نهمین اسکودتو خود را به دست آورد همچنین به مقام نایب قهرمانی کوپا ایتالیا نیز رسید. در سال ۱۹۶۶ اینتر با هررا به دهمین اسکودتو خود رسید. در کشور ایتالیا هر تیمی ۱۰ بار قهرمان لیگ داخلی کشور شود یک ستاره به پیراهن خود اضافه می‌کند. در سال ۱۹۶۷ زمانی که جایر از باشگاه جدا شده بود و سوارز مصدوم بود، اینتر در فینال جام باشگاه‌های اروپا با نتیجه دو بر یک برابر سلتیک شکست خورد. اینتر در دهه شصت میلادی بر بام فوتبال ایتالیا و اروپا قرار گرفت و این دهه به عنوان بهترین دوران این باشگاه ثبت شد. اینتر در آن سال‌ها ۳ اسکودتو و ۴ جام بین‌المللی را بدست آورد و به اینتر هررا لقب گرنده اینتر (Grande Inter) به معنای اینتر بزرگ داده شد. دوران طلایی هرارا دو سال بعد یعنی در سال ۱۹۶۸ با جدایی آنجلو موراتی پایان پذیرفت.

تیم اینتر قهرمان فصل ۷۱–۱۹۷۰ سری آ

ترکیب اینتر قهرمان فصل ۸۹–۱۹۸۸ سری آ

در سال ۱۹۶۸، ایوانوئه فرایزولی به عنوان رئیس جدید باشگاه برگزیده شد. در همان سال آلفردو فونی برای بار دوم هدایت باشگاه اینتر را برعهده گرفت، کسی که دو قهرمانی سری آ را در دهه پنجاه برای اینتر به ارمغان آورده بود. در پایان فصل ۶۹–۱۹۶۸ اینتر با کسب سی و شش امتیاز از سی بازی در جایگاه نه چندان خوب چهارم قرار گرفت. دوره دوم حضور فونی در باشگاه اینتر که تنها یک فصل به طول انجامید، با جایگزینی هریبرتو هررا پایان پذیرفت. در فصل ۷۰–۱۹۶۹ اینتر با هدایت هریبرتو هررا به مقام نایب قهرمانی سری آ دست یافت. فصل ۷۱–۱۹۷۰ برای اینتر وحشتناک آغاز شد. شکست‌های پیاپی ابتدای فصل و بازی‌های کابوس وار اینتر باعث شد هوادارن نگران سقوط تیم به دسته پایین‌تر باشند، به همین دلیل در ۱۴ نوامبر ۱۹۷۰، هریبرتو هررا از هدایت اینتر برکنار شد و جووانی اینورنیتسی به عنوان جانشین او انتخاب شد. با انتخاب اینورنیتسی ورق برگشت و اینتر بردهای خود را آغاز کرد. در پایان فصل، اینتر یازدهمین اسکودتو خود را به دست آورد و لقب پاتزا اینتر به این تیم داده شد. در فصل ۷۲–۱۹۷۱ اینورنیتسی به همراه اینتر به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافت اما با شکست دو بر صفر برابر آژاکس به مقام نایب قهرمانی رسید. پس از آن سال بار دیگر اینتر دوران بسیار پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشت. در سال ۱۹۷۷، اجنیو برسلینی به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد. برسلینی در اولین فصل حضور خود بر روی نیمکت اینتر، قهرمانی کوپا ایتالیا را به دست آورد. در فصل ۸۰–۱۹۷۹ اینتر با هدایت برسلینی به دوازدهمین اسکودتو خود دست یافت. فصل ۸۲–۱۹۸۱ که آخرین فصل حضور برسلینی بر روی نیمکت اینتر بود با قهرمانی در کوپا ایتالیا به پایان رسید. در ۱ ژوئیه ۱۹۸۶ جووانی تراپاتونی هدایت اینتر را بر عهده گرفت. تراپاتونی در اولین فصل حضور خود اینتر را به جایگاه سوم رساند، فصل بعد نیز به جایگاهی بهتر از پنجمی دست نیافت. در فصل ۸۹–۱۹۸۸ تراپاتونی با داشتن بازیکنانی همچون لوتار ماتئوس، جوزپه برگومی، آندریاس برمه، والتر زنگا و نیکولا برتی توانست با ۵۸ امتیاز (در آن دوران هر برد ۲ امتیازی بود) اسکودتوی سیزدهم را برای اینتر به ارمغان بیاورد، قهرمانی که تا سال ۲۰۰۷، بهترین قهرمانی ادوار سری آ محسوب می‌شد. فصل ۹۰–۱۹۸۹ با جایگاه سومی در سری آ و قهرمانی در سوپر جام فوتبال ایتالیا به پایان رسید. در همان سال تیم ملی فوتبال آلمان با بازیکنان اینتری خود یعنی لوتار ماتئوس، یورگن کلینزمن و آندریاس برمه توانست یاران مارادونا را فینال جام جهانی شکست دهد و قهرمان جهان شود. در آن بازی‌ها لوتار ماتئوس کاپیتان و مؤثرترین بازیکن تیم ملی فوتبال آلمان در جام جهانی بود. همان سال فیفا تصمیم گرفت هر سال بازیکن سال فوتبال جهان را انتخاب کند. لوتار ماتئوس اولین کسی بود که جایزه بهترین بازیکن سال جهان را از آن خود کرد. تراپاتونی در فصل ۹۱–۱۹۹۰ اینتر را به مقام قهرمانی یوفا کاپ رساند. تراپاتونی در پایان فصل از اینتر جدا شد.

اینتر قهرمان جام یوفا در فصل ۹۴–۱۹۹۳

دهه ۹۰ دوره ناامید کننده ای در تاریخ باشگاه بود. در حالی که رقبای اصلی اینتر یعنی یوونتوس و میلان به افتخاراتی در فوتبال ایتالیا و اروپا دست پیدا کرده بودند، اینتر با نتایج متوسط خود از آن‌ها عقب افتاده بود. بدترین دوران اینتر طی این سال‌ها رقم خورد و اینتر در فصل ۹۴–۱۹۹۳ با کسب عنوان سیزدهم در سری آ، بدترین رتبه تاریخ خود را بدست آورد و فقط ۱ امتیاز تا سقوط به دسته پایین‌تر فاصله داشت. البته اینتر در سال‌های ۱۹۹۱، ۱۹۹۴ و ۱۹۹۸ سه بار جام یوفا را بدست آورد، ولی کسب این جام نمی‌توانست طرفداران اینتر را راضی نگه دارد.

در سال ۱۹۹۵، ماسیمو موراتی با پایان دادن به دوران یازده ساله ارنستو پلگرینی، ریاست باشگاه را به دست گرفت. اینتر در این دوره دو بار رکورد نقل و انتقالات فوتبال جهان را شکست. (۱۹٫۵ میلیون پوند برای رونالدو از بارسلونا در سال ۱۹۹۷ و ۳۱ میلیون پوند برای کریستین ویری از لاتزیو در سال ۱۹۹۹).[26][27][28][29] با این حال، دهه ۹۰ یادآور تنها دوره در تاریخ باشگاه اینتر است که حتی یک قهرمانی هم در سری آ به دست نیامد. برای هواداران اینتر دشوار بود که بفهمند چه کسی مقصر این اوضاع است، همین موضوع باعث سرد شدن رابطه هواداران با ریاست، مربیان و حتی بعضی از بازیکنان نیز شد.

موراتی بعدها هدف هواداران قرار گرفت، به خصوص زمانی که سرمربی محبوب، لوئیجی سیمونی را پس از گذشت تنها چند بازی از فصل ۹۹–۱۹۹۸ اخراج کرد، کسی که به عنوان بهترین مربی ایتالیایی در سال ۱۹۹۸ انتخاب شده بود. در آن فصل اینتر سهمیه هیچ‌یک از رقابت‌های اروپایی را کسب نکرد و لیگ را در جایگاه هشتم به پایان رساند.

فصل بعد، موراتی هدایت باشگاه اینتر را به مارچلو لیپی سرمربی سابق یوونتوس سپرد و بازیکنانی همچون آنجلو پروتزی، لوران بلان، ویری و ولادیمیر جوگوویچ را به خدمت گرفت. تیم اینتر با رسیدن به فینال کوپا ایتالیا در فصل ۲۰۰۰–۱۹۹۹ به اولین جام داخلی خود از سال ۱۹۸۹ نزدیک شده بود اما با شکست در برابر لاتزیو، به مقام نایب قهرمانی رسید. اینتر در پایان فصل در جایگاه چهارم سری آ قرار گرفت و برای کسب سهمیه رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا باید در مسابقات پلی آف شرکت می‌کرد.

