لوئیس فیگو

در تیم‌هایی همچون اسپورتینگ، بارسلونا، رئال مادرید و اینتر میلان بازی کرده‌است.

انتقال جنجالی او در سال ۲۰۰۰ که مستقیماً از بارسلونا به رئال مادرید پیوست یکی از جنجالی‌ترین ترانسفرهای تاریخ است این انتقال که با مبلغی بالاتر از ۵۰ میلیون یورو شکل گرفت در دوران خود رکورد بازار نقل و انتقالات به حساب می‌آمد؛ که البته یک سال بعد با آمدن زین الدین زیدان از یوونتوس به رئال شکسته شد. هواداران بارسا به قدری از این انتقال خشمگین بودند که کینه خود را در اولین بازگشت او پس از این ترانسفر، به ورزشگاه نیوکمپ با پرتاب کردن سر خوک به سمت فیگو نشان دادند.

او که در ۳۱ مه ۲۰۰۹ از فوتبال خداحافظی کرد، در دوران حرفه‌ای خود ۱۲۷ بازی ملی برای تیم پرتغال داشته‌است.

فیگو در سال ۲۰۰۱ به عنوان بازیکن برتر سال فوتبال دنیا انتخاب شد.

او هم‌چنین در میان ۱۰۰ بازیکن برتر تمام ادوار فیفا قرار دارد.

فیگو با وجود خداحافظی از فوتبال ولی همچنان در صحنه فوتبال حضور دارد و به عنوان یکی از مدیران ارشد باشگاه اینتر میلان فعالیت می‌کند.

در ژانویه ۲۰۱۵ لوئیس فیگو در مصاحبه با شبکه CNN، رسماً نامزدی خود برای ریاست فیفا را تأیید کرد.[1]

او سپ بلاتر را به برگزاری مناظره تلویزیونی دعوت کرد که توسط شبکه‌های بی‌بی‌سی و اسکای اسپورت منتشر شود ولی بلاتر این پیشنهاد را رد کرد. فیگو عنوان کرد که قصد داشته ایده‌هایش را به صورت رسانه‌ای به مردم منتقل کند.[2]

او هم چنین از طرح برگزاری رقابت‌های جام جهانی ۲۰۲۲ قطر در فصل زمستان، استقبال کرد.[3] و هم چنین وعده داد در صورت برنده شدن جام جهانی را با شرکت ۴۸ تیم برگزار خواهد کرد.[4] دیوید بکهام نیز از کاندیداتوری فیگو حمایت کرد.[5]

در ۲۱ می ۲۰۱۵ وی با انتشار بیانیه‌ای از انتخابات فیفا کناره‌گیری کرد.[6]

او یک بار نیز برای قرعه کشی جام جهانی فوتبال ۲۰۱۸ روسیه به ایران آمد.

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Luís Figo». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۴.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ لوئیس فیگو موجود است.

• FootballDatabase provides Luís Figo's profile and stats