تاریخچه باشگاه فوتبال اینتر میلان

اولین قهرمانی باشگاه در فصل ۱۰-۱۹۰۹

سال ۱۸۹۹ در شهر میلان ، باشگاه کریکت و فوتبال میلان تأسیس شد . این تیم تا سال ۱۹۰۸ توانست سه بار قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرد . در این سال ، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی ، گروهی شامل پانزده نفر ایتالیایی و سوئیسی (جورجیو موجیانی، بوسارد، لانا، برتولونی، دِٱلما، انریکو هینترمن، آرتورو هینترمن، کارلو هینترمن، پیترو دِلورو، هوگو ریتمن، هانس ریتمن، وُئلکل، مانر، وایپف و کارلو آردوسی) که اعتقاد به برابری و برادری و استفاده از بازیکنان خارجی داشتند ، از این باشگاه جدا شده و نام اینترنازیوناله (به معنای بین‌المللی) را برای باشگاه خود انتخاب کردند . فلسفه وجودی و سیاست اصلی باشگاه از همان ابتدا مبارزه با نژادپرستی بوده که در نوع خود و در میان تمامی باشگاه‌های فوتبال دنیا موضوعی جالب و بی سابقه می‌باشد .

بیانیه موسسان باشگاه در ۹ مارس ۱۹۰۸

: Questa notte splendida darà i colori al nostro stemma"

. il nero e l'azzurro sullo sfondo d'oro delle stelle

, Si chiamerà Internazionale

". perchè noi siamo fratelli del mondo

March 1908, Milan 9 [1]

"این شب باشکوه به ما رنگ‌هایی برای طرحمان می‌دهد :

آبی و مشکی در برابر زمینه‌ای از ستارگان طلایی .

این تیم را اینترنازیوناله می‌نامیم ،

زیرا ما برادرانی از جهان هستیم ."

۹ مارس ۱۹۰۸, میلان

سال‌های آغازین برای اینتر بسیار موفق بود . تیم دیگر شهر میلان (آث میلان) ، پس از جدایی اینتری‌ها افت وحشتناکی کرد و بیش از ۴۰ سال در حسرت قهرمانی ایتالیا بود تا اینتر چند دهه بدون مزاحمت تیم اول شهر میلان باشد . تیم اینترناتسیوناله برای قهرمانی در لیگ ایتالیا تنها ۲ سال صبر کرد و در سال ۱۹۱۰ اولین قهرمانی این باشگاه به ثبت رسید . کاپیتان و مربی تیم در اولین قهرمانی در سال ۱۹۱۰ ویرجیلیو فوساتی بود که بعدها در جنگ جهانی اول هنگام خدمت در ارتش ایتالیا کشته شد . اما اینتر نیز پس از کسب قهرمانی دوم در سال ۱۹۲۰ دچار افت شد . در سال ۱۹۲۲ ، اینتر در خطر سقوط به دسته پایین تر قرار داشت ، اما پس از پیروزی در دو بازی پلی آف در لیگ ایتالیا باقی ماند . در سال ۱۹۲۸ ، در دوره‌ای که ایتالیا تحت سیطره فاشیست‌ها بود ، باشگاه مجبور شد با "اتحادیه ورزش میلان" (Unione Sportiva Milanese) ادغام شود و به "باشگاه فوتبال آمبروزیانا" (Società Sportiva Ambrosiana) تغییر نام داد .[2] برای فصل ۲۹-۱۹۲۸ ، باشگاه از پیراهن‌های سفید که یک صلیب قرمز بر روی آن حک شده بود ، استفاده کرد . طراحی این پیراهن از پرچم و لباس نظامیان شهر میلان الهام گرفته شده بود .

جوزپه مه آتزا آقای گل اولین دوره سری آ با زدن ۳۱ گل در فصل ۳۰-۱۹۲۹

در سال ۱۹۲۹ ، اورسته سیمونوتی رئیس جدید باشگاه ، نام تیم را به "آ. اس. آمبروزیانا" (Associazione Sportiva Ambrosiana) تغییر داد ، همچنین پیراهن‌های آبی و مشکی دوباره مورد استفاده قرار گرفت . با این حال ، هواداران ، تیم را با نام اینتر صدا می‌زدند .

سال ۱۹۲۷ ستاره‌ای به نام جوزپه مه آتزا در میلان ظهور کرد. اینتر با اتکا به این فوق ستاره خود دوباره به اوج بازگشت و توانست بار دیگر قهرمانی ایتالیا را از آن خود کند . مه آتزا توانست در اولین دوره برگزاری لیگ کشور ایتالیا با نام سری آ ، در فصل ۳۰-۱۹۲۹ قهرمانی را به اینتر هدیه کند و خود با زدن ۳۱ گل ، آقای گل اولین دوره سری آ شود .

در سال ۱۹۳۱ و با فشار سهامداران بر فردیناندو پوتزانی رئیس جدید باشگاه نام تیم به "آ. اس. آمبروزیانا-اینتر" (Associazione Sportiva Ambrosiana-Inter) تغییر پیدا کرد .

