جابر بن یزید جعفی

از جعفر صادق منقول است که منزلت جابر در نزد او همچون جایگاه سلمان در نزد پیامبر اسلام محمد است. همچنین او برای جابر طلب آمرزش کرده‌است و یکی از غالیان آن عصر را به خاطر نسبت دروغ بستن به جابر لعن کرده‌است.[1]

زمانی که جابر در سال ۹۶ هجری قمری وارد مدینه شد به دیدار محمد باقر رفت و در این دیدار دو کتاب به او داد و از او خواست یکی از آن دو را تا زمانی که امویان بر منصب حکومت‌اند به کسی نگوید. اما پس از دولت آنان مطالب آن کتاب را به همگان اطلاع دهد. در صورتی که این نقل تاریخی صحیح باشد شاهدی بر مقام جابر نزد محمد باقر است.[1]

در رجال کشی آمده جابر به محمد باقر گفته است: «شما اسراری را به من آموخته‌اید که برای من سنگین است تا حدی که حالتی شبیه جنون به من دست می‌دهد» و محمد باقر در پاسخ به او چنین توصیه کرده‌است: «به صحرا برو و گودالی بساز و اسراری که از ما شنیده‌ای را با آن گودال بازگو کن».[1]

از جمله اخبار دال بر دارا بودن مقام و منزلت جابر نزد محمد باقر این است که هرگاه قاضی عیسی بن مسیب (به عربی: عیسي بن مُسَیِّب) در کوفه قصد قضاوت داشت جابر کنار او می‌نشست. او همچنین بنابر گزارش برخی از تاریخ‌نگاران جزء فقهای عصر امویان و عباسیان بوده‌است.[1]

از جعفر صادق منقول است جابر بر این باور بوده که اگر نادانان احادیثش را بشنوند به او کنایه خواهند زد به همین جهت جعفر صادق، ذریح را از بردن نام جابر منع کرده بود. همچنین به نقل از زراره، جعفر صادق گفته است: «جابر را تنها یک مرتبه نزد پدرم دیده‌ام و او هیچ‌وقت حضور من نیامده است.» برخی اخبار هم حاکی از دیوانگی، غلو و غیرموثق بودن جابر هستند.[1]

عده‌ای از عالمان رجال این دسته از اخبار را توجیه کرده‌اند و اخبار موافق را مرجح و صحیح‌تر دانسته‌اند.[1]