بدشانسی‌های اینتر در فصل بعد نیز ادامه پیدا کرد، اینتر درحالی که با گل خرید جدید خود رابی کین در دیدار سوپر جام فوتبال ایتالیا در سال ۲۰۰۰ از لاتزیو پیش افتاده بود، در نهایت با نتیجه چهار بر سه مغلوب حریف خود شد و به مقام نایب قهرمانی رسید، همچین اینتر با شکست در مرحله سوم مسابقات پلی آف برابر تیم سوئدی هلسینگبورگس نتوانست جواز حضور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا فصل ۰۲–۲۰۰۱ را کسب کند. لیپی پس از شکست در اولین بازی فصل جدید برابر رجینا که اولین شکست تاریخ باشگاه برابر این تیم بود، اخراج شد. مارکو تاردلی به عنوان جانشین لیپی انتخاب شد، اما تاردلی هم نتوانست نتایج خوبی را کسب کند و هواداران اینتر، تاردلی را به عنوان سرمربی که دربی شهر میلان را شش بر صفر در برابر تیم میلان واگذار کرد به یاد می‌آورند.

اینتر در روز پایانی فصل ۰۲–۲۰۰۱ سری آ با نتیجه چهار بر دو از لاتزیو شکست خورد

در ۲۲ ژوئن ۲۰۰۱ هکتور کوپر به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد. اینتر همراه با کوپر به مرحله نیمه نهایی یوفا کاپ راه یافت اما با شکست سه بر دو در مجموع دو بازی رفت و برگشت برابر فاینورد، از صعود به فینال بازماند. در ۵ مه ۲۰۰۲ و در روز پایانی فصل ۰۲–۲۰۰۱ سری آ، زمانی که اینتر به کسب پیروزی برابر لاتزیو نیاز داشت تا اولین اسکودتو خود را پس از سال ۱۹۸۹ کسب کند، در حالی که با نتیجه دو بر یک از حریف خود پیش بود، در نهایت با نتیجه چهار بر دو شکست خورد و جام قهرمانی را از دست داد. فصل بعد اینتر به مقام نایب قهرمانی سری آ دست پیدا کرد، همچنین به مرحله نیمه نهایی رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا فصل ۰۳–۲۰۰۲ راه یافت. اینتر در این مرحله باید در برابر همشهری خود، میلان قرار می‌گرفت. دو تیم در مجموع دو بازی رفت و برگشت به تساوی یک بر یک رضایت دادند، اما به دلیل قانون گل زده در خانه حریف، اینتر از صعود به فینال بازماند.

در ۱۹ اکتبر ۲۰۰۳، کوپر بعد از گذشت شش بازی از فصل ۰۴–۲۰۰۳ زمانی که تیم در جایگاه هشتم بود اخراج شد و برای ادامه فصل آلبرتو زاکرونی هدایت اینتر را بر عهده گرفت. در پایان فصل، اینتر در جایگاه چهارم قرار گرفت و زاکرونی اخراج شد.

اینتر قهرمان کوپا ایتالیا فصل ۰۶–۲۰۰۵

در ۸ ژوئیه ۲۰۰۴، اینتر روبرتو مانچینی سرمربی سابق لاتزیو را به عنوان سرمربی جدید تیم انتخاب کرد. مانچینی در اولین فصل حضورش، از ۱۸ پیروزی، ۱۸ تساوی و تنها دو شکست، ۷۲ امتیاز کسب کرد و در جایگاه سوم سری آ قرار گرفت، همچنین اینتر قهرمان جام حذفی و سوپرجام ایتالیا در فصل ۰۵–۲۰۰۴ نیز شد. در ۱۱ مه ۲۰۰۶، اینتر پس از شکست دادن رم با نتیجه چهار بر یک در مجموع دو بازی رفت و برگشت، قهرمان جام حذفی ایتالیا در فصل ۰۶–۲۰۰۵ شد. پس از پایان فصل ۰۶–۲۰۰۵، دادگاه ایتالیا که ۲ سال به صورت مخفی مکالمات سران باشگاه‌های سری آ را ضبط می‌کرد به تحقیق در مورد فساد و تبانی در فوتبال ایتالیا پرداخت. مکالمات لوچانو موجی مدیر باشگاه یوونتوس با رئیس کمیته داوران و مدارک به دست آمده از بعضی باشگاه‌های ایتالیایی آن‌ها را به دردسر انداخت. در نهایت یوونتوس به جرم تبانی با داوران به دسته پایین‌تر سقوط کرد و ۲ قهرمانی آخر این تیم پس گرفته شد. باشگاه‌های میلان، لاتزیو و فیورنتینا هم با کسر امتیاز روبرو شدند. جدول سری آ در فصل ۰۶–۲۰۰۵ تغییر کرد و یوونتوس به انتهای جدول سقوط کرد. مدتی بعد یوفا از فدراسیون فوتبال ایتالیا خواست برای شرکت تیم‌های ایتالیایی در مسابقات فصل آینده لیگ قهرمانان، برای فصل ۰۶–۲۰۰۵ قهرمان جدیدی تعیین کند و فدراسیون فوتبال ایتالیا بر اساس جدول جدید بعد از اعمال مجازات‌ها، اینتر را به عنوان قهرمان سری آ در فصل ۰۶–۲۰۰۵ معرفی کرد.

روبرتو مانچینی

پس از پاک شدن نسبی فوتبال ایتالیا، ماسیمو موراتی که می‌خواست جا پای پدر بگذارد با کمک جاچینتو فاکتی و با مربیگری روبرتو مانچینی بار دیگر بسیاری از فوق ستاره‌های دنیای فوتبال را جمع‌آوری کرد. فاکتی همان سال درگذشت، ولی حاصل تلاش‌های او و ماسیمو موراتی قهرمانی‌های اینتر بود. ثبت رکورد ۱۷ پیروزی پیاپی و کسب ۹۷ امتیاز (در ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۶ با پیروزی چهار بر یک خانگی برابر لیورنو آغاز و در ۲۸ فوریه ۲۰۰۷ با تساوی خانگی یک بر یک برابر اودینزه پایان یافت) در فصل ۰۷–۲۰۰۶، دو رکورد ارزشمند برای اینتر به ارمغان آورد. در ۲۲ آوریل ۲۰۰۷ نراتزوری‌ها با پیروزی دو بر یک برابر سیه‌نا با دو گل مارکو ماتراتسی توانستند با ۲۲ امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم، پانزدهمین قهرمانی خود را در سری آ جشن بگیرند.[30] یک فصل بعد هم اینتر با پشت سر گذاشتن رقبا برای سومین سال پیاپی قهرمانی ایتالیا را از آن خود کرد. اینتر خود را به عنوان قدرت اول فوتبال ایتالیا مطرح کرد، اما در فتح لیگ قهرمانان اروپا ناکام بود به همین دلیل مانچینی خیلی زود از کار برکنار شد.[31] پس از پایان فصل ۰۸–۲۰۰۷ موراتی گرانقیمت‌ترین مربی جهان یعنی ژوزه مورینیو را به اینتر آورد تا شاید این مربی سرشناس، یک بار دیگر قهرمانی اروپا را برای اینتر و موراتی به ارمغان بیاورد.[32]

هواداران اینتر در فینال لیگ قهرمانان اروپا ۲۰۱۰

ژوزه مورینیو در همان سال اول ورود به ایتالیا توانست اینتر را برای چهارمین بار پیاپی به قهرمانی سری آ برساند، اما در لیگ قهرمانان ناموفق بود و در مرحله یک‌هشتم نهایی با شکست برابر منچستر یونایتد از دور رقابت‌ها کنار رفت. در پایان فصل بهترین بازیکن اینتر و یکی از برترین مهاجمین جهان یعنی زلاتان ابراهیموویچ در ازای ساموئل اتوئو به همراه چهل و نه میلیون یورو از اینتر جدا شد و به بارسلونا پیوست. علاوه بر ساموئل اتوئو، اینتر با پول به دست آمده از فروش ابراهیموویچ بازیکنان دیگری مثل دیگو میلیتو، وسلی اسنایدر، لوسیو، تیاگو موتا و گوران پاندف را به خدمت گرفت. عملکرد اینتر در فصل ۱۰–۲۰۰۹ فوق‌العاده بود. شاگردان مورینیو با وجود مشکلات فراوان توانستند قهرمانی لیگ ایتالیا را بدست آورند. مورینیو طی دو فصل حضور خود در ایتالیا رکورد شکست ناپذیری خود در بازی‌های خانگی را حفظ کرد و نراتزوری‌ها هرگز در مسابقات خانگی طعم شکست را نچشیدند. در رقابت‌های جام حذفی هم اینتر با شکست لیورنو، یوونتوس و فیورنتینا به فینال رسید و در بازی فینال با تک گل دیگو میلیتو از سد رم گذشت و قهرمانی جام حذفی را به افتخارات خود اضافه کرد. اما مهم‌ترین دستاورد تیم مورینیو در لیگ قهرمانان اروپا بود. نراتزوری‌ها در مرحله یک‌هشتم نهایی چلسی، قهرمان انگلستان را در هر دو بازی رفت و برگشت مغلوب کردند. در مرحله نیمه نهایی با نتیجه سه بر دو از سد بارسلونا قهرمان اسپانیا و مدافع عنوان قهرمانی اروپا گذشتند و به دیدار پایانی این مسابقات راه یافتند. دیدار پایانی این مسابقات معتبر به قضاوت " هاوارد وب " از انگلیس در ورزشگاه "سانتیاگو برنابئو "شهر مادرید برگزار شد. اینترمیلان و بایرن مونیخ پیش از رسیدن به فینال لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا فاتح لیگ و جام حذفی ایتالیا و المان شده بودند. مورینیو که با چلسی هرگز حضور در فینال را تجربه نکرد، در دومین فصل حضورش در اینتر به فینال لیگ قهرمانان رسید. او در فینال باید مقابل استاد سابقش، لوئیس فن خال قرار می‌گرفت که بار دیگر بایرن را به تیم اول بوندس لیگا تبدیل کرده بود. هر دو تیم با قهرمانی در لیگ و جام حذفی به دنبال تکمیل سه‌گانه‌شان بودند و در نهایت این اینتر بود که با ارائه یک بازی حساب شده با درخشش دیه گو میلیتو، بهترین بازیکن فصل لیگ قهرمانان، برابر حریف خود به پیروزی دو بر صفر رسید و جام قهرمانی را بالای سر برد[33] و اولین تیم ایتالیایی لقب گرفت که توانست سه‌گانه (Treble) را کسب کند.[34]