در سال‌های ۱۹۳۸ و ۱۹۴۰ ، اینتر همراه با مه آتزا توانست اسکودتوی چهارم و پنجم را کسب کند . مه آتزا بین سال‌های ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۸ توانست ۳ بار آقای گلی کشور ایتالیا را بدست آورد . در دو جام جهانی ۱۹۳۴ ایتالیا و جام جهانی ۱۹۳۸ فرانسه ، جوزپه مه آتزا یکی از ارکان اصلی قهرمانی ایتالیا بود . او در جام جهانی ۱۹۳۴ بهترین بازیکن جام شد و در جام جهانی ۱۹۳۸ بازوبند کاپیتانی آتزوری‌ها را بر بازو بست . اینتر در فصل ۳۹-۱۹۳۸ همراه با مه آتزا موفق شد اولین کوپا ایتالیای خود را به دست آورد . این بازیکن در انتهای فصل ۴۰-۱۹۳۹ از اینتر جدا شد و بازی در چند تیم دیگر ایتالیا را هم تجربه کرد ولی در سال آخر دوران بازی خود به اینتر بازگشت تا با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کند . جوزپه مه آتزا در ۴۰۸ بازی ۲۸۴ گل برای اینتر به ثمر رساند و بعد از گذشت چند دهه هنوز بهترین گلزن اینتر و چهارمین گلزن برتر تاریخ لیگ ایتالیاست .[3] او در مقاطع مختلفی سرمربیگری اینتر را بر عهده گرفت و در سال ۱۹۷۹ پس از مرگش ، شهرداری میلان نام بزرگترین ورزشگاه کشور ایتالیا را از سن سیرو به جوزپه مه آتزا تغییر داد .

اینتر بین سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰ همیشه یکی از مدعیان قهرمانی سری آ بود اما معمولاً در رتبه‌های دوم و سوم قرار می‌گرفت و نمی‌توانست به قهرمانی برسد . اینتر فصل ۴۱-۱۹۴۰ به مقام نایب قهرمانی سری آ دست یافت ، اما فصل بعد با هدایت ایوو فیورنتینی ، لیگ را در جایگاه دوازدهم به پایان رساند . در سال ۱۹۴۲ کارلو ماسرونی جایگزین فردیناندو پوتزانی شد و ریاست باشگاه را برعهده گرفت . پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ ، باشگاه دوباره نام اصلی خود یعنی اینترنازیوناله (Internazionale) را به دست آورد . در سال ۱۹۵۲ آلفردو فونی به عنوان سرمربی اینتر برگزیده شد و با متحول کردن تیم توانست اینتر را به قدرت اول ایتالیا تبدیل کند . او در همان دو سال اول حضور خود در سال‌های ۱۹۵۳ و ۱۹۵۴ ، اسکودتو ششم و هفتم را برای اینتر به ارمغان آورد و نتایج جالبی را با اینتر رقم زد . اینتر در بسیاری از مسابقات با اختلاف گل فراوان پیروز می‌شد که از بین آن‌ها می‌توان به پیروزی شش بر صفر مقابل یوونتوس اشاره کرد . دوران نسبتا کوتاه فونی با موفقیت‌های چشمگیری برای اینتر همراه بود . دوران ریاست ماسرونی در باشگاه اینتر ، که با دو قهرمانی و دو نایب قهرمانی در سری آ همراه بود ، در سال ۱۹۵۵ به پایان رسید .

ترکیب تیم اینتر قهرمان فصل ۶۵-۱۹۶۴ سری آ

هلنیو هررا و ساندرو مازولا از ارکان اصلی گرنده اینتر

در سال ۱۹۵۵ ، آنجلو موراتی که از افراد سرشناس ایتالیا بود اینتر را خریداری کرد و ریاست این تیم را بر عهده گرفت . حضور موراتی در اینتر با پایان دوران آلفردو فونی همراه بود . موراتی در ابتدای حضور خود چند مربی عوض کرد تا سرانجام تصمیم گرفت هدایت باشگاه را به یک تئوریسین آرژانتینی به نام هلنیو هررا بسپارد . در سال ۱۹۶۰ هررا از بارسلونا به اینتر پیوست ، به همراه او لوئیز سوارز ستاره خط میانی بارسلونا هم به اینتر آمد ، کسی که به دلیل قهرمانی با بارسلونا در رقابت‌های لا لیگا و اینتر-سیتیز فیرز کاپ در همان سال برنده جایزه بهترین بازیکن سال اروپا شده بود . هررا اینتر را به یکی از بزرگ‌ترین تیم‌های اروپا تبدیل کرد . او سیستم ۲-۵-۳ را که به "Verrou" معروف بود اصلاح کرد که باعث انعطاف پذیری بیشتر هنگام ضدحمله می‌شد . سیستم کاتناچیو (catenaccio) را یک مربی اتریشی به نام کارل راپان به وجود آورد . سیستم اصلی راپان با چهار مدافع ثابت اجرا می‌شد. این سیستم به صورت یارگیری نفر به نفر (man-to-man) به علاوه یک بازیساز در میانه میدان که توپ را با دو هافبک کناری به گردش درمی‌آورد اجرا می‌شد . هررا این سیستم را با اضافه کردن دفاع پنجم در نقش سوئیپر یا لیبرو در پشت دو مدافع میانی ، اصلاح کرد . وظیفه اصلی سوئیپر یا لیبرو ، دور کردن ضربات و پاس‌های مهاجمین حریف است . تیم او سال اول در رتبه سوم ایتالیا ایستاد و در سال دوم نایب قهرمان شد . هررا در سومین سال حضور خود در فصل ۶۳-۱۹۶۲ ، هشتمین اسکودتو را برای اینتر به ارمغان آورد . پس از آن اینتر در سال‌های ۱۹۶۴ و ۱۹۶۵ دوبار به صورت متوالی قهرمان جام باشگاه‌های اروپا شد ، به همین دلیل به هررا لقب "جادوگر" (il Mago) داده شد . هسته اصلی تیم هررا از بازیکنانی نظیر بورنییک و فاکتی در نقش مدافع کناری ، آرماندو پیکی در نقش سوئیپر یا لیبرو ، لوئیز سوارز و ساندرو مازولا در نقش بازیساز ، جایر و کورسو در نقش بال‌های کناری ، تشکیل شده بود .[4][5][6][7][8][9]

