بته‌جقه

اصل و منشأ طرح ایرانی بته جقه را به آتش مقدس، به کاج، به نخل، به بادام، به گلابی و هم‌چنین به کیسه چرمی، به شکل مشت بسته و حتی به شیارهایی که برحسب اتفاق رودخانه جومنا در مسیر خود از دره کشمیر به جلگه هندوستان ایجاد می‌کند، تشبیه کرده‌اند. نیز سرآغاز آن را هنر ایلامی–آشوری و سرانجام آن را هنر هخامنشی دانسته‌اند.[3] بسیاری بر این باوراند که نقش بته جقه از سرو ایرانی ریشه دارد که از نمادهای زرتشتی بوده‌است. سروی که نشانه آزادگی ایرانیان بوده و از سر فروتنی سر خم کرده‌است. برخی دیگر سرو را نشان ایستادگی ایران در برابر تندبادهای حوادث و خمیدگی سر این سرو را نشانی از آسیب دیدنش در این تندبادها می‌دانند. عده‌ای دیگر آن را به بازمانده از سروی می‌دانند که در دوران مزدکیان نشانه آزادگی آنان بوده و پس از شکست مزدک سر خود را از شرمساری به زیر انداخته‌است. دهخدا بته جقه را ساخته شده از پر پرندگان می‌داند که بر بالای کلاه پادشاهان ایران نصب می‌شده‌است.

این نقش بعدها در شرق رواج زیادی یافت. طغراهای سلطان‌های عثمانی هم در همین نقش طراحی شده‌است. در حفاری‌های دره پازیریک نیز، در سال ۱۹۴۹ میلادی توسط باستان‌شناسان روسی در کنار قالی پازیریک و دیگر چیزها، قمقمه‌ای چرمین به دست آمد که روی آن را با نقش بته آراسته‌اند. کهنگی آن را با آزمایش‌های علمی نزدیک به ۲۵۰۰ سال تخمین زده‌اند. این کهن‌ترین سندی از این نقش است که تاریخ آن را نشان می‌دهد.

گاهی در آمریکا این نقش را (به انگلیسی: Persian pickles) به معنی خیارشور ایرانی می‌نامند.[4]

بته را بیشتر به درخت و گیاه ربط داده‌اند و تمام موارد مذکور طرح‌هایی هستند که جزئی از اسطوره ها و اعتقادات ایرانیان قدیم بوده و تحت تأثیر فرهنگ و شرایط اجتماعی قرن‌ها بعد، تغییر فرم و شکل داده‌است. برخی معتقدند که این نقش مایه تجسم گیاهی هندی است و به تبع آن یقین کرده‌اند که بته جغه از هند به ایران آمده‌است اما شواهد تاریخی بسیاری در دست است که بته در اصل سرو بوده‌است.[5]

اما در جاهای بیشتری به سروی که تارک آن از باد خم شده و نماد رمزی شعله مذهب زرتشت، ذکر گردیده‌است و بر خلاف تصور رایج (بیشتر به حکم فراوانی این نقشمایه در شال کشمیر) از ایران به هند رفته‌است.

ایرانیان این طرح را بته (بوته) می‌نامند که معنی لغوی آن یک دسته برگ است و ساده‌ترین شکل آن شباهت زیاد به برگ دندانه‌دار دارد. مردم ایران با عشقی که به اختراع انواع مختلف اشکال هنری و پیچیده دارند، اشکال گوناگون بوته را به وجود آورده‌اند و بر آن‌ها نام‌های مخصوص گذاشته‌اند، مثل بوته میری (کاج کوچک)، بوته ترمه‌ای (کاج متوسط)، بوته خرقه‌ای (کاج بزرگ)، بوته بادامی (کاج بادامی شکل) و بوته جغه‌ای (کاج بزرگی که یک کاج کوچک از آن بیرون آمده).