رافائل بنیتز

پس از پایان فصل ۱۰–۲۰۰۹ ژوزه مورینیو از اینتر جدا شد و به رئال مادرید پیوست[35] و رافائل بنیتز سرمربی اسبق لیورپول جای او را بر روی نیمکت اینتر پر کرد.[36] انتخاب بنیتز، آغاز مسیری بود که خیلی زود اینتر را از جمع مدعیان قهرمانی ایتالیا دور کرد. در ۲۱ اوت ۲۰۱۰ بنیتز اولین جام خود را با پیروزی سه بر یک اینتر در برابر رم در سوپرجام فوتبال ایتالیا کسب کرد، همچنین بنیتز همراه با اینتر به مقام قهرمانی جام باشگاه‌های جهان در سال ۲۰۱۰ دست پیدا کرد[37] اما در کسب سوپر جام اروپا ناکام ماند[38] و به خاطر نتایج ضعیف درسری آ، خیلی زود از اینتر اخراج شد[39][40] و لئوناردو به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد.[41] لئوناردو فصل را با ۳۰ امتیاز از ۱۲ بازی با میانگین ۲٫۵ امتیاز از هر بازی، بهتر از دو مربی قبلی یعنی بنیتز و مورینیو آغاز کرد. در ۶ مارس ۲۰۱۱ لئوناردو با کسب ۳۳ امتیاز از ۱۳ بازی رکورد جدیدی در سری آ ایتالیا به ثبت رساند. رکورد قبلی متعلق به فابیو کاپلو در فصل ۰۵–۲۰۰۴ بود که در ۱۳ بازی ۳۲ امتیاز به دست آورده بود. لئوناردو در فصل ۱۱–۲۰۱۰ اینتر را به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا رساند اما با شکست برابر شالکه ۰۴ از دور مسابقات کنار رفت. همچین لئوناردو توانست همراه با اینتر فاتح جام حذفی ایتالیا شود و به مقام نایب قهرمانی سری آ دست پیدا کند، هرچند در پایان فصل اخراج شد. پس از لئوناردو مربیانی همچون جیان پیرو گاسپرینی، کلودیو رانیری و آندره آ استراماچونی هدایت اینتر را بر عهده گرفتند. اینتر طی دو فصل، از ۵ مربی مختلف استفاده کرد و همه آن‌ها بعد از مدت کوتاهی اخراج شدند. از بین ۵ مربی که در این مدت روی نیمکت اینتر نشستند به جز رافائل بنیتز، هیچ‌کدام سابقه قهرمانی در سطح اول اروپا را نداشتند. اینتر به خاطر قانون فیرپلی مالی و نداشتن منابع مناسب مالی مجبور به فروش ستاره‌های خود شد و ساموئل اتوئو، وسلی اسنایدر، ژولیو سزار، لوسیو، مایکون، تیاگو موتا و گوران پاندف به خاطر حقوق بالایشان تیم را ترک کردند.

در تاریخ ۱ اوت ۲۰۱۲، باشگاه اینتر اعلام کرد که موراتی قصد دارد تا بخشی از سهام این باشگاه را به یک کنسرسیوم چینی به رهبری کنت هوانگ بفروشد.[42] در همان روز، اینتر اعلام کرد که توافقی با شرکت ساخت‌وساز راه‌آهن چین برای پروژه استادیوم جدید صورت گرفته‌است، هرچند، سرانجام توافق با کنسرسیوم چینی از بین رفت.[43] فصل ۱۳–۲۰۱۲ با هدایت استراماچونی یکی از بدترین فصل‌ها در تاریخ باشگاه بود که با جایگاه نهمی در سری آ و عدم کسب سهمیه در هیچ‌یک از رقابت‌های اروپایی به پایان رسید. در ۲۴ مه ۲۰۱۳ والتر ماتزاری جایگزین استراماچونی شد. ماتزاری در انتهای فصل اینتر را به رده پنجم سری آ رساند و جواز حضور در مرحله پلی آف لیگ اروپا فصل ۱۵–۲۰۱۴ را کسب کرد.

در ۱۵ اکتبر ۲۰۱۳، یک کنسرسیوم اندونزیایی (.International Sports Capital HK Ltd) به سرپرستی اریک توهیر، هاندی سوئتدجو و روزان روئسلانی، توافق‌نامه ای با اینتر به امضا رساند که طبق این توافق هفتاد درصد سهام اینتر را با پرداخت بیش از ۵۰۰ میلیون دلار خرید.[44][45][46] با این حال موراتی ۲۹٫۵ درصد از سهام خود را حفظ کرد.[47]

اریک توهیر که مالک باشگاه فیلادلفیا سونتی سیکسرز در لیگ ان بی ای و دی‌سی یونایتد در لیگ فوتبال ام‌ال اس آمریکا نیز بود، در ۲ دسامبر ۲۰۱۳ اعلام کرد که مشارکت استراتژیک بین اینتر و دی‌سی یونایتد شکل گرفته‌است.[48] در دوران اریک توهیر، اینتر به دلیل نقض قوانین فیر پلی مالی در گذشته از طرف یوفا دچار محدودیت‌هایی شده بود. همچنین در این دوران در ۱۴ نوامبر ۲۰۱۴ روبرتو مانچینی برای بار دوم هدایت اینتر را بر عهده گرفت.[49] اینتر فصل ۱۶–۲۰۱۵ را در جایگاه چهارم به پایان رساند و نتوانست به لیگ قهرمانان اروپا صعود کند.

در ۶ ژوئن ۲۰۱۶ گروه هولدینگ سانینگ یک شرکت متعلق به ژانگ ژیندانگ بنیانگذار و رئیس گروه سانینگ بخش اعظمی از سهام باشگاه را از اریک توهیر و ماسیمو موراتی خرید.[50] بر اساس گزارش منابع مختلف مجموع مبلغ سرمایه‌گذاری شده از طرف سانینگ ۲۷۰ میلیون یورو بود.[51] این توافق در ۲۸ ژوئن ۲۰۱۶ در یک مجمع عمومی فوق‌العاده پذیرفته شد که بر اساس آن سانینگ ۶۸٫۵۵ درصد از سهام باشگاه را خریداری کرد.[52]

اولین فصل مالکیت جدید، اما، با نتایج ضعیف در بازی‌های دوستانه پیش فصل شروع شد. در ۸ اوت ۲۰۱۶ روبرتو مانچینی سرمربی اینتر با توافقی دو طرفه از باشگاه جدا[53] و فرانک دی بوئر جایگزین او شد، هرچند دی بوئر نیز پس از کسب نتایج ضعیف در ۱ نوامبر ۲۰۱۶ برکنار شد.[54] جانشین او، استفانو پیولی بدترین نتایج تاریخ باشگاه در قابت‌های اروپایی همراه با اینتر را کسب کرد.[55] با وجود پیروزی در ۸ بازی متوالی، پیولی قبل از پایان فصل از باشگاه جدا شد و تیم برای ششمین فصل متوالی در کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا ناکام ماند.[56] در ۹ ژوئن ۲۰۱۷ لوچیانو اسپالتی سرمربی سابق رم با قراردادی دو ساله هدایت اینتر را بر عهده گرفت[57] و یازده ماه بعد، اینتر بعد از گذشت شش سال عدم حضور در لیگ قهرمانان اروپا به لطف پیروزی سه بر دو مقابل لاتزیو در آخرین بازی فصل ۱۸–۲۰۱۷ سری آ جواز حضور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا را کسب کرد.[58][59] به دلیل این موفقیت، باشگاه در ماه اوت قرارداد اسپالتی را تا سال ۲۰۲۱ تمدید کرد.[60]