در سال ۱۹۶۴ اینتر با شکست پارتیزان در یک چهارم و دورتموند در نیمه نهایی به فینال جام باشگاه‌های اروپا رسید . در فینال اینتر باید در برابر رئال مادرید قرار می‌گرفت ، تیمی که تا آن زمان از نه فینال به هفت فینال راه پیدا کرده بود . اینتر با دو گل مازولا با نتیجه سه بر یک ، بر رئال مادرید غلبه کرد ، سپس تیم با غلبه بر ایندپندینته قهرمان جام بین قاره‌ای فوتبال شد . یک سال بعد نیز اینتر در فینال جام باشگاه‌های اروپا با تک گل جایر بر بنفیکا غلبه کرد و برای دومین بار به صورت متوالی قهرمان این رقابت‌ها شد . در فصل ۶۵-۱۹۶۴ ، اینتر نهمین اسکودتو خود را به دست آورد همچنین به مقام نایب قهرمانی کوپا ایتالیا نیز رسید . در سال ۱۹۶۶ اینتر با هررا به دهمین اسکودتو خود رسید. در کشور ایتالیا هر تیمی ۱۰ بار قهرمان لیگ داخلی کشور شود یک ستاره به پیراهن خود اضافه می‌کند . در سال ۱۹۶۷ زمانی که جایر از باشگاه جدا شده بود و سوارز مصدوم بود ، اینتر در فینال جام باشگاه‌های اروپا با نتیجه دو بر یک برابر سلتیک شکست خورد . اینتر در دهه شصت میلادی بر بام فوتبال ایتالیا و اروپا قرار گرفت و این دهه به عنوان بهترین دوران این باشگاه ثبت شد. اینتر در آن سال‌ها ۳ اسکودتو و ۴ جام بین‌المللی را بدست آورد و به اینتر هررا لقب گرنده اینتر (Grande Inter) به معنای اینتر بزرگ داده شد . دوران طلایی هرارا دو سال بعد یعنی در سال ۱۹۶۸ با جدایی آنجلو موراتی پایان پذیرفت .

تیم اینتر قهرمان فصل ۷۱–۱۹۷۰ سری آ

ترکیب اینتر قهرمان فصل ۸۹-۱۹۸۸ سری آ

در سال ۱۹۶۸ ، ایوانوئه فرایزولی به عنوان رئیس جدید باشگاه برگزیده شد . در همان سال آلفردو فونی برای بار دوم هدایت باشگاه اینتر را برعهده گرفت ، کسی که دو قهرمانی سری آ را در دهه پنجاه برای اینتر به ارمغان آورده بود . در پایان فصل ۶۹-۱۹۶۸ اینتر با کسب سی و شش امتیاز از سی بازی در جایگاه نه چندان خوب چهارم قرار گرفت . دوره دوم حضور فونی در باشگاه اینتر که تنها یک فصل به طول انجامید ، با جایگزینی هریبرتو هررا پایان پذیرفت . در فصل ۷۰-۱۹۶۹ اینتر با هدایت هریبرتو هررا به مقام نایب قهرمانی سری آ دست یافت . فصل ۷۱–۱۹۷۰ برای اینتر وحشتناک آغاز شد. شکست‌های پیاپی ابتدای فصل و بازی‌های کابوس وار اینتر باعث شد هوادارن نگران سقوط تیم به دسته پایین‌تر باشند ، به همین دلیل در ۱۴ نوامبر ۱۹۷۰ ، هریبرتو هررا از هدایت اینتر برکنار شد و جووانی اینورنیتسی به عنوان جانشین او انتخاب شد . با انتخاب اینورنیتسی ورق برگشت و اینتر بردهای خود را آغاز کرد. در پایان فصل ، اینتر یازدهمین اسکودتو خود را به دست آورد و لقب پاتزا اینتر (Pazza Inter) به معنای اینتر دیوانه به این تیم داده شد. در فصل ۷۲-۱۹۷۱ اینورنیتسی به همراه اینتر به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافت اما با شکست دو بر صفر برابر آژاکس به مقام نایب قهرمانی رسید . پس از آن سال بار دیگر اینتر دوران بسیار پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشت . در سال ۱۹۷۷ ، اجنیو برسلینی به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد . برسلینی در اولین فصل حضور خود بر روی نیمکت اینتر ، قهرمانی کوپا ایتالیا را به دست آورد . در فصل ۸۰-۱۹۷۹ اینتر با هدایت برسلینی به دوازدهمین اسکودتو خود دست یافت . فصل ۸۲-۱۹۸۱ که آخرین فصل حضور برسلینی بر روی نیمکت اینتر بود با قهرمانی در کوپا ایتالیا به پایان رسید . در ۱ ژوئیه ۱۹۸۶ جووانی تراپاتونی هدایت اینتر را بر عهده گرفت. تراپاتونی در اولین فصل حضور خود اینتر را به جایگاه سوم رساند ، فصل بعد نیز به جایگاهی بهتر از پنجمی دست نیافت . در فصل ۸۹-۱۹۸۸ تراپاتونی با داشتن بازیکنانی همچون لوتار ماتئوس، جوزپه برگومی، آندریاس برمه، والتر زنگا و نیکولا برتی توانست با ۵۸ امتیاز (در آن دوران هر برد ۲ امتیازی بود) اسکودتوی سیزدهم را برای اینتر به ارمغان بیاورد ، قهرمانی که تا سال ۲۰۰۷، بهترین قهرمانی ادوار سری آ محسوب می‌شد. فصل ۹۰-۱۹۸۹ با جایگاه سومی در سری آ و قهرمانی در سوپر جام فوتبال ایتالیا به پایان رسید . در همان سال تیم ملی فوتبال آلمان با بازیکنان اینتری خود یعنی لوتار ماتئوس، یورگن کلینزمن و آندریاس برمه توانست یاران مارادونا را فینال جام جهانی شکست دهد و قهرمان جهان شود. در آن بازی‌ها لوتار ماتئوس کاپیتان و مؤثرترین بازیکن تیم ملی فوتبال آلمان در جام جهانی بود. همان سال فیفا تصمیم گرفت هر سال بازیکن سال فوتبال جهان را انتخاب کند. لوتار ماتئوس اولین کسی بود که جایزه بهترین بازیکن سال جهان را از آن خود کرد.

