استوار

اُستُوار هم‌اکنون یکی از درجه‌های نظامی ایران است و در دورهٔ پهلوی اول، این درجه را «مُعین نایب» می‌نامیدند.[1]

به موجب بخشنامه، به کلیهٔ دستگاه‌های اجرائی ایران در خصوص نحوهٔ پرداخت حقوق و مزایای کارکنان وظیفه در تاریخ سه‌شنبه، ۱۵ مرداد ۱۳۸۷، حقوق دریافتی استوارها در آن تاریخ بدین‌گونه بود:[2]

استوار دوم:

کل حقوق (ریال): ۳۹۵٬۱۳۶؛ بازنشستگی ۹٪: ۳۵٬۵۶۲

بیمهٔ عمر و حوادث ۱٪: ۳۹۵۱

خالص پرداختی (ریال): ۳۵۵٬۶۲۳

استوار یکم

کل حقوق (ریال): ۴۱۶٬۳۰۴

بازنشستگی ۹٪: ۳۷٬۴۶۷

بیمهٔ عمر و حوادث ۱٪: ۴۱۶۳

خالص پرداختی (ریال): ۳۷۴٬۶۷۴

قانون راجع به تبدیل درجهٔ استواریکم‌های خلبانی و فنی نیروی هوایی به ستوانیارسومی، که در جلسهٔ ۱۳۳۸٫۱۰٫۱۵ به تصویب مجلس سنا رسیده‌بود و مشتمل بر مادهٔ واحده و پنج تبصره است، در جلسهٔ پنجشنبه ۲۵ آذرماه ۱۳۳۸ به تصویب مجلس شورای ملی رسید.[3]

متن این قانون بدین شرح است:

مادهٔ واحده - استواریکم‌های خلبانی و فنی نیروی هوایی که حداقل دارای گواهینامهٔ سوم متوسطه بوده و بیش از چهار سال تمام در درجهٔ اخیر قدمتِ خدمت داشته باشند، پس از طی دورهٔ آموزشگاه ستوانیاری به درجهٔ ستوانیارسومی مفتخر می‌گردند.

تبصرهٔ ۱ - ستوانیاری دارای درجات ۳ و ۲ و ۱ می‌باشد که به‌ترتیب ستوانیارسومی، ستوانیاردومی، ستوانیاریکمی نامیده می‌شوند.

تبصرهٔ ۲ - حداقل مدت توقف در هر یک از درجات ستوانیارسومی و ستوانیاردومی برای ترفیع به درجهٔ بالاتر پنج سال تمام می‌باشد.

تبصرهٔ ۳ - حقوق درجهٔ این قبیل درجه‌داران در درجات ستوانیارسومی و ستوانیاردومی و ستوانیاریکمی به‌ترتیب معادل حقوق درجهٔ ستوان‌سومی، ستوان‌دومی، ستوان‌یکمی بوده و میزان حقوق سنواتیِ آنان معادل یک‌دهم (۱۰). (۱) حقوق مندرج در مادهٔ ۵۱ قانون استخدام نیروهای مسلح شاهنشاهی خواهد بود.

تبصرهٔ ۴ - شرایط ورود و سایر مقررات مربوط به آموزشگاه ستوانیاری برابر اساسنامه‌ای که به وسیلهٔ نیروی هوایی پیشنهاد و به تصویب وزارت جنگ می‌رسد تعیین خواهد شد.

تبصرهٔ ۵ - درمورد درجه‌داران خلبان و فنی نیروی هوایی، مقررات این قانون جانشین مقررات مادهٔ ۲۹ قانون استخدام نیروهای مسلح شاهنشاهی و سایر مقررات مربوط به افسریاران خواهد بود.[4]

• درجه‌های نظامی ایران

واژه‌های نو فرهنگستان ایران تا پایان سال ۱۳۱۸، تهران، نشر ابن سینا، ۱۳۱۹ خ.