در ۲۶ اکتبر ۲۰۱۸، استیون ژانگ به عنوان رئیس جدید باشگاه منصوب شد.[61] در ۲۵ ژانویه ۲۰۱۹، باشگاه رسماً اعلام کرد که شرکت لیون راک کپیتال (یک شرکت خصوصی سرمایه‌گذاری در آسیا که در هنگ کنگ مستقر است) با کنسرسیوم اندونزیایی (.International Sports Capital HK Ltd) به سرپرستی اریک توهیر به توافق رسیده‌است تا ۳۱٫۰۵ درصد از سهام اینتر را خریداری کند تا شرکت مذکور به دومین سهام دار باشگاه اینتر تبدیل شود.[62] با خریداری سهام اریک توهیر توسط لیون راک کپیتال، اکنون این شرکت پس از سانینگ (مالک ۶۸٫۵۵ درصد از سهام اینتر)، بیشترین سهم را در باشگاه اینتر در اختیار دارد. بعد از فصل ۱۹–۲۰۱۸ سری آ علی‌رغم اینکه اینتر در جایگاه چهارم قرار گرفت و جواز حضور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا را کسب کرد، اسپالتی از هدایت اینتر برکنار شد. در تاریخ ۳۱ مه ۲۰۱۹، اینتر، آنتونیو کونته سرمربی ایتالیایی و سابق یوونتوس و چلسی را با امضای قراردادی سه ساله به عنوان سرمربی جدید خود منصوب کرد.[63] در سپتامبر ۲۰۱۹ استیون ژانگ به عنوان عضو هیئت مدیره اتحادیه باشگاه‌های فوتبال اروپا انتخاب شد.[64] اینتر فصل ۲۰–۲۰۱۹ سری آ را با هدایت کونته، پس از پیروزی دو بر صفر خارج از خانه برابر آتالانتا در آخرین بازی فصل، با ۸۲ امتیاز به پایان رساند و به مقام نایب قهرمانی دست یافت،[65] این درحالی بود که یوونتوس تنها با یک امتیاز بیشتر قهرمان سری آ شد. همچنین اینتر پس از پیروزی پنج بر صفر در برابر شاختاردونتسک اوکراین در نیمه نهایی لیگ اروپا، به فینال این مسابقات راه پیدا کرد.[66] این اولین حضور اینتر در یک فینال، پس از سال ۲۰۱۱ به حساب می‌آمد. در فینال لیگ اروپا ۲۰۲۰، اینتر با نتیجه سه بر دو در برابر سویا اسپانیا شکست خورد و به مقام نایب قهرمانی رسید.[67][68]

آنها در فصل بعد با مربیگیری کونته موفق شدن حریفان خود را یکی پس از دیگری از سر راه بردارند و خود را به یک قدمی بردن اسکودتو نزدیک کنند اگرچه آنها در همان فصل در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا چهارم شدند و نتوانستند حتی به لیگ اروپا بروند ولی این باعث شد فشار کمتری روی شانه ایشان باشد و تبدیل به یکی از عوامل موفقیت اینترمیلان در سری آ بود.

در پایان فصل ۲۰۲۰–۲۰۲۱ اینتر توانست در فاصله ۴ هفته مانده به پایان رقابت‌های سری آ قهرمان شود و به نوزدهمین اسکودتوی خود دست یابد.

• پر افتخارترین رؤسای باشگاه اینتر به ترتیب عبارت اند از:۱-ماسیمو موراتی(۱۱ جام) ۲-آنجلو موراتی(۷ جام) ۳-جاچینتو فاکتی(۵ جام)

کمپو دی ریپا تیچینسه (ایتالیایی: Campo di Ripa Ticinese‎)، اولین محل برگزاری بازی‌های اینتر، بین سال‌های ۱۹۰۸ تا ۱۹۱۲ بود. در ۲۸ نوامبر ۱۹۰۹، اولین پیروزی تاریخ اینتر در لیگ در برابر یوونتوس در این ورزشگاه به دست آمد. به علت پایین آمدن کیفیت چمن این ورزشگاه در فصل زمستان که باعث افت وحشتناک کیفیت بازی نیز می‌شد، شهرداری میلان به باشگاه اینتر اجازه داده بود تا مسابقات خانگی خود در فصل زمستان را در آرنا سیویکا برگزار کند که در آن زمان برای سایر مسابقات ورزشی و غیر ورزشی مانند بازسازی نبردهای دریایی و … استفاده می‌شد.

کمپو ویا گلدونی (ایتالیایی: Campo di via Goldoni‎)، در سال ۱۹۱۳ ساخته و به خانه جدید اینتر تبدیل شد. به دلیل گنجایش کم این ورزشگاه، مسابقات مهم‌تر در آرنا سیویکا که گنجایش بیشتری داشت برگزار می‌شد، به همین دلیل عناوین اینتر در لیگ ایتالیا در فصل‌های ۲۰–۱۹۱۹ و ۳۰–۱۹۲۹ در هر دو ورزشگاه به دست آمد. در حقیقت، می‌توان گفت عنوان قهرمانی اینتر در لیگ ایتالیا در سال ۱۹۳۰ به همراه آرپاد وِیز، در سه ورزشگاه مختلف به دست آمده‌است، زمانی که یکی از جایگاه‌های کمپو ویا گلدونی فروریخت، اینتر بازی سرنوشت ساز خود در برابر یوونتوس را که تأثیر مستقیم بر روی قهرمانی لیگ داشت، در سن سیرو انجام داد، استادیومی که بعدها در سال ۱۹۴۷ به خانه دائمی باشگاه اینتر تبدیل شد. در سال ۱۹۳۰، اینتر به ورزشگاه جدید خود یعنی آرنا سیویکا نقل مکان کرد.

آرنا سیویکا ورزشگاه اینتر از سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۷

آرنا سیویکا (ایتالیایی: Arena Civica‎)، یکی از قدیمی‌ترین ورزشگاه‌های ایتالیا، که نزدیک به بیست سال خانه نراتزوری بود (از سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۷). در ابتدا فقط مسابقات مهم در این ورزشگاه برگزار می‌شد اما بعداً به صورت دائم از آن استفاده شد. در همین ورزشگاه بود که اینتر اولین پیروزی و اولین قهرمانی خود در سری آ (فصل ۳۰–۱۹۲۹) و کوپا ایتالیا (فصل ۳۹–۱۹۳۸) را به دست آورد. همچنین جوزپه مه آتزا اسطوره باشگاه بیش از نیمی از ۲۸۲ گل خود برای اینتر را در همین ورزشگاه به ثمر رسانده‌است. باشگاه اینتر در این ورزشگاه دو قهرمانی دیگر در سری آ و در فصل‌های ۳۸–۱۹۳۷ و ۴۰–۱۹۳۹ نیز به دست آورد، تا زمانی که در سال ۱۹۴۷، اینتر به ورزشگاه جدید خود در منطقه سن سیرو نقل مکان کرد.

جوزپه مه آتزا
سن سیرو
محل	میلان، ایتالیا، خیابان پیکولومینی
تأسیس	۱۹۸۹
مالک	شهرداری میلان
گنجایش	۸۰٬۰۱۸ نفر

ورزشگاه جوزپه مه آتزا (ایتالیایی: Stadio Giuseppe Meazza‎) شهر میلان، بزرگترین ورزشگاه این کشور و یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود و سن سیرو نام داشت. تیم‌های اینتر میلان و آث میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۷۲ برترین گلزن تاریخ باشگاه اینتر میلان یعنی جوزپه مه آتزا درگذشت. شهرداری میلان برای تجلیل از این ستاره، نام این ورزشگاه را از سن سیرو به جوزپه مه آتزا تغییر داد. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بیشتر بازی‌های تیم ملی ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود.[75] در طول تاریخ این ورزشگاه میزبان مسابقات مهم و مختلفی بوده‌است از جمله سه بازی در مسابقات جام جهانی فوتبال ۱۹۳۴، شش بازی در جام جهانی فوتبال ۱۹۹۰، سه بازی در جام ملت‌های اروپا ۱۹۸۰ و چهار فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال‌های ۱۹۶۵، ۱۹۷۰، ۲۰۰۱ و ۲۰۱۶.[76] یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آن‌ها امتیاز می‌دهد که از این نظر، ورزشگاه جوزپه مه آتزا نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده‌است.

تصویری سراسرنما از جوزپه مه آتزا

هواداران اینتر در جوزپه مه آتزا

از لحاظ تاریخی، بزرگترین بخش طرفداران اینتر از طبقه بورژوازی بود. این واژه به دسته بالاتر یا مرفه و سرمایه‌دار در جامعه اطلاق می‌شود. این دسته قدرت خود را از استخدام، آموزش و ثروت به دست می‌آورند و نه لزوماً از اشراف‌زادگی. در حالی که طرفداران میلان به‌طور معمول طبقه کارگر و متوسط شهر بودند.[80] اینتری‌ها به خاطر پیشینه موفق و ثروتمند خود، به صورت «لوکس» و با موتور سیکلت، به جوزپه مه آتزا می‌رفتند به همین دلیل به هواداران نراتزوری، «موتورتا» (mutureta) به معنی موتورسیکلت سواران گفته می‌شد. امروزه این اختلاف طبقاتی در هواداران دو تیم به شدت کاهش یافته‌است. طبق یک تحقیق در ماه اوت ۲۰۰۷ توسط روزنامه ایتالیایی لارپوبلیکا، اینتر یکی از محبوب‌ترین باشگاه‌های ایتالیاست.