اینتر قهرمان جام یوفا در فصل ۹۴–۱۹۹۳

دهه ۹۰ دوره ناامید کننده ای در تاریخ باشگاه بود . در حالی که رقبای اصلی اینتر یعنی یوونتوس و میلان به افتخاراتی در فوتبال ایتالیا و اروپا دست پیدا کرده بودند ، اینتر با نتایج متوسط خود از آن‌ها عقب افتاده بود .

در فصل ۹۱-۱۹۹۰ اینتر با هدایت تراپاتونی به مقام قهرمانی یوفا کاپ دست یافت . تراپاتونی در پایان فصل از اینتر جدا شد . اینتر فصل ۹۲-۱۹۹۱ سری آ را در جایگاه هشتم به پایان رساند . در فصل ۹۳-۱۹۹۲ با هدایت اوسوالدو بانیولی ، اینتر پس از رقیب همشهری خود یعنی آث میلان در جایگاه دوم قرار گرفت و به مقام نایب قهرمانی دست یافت . یکی از بدترین دوران تاریخ اینتر طی این سال‌ها رقم خورد به طوری که اینتر در فصل ۹۴-۱۹۹۳ با کسب عنوان سیزدهم در سری آ ، بدترین رتبه تاریخ خود را بدست آورد و فقط ۱ امتیاز تا سقوط به دسته پایین‌تر فاصله داشت. البته اینتر در سال‌های ۱۹۹۱ ، ۱۹۹۴ و ۱۹۹۸ سه بار جام یوفا را بدست آورد، ولی کسب این جام نمی‌توانست طرفداران اینتر را راضی نگه دارد.

در سال ۱۹۹۵ ، ماسیمو موراتی با پایان دادن به دوران یازده ساله ارنستو پلگرینی ، ریاست باشگاه را به دست گرفت . اینتر در این دوره دو بار رکورد نقل و انتقالات فوتبال جهان را شکست . (۱۹٫۵ میلیون پوند برای رونالدو از بارسلونا در سال ۱۹۹۷ و ۳۱ میلیون پوند برای کریستین ویری از لاتزیو در سال ۱۹۹۹) .[10][11][12][13] با این حال ، دهه ۹۰ یاد آور تنها دوره در تاریخ باشگاه اینتر است که حتی یک قهرمانی هم در سری آ به دست نیامد . برای هواداران اینتر دشوار بود که بفهمند چه کسی مقصر این اوضاع است ، همین موضوع باعث سرد شدن رابطه هواداران با ریاست ، مربیان و حتی بعضی از بازیکنان نیز شد .

موراتی بعدها هدف هواداران قرار گرفت ، به خصوص زمانی که سرمربی محبوب ، لوئیجی سیمونی را پس از گذشت تنها چند بازی از فصل ۹۹-۱۹۹۸ اخراج کرد ، کسی که به عنوان بهترین مربی ایتالیایی در سال ۱۹۹۸ انتخاب شده بود . در آن فصل اینتر سهمیه هیچ یک از رقابت‌های اروپایی را کسب نکرد و لیگ را در جایگاه هشتم به پایان رساند .

فصل بعد ، موراتی هدایت باشگاه اینتر را به مارچلو لیپی سرمربی سابق یوونتوس سپرد و بازیکنانی همچون آنجلو پروتزی ، لوران بلان ، ویری و ولادیمیر جوگوویچ را به خدمت گرفت . تیم اینتر با رسیدن به فینال کوپا ایتالیا در فصل ۲۰۰۰-۱۹۹۹ به اولین جام داخلی خود از سال ۱۹۸۹ نزدیک شده بود اما با شکست در برابر لاتزیو ، به مقام نایب قهرمانی رسید . اینتر در پایان فصل در جایگاه چهارم سری آ قرار گرفت و برای کسب سهمیه رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا باید در مسابقات پلی آف شرکت می‌کرد .

بدشانسی‌های اینتر در فصل بعد نیز ادامه پیدا کرد ، اینتر درحالی که با گل خرید جدید خود رابی کین در دیدار سوپر جام فوتبال ایتالیا در سال ۲۰۰۰ از لاتزیو پیش افتاده بود ، در نهایت با نتیجه چهار بر سه مغلوب حریف خود شد و به مقام نایب قهرمانی رسید ، همچین اینتر با شکست در مرحله سوم مسابقات پلی آف برابر تیم سوئدی هلسینگبورگس نتوانست جواز حضور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا فصل ۰۲-۲۰۰۱ را کسب کند . لیپی پس از شکست در اولین بازی فصل جدید برابر رجینا که اولین شکست تاریخ باشگاه برابر این تیم بود ، اخراج شد . مارکو تاردلی به عنوان جانشین لیپی انتخاب شد ، اما تاردلی هم نتوانست نتایج خوبی را کسب کند و هواداران اینتر ، تاردلی را به عنوان سرمربی که دربی شهر میلان را شش بر صفر در برابر تیم میلان واگذار کرد به یاد می‌آورند .

