حسین قدس نخعی

پدرش حاج شیخ حسن عالم و در فلسفه استاد و نگارندهٔ کتاب بود. خودش دانش‌آموختهٔ مدارس متوسطهٔ انگلستان بود. در ۱۲۹۶ به خدمت وزارت امور خارجه درآمد و در سفارت لندن و واشنگتن مشاغلی را عهده‌دار شد تا در سال ۱۳۲۷ به ریاست ادارهٔ سوم سیاسی رسید و بعداً مدیر کل وزارت امور خارجه شد. [2]

در شهریور ۱۳۲۹ که محسن رئیس در کابینهٔ سپهبد رزم‌آرا وزیر امور خارجه شد، قدس نخعی را معاون کرد. او از سال ۱۳۳۰ تا ۱۳۳۵ سفیر کبیر ایران در عراق و پس از آن به مدت یک سال سفیر در ژاپن بود. در سال ۱۳۳۸ به عنوان سفیر به لندن رفت اما شهریور سال بعد احضار انگلستان شد و در کابینهٔ جعفر شریف‌امامی، به وزارت امور خارجه رسید.

قدس نخعی در کابینهٔ دکتر علی امینی نیز که پس از شریف امامی روی کار آمد، مدتی وزیر خارجه بود و سپس به عنوان سفیر به امریکا فرستاده شد. در سال ۱۳۴۲ به جای حسین علاء، وزیر دربار شد و سه سال در این سمت باقی‌ماند. پس از آن نیز سفیر ایران در واتیکان بود.

قدس نخعی به نویسندگی و ترجمه هم مشغول بود. در جوانی به کار روزنامه‌نویسی اشتغال داشت و مجلهٔ ماهانهٔ ندای قدس را انتشار می‌داد. او چکامه‌های خیام را به زبان‌های فرانسوی و انگلیسی ترجمه کرد.

قدس نخعی خود نیز در سرودن رباعیات استاد بود و رباعیات خود را به سبک خیام می‌سرود. از همین روی، صالح جعفری شاعر و نویسنده عرب او را خیام سدهٔ بیستم نامید. ترجمان‌گر رباعیات قدس به زبان ژاپنی کازمی یانو رئیس دانشگاه توکیو و ریوموری استاد دانشگاه شینسین بوده‌اند. سلام احمد نیز رباعیات او رابه کردی ترجمه و منتشر کرده است. در عراق، مهدی جاسم و مصطفی جواد رباعیات قدس را به شعر عربی سروده‌اند. رباعیات او به انگلیسی هم ترجمه شده است.[3]

در سال‌های ۱۹۶۴ و ۱۹۶۶ میلادی، عده‌ای نام او را برای نامزدی جایزه نوبل ادبیات پیشنهاد کرده بودند.[4]

• خدا و بشر
• اثر گمشده در بهشت
• کوه کبوتران
• دختر شاهسون
• موسیقی ایران و خلاصهٔ پرورش نفس