مجاهدین افغانستان

نیروهای جمعیت اسلامی افغانستان با یک تیربار دوشکا، سال ۶۶

مجاهدین که متشکل از اقوم مختلف افغانستان (به خصوص سمت شمال) بودند، پس از روی کار آمدن رژیم کمونیستی توسط حزب دمکراتیک خلق افغانستان به رهبری نورمحمد تره‌کی که با همکاری اتحاد جماهیر شوروی و در اثر کودتای افسران کمونیست به وجود آمده بود، آنان به مخالفت و جنگ مسلحانه پرداختند. این جنگ‌ها با ورود ارتش سرخ شوروی به افغانستان ابعاد گسترده تری یافت که مداخلات خارجی در اوضاع افغانستان را به نفع رژیم یا نیروهای مقاومت در پی داشت.[2]

در آن سوی مرزها در پاکستان و ایران روحانیون مردم را به ادامه قیام علیه حکومت کمونیستی تشویق می‌کردند. رفته رفته احزاب جهادی از دل روحانیون و روشنفکران و مهاجرین به وجود آمدند. در پاکستان ۷ گروه که بعدها به ائتلاف هفتگانه مشهور شد محور فعالیت‌های مهاجرین و مجاهدین قرار گرفت و در ایران نیز شورای احزاب هشتگانه که مهم‌ترین شان حزب حرکت اسلامی افغانستان و همچنین سازمان نصر که شدیدا به ایران وابسته بود.[3]

رفتار خشن افسران و سیاست‌مداران رژیم کمونیستی که با کودتا، رژیم جمهوری را ساقط کرده بودند با مخالفین و به ویژه برخورد تند آن‌ها با جامعهٔ مذهبی و رهبران مذهبی، موجب روگردانی عمومی از حکومت کودتا گردید. در اثر سرکوب‌های خشن حکومت، ابعاد مخالفت با رژیم بیشتر گردید و اتحاد جماهیر شوروی، برای نجات «انقلاب» به خواستهٔ حکومت وقت افغانستان وارد خاک افغانستان شد و آن را اشغال نظامی کرد. اشغال نظامی توسط ارتش سرخ، موجب مقاومت گسترده با رژیم کمونیستی افغانستان و ارتش شوروی گردید که در اثر آن صدها هزار نفر کشته شدند و حدود هشت میلیون نفر از اتباع افغانستان به کشورهای دیگر مهاجر گردیدند.[4]

سازمان سیا در مسلح کردن مجاهدین در زمان جنگ شوروی نقش به سزایی داشت و بر پایهٔ اطلاعاتی که از جاسوسان خود به‌دست آورده بود، حمایت از مجاهدین را حتی پیش از حملهٔ شوروی به افغانستان آغاز کرده بود. چالمرز جانسن می‌نویسد:

«برای انجام یک عملیات پنهان که سیا قصد انجامش را دارد، رئیس‌جمهور آمریکا باید سندی به نام حکم را امضاء کند. یعنی اجازهٔ حمله را بدهد. رئیس جمهور جیمی کارتر در ۲۴ دسامبر ۱۹۷۹ به سازمان سیا دستور داد تا بطور مخفیانه به مجاهدین افغانستان کمک کند؛ ولی حقیقت ماجرا آنجاست که کارتر حکم را در سوم ژانویه ۱۹۷۹ یعنی شش ماه پیش از آغاز جنگ امضاء کرده بود و این کار را هم به توصیهٔ مشاور امنیت ملی خود زبیگنیف برژینسکی انجام داده بود تا روسیه را تحریک به حملهٔ عجولانه بکند. درواقع سیا از مجاهدین بعنوان گوشتِ دَم توپ استفاده کرد.[5]»

پیروزی مجاهدین از اصطلاحات تاریخ نوین افغانستان است و در گاهنامه افغانستان ثبت شده‌است.

مجاهدین بالاخره پس از چهارده سال درگیری‌های گوناگون با نیروهای ارتش سرخ شوروی در ۸ اردیبهشت ۱۳۷۱ (۸ ثور) موفق شدند وارد کابل پایتخت افغانستان شودند.

پس از آنکه نیروهای شوروی از افغانستان بیرون رفتند، جنگ داخلیِ قومی بین گروه‌های مجاهدین رخ داد که در پایان، گروهی موسوم به طالبان متشکل از جوانانی که در کمپ های مهاجرین و در مدارس دینی پاکستانی و با پشتیبانی مالی جهان عرب به ویژه عربستان سعودی آموزش های دینی دیده بودند به رهبری ملا محمد عمر، حکومت را به دست گرفتند.

پیروزی مجاهدین افغانستان، هم‌زمان شد با جنگ داخلی بین احزاب مجاهد: برهان الدین ربانی و احمدشاه مسعود به عنوان رئیس‌جمهور و وزیر دفاع دولت موقت، در تقابل با حزب‌های دیگر که خواستار قدرت بودند.[6][7] پاکستان به دلیل آن که از حکومت جدید افغانستان به رهبری استاد برهان الدین ربانی ناخشنود بود دست به حمایت بزرگ‌ترین مخالف مجاهدین گلبدین حکمتیار زد بدون کمک های لوژستیکی ارتش پاکستان گلبدین حکومتی‌تر قادر نبود که حتا نیمی از کابل را به ویرانه تبدیل کند.ملا محمد عمر که رهبر گروه جدیدی به اسم طالبان بو توانست قدرت را در دست بگیرد وی تصمیم داشت که همه تاجیک ها را از افغانستان بیرون و به تاجیکستان براند اما با مقاومت ایتلاف شمال روبرو شد ملا عمر به این عقیده بود که افغانستان را می تواند فقط به یک قوم اختصاص دهد . سرانجام طالبان در ۲۰۰۱ مورد حمله ایالات متحده قرار گرفتند و آمریکا افغانستان را اشغال نمود در حالی که احمد شاه مسعود چند روز پیش ترور شده بود گفته می شود که آمریکا در ترور احمد شاه مسعود دست داشته است.

• جنگ شوروی در افغانستان