اینتر در روز پایانی فصل ۰۲-۲۰۰۱ سری آ با نتیجه چهار بر دو از لاتزیو شکست خورد

در ۲۲ ژوئن ۲۰۰۱ هکتور کوپر به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد . اینتر همراه با کوپر به مرحله نیمه نهایی یوفا کاپ راه یافت اما با شکست سه بر دو در مجموع دو بازی رفت و برگشت برابر فاینورد ، از صعود به فینال بازماند . در ۵ مه ۲۰۰۲ و در روز پایانی فصل ۰۲-۲۰۰۱ سری آ ، زمانی که اینتر به کسب پیروزی برابر لاتزیو نیاز داشت تا اولین اسکودتو خود را پس از سال ۱۹۸۹ کسب کند ، در حالی که با نتیجه دو بر یک از حریف خود پیش بود ، در نهایت با نتیجه چهار بر دو شکست خورد و جام قهرمانی را از دست داد . فصل بعد اینتر به مقام نایب قهرمانی سری آ دست پیدا کرد ، همچنین به مرحله نیمه نهایی رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا فصل ۰۳-۲۰۰۲ راه یافت . اینتر در این مرحله باید در برابر همشهری خود ، میلان قرار می‌گرفت . دو تیم در مجموع دو بازی رفت و برگشت به تساوی یک بر یک رضایت دادند ، اما به دلیل قانون گل زده در خانه حریف ، اینتر از صعود به فینال بازماند .

در ۱۹ اکتبر ۲۰۰۳ ، کوپر بعد از گذشت شش بازی از فصل ۰۴-۲۰۰۳ زمانی که تیم در جایگاه هشتم بود اخراج شد و برای ادامه فصل آلبرتو زاکرونی هدایت اینتر را بر عهده گرفت . در پایان فصل ، اینتر در جایگاه چهارم قرار گرفت و زاکرونی اخراج شد .

اینتر پس از شکست دادن رم ، قهرمان جام حذفی ایتالیا در فصل ۰۶-۲۰۰۵ شد

در ۷ ژوئیه ۲۰۰۴ ، باشگاه اینتر از طریق وبسایت رسمی خود اعلام کرد که روبرتو مانچینی سرمربی سابق لاتزیو هدایت باشگاه را برعهده گرفته‌است .[14] مانچینی در اولین فصل حضورش ، از ۱۸ پیروزی ، ۱۸ تساوی و تنها دو شکست ، ۷۲ امتیاز کسب کرد و در جایگاه سوم سری آ قرار گرفت . در ۱۵ ژوئن ۲۰۰۵ ، اینتر با پیروزی سه بر صفر در مجموع دو بازی رفت و برگشت در برابر رم (پیروزی دو بر صفر در رم[15] و پیروزی یک بر صفر در میلان) ، قهرمانی رقابت‌های کوپا ایتالیا در فصل ۰۵-۲۰۰۴ را به دست آورد .[16] به دنبال آن و در ۲۰ اوت ۲۰۰۵ ، اینتر با پیروزی یک بر صفر در برابر یوونتوس در وقت‌های اضافه ، قهرمان سوپرجام ایتالیا نیز شد .[17] در ۱۱ مه ۲۰۰۶ ، اینتر پس از شکست دادن رم با نتیجه چهار بر دو در مجموع دو بازی رفت و برگشت (تساوی یک بر یک در رم و پیروزی سه بر یک در میلان) ، قهرمان جام حذفی ایتالیا در فصل ۰۶-۲۰۰۵ شد .

پس از پایان فصل ۰۶-۲۰۰۵ ، دادگاه ایتالیا که ۲ سال به صورت مخفی مکالمات سران باشگاه‌های سری آ را ضبط می‌کرد به تحقیق در مورد فساد و تبانی در فوتبال ایتالیا پرداخت . مکالمات لوچانو موجی مدیر باشگاه یوونتوس با رئیس کمیته داوران و مدارک به دست آمده از بعضی باشگاه‌های ایتالیایی آن‌ها را به دردسر انداخت . در نهایت یوونتوس به جرم تبانی با داوران به دسته پایین‌تر سقوط کرد و ۲ قهرمانی آخر این تیم پس گرفته شد. باشگاه‌های میلان، لاتزیو و فیورنتینا هم با کسر امتیاز روبرو شدند . جدول سری آ در فصل ۰۶-۲۰۰۵ تغییر کرد و یوونتوس به انتهای جدول سقوط کرد. مدتی بعد یوفا از فدراسیون فوتبال ایتالیا خواست برای شرکت تیم‌های ایتالیایی در مسابقات فصل آینده لیگ قهرمانان ، برای فصل ۰۶-۲۰۰۵ قهرمان جدیدی تعیین کند و فدراسیون فوتبال ایتالیا بر اساس جدول جدید بعد از اعمال مجازات‌ها ، اینتر را به عنوان قهرمان سری آ در فصل ۰۶-۲۰۰۵ معرفی کرد .[18]

روبرتو مانچینی ، سرمربی اینتر بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸

