حاملگی خارج‌رحمی

درمان زودهنگام حاملگی‌های خارج از رحم به کمک متوترکسات یکی از روش‌های مناسب و کارا می‌باشد که به عنوان جایگزینی مناسب برای مداخلات جراحی در دهه ۱۹۸۰ میلادی پدید آمد. متوترکسات که یک مهارکننده تولید اسید فولیک است با اتصال به آنزیم دی هیدروفولات ردوکتاز از تبدیل دی هیدروفولات به تتراهیدروفولات که شکل فعال فولات است جلوگیری به عمل می‌آورد. فولات برای ساخت پورین‌ها و پیریمیدین‌ها که در ساختار DNA و RNA حضور دارند ضروری است. با توقف تولید پورین ها و پیریمیدین تولید RNA ،DNA و پروتئین هم در سلول متوقف می‌شود. به این ترتیب اگر متوترکسات در اوایل بارداری تجویز شود رشد جنین متوقف می‌شود که این حالت منجر به سقط جنین خواهد شد. [2]

زمانی که خونریزی رخ داده باشد، توده جنینی بزرگتر از ۳.۵ سانتی متر باشد یا میزان β-hCG بیش از ۶۰۰۰mIU/ml باشد [3] می‌توان از مداخلات جراحی کمک گرفت. جراحان برای دسترسی به لگن از لاپاروسکوپی یا لاپاروتومی کمک می‌گیرند. سپس لوله فالوپ آسیب دیده با توجه به میزان جراحت تحت سالپینگوستومی یا سالپینژکتومی قرار می‌گیرد. بر خلاف سالپینژکتومی که لوله رحمی از بدن فرد خارج می‌گردد، در سالپینگوستومی تنها محتویات لوله‌های رحمی تخلیه می‌گردد. تخمین زده می‌شود که %۱۱-۰.۵ حاملگی‌های خارج رحمی تحت مداخلات جراحی قرار می‌گیرد. اولین جراحی موفق برای حاملگی خارج رحمی توسط رابرت لاسن در سال ۱۸۸۳ انجام شد.[4]