در سال ۱۹۶۹، اولین گروه رسمی تیفوسی‌های اینتر به نام پسران سن سیرو (Boys San) شکل گرفت. هواداران تیفوسی اینتر درضلع شمالی ورزشگاه جوزپه مه آتزا و هواداران میلان در ضلع جنوبی این ورزشگاه مستقر می‌شوند. به همین دلیل تیفوسی‌های اینتر را با نام کوروا نورد یعنی ضلع شمالی ورزشگاه می‌شناسند. در تمامی بازی‌های اینتر، این گروه به ورزشگاه می‌روند و از تیمشان حمایت می‌کنند. اینتر هر سال در زمینه تعداد تماشاگران معمولاً رتبه اول یا دوم را در ایتالیا به دست می‌آورد.

• شهرآورد دلا مادونینا :

شهرآورد دلا مادونینا

نام‌های دیگر	شهرآورد میلان
شهر یا سرزمین	میلان، ایتالیا
تیم‌های درگیر	اینتر میلان آ.ث. میلان
نخستین دیدار	۱۸ اکتبر ۱۹۰۸
آمار رقابت‌ها
بیشترین برد	مسابقات رسمی: اینتر میلان (۸۴)

شهرآورد دلا مادونینا (انگلیسی: Derby della Madonnina‎) یا شهرآورد میلان (انگلیسی: Milan Derby‎) مسابقهٔ فوتبال بین دو باشگاه برجسته شهر میلان یعنی اینتر میلان و آ.ث. میلان می‌باشد. این دو تیم اولین بار در تاریخ ۱۸ اکتبر ۱۹۰۸ در مقابل یکدیگر قرار گرفتند که در آن بازی تیم آ.ث. میلان با نتیجه دو بر یک تیم اینتر میلان را شکست داد. اولین دیدار رسمی این دو تیم در تاریخ ۱۰ ژانویه ۱۹۰۹ برگزار شد که با برتری سه بر دو تیم آ.ث. میلان همراه بود.

این شهرآورد به افتخار تندیس مادونینا، مجسمه زرین و نمادین مریم مقدس در بالای کلیسای جامع میلان، که یکی از نمادهای شهر میلان می‌باشد، «شهرآورد دلا مادونینا» نام‌گذاری شده‌است. دو تیم اینتر میلان و آ.ث. میلان هر سال دو بار در قالب مسابقات سری آ به مصاف یکدیگر می‌روند.

هواداران تیم اینتر میلان در جوزپه مه آتزا

بزرگترین پیروزی‌های اینتر در مسابقات رسمی

بردهای تیم اینتر میلان با ۴ گل یا بیشتر:

• آ.ث. میلان ۰–۵ اینتر میلان در ۲ فوریه ۱۹۱۰ در سری آ
• اینتر میلان ۵–۱ آ.ث. میلان در ۱۷ فوریه ۱۹۱۰ در سری آ
• اینتر میلان ۵–۲ آ.ث. میلان در ۲۲ فوریه ۱۹۱۴ در سری آ
• آ.ث. میلان ۱–۴ اینتر میلان در ۱۹ مارس ۱۹۳۱ در سری آ
• اینتر میلان ۵–۲ آ.ث. میلان در ۲۸ مارس ۱۹۶۵ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۰ آ.ث. میلان در ۲ آوریل ۱۹۶۷ در سری آ
• آ.ث. میلان ۱–۵ اینتر میلان در ۲۴ مارس ۱۹۷۴ در سری آ
• آ.ث. میلان ۰–۴ اینتر میلان در ۲۹ اوت ۲۰۰۹ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۲ آ.ث. میلان در ۶ مه ۲۰۱۲ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۲ آ.ث. میلان در ۹ فوریه۲۰۲۰ در سری آ
• شهرآورد ایتالیانو :

دربی دی ایتالیا (ایتالیایی: Derby d'Italia‎) یا دربی ایتالیانو، بازی فوتبالی است میان دو تیم مطرح فوتبال ایتالیا یعنی باشگاه فوتبال اینتر از شهر میلان و یوونتوس از شهر تورین. دربی ایتالیانو، بی‌نیاز از قرابت جغرافیایی، بزرگترین بازی فوتبال در ایتالیا به‌شمار می‌رود، به خصوص پس از جریان رسوایی‌های معروف فوتبال ایتالیا موسوم به کالچو پولی که یوونتوس دو قهرمانی در فصل‌های ۰۵–۲۰۰۴ و ۰۶–۲۰۰۵ خود را از دست می‌دهد و به سری بی فوتبال ایتالیا تبعید می‌شود و قهرمانی فصل ۰۶–۲۰۰۵ به اینتر داده شد.[81]

جوزپه مه آتزا و جانپیرو کامبی در دربی ایتالیانو سال ۱۹۳۳

ریشه دربی ایتالیا را به جیانی بررا، با نفوذترین روزنامه‌نگار قرن گذشته ایتالیا نسبت می‌دهند، زمانی که در اواخر دهه شصت و مشخصاً در فصل ۶۸–۱۹۶۷ کلید واژه دربی دی ایتالیا را برای نخستین بار وارد ادبیات ورزشی کشور ایتالیا می‌کند.[82][83] اینتر و یوونتوس از دو شهر بزرگ در شمال غربی ایتالیا هستند. هر دو تیم در سرتاسر ایتالیا طرفداران زیادی دارند به طوری که تعداد زیادی از باشگاه‌های هواداری یوونتوس در لومباردی و اینتر در پیمونت وجود دارد.[84]

ریشه‌های جدال یوونتوس و اینتر از ۱۶ آوریل ۱۹۶۱ کلید خورد. دو تیم در جریان رقابت شانه به شانه برای قهرمانی در بازی فینال گونه فصل، رو در روی هم قرار می‌گیرند، اما شورش تماشاگران بازی را نیمه کاره می‌گذارد.[85] مسئولان بازی‌ها در ابتدا یوونتوس را مقصر می‌دانند و اینتر را با نتیجه دو بر صفر پیروز بازی قلمداد می‌کنند. اما دو ماه بعد و زمانی که فصل به مقطع حساس خود می‌رسد، رای قبلی به واسطه اعتراض باشگاه یوونتوس، باطل و دستور به تکرار بازی می‌شود. آنجلو موراتی، پدر ماسیمو موراتی که در آن زمان مالک باشگاه اینتر بود، عنوان می‌کند که نفوذ خانواده آنیلی باعث این تغییر ناگهانی در رای شده‌است، در آن سال آمبرتو آنیلی ریاست باشگاه یوونتوس و فدراسیون فوتبال ایتالیا را برعهده داشت، اگرچه این رقابت از سال ۱۹۴۶ توسط لگا کالچو اداره می‌شد. موراتی در واکنش و اعتراض به این موضوع، به هلنیو هررا، مربی وقت اینتر دستور می‌دهد که تیم جوانان باشگاه (اینتر پریماورا) را به مصاف یوونتوس بفرستد. نتیجه را می‌توان پیشبینی کرد. یوونتوس تمام ستارگانش را برای این بازی آورده بود و ترس بر اندام جوانان اینتر انداخت. ساندرو ماتزولا گفته‌است: "انتظار چنین دستوری را نداشتم، مادرم نیز به من اصرار کرد که دَرسَت مهم تر از فوتبالت است. به کمک معلمم، صبح زود توانستم در امتحان شرکت کنم و خودم را به اتوبوس باشگاه برسانم. در تورین، از دیدن آن همه ستاره، ترسیده بودم ." ۱۰ ژوئیه ۱۹۶۱ و در بازی تکراری، یوونتوس با نتیجه ۹–۱ تیم جوانان اینتر را شکست می‌دهد و ضمن رقم زدن پرگل‌ترین دربی تاریخ دو باشگاه، از عنوان قهرمانی اش دفاع می‌کند. تک گل اینتر را ساندرو ماتزولا به ثمر رساند. ماتزولایی که ۴ فصل بعد با ۱۷ گل زده، آقای گل سری آ شد و اینتر را به قهرمانی لیگ و لیگ قهرمانان رساند، ولی در کوپا ایتالیا نایب قهرمان شد تا شانس سه‌گانه را از دست بدهد.