پس از پاک شدن نسبی فوتبال ایتالیا ، ماسیمو موراتی که می‌خواست جا پای پدر بگذارد با کمک جاچینتو فاکتی و با مربیگری روبرتو مانچینی بار دیگر بسیاری از فوق ستاره‌های دنیای فوتبال را جمع‌آوری کرد . فاکتی همان سال درگذشت ، ولی حاصل تلاش‌های او و ماسیمو موراتی قهرمانی‌های اینتر بود . ثبت رکورد ۱۷ پیروزی پیاپی و کسب ۹۷ امتیاز (در ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۶ با پیروزی چهار بر یک خانگی برابر لیورنو آغاز و در ۲۸ فوریه ۲۰۰۷ با تساوی خانگی یک بر یک برابر اودینزه پایان یافت) در فصل ۰۷-۲۰۰۶ ، دو رکورد ارزشمند برای اینتر به ارمغان آورد . در ۲۲ آپریل ۲۰۰۷ نراتزوری‌ها با پیروزی دو بر یک برابر سیه‌نا با دو گل مارکو ماتراتسی توانستند با ۲۲ امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم ، پانزدهمین قهرمانی خود را در سری آ جشن بگیرند.[19] یک فصل بعد هم اینتر با پشت سر گذاشتن رقبا برای سومین سال پیاپی قهرمانی ایتالیا را از آن خود کرد . اینتر خود را به عنوان قدرت اول فوتبال ایتالیا مطرح کرد ، اما در فتح لیگ قهرمانان اروپا ناکام بود به همین دلیل مانچینی خیلی زود از کار برکنار شد .[20] پس از پایان فصل ۰۸-۲۰۰۷ موراتی گرانقیمت‌ترین مربی جهان یعنی ژوزه مورینیو را به اینتر آورد تا شاید این مربی سرشناس ، یک بار دیگر قهرمانی اروپا را برای اینتر و موراتی به ارمغان بیاورد .[21]

هواداران اینتر در فینال لیگ قهرمانان اروپا ۲۰۱۰

ژوزه مورینیو در همان سال اول ورود به ایتالیا توانست اینتر را برای چهارمین بار پیاپی به قهرمانی سری آ برساند ، اما در لیگ قهرمانان ناموفق بود و در مرحله یک‌هشتم نهایی با شکست برابر منچستر یونایتد از دور رقابت‌ها کنار رفت . در پایان فصل بهترین بازیکن اینتر و یکی از برترین مهاجمین جهان یعنی زلاتان ابراهیموویچ در ازای ساموئل اتوئو به همراه چهل و نه میلیون یورو از اینتر جدا شد و به بارسلونا پیوست . علاوه بر ساموئل اتوئو ، اینتر با پول به دست آمده از فروش ابراهیموویچ بازیکنان دیگری مثل دیگو میلیتو ، وسلی اسنایدر ، لوسیو ، تیاگو موتا و گوران پاندف را به خدمت گرفت . عملکرد اینتر در فصل ۱۰–۲۰۰۹ فوق‌العاده بود . شاگردان مورینیو با وجود مشکلات فراوان توانستند قهرمانی لیگ ایتالیا را بدست آورند . مورینیو طی دو فصل حضور خود در ایتالیا رکورد شکست ناپذیری خود در بازی‌های خانگی را حفظ کرد و نراتزوری‌ها هرگز در مسابقات خانگی طعم شکست را نچشیدند . در رقابت‌های جام حذفی هم اینتر با شکست لیورنو ، یوونتوس و فیورنتینا به فینال رسید و در بازی فینال با تک گل دیگو میلیتو از سد رم گذشت و قهرمانی جام حذفی را به افتخارات خود اضافه کرد . اما مهم‌ترین دستاورد تیم مورینیو در لیگ قهرمانان اروپا بود . نراتزوری‌ها در مرحله یک‌هشتم نهایی چلسی ، قهرمان انگلستان را در هر دو بازی رفت و برگشت مغلوب کردند . در مرحله نیمه نهایی با نتیجه سه بر دو از سد بارسلونا قهرمان اسپانیا و مدافع عنوان قهرمانی اروپا گذشتند و به دیدار پایانی این مسابقات راه یافتند . دیدار پایانی این مسابقات معتبر به قضاوت " هاوارد وب " از انگلیس در ورزشگاه "سانتیاگو برنابئو "شهر مادرید برگزار شد . اینترمیلان و بایرن مونیخ پیش از رسیدن به فینال لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا فاتح لیگ و جام حذفی ایتالیا و المان شده بودند. مورینیو که با چلسی هرگز حضور در فینال را تجربه نکرد ، در دومین فصل حضورش در اینتر به فینال لیگ قهرمانان رسید . او در فینال باید مقابل استاد سابقش ، لوئیس فن خال قرار می‌گرفت که بار دیگر بایرن را به تیم اول بوندس لیگا تبدیل کرده بود . هر دو تیم با قهرمانی در لیگ و جام حذفی به دنبال تکمیل سه‌گانه‌شان بودند و در نهایت این اینتر بود که با ارائه یک بازی حساب شده با درخشش دیه گو میلیتو ، بهترین بازیکن فصل لیگ قهرمانان ، برابر حریف خود به پیروزی دو بر صفر رسید و جام قهرمانی را بالای سر برد [22] و اولین تیم ایتالیایی لقب گرفت که توانست سه‌گانه (Treble) را کسب کند .[23]

رافائل بنیتز که با قراردادی دو ساله هدایت باشگاه را برعهده گرفته بود ، پس از کسب نتایج ضعیف ، خیلی زود برکنار شد