بته‌ای که از هزاره هشت قبل از میلاد تا دوره هخامنشی در هنرها به کار برده می‌شده بیشتر بته بادامی بوده و تعداد کمی از آن‌ها خمیده هستند. از نمونه‌های یافته شده که شاید اولین بته مشاهده شده در تاریخ هنر ایران است، نمونه‌ای که یافته شده در پیکر کنده‌های آشوری ایلامی متعلق به سه هزار سال قبل از میلاد است و گلدانی دیده می‌شود که دو عدد برگ بته مانند از آن آویزان است. این بته‌ها ساده و عاری از تزئین هستند. نقشه برجسته مذکور هم‌اکنون در موزه بغداد است. سیر و تحول و سرو به صورت نگاره بته‌ای فرایندی است بسیار طولانی قابل تفکیک به مراحل قبل از اسلام و بعد از اسلام است. وجه تمایز مرحله یکم در منزلت خاص سرو بوده به عنوان درخت مقدس و یک مظهر رمزی، مذهبی و نشانه‌ای از خرمی و همیشه بهاری و نیز مردانگی است اما در ادوار پس از اسلام مفهوم مقدس خود را از دست داده و صرفاً به عنوان یک نقش سنتی در هنرها به کار می‌رود و مداومت یک نقش مایه سنتی است. حتی ادامه حیات درخت سرو در بقاع زیارتگاه‌ها و قدمگاه‌های عصر اسلامی، تداعی‌کننده مفهوم مذهبی سرو پیشینیان نیست.

به هر رو بته جغه یکی از نگاره‌ها و ارائه‌هایی است که در طول هزاره تا امروز به روش‌های گوناگون زینت بخش آثار هنری ایران (پته دوزی، قالی، ظروف و…) بوده‌است. البته هنرشناسان تاکنون در چگونگی پیدایش، ماهیت و رمز و راز آن اختلاف نظر دارند. این نقش جاویدان در طول زندگی هزار ساله‌اش به قدری تحول و تطور یافته که هیچ ارائه‌ای در عالم هنر ایران و سایر اقوام تا به این حد متحول نشده‌است. هیچ‌کدام از این‌ها باعث نمی‌شود صورتهای نخستین بته جغه ساده و نزدیک به طبیعت به حیات خود ادامه دهد. در میان نمونه‌های منسوج دوره صفوی دو تکه پارچه زری‌بافی سده یازدهم که تجسم مراحل اساسی دگردیسی سرو و به بته تبدیل شدن آن است، اهمیت به سزایی دارد. در نمونه اول که سرو منقوش شده آن که تارک برگشتهٔ آن دوشاخه است که با گل و گیاه پر شده‌است.[6]

بته با عناوینی چون بته جغه‌ای، بادامی، میری، خرقه‌ای، ترمه ای، قلمکار، کاجی، هشت پر کردستانی یا قهر و آشتی، بته افشاری یا قباد خانی، مادر و بچه و بته شاخ گوزنی شناخته می‌شود.[7] انواع و اقسام بته‌جقه که در متن و حاشیه فرش به کار می‌رود که هر یک به گونه‌ای شیوه یافته‌اند که عبارتنداز ۱-بته میری ۲-بته قلمکار ۳-بته خرقه‌ای ۴-بته کردستانی
دکتر سیروس پرهام درکتاب دستبافته‌های عشایری و روستایی فارس می‌نویسد: این نقش از رایج‌ترین نگاره‌های ایرانی در روزگار قدیم تقریباً در همه دستبافت‌ها به خصوص ترمه و قالی قلمکار رایج بوده‌است؛ که در دراز مدت شکل و حالت بته دستخوش تحول و دگرگونی قرار گرفته و به شصت صورت متفاوت درآمده که معروف‌ترین آن (بته جغه‌ای) است که در مورد ریشه و منشأ آن اختلاف نظرهایی وجود دارد و گروهی آن را تمثیل بادام و گلابی می‌دانستند.[8]