سال‌ها بعد در آوریل ۱۹۹۸ جرقه دیگری زده می‌شود، اینتر بازی رفت را با تک گل یوری ژورکائف در خانه برده و حالا در هفته سی و یکم دو تیم در برابر هم قرار می‌گیرند. گل دقیقه ۲۱ آلساندرو دل‌پیرو نتیجه بازی و بعدها جام قهرمانی را برای یوونتوس رقم می‌زند اما این بازی یک تاریخ نانوشته هم دارد. ضربه آشکار مارک ایولیانو به سینه رونالدو در محوطه جریمه یوونتوس از سوی پیِرو کِکارینی، داور مسابقه به هیچ انگاشته می‌شود، پنالتی واضحی که بعدها بارها دست مایه کمدین‌های خوش ذوق ایتالیایی قرار می‌گیرد. در آوریل ۱۹۹۸ این موضوع در پارلمان ایتالیا و در جریان یک جلسه علنی با نام «زمان سؤال»، مورد بحث قرار گرفت.[82][86] طبق گزارش‌ها، دومنیکو گراماتزیو از حزب اتحاد ملی بر سر سیاستمدار و بازیکن سابق یوونتوس، ماسیمو مائورو که رئیس حزب دموکرات بود، فریاد می‌زد که "همه تان دزد هستید!" همین موضوع باعث شد والتر ولترونی عضو هیئت نمایندگان و معاون نخست‌وزیر وقت با بیان "ما در استادیوم نیستیم. این یک نمایش زشت، شرم آور و عجیب و مضحک است …"اظهار نظر کند. این جلسه به اجبار، به حالت تعلیق درآمد در نتیجه، بعداً چندین سیاستمدار جریمه شدند.[87]

پس از ماجرای کالچوپولی، قهرمانی فصل ۰۵–۲۰۰۴ به تیمی نرسید. یوفا از فدراسیون فوتبال ایتالیا خواست که قهرمان فصل ۰۶–۲۰۰۵ را جهت تعیین سهمیه‌های ایتالیا مشخص کند. فدراسیون نیز اینتر را قهرمان فصل اعلام کرد. این اتفاق بر نفرت هواداران یووه از اینتر افزود. این نفرت با پیوستن بازیکنان این تیم مانند پاتریک ویرا و بازیکن آینده دارشان زلاتان ابراهیموویچ به اینتر بیشتر هم شد.

در روزهای منتهی به دربی ۵ دسامبر ۲۰۰۹ در تورین، به دلیل سابقه شعارهای نژادپرستانه هواداران افراطی یوونتوس، ترسهایی در این مورد نسبت به مهاجم ایتالیایی اینتر، ماریو بالوتلی (که از والدین غنائی است) وجود داشت. ژان کلود بلان، رئیس باشگاه یوونتوس و میرلا شیره‌آ، برای گروه‌های افراطی متنی نوشتند و علناً از هواداران خواستند که از سردادن شعارهای نژادپرستانه خودداری کنند.[88] زمانی که بازیکنان اینتر به تورین رسیدند، اتوبوس تیم توسط برخی از هواداران یوونتوس با پرتاب تخم مرغ مورد استقبال قرار گرفت. خود بازی نیز تنش زا بود. ۷ کارت زرد، یک کارت قرمز و چند درگیری در زمین، از حاشیه‌های این بازی بودند. سرمربی وقت اینتر ژوزه مورینیو نیز به خاطر بحث و جدل با داور نیز از کنار زمین بازی اخراج شد.[89][90] در نیمه دوم، مارکیزیو گل برتری یووه را به ثمر رساند تا بیانکونری اختلاف امتیازش با اینتر را به عدد پنج کاهش دهد؛ هر چند در نهایت اینترمیلان قهرمان شد.

این دو تیم در نیمه نهایی کوپا ایتالیا فصل ۱۶–۲۰۱۵ نیز به مصاف هم رفتند. در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۶، یوونتوس بازی رفت را در تورین با نتیجه سه بر صفر پیروز شد.[91] در ۳ مارس ۲۰۱۶ و در بازی برگشت، اینتر در خانه توانست شکست سه بر صفر بازی رفت را جبران کند؛ درنتیجه بازی به ضربات پنالتی کشیده شد. یوونتوس، پنج بر سه پیروز ضربات پنالتی شد و به فینال راه یافت.[92]

بزرگترین پیروزی‌های اینتر در مسابقات رسمی

بردهای تیم اینتر میلان با ۴ گل یا بیشتر:

• اینتر میلان ۶–۱ یوونتوس در ۲۶ نوامبر ۱۹۱۱ در سری آ
• اینتر میلان ۶–۳ یوونتوس در ۴ ژانویه ۱۹۱۳ در سری آ
• اینتر میلان ۶–۰ یوونتوس در ۱۷ نوامبر ۱۹۳۵ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۰ یوونتوس در ۱۷ سپتامبر ۱۹۳۹ در سری آ
• اینتر میلان ۶–۰ یوونتوس در ۴ آوریل ۱۹۵۴ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۰ یوونتوس در ۱۱ نوامبر ۱۹۷۹ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۰ یوونتوس در ۱۱ نوامبر ۱۹۸۴ در سری آ

جوزپه برگومی با انجام ۷۵۶ بازی برای اینتر بین سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۹، دومین بازیکن تاریخ اینتر از لحاظ تعداد بازی می‌باشد .

فهرست زیر بازیکنان باشگاه اینتر با بیشترین تعداد بازی را نشان می‌دهد:[109]

شماره	ملیت	نام	پست	سال حضور	لیگ	جام حذفی	اروپا	سایر	مجموع
۱		خاویر زانتی	مدافع	۱۹۹۵–۲۰۱۵	۶۱۸	۷۱	۱۶۲	۷	۸۵۸
۲		جوزپه برگومی	مدافع	۱۹۷۹–۱۹۹۹	۵۱۹	۱۱۹	۱۱۷	۱	۷۵۶
۳		جاچینتو فاکتی	مدافع	۱۹۶۰–۱۹۷۸	۴۷۶	۸۵	۶۸	۵	۶۳۴
۴		ساندرو مازولا	مهاجم	۱۹۶۰–۱۹۷۷	۴۱۸	۸۰	۶۳	۴	۵۶۵
۵		جوزپه بارسی	مدافع	۱۹۷۷–۱۹۹۲	۳۹۲	۹۲	۷۴	۱	۵۵۹
۶		ماریو کورسو	مهاجم	۱۹۵۸–۱۹۷۳	۴۱۴	۴۱	۴۸	۵	۵۰۳
۷		والتر زنگا	دروازه‌بان	۱۹۸۲–۱۹۹۴	۳۲۸	۷۳	۷۱	۱	۴۷۳
۸		تارچسیو بورنییک	مدافع	۱۹۶۲–۱۹۷۴	۳۵۹	۴۷	۵۷	۴	۴۶۷
۹		آلساندرو آلتوبلی	مهاجم	۱۹۷۷–۱۹۸۸	۳۱۷	۸۰	۶۹	۰	۴۶۶
۱۰		ایوان کوردوبا	مدافع	۲۰۰۰–۲۰۱۲	۳۲۴	۳۴	۹۲	۵	۴۵۴

آلساندرو آلتوبلی با ثمر رساندن ۲۰۹ گل برای اینتر، در جایگاه دوم برترین گلزنان تاریخ باشگاه قرار دارد .

فهرست زیر برترین گلزنان تاریخ باشگاه اینتر را نشان می‌دهد:

شماره	ملیت	نام	پست	سال حضور	لیگ	جام حذفی	اروپا	سایر	مجموع
۱		جوزپه مه آتزا	مهاجم	۱۹۲۷–۱۹۴۰ ۱۹۴۶–۱۹۴۷	۲۴۳	۱۲	۲۹	۰	۲۸۴
۲		آلساندرو آلتوبلی	مهاجم	۱۹۷۷–۱۹۸۸	۱۲۸	۴۶	۳۵	۰	۲۰۹
۳		روبرتو بونینسنیا	مهاجم	۱۹۶۹–۱۹۷۶	۱۱۳	۳۶	۲۲	۰	۱۷۱
۴		ساندرو مازولا	مهاجم	۱۹۶۰–۱۹۷۷	۱۱۶	۲۴	۱۸	۴	۱۶۲
۵		لویجی چِوِنینی	مهاجم	۱۹۱۲–۱۹۱۵ ۱۹۱۹–۱۹۲۱ ۱۹۲۲–۱۹۲۷	۱۵۸	۰	۰	۰	۱۵۸
۶		بنیتو لورنزی	مهاجم	۱۹۴۷–۱۹۵۸	۱۳۸	۲	۳	۰	۱۴۳
۷		ایستوان نیرز	مهاجم	۱۹۴۸–۱۹۵۴	۱۳۳	۰	۰	۰	۱۳۳
۸		مائورو ایکاردی	مهاجم	۲۰۱۳–۲۰۱۹	۱۱۱	۳	۱۰	۰	۱۲۴
۹		کریستین ویری	مهاجم	۱۹۹۹–۲۰۰۵	۱۰۳	۸	۱۲	۰	۱۲۳
۱۰		ارمانو آئبی	مهاجم	۱۹۱۰–۱۹۲۲	۱۰۶	۰	۰	۰	۱۰۶

روملو لوکاکو (عکس در سال ۲۰۱۷)، در اوت ۲۰۱۹ با مبلغ ۷۵ میلیون یورو از منچستریونایتد خریداری شد که گران‌قیمت‌ترین خرید تاریخ اینتر می‌باشد .