پس از پایان فصل ۱۰-۲۰۰۹ ژوزه مورینیو از اینتر جدا شد و به رئال مادرید پیوست [24] و رافائل بنیتز سرمربی اسبق لیورپول جای او را بر روی نیمکت اینتر پر کرد .[25] انتخاب بنیتز ، آغاز مسیری بود که خیلی زود اینتر را از جمع مدعیان قهرمانی ایتالیا دور کرد . در ۲۱ اوت ۲۰۱۰ بنیتز اولین جام خود را با پیروزی سه بر یک اینتر در برابر رم در سوپرجام فوتبال ایتالیا کسب کرد ، همچنین بنیتز همراه با اینتر به مقام قهرمانی جام باشگاه‌های جهان در سال ۲۰۱۰ دست پیدا کرد[26] اما در کسب سوپر جام اروپا ناکام ماند [27] و به خاطر نتایج ضعیف درسری آ ، خیلی زود از اینتر اخراج شد[28][29] و لئوناردو به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد .[30] لئوناردو فصل را با ۳۰ امتیاز از ۱۲ بازی با میانگین ۲٫۵ امتیاز از هر بازی ، بهتر از دو مربی قبلی یعنی بنیتز و مورینیو آغاز کرد . در ۶ مارچ ۲۰۱۱ لئوناردو با کسب ۳۳ امتیاز از ۱۳ بازی رکورد جدیدی در سری آ ایتالیا به ثبت رساند . رکورد قبلی متعلق به فابیو کاپلو در فصل ۰۵-۲۰۰۴ بود که در ۱۳ بازی ۳۲ امتیاز به دست آورده بود . لئوناردو در فصل ۱۱-۲۰۱۰ اینتر را به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا رساند اما با شکست برابر شالکه ۰۴ از دور مسابقات کنار رفت . همچین لئوناردو توانست همراه با اینتر فاتح جام حذفی ایتالیا شود و به مقام نایب قهرمانی سری آ دست پیدا کند ، لئوناردوی برزیلی تنها پس از شش ماه اینتر را ترک کرد تا طبق توافقی که با باشگاه پاری سن ژرمن به دست آورده بود ، پست مدیریت ورزشی این باشگاه را برعهده بگیرد . پس از لئوناردو مربیانی همچون جیان پیرو گاسپرینی ، کلودیو رانیری و آندره آ استراماچونی هدایت اینتر را بر عهده گرفتند . اینتر طی دو فصل ، از ۵ مربی مختلف استفاده کرد و همه آن‌ها بعد از مدت کوتاهی اخراج شدند .از بین ۵ مربی که در این مدت روی نیمکت اینتر نشستند به جز رافائل بنیتز ، هیچ‌کدام سابقه قهرمانی در سطح اول اروپا را نداشتند . اینتر به خاطر قانون فیرپلی مالی و نداشتن منابع مناسب مالی مجبور به فروش ستاره‌های خود شد و ساموئل اتوئو ، وسلی اسنایدر ، ژولیو سزار ، لوسیو ، مایکون ، تیاگو موتا و گوران پاندف به خاطر حقوق بالایشان تیم را ترک کردند .

در تاریخ ۱ اوت ۲۰۱۲ ، باشگاه اینتر اعلام کرد که موراتی قصد دارد تا بخشی از سهام این باشگاه را به یک کنسرسیوم چینی به رهبری کنت هوانگ بفروشد.[31] در همان روز ، اینتر اعلام کرد که توافقی با شرکت ساخت‌وساز راه‌آهن چین برای پروژه استادیوم جدید صورت گرفته‌است ، هرچند ، سرانجام توافق با کنسرسیوم چینی از بین رفت.[32] فصل ۱۳-۲۰۱۲ با هدایت استراماچونی یکی از بدترین فصل‌ها در تاریخ باشگاه بود که با جایگاه نهمی در سری آ و عدم کسب سهمیه در هیچ یک از رقابت‌های اروپایی به پایان رسید . در ۲۴ مه ۲۰۱۳ ، والتر ماتزاری جایگزین استراماچونی شد . ماتزاری در انتهای فصل اینتر را به رده پنجم سری آ رساند و جواز حضور در مرحله پلی آف لیگ اروپا فصل ۱۵-۲۰۱۴ را کسب کرد .

در ۱۵ اکتبر ۲۰۱۳ ، یک کنسرسیوم اندونزیایی (.International Sports Capital HK Ltd) به سرپرستی اریک توهیر ، هاندی سوئتدجو و روزان روئسلانی ، توافق نامه ای با اینتر به امضا رساند که طبق این توافق هفتاد درصد سهام اینتر را با پرداخت بیش از ۵۰۰ میلیون دلار خرید .[33][34][35] با این حال موراتی ۲۹٫۵ درصد از سهام خود را حفظ کرد .[36]

اریک توهیر که مالک باشگاه فیلادلفیا سونتی سیکسرز در لیگ ان بی ای و دی‌سی یونایتد در لیگ فوتبال ام‌ال اس آمریکا نیز بود ، در ۲ دسامبر ۲۰۱۳ اعلام کرد که مشارکت استراتژیک بین اینتر و دی‌سی یونایتد شکل گرفته‌است .[37] در دوران اریک توهیر ، اینتر به دلیل نقض قوانین فیر پلی مالی در گذشته از طرف یوفا دچار محدودیت‌هایی شده بود . همچنین در این دوران در ۱۴ نوامبر ۲۰۱۴ ، روبرتو مانچینی جایگزین ماتزاری شد و برای بار دوم هدایت اینتر را بر عهده گرفت که نتیجه آن قرار گرفتن اینتر در جایگاه هشتم در پایان فصل ۱۵-۲۰۱۴ بود . اینتر فصل ۱۶-۲۰۱۵ را در جایگاه چهارم به پایان رساند و نتوانست به لیگ قهرمانان اروپا صعود کند .

