ربع مرو

نقشه خراسان بزرگ، با تطبیق بر نقشه جغرافیای سیاسی معاصر. مرکز ربع‌های خراسان (نیشابور، هرات، مرو و بلخ) در این نقشه، مشخص شده‌اند.

ناحیهٔ مرو، بر پایهٔ نوشتهٔ دفتر وندیداد نسک کهن اوستا، در شمار شانزده ناحیهٔ بویژه در شمال شرقی و شرق ایران است. این ناحیه همچنین، یکی از استان‌ها و نواحی شناخته‌شده در قلمرو هخامنشیان، سلوکیان، اشکانیان و ساسانیان بوده‌است.[7][8] در دورهٔ ساسانیان؛ خراسان، یکی از چهار استان مهم کشور به‌شمار می‌آمد؛ این استان، به چهار بخش تقسیم می‌شد و این بخش‌ها عبارت بودند از: مرو، نیشابور، هرات و بلخ.[9] در اوایل دورهٔ اسلامی و در دورهٔ امویان، در زمان امارت زیاد بن ابیه، وی با الگوگیری از روش ساسانیان در ادارهٔ خراسان، آن منطقه را به چهار بخش، تقسیم نمود؛ مرو، نیشابور، فاراب و هرات، و هر منطقه را به یکی از سردارانش سپرد.[10] احمد بلاذری (قرن۲و۳ قمری)، خراسان را دربرگیرندهٔ چهار ربع (بخش) دانسته و می‌گوید: خراسان، چهار ربع دارد. ربع اول، ایرانشهر است و آن دربرگیرندهٔ نیشابور و قهستان و هرات و توس است. ربع دوم، دربرگیرندهٔ مروان (دو مرو) و سرخس و نسا و ابیورد و طالقان و خوارزم است. ربع سوم، دربرگیرندهٔ جوزجانان و بلخ و صغانیان است و ربع چهارم، دربرگیرندهٔ ماوراءالنهر است.[11] ابن فقیه (قرن ۳ هـ. ق) نیز به نقل از بلاذری، خراسان را در چهار ربع (= بخش) یاد کرده و ربع دوم را در برگیرندهٔ مرو شاهجهان، سرخس، نسا، باورد، مروالرود، طالقان، خوارزم آمل -که در بالادست رود بلخ قرارد دارند - و بخارا دانسته‌است.[12] محمد مقدسی (نوینده کتاب جغرافیایی احسن التقاسیم)؛ همراه با یادکرد ربع دوم خراسان (شامل: دو مرو (مرو شاهجان و مروالرود)، سرخس، نسا، ابیورد، طالقان و خوارزم) با اشاره به گفتار بلاذری، اما با استدلال توجه به نزدیکی نقاط یک منطقه (از دیدگاه جغرافیا، آداب و رسوم، زبان و فاصله)؛ مناطق خراسان را به هشت خوره و نه ناحیه دسته‌بندی نموده و مرو را یکی از خوره‌های نه‌گانه خراسان؛ ناحیه مروالرود را تابع این ناحیه؛ و نسا و ابیورد را از توابع خورهٔ نیشابور و سرخس را ناحیه‌ای مستقل دانسته‌است.[13]

مقدسی (جغرافیدان قرن چهارم هجری) از منطقهٔ ربع مرو، به نام مرو شاهجان یاد کرده؛ شهر مرو را قصبه (شهر مرکزی) آن دانسته‌است و خرق، هرمز فرّه، باشا، سنجان، سوسقان، صهبه، کیرنک، سنگ عبادی و دندانقان را از شهرهای آن؛ و مروالرود (شامل شهرهای طالقان، قصر احنف، حسه و لوکر) را ناحیهٔ آن دانسته‌است.[14] اصطخری (جغرافیدان)، از توابع مرو؛ کُشمَیهَن، هرمزفره، سوسقان، سنج، جِیرَنج، دندانقان، قَرینَین و باشان را نام برده که دارای منبر بوده‌است و در جایی دیگر از کوشک احنف، دِزَه (دره) و مرورود در ناحیه مرورود یاد کرده و در ادامه هرچند به نقاط یا مناطقی همچون طالقان، گوزگانان (جوزجان، که مرکز آن جهودستان یا یهودیه است)، شبورقان (که قصبه آن کُنددرم یا کندرم است) و انبار پرداخته‌است. در تقسیم‌بندی اصطخری، اشاره روشنی به تابعیت این مناطق نسبت به مرو دیده نمی‌شود و حتی پیش از این‌ها، نام مرورود و گوزگانان در میان کوره‌هایی (از دیدگاه اصطخری) جدا از ربع‌های اصلی خراسان یعنی نیشابور و هرات و مرو و بلخ، دیده می‌شود. گفتنی است که اصطخری، خوارزم را از توابع دیار ماوراءالنهر و خارج از حوزهٔ خراسان برشمرده است.[15]