گران‌قیمت‌ترین خریدهای تاریخ اینتر، روملو لوکاکو و کریستین ویری هستند. روملو لوکاکو در اوت ۲۰۱۹ با مبلغ ۷۵ میلیون یورو از منچستریونایتد به اینتر پیوست. ویری، در ژوئن ۱۹۹۹ با مبلغ ۴۹ میلیون یورو از باشگاه لاتزیو خریداری شد.

نام	مبدأ	سال	مبلغ	منبع
روملو لوکاکو	منچستریونایتد	۰۲۰۱۹ ۲۰۱۹	۷۵ میلیون یورو	[112]
کریستین ویری	لاتزیو	۰۱۹۹۹ ۱۹۹۹	۴۹ میلیون یورو	[113]
نیکولو بارلا	کالیاری	۰۲۰۲۰ ۲۰۲۰	۴۰٫۵ میلیون یورو	[114]
اشرف حکیمی	رئال مادرید	۰۲۰۲۰ ۲۰۲۰	۴۰ میلیون یورو	[115]
ژواو ماریو	اسپورتینگ	۰۲۰۱۶ ۲۰۱۶	۴۰ میلیون یورو	[116]
رجا ناینگولان	آ.اس. رم	۰۲۰۱۸ ۲۰۱۸	۳۸ میلیون یورو	[117]
ارنان کرسپو	لاتزیو	۰۲۰۰۲ ۲۰۰۲	۳۱٫۵ میلیون یورو	[118]
جفری کوندوگبیا	موناکو	۰۲۰۱۵ ۲۰۱۵	۳۱ میلیون یورو	[119]
گابریل باربوسا	سانتوس	۰۲۰۱۶ ۲۰۱۶	۲۹٫۵ میلیون یورو	[120]
فرانچسکو تولدو	فیورنتینا	۰۲۰۰۱ ۲۰۰۱	۲۸٫۵ میلیون یورو	[121]
دیگو میلیتو	جنوا	۰۲۰۰۹ ۲۰۰۹	۲۸ میلیون یورو	[122]

• روملو لوکاکو در واقع با مبلغ ۶۵ میلیون یورو خریداری شد؛ که این مبلغ به اضافه ۱۰ میلیون یورو به عنوان پاداش، هزینه انتقال را به ۷۵ میلیون یورو افزایش داد.
• ارنان کرسپو در واقع با مبلغ ۲۶ میلیون یورو خریداری شد؛ علاوه بر این مبلغ باشگاه اینتر برناردو کوررادی را نیز به لاتزیو واگذار کرد. بعداً لاتزیو کوررادی را ۵٫۵ میلیون یورو قیمت‌گذاری کرد.
• میلیتو و تیاگو موتا به ترتیب با مبلغ ۲۸ و ۱۰ میلیون یورو به اینتر پیوستند، اما جنوا در ازای پول نقد، روبرت آکوافرسکا، لئوناردو بونوچی، ریکاردو مجیورینی، فرانچسکو بولزونی و ایوان فاتیچ را دریافت کرد؛ در نتیجه باعث افزایش هزینه کل شد.

زلاتان ابراهیموویچ گران‌قیمت‌ترین فروش تاریخ اینتر

در تاریخ ۲۶ ژوئیه ۲۰۰۹ زلاتان ابراهیموویچ با مبلغ ۶۶ میلیون یورو به تیم بارسلونا فروخته شد، که این گران‌قیمت‌ترین فروش تاریخ باشگاه اینتر می‌باشد.

نام	مقصد	سال	مبلغ	منبع
زلاتان ابراهیموویچ	بارسلونا	۰۲۰۰۹ ۲۰۰۹	۶۶ میلیون یورو	[123]
مائورو ایکاردی	پاری سن ژرمن	۰۲۰۲۰ ۲۰۲۰	۵۸ میلیون یورو	[124]
رونالدو	رئال مادرید	۰۲۰۰۲ ۲۰۰۲	۴۶ میلیون یورو	[125]
ماتئو کواچیچ	رئال مادرید	۰۲۰۱۵ ۲۰۱۵	۲۹ میلیون یورو	[126]
جفری کوندوگبیا	والنسیا	۰۲۰۱۸ ۲۰۱۸	۲۵ میلیون یورو	[127]
ساموئل اتوئو	آنژی مخاچ‌قلعه	۰۲۰۱۱ ۲۰۱۱	۲۱٫۸ میلیون یورو	[128]
ماریو بالوتلی	منچستر سیتی	۰۲۰۰۸ ۲۰۰۸	۲۱٫۸ میلیون یورو	[129]
ارنان کرسپو	چلسی	۰۲۰۰۰ ۲۰۰۰	۲۱٫۲ میلیون یورو	[130]
سباستین فری	پارما	۰۲۰۰۱ ۲۰۰۱	۲۰٫۶ میلیون یورو	[131]
آنجلو پروتزی	لاتزیو	۰۲۰۰۰ ۲۰۰۰	۱۷٫۹ میلیون یورو	[132]
آندره‌آ پیرلو	آ.ث. میلان	۰۲۰۰۱ ۲۰۰۱	۱۷ میلیون یورو	[133]

• هزینه انتقال اولیه ابراهیموویچ نامعلوم است. ابراهیموویچ با قراردادی ۵ ساله به ارزش ۴۶ میلیون یورو به بارسلونا پیوست. اینتر ساموئل اتوئو را نیز به ازای ابراهیموویچ دریافت کرد که ۲۰ میلیون یورو ارزش داشت؛ در نتیجه قیمت خرید ابراهیموویچ برای بارسلونا ۶۶ میلیون یورو شد؛ علاوه بر این الکساندر هلب نیز به صورت قرضی (با حق خرید ۱۰ میلیون یورویی) به اینتر واگذار شد.
• مائورو ایکاردی در واقع با مبلغ ۵۰ میلیون یورو به تیم پاری سن ژرمن واگذار شد؛ که این مبلغ به اضافه ۸ میلیون یورو به عنوان پاداش، هزینه انتقال را به ۵۸ میلیون یورو افزایش داد.
• سباستین فری با مبلغ ۸ بیلیون لیر (معادل ۴٫۱ میلیون یورو) به پارما فروخته شد. اینتر نیز سرجیو کانسیسیو را به ازای فری دریافت کرد که ۳۲ بیلیون لیر (معادل ۱۶٫۵ میلیون یورو) ارزش داشت.

صلیب قرمز بر روی پیراهن باشگاه در فصل ۲۹–۱۹۲۸

در زمان تأسیس باشگاه در سال ۱۹۰۸، جورجیو موجیانی، یکی از بنیان‌گذاران باشگاه اینتر که نقاش نیز بود، رنگ‌های آبی و مشکی را برای پیراهن باشگاه انتخاب کرد؛ رنگ آبی به نشانه آسمان و رنگ مشکی به نشانه شب.[137][138] باشگاه اینتر تا سال ۱۹۲۸ از همان پیراهن‌های آبی و مشکی همیشگی خود استفاده می‌کرد. در سال ۱۹۲۸، در دوره‌ای که ایتالیا تحت سیطره فاشیست‌ها بود، باشگاه مجبور شد با «اتحادیه ورزش میلان» (Unione Sportiva Milanese) ادغام شود. برای فصل ۲۹–۱۹۲۸، باشگاه مجبور شد از پیراهن‌های سفید که یک صلیب قرمز بر روی آن حک شده بود، استفاده کند. طراحی این پیراهن از پرچم و لباس نظامیان شهر میلان الهام گرفته شده بود. در سال ۱۹۲۹ پیراهن‌های آبی و مشکی دوباره مورد استفاده قرار گرفت.

در سال ۱۹۴۰ باشگاه برای اولین بار از پیراهن‌های دوم خود رونمایی کرد. پیراهن‌های دوم باشگاه اغلب به رنگ سفید می‌باشد، به غیر از فصل ۰۴–۲۰۰۳ که از رنگ زرد و ۱۳–۲۰۱۲ از رنگ قرمز برای پیراهن‌های دوم استفاده شد. در سال ۲۰۰۸ و به مناسبت صدمین سال تأسیس باشگاه، از لباس‌های دوم که یک صلیب قرمز بر روی آن نقش بسته بود، رونمایی شد. این صلیب یادآور پرچم شهر میلان است. از این صلیب در لباس سوم باشگاه در بعضی از فصل‌ها نیز استفاده شد.