در ۶ ژوئن ۲۰۱۶ گروه هولدینگ سانینگ یک شرکت متعلق به ژانگ ژیندانگ بنیانگذار و رئیس گروه سانینگ بخش اعظمی از سهام باشگاه را از اریک توهیر و ماسیمو موراتی خرید .[38] بر اساس گزارش منابع مختلف مجموع مبلغ سرمایه گذاری شده از طرف سانینگ ۲۷۰ میلیون یورو بود .[39] این توافق در ۲۸ ژوئن ۲۰۱۶ در یک مجمع عمومی فوق‌العاده پذیرفته شد که بر اساس آن سانینگ ۶۸٫۵۵ درصد از سهام باشگاه را خریداری کرد .[40]

اولین فصل مالکیت جدید ، اما با نتایج ضعیف در بازی‌های دوستانه پیش فصل شروع شد . در ۸ اوت ۲۰۱۶ روبرتو مانچینی سرمربی اینتر با توافقی دو طرفه از باشگاه جدا [41] و فرانک دی بوئر جایگزین او شد ، هرچند دی بوئر نیز پس از کسب نتایج ضعیف در ۱ نوامبر ۲۰۱۶ برکنار شد .[42] جانشین او ، استفانو پیولی بدترین نتایج تاریخ باشگاه در رقابت‌های اروپایی همراه با اینتر را کسب کرد .[43] با وجود پیروزی در ۸ بازی متوالی ، پیولی قبل از پایان فصل از باشگاه جدا شد و تیم برای ششمین فصل متوالی در کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا ناکام ماند .[44] در ۹ ژوئن ۲۰۱۷ لوچیانو اسپالتی سرمربی سابق رم با قراردادی دو ساله هدایت اینتر را بر عهده گرفت [45] و یازده ماه بعد ، اینتر بعد از گذشت شش سال عدم حضور در لیگ قهرمانان اروپا به لطف پیروزی سه بر دو مقابل لاتزیو در آخرین بازی فصل ۱۸-۲۰۱۷ سری آ جواز حضور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا را کسب کرد .[46][47] به دلیل این موفقیت ، باشگاه در ماه اوت قرارداد اسپالتی را تا سال ۲۰۲۱ تمدید کرد .[48]

در ۲۶ اکتبر ۲۰۱۸ ، استیون ژانگ به عنوان رئیس جدید باشگاه منصوب شد .[49] در ۲۵ ژانویه ۲۰۱۹ ، باشگاه رسما اعلام کرد که شرکت لیون راک کپیتال (یک شرکت خصوصی سرمایه‌گذاری در آسیا که در هنگ کنگ مستقر است) با کنسرسیوم اندونزیایی .International Sports Capital HK Ltd به سرپرستی اریک توهیر به توافق رسیده‌است تا ۳۱٫۰۵ درصد از سهام اینتر را خریداری کند تا شرکت مذکور به دومین سهام دار باشگاه اینتر تبدیل شود .[50] با خریداری سهام اریک توهیر توسط لیون راک کپیتال ، اکنون این شرکت پس از سانینگ (مالک ۶۸٫۵۵ درصد از سهام اینتر) ، بیشترین سهم را در باشگاه اینتر در اختیار دارد . بعد از فصل ۱۹-۲۰۱۸ سری آ علی رغم اینکه اینتر در جایگاه چهارم قرار گرفت و جواز حضور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا را کسب کرد ، اسپالتی از هدایت اینتر برکنار شد . در تاریخ ۳۱ مه ۲۰۱۹ ، اینتر ، آنتونیو کونته سرمربی ایتالیایی و سابق یوونتوس و چلسی را با امضای قراردادی سه ساله به عنوان سرمربی جدید خود منصوب کرد .[51] در سپتامبر ۲۰۱۹ استیون ژانگ به عنوان عضو هیئت مدیره اتحادیه باشگاه‌های فوتبال اروپا انتخاب شد .[52] اینتر فصل ۲۰-۲۰۱۹ سری آ را با هدایت کونته ، پس از پیروزی دو بر صفر خارج از خانه برابر آتالانتا در آخرین بازی فصل ، با ۸۲ امتیاز به پایان رساند و به مقام نایب قهرمانی دست یافت ،[53] این درحالی بود که یوونتوس تنها با یک امتیاز بیشتر قهرمان سری آ شد . همچنین اینتر پس از پیروزی پنج بر صفر در برابر شاختاردونتسک اوکراین در نیمه نهایی لیگ اروپا ، به فینال این مسابقات راه پیدا کرد .[54] این اولین حضور اینتر در یک فینال ، پس از سال ۲۰۱۱ به حساب می‌آمد . در فینال لیگ اروپا ۲۰۲۰ ، اینتر با نتیجه سه بر دو در برابر سویا اسپانیا شکست خورد و به مقام نایب قهرمانی رسید .[55][56]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ تاریخچه باشگاه فوتبال اینتر میلان موجود است.

• وبگاه رسمی باشگاه (ایتالیایی) (انگلیسی) (اسپانیایی) (ژاپنی) (چینی) (اندونزیایی )
• صفحه باشگاه اینتر در سایت سری آ (انگلیسی) (ایتالیایی)
• صفحه باشگاه اینتر در سایت فیفا (انگلیسی)
• صفحه باشگاه اینتر در سایت یوفا (انگلیسی)
• صفحه باشگاه اینتر در فیس بوک (انگلیسی)
• صفحه باشگاه اینتر در یوتوب (انگلیسی)
• صفحه باشگاه اینتر در سایت اسکای اسپورت (انگلیسی)
• صفحه باشگاه اینتر در سایت گل (انگلیسی)