خطبه عقد
خطبه عقد به خطابه‌ای گفته می‌شود که مستحب است پیش از گفتن صیغه عقد نکاح توسط زن یا شوهر یا هر دو یا شخص ثالثی گفته شود.
این خطبه معمولاً شامل تکریم خداوند و حکمت ازدواج است و غالباً به زبان عربی خوانده می‌شود اما می‌تواند به زبان‌های دیگری هم گفته شود.
ایران
در ایران پیمان و سوگند زناشویی به زبان فارسی نیز خوانده می‌شود:[1]
آیا شما این زن/مرد را به همسری خود می گیرید، تا بر پایه فرمان ایزدی در پیوند پاک زناشویی با یکدیگر زندگی کنید؟ آیا او را دوست خواهی داشت، آسایشش را فراهم خواهی کرد، او را گرامی خواهی داشت، در خوشی و ناخوشی همدم او خواهی بود، دیگران را فراموش خواهی کرد و تا پایان زندگی با راستی در کنارش خواهی ماند؟
گاهی نیز از شعر "پیمان زندگی" فریدون مشیری از کتاب "نوایی هم‌آهنگ باران" به‌عنوان پیمان ازدواج استفاده می‌شود[1]:
مرد:
به نام نامی یزدان
تو را من برگزیدم از میان این همه خوبان
میان این گواهان بر لب آرم این سخن با تو
برای زیستن با تو
وفادار تو خواهم بود در هر لحظه در هر جا
پذیرا می‌شوی آیا؟
تو با من این‌چنین هستی که من با تو؟
زن:
به نام نامی یزدان
پذیرا می‌شوم مهر تو را از جان
هم اکنون باز می‌گویم میان انجمن با تو
وفادار تو خواهم بود، در هر لحظه، در هر جا، برای زیستن با تو
تو هم با من چنان با مهر پیمان کن که من با تو!
مرد و زن با هم:
تو چون هم آشیان خواهی شدن با من
تمام عمر خواهم بود یک جان در دو تن با تو
بهشت عشق سازم خانه را
سرشار از لبخند و مهر و نور و عطر و یاسمن با تو
گواهان همه با هم:
همایون باد این پیمان
همایون باد این پیوند
همایون باد این پیوند ورجاوند
گرامی باد این سوگند
شکوفا باد بر لب‌های تان همواره این لبخند
همایون باد!
پانویس
- "مقاله ملیکا افتخاریان". دوماهنامه‌ی ادبی، فرهنگی و هنری روناک. شماره ششم. 11 July 2017.