۱۹۰۸–۰۹	۱۹۰۹–۱۰	۱۹۱۹–۲۰	۱۹۲۸–۲۹	۱۹۳۸–۳۹	۱۹۳۹–۴۰	۱۹۶۵–۶۶	۱۹۶۷–۷۱	۱۹۷۹–۸۰	۱۹۸۱–۸۲	۱۹۸۸–۸۹
۱۹۸۹–۹۰	۱۹۹۰–۹۱	۱۹۹۲–۹۴	۱۹۹۷–۹۸	۲۰۰۴–۰۵	۲۰۰۵–۰۶	۲۰۰۶–۰۷	۲۰۰۷–۰۸	۲۰۰۸–۰۹	۲۰۰۹–۱۰	۲۰۱۰–۱۱

پرچم دوک نشین میلان در دوران رنسانس

باشگاه اینتر دارای القاب گوناگونی است. یکی از این القاب، نراتزوری (Nerazzurri) به معنای آبی و مشکی می‌باشد، که پرکاربردترین لقب باشگاه نیز به حساب می‌آید و در سرتاسر جهان، باشگاه اینتر را بیشتر با همین لقب می‌شناسند. این لقب برگرفته از رنگ‌های پیراهن باشگاه است. یکی دیگر از القاب باشگاه، پاتزا اینتر (Pazza Inter) به معنای اینتر دیوانه می‌باشد. این لقب در سال ۱۹۷۱ به باشگاه داده شد، زمانی که اینتر، فصل ۷۱–۱۹۷۰ را با بازی‌های کابوس وار و شکست‌های پیاپی در ابتدای فصل آغاز کرده بود به همین دلیل هوادارن نگران سقوط تیم به دسته پایین‌تر بودند، اما در ادامه و با تغییر سرمربی، ورق برگشت و اینتر بردهای خود را آغاز کرد. در پایان فصل، اینتر مقام قهرمانی سری آ را به دست آورد و این لقب به تیم داده شد. اما لقب اصلی باشگاه اینتر، ایل بیسچونه (Il Biscione) به معنای مار افعی بزرگ می‌باشد. این مار از «پرچم دوک نشین میلان» در قرون گذشته گرفته شده بود. در پرچم دوک نشین میلان در دوران رنسانس، دو عقاب و دو مار افعی وجود داشتند که باشگاه اینتر تصمیم گرفت از مار افعی در لوگوی خود استفاده کند. همین امر سبب شد که لقب افعی به تیم اینتر داده شود.

از زمان تأسیس باشگاه اینتر در سال ۱۹۰۸ تا کنون، لوگوی باشگاه به دلایل مختلف دچار تغییرات کلی و جزئی بسیاری شده‌است. اولین لوگوی باشگاه در سال ۱۹۰۸ به دست یک نقاش ایتالیایی به نام جورجیو موجیانی که یکی از بنیان‌گذاران باشگاه اینتر نیز می‌باشد طراحی شد. این لوگو از حروف F C I M تشکیل شده بود که مخفف نام باشگاه یعنی Football Club Internazionale Milano می‌باشد. با توجه به امکانات آن زمان اولین لوگو به رنگ سفید و مشکی طراحی شده بود. شکل کلی لوگو از دو حلقه دایره سفید در قسمت بیرونی و حروف F C I M با رنگ سفید در مرکز یک دایره مشکی رنگ تشکیل شده بود. دو دهه بعد از تشکیل باشگاه و در سال ۱۹۲۸، دو سپر در دو طرف یک تبرپوش، داخل لوگوی باشگاه قرار گرفت که یکی از آنها صلیبی قرمز در داخل سپری سفید بود، صلیب سنت جورج نماد شهر میلان بود و پیش از این، تیم میلان به عنوان لوگو از آن استفاده کرده بود. اما در داخل سپر دوم، یک مار افعی سبز رنگ و بزرگ قرار داشت. در سال ۱۹۲۹، نام باشگاه به «آ.اس. آمبروزیانا» (Associazione Sportiva Ambrosiana) تغییر یافت، به همین دلیل لوگوی باشگاه نیز به‌طور کلی تغییر پیدا کرد به صورتی که در لوگوی جدید هیچ‌یک از قسمت‌های لوگوی قبلی دیده نمی‌شد. لوگو باشگاه به صورت یک دایره با نوارهای آبی و مشکی در پس زمینه طراحی شد که اطراف آن شبیه توپ چهل تکه کار شده بود و واژه AMBROSIANA در قسمت پایین آن قرار داشت. با تغییر دوباره نام باشگاه در سال ۱۹۳۱ به «آ.اس. آمبروزیانا-اینتر» (Associazione Sportiva Ambrosiana-Inter)، لوگو باشگاه نیز دست‌خوش تغییر شد. لوگو جدید از یک لوزی با نوارهای آبی و مشکی در پس زمینه و یک توپ فوتبال که در مرکز آن قرار داشت، تشکیل شده بود. در سال ۱۹۴۵، دوباره سران باشگاه تصمیم به استفاده از لوگو اولیه تیم در قالبی شکیل تر گرفتند که این لوگو از دو حلقه دایره آبی و مشکی در قسمت بیرونی و حروف F C I M با رنگ طلایی در مرکز یک دایره سفید رنگ تشکیل شده بود. در سال ۱۹۶۰ لوگو باشگاه به‌طور کامل تغییر پیدا کرد. لوگو جدید از دو سپر به هم چسبیده تشکیل شده بود. در سپر سمت راست با پس زمینه سفید، یک مار افعی آبی رنگ و در زیر مار یک توپ فوتبال قرار داشت که در بالای آن سال تأسیس باشگاه یعنی ۱۹۰۸ ذکر شده بود و سپر سمت چپ از نوارهای آبی و مشکی تشکیل شده بود. در قسمت بالایی این لوگو هم حروف F C I M به چشم می‌خورد. یکی از القاب باشگاه اینتر، ایل بیسچونه (Il Biscione) به معنای مار افعی بزرگ می‌باشد. در سال ۱۹۶۲ سران باشگاه تصمیم به برجسته تر کردن آن در لوگوی باشگاه گرفتند به همین دلیل تصویر یک افعی طلایی رنگ را در وسط یک لوگو بیضی شکل قرار داده و در پس زمینه لوگو از همان رنگ‌های همیشگی، یعنی آبی و مشکی استفاده کردند و واژه FC INTER نیز در قسمت بالایی لوگو خود نمایی می‌کرد. در سال ۱۹۶۳ لوگوی اینتر دوباره طراحی و به همان شکل اولیه نزدیک تر شد. ما بین سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۷ لوگو دوباره دست‌خوش تغییر شد. این بار از یک مار افعی به شکلی فانتزی تر در لوگو استفاده و یک ستاره درون لوگو اضافه شد که نشان دهنده ده قهرمانی اینتر در سری آ می‌باشد. در اواخر قرن بیست میلادی سران باشگاه تصمیم گرفتند که از همان لوگو اولیه استفاده کنند. در طی این سال‌ها تنها رنگ‌بندی و شکل حروف موجود در لوگو کمی تغییر کرد اما شکل اصلی لوگو ثابت ماند. پس از واگذاری باشگاه اینتر در سال ۲۰۱۳ به اریک توهیر، تاجر متمول اندونزیایی، لوگوی باشگاه نیز تغییر کرد. باشگاه اینتر با انتشار بیانیه‌ای تحت شعار «لوگو جدید، اما همان اینتر»[140] این موضوع را اعلام کرد. تغییرات لوگو جدید نسبت به لوگو پیشین بدین شرح است: حرف I کاملاً به زیر حرف C رفته‌است، تعداد حلقه‌های بیرونی از چهار عدد به سه عدد کاهش یافته و رنگ حلقه‌ها نیز از طلایی - آبی - طلایی - مشکی به طلایی - آبی - مشکی تغییر پیدا کرده‌است. مهم‌ترین تغییر هم حذف ستاره بالای لوگو است.[141]

لوگوی تلویزیون اینتر

تلویزیون اینتر (به ایتالیایی: Inter TV) یک کانال مبتنی بر اشتراک است که به باشگاه فوتبال اینتر ایتالیا اختصاص دارد.[150] مقر اصلی آن در مرکز تمرین تیم اینتر، آپیانو جنتیله است. این کانال، مصاحبه‌های منحصر به فرد بین بازیکنان و کارکنان، فول مچ مسابقات از جمله تکرار همه بازی‌های کوپا ایتالیا، سری آ و لیگ قهرمانان/لیگ اروپا را پخش می‌کند. این شبکه علاوه بر مسابقات، اخبار باشگاه را نیز پوشش می‌دهد. تلویزیون اینتر اولین بار در تاریخ ۲۰ سپتامبر ۲۰۰۰ با نام اینتر چنل آغاز به کار کرد اما در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۷ نام این شبکه به اینتر TV تغییر یافت.

رادیو تلویزیون میلان اینتر (به ایتالیایی: Milan Inter Radio TV) که بیشتر با نام رادیو میلان اینتر شناخته می‌شود یک رادیو خصوصی مستقر در شهر میلان می‌باشد که در سال ۲۰۰۵ تأسیس شده‌است[151] و روی موج اف ام با فرکانس ۹۶٫۱ مگاهرتز قرار دارد.

باشگاه فوتبال اینتر یک مجله ایتالیایی است که به‌طور کامل به اخبار باشگاه اینتر اختصاص داشت و به صورت ماهانه منتشر می‌شد. اولین شماره آن در سال ۱۹۶۰ منتشر شد. این مجله طیف گسترده‌ای از پوسترها و عکس‌های بازیکنان اینتر میلان شامل همه بازیکنان تیم اول، تیم جوانان اینتر (primavera)، آکادمی، کارمندان و تاریخ باشگاه را به خود اختصاص داده بود.