همان‌طور که گفته شد شکل بته‌جقه بدست آمده بر روی قمقمه دره پازیریک حالت زیور و نگاره زینتی ندارد؛ و تنها تفاوت آن با سرو واقعی در شیوه (نگارگری) مقطعی است؛ که برش عمودی درخت سرو را با ساقه‌های افقی مجسم می‌سازد. در هنر پارتی و ساسانی سرو دیگر یگانه درخت مقدس نیست و رفته رفته جای خود را به دیگر درخت‌ها نیز می‌دهد.[9]

هم چنین به دلیل فراوانی نگاره‌های سروی در قالیبافی ایل بختیاری و طوایفی از لرهای فارس با وجود از بین رفتن دستبافته‌های لرهای عهد باستان منزلت آن همچنان مستدام می‌ماند. البته این منزلت دیگر بار مذهبی و رمزی ندارد؛ و یک نقش مایهٔ سنتی است که حتی در ادامه حیات درخت سرو در بقاع زیارتگاه‌ها قدمگاه‌های عصر اسلامی تداعی‌کننده مفهوم مذهبی سرو پیشینیان ناست. آغاز دومین مرحله، بعد از اسلام و جدا شدن سرو از ریشه باستانی است. بعد از اسلام سرو به نگاره‌های تزیینی تبدیل می‌شود. وهم‌چنین از ماهیت و بار مذهبی خود تن رها می‌کند؛ که تنها با دوخط منحنی پیوسته به هم کشیده می‌شود. کم‌کم تارک آن به یک سو خمیده می‌شود؛ و در اینجاست که نطفه بته‌جقه بسته می‌شود؛ و شاخه‌هایش به نقش و نگاره‌های تبدیل می‌شود که جزو طبیعت سرو نیست.[9] و نقشمایه به یک نگارهٔ زینتی تبدیل می‌شود و از صورت طبیعی خود دور می‌شود. این مهم‌ترین تغییر سرو در سفالینه‌های سده های(۳ تا ۷ ه‍.ق) در گرگان، نیشابور، کاشان و ری نشان داده شده‌است در دیگر هن‌ها اثری از آن نیست قدیمی‌ترین نمونه سرو خمیده از باد متعلق به سده ۵ قمری است. بر روی آب خوری آبگینه از نیشابور کنده شده، به دلیل آن که تارک خمیده سروهای این جام آبگینه دو شاخه است؛ و نباید نخستین سرو خمیده تلقی شود زیرا دو شاخک شدن تارک تکامل یافته تزیینی است که از پی مرحله‌ای می‌آید که در آن سرو در یک خط منحنی ساده خم شده باشد.[10] پس باید یقین کرد که سرو قرن‌ها پیش از آن خمیده شده ولی نمونه‌های آن ازبین رفته یا هم‌چنان نمونه‌های آن در دل خاک نهفته‌است. یک نمونهٔ مختلف آن کاسه لعابداری که نقش آن مربوط به سده (سوم-چهارم ه‍.ق) باقی‌مانده‌است. از سده شش به بعد نگاره سرو از حالت ساده نخستین بیرون می‌آید و بته‌جقه شکل شیوه یافته کامل و نهایی خود را پیدا می‌کند و ریزه کاری‌های که به آن اضافه شده تشخیص سرو بودن آن را مشکل می‌سازد و جز قالب مخروطی شکل چیزی به سرو نمی‌ماند.[11]

• 
  زربفت ابریشمی ایرانی. عبدالله سلامی. ۱۳۱۸ خورشیدی
• 
  زربفت ابریشمی ایرانی. سید حسین مژگانی. ۱۳۴۲ خورشیدی
• 
  ظروف مسی در لاهیج
• 
  فرش بافته‌شده در سده ۱۸ میلادی در باکو
• 
  ساری ابریشمی در کانچیپورام
• 

• سرو کاشمر
• نگارگری ایرانی
• اسلیمی
• مینیاتور
• ترمه

• نشان رسمی ایران
• شیر و خورشید
• سیمرغ