ولید بن عتبه

ولید بن عتبه بن ابی سفیان دایی معاویه بود که از سال ۵٧ ه.ق حاکم مدینه بود.[1]

بلافاصله پس از مرگ معاویه در ۱۵ رجب ۶۰ ه‍.ق/۲۲ آوریل ۶۸۰ م،[2] یزید به ولید بن عتبه، حاکم مدینه، فرمان داد تا امور مربوط به گرفتن بیعت را مدیریت کند. هدف یزید، در دست گرفتن اوضاع شهر پیش از اطلاع اهالی آن از مرگ معاویه بود. یزید به‌ویژه در مورد دو رقیب خود در خلافت، حسین و عبدالله بن زبیر که پیش‌تر از بیعت کردن سرباز زده بودند نگران بود.[3] ولید بن عتبه حسین و عبدالله بن زبیر و عبدالله بن عمر[4] را در ساعت غیرمعمول به قصر حکومتی فراخواند تا آنان را مجبور به بیعت با یزید کند. به‌گفتهٔ ولیری حسین به همراه پیروانش به قصر آمد و مرگ معاویه را تسلیت گفت[5] اما بیعت پنهانی با یزید را به بهانه اینکه بیعت باید در ملاء عام باشد،[6][7] دو روز به تعویق انداخت[8] ولید که تمایلی به درگیری با حسین نداشت، پذیرفت.[9][10] اما مروان که می‌دانست اگر حسین از جلسه خارج شود، دیگر بدون جنگ نمی‌توان به او دست یافت، به ولید گفته بود که حسین را زندانی کند تا بیعت نماید درغیراین‌صورت سریعاً همان‌جا او را بکشد.[11]

به علت این کوتاهی، یزید او را از مدینه فراخواند. اما مجدداً در سال ۶۲ هجری به عنوان حاکم مدینه منصوب